Onbekende schreef:Toch komt het ook voor dat ondanks verschil van inzicht en het elkaar geestelijk niet altijd verstaan, de vertrekker in een goede sfeer het gesprek met de kerkenraad kan voeren en er in ieder geval enig begrip wordt opgebracht. Hoewel men dan vertrekt omdat men het met de leer of verkondiging niet (meer) eens is, wordt men niet hautain of onheus bejegend. Ik ken daar voorbeelden van, en dit mag ook gezegd worden.
Heel herkenbaar. Van heel dichtbij ken ik voorbeelden dat zowel de vertrekkers als de kerkenraad tranen in de ogen hadden van pijn bij het afscheid. En de banden ook daarna goed zijn gebleven.
In een bepaalde periode in een gemeenten kunnen dat er heel wat zijn die op deze wijze vertrekken.
Een stille scheuring wordt dat weleens genoemd. Geen grote woorden, geen ophef, maar gezin na gezin vertrekt in stilte. Op een keurige manier. Met pijn in het hart.
Ik heb het idee dat Job deze situaties niet kent .