En als je al bekeerd bent?GerefGemeente-lid schreef: ↑14 mei 2024, 22:47 Ik begrijp dat jij maar één keer gaat? Als je nat wilt worden, moet je in de regen lopen, zei Smytegelt. En als je bekeerd wilt worden, moet je naar de kerk komen.
Dit heb ik in het verleden gehad. Bij ons waren er 3 kerkdiensten op zondag. Terwijl in het grootst gedeelte van het land maar 2 kerkdiensten waren.Tiberius schreef: ↑15 mei 2024, 08:49Eens met deze uitleg.Zeeuw schreef: ↑14 mei 2024, 21:06Ik lees in de studieBijbel de volgende uitleg, waar ik juist wel een grond voor het niet verzuimen van die samenkomst in lees.
Wanneer sommigen de eigen, christelijke samenkomst verzuimen, dan zullen zij ook niet binnen de gemeenschap worden vermaand en bemoedigd.
Hoewel eg-kata-leipō ook ‘in de steek laten’ of ‘verlaten’ kan betekenen, moet het hier met ‘verzuimen’ worden vertaald. Het gaat immers om een ‘gewoonte’ van sommige gemeenteleden. ‘Van onszelf’ heeft nadruk; mogelijk bezochten sommige gelovigen met een Joodse achtergrond naast de eigen samenkomst ook nog de synagoge of de diensten in de tempel. Het verzuimen van de samenkomst was op zichzelf reeds een teken van geloofszwakte (vgl. comm. Heb.4:1). Maar door zich te onttrekken aan de onderlinge vermaning en opbouw, liep men bovendien de kans af te vallen, zich te verharden (zie commentaar: Heb.3:12-13), terug te vallen in het wettisch Jodendom, of in een dwaalleer verstrikt te raken (vgl. Heb.13:9). Voor para-kaleō , zie Heb.3:13.
Het wegblijven uit de samenkomsten kan uiteindelijk leiden tot afval van het geloof in Jezus Christus. Om het dreigende gevaar van afval voor iedere gelovige te doen uitkomen, zegt de schrijver ook hier ‘wij’. Het verschil tussen ‘vrijwillige’ of opzettelijke zonden en zonden uit onwetendheid (Heb.5:2; 6:7) komt reeds in het OT tot uitdrukking (vgl. Num.15:25-31); in dit geval wordt met ‘vrijwillig’ zondigen niet het begaan van een of andere zonde bedoeld (vgl. 1Joh.2:1), maar afval, het verwerpen, van het geloof (zie vs.29). hamartanontōn (zondigende) is bovendien een praesensvorm die aangeeft dat de personen in kwestie voortdurend doorgaan met zondigen en kennelijk niet tot bekering komen.
De schrijver richt zich tot de gelovigen, die evenals hij ‘de kennis van de waarheid’ hebben ontvangen. Met epignōsis (kennis, erkentenis, vgl. Kol.1:9-10) wordt een diepe doorleefde kennis, een kennen uit ervaring bedoeld. Bij ‘kennis van de waarheid’ (vgl. 1Tim.2:4; Tit.1:1) gaat het dus om het kennen en ervaren van de waarheid van het Evangelie, zoals dit alleen door de inwoning van de Heilige Geest kan worden bewerkt (zie comm. Heb.6:4-5). Wanneer een dergelijke gelovige afvalt (vgl. vs.29; 6:6), behoeft hij niet te denken dat er nog andere offers (buiten het door hem verworpen offer van Christus) mogelijk zijn. Sinds het sterven van Christus bestaat er geen ander offer voor de zonden meer (zie comm. vs.18). Dan blijft slechts het uitzicht op een verschrikkelijk oordeel op de dag dat Christus’ vijanden tot een voetbank voor Zijn voeten worden gemaakt (vs.13).
Maar er zullen geen serieuze exegeten zijn die deze tekst misbruiken als een nieuwe wet om 2e of 3e samenkomsten bij te wonen.
Het gaat hier duidelijk om het nalaten van de onderlinge samenkomsten in zijn algemeenheid, niet voor elke specifieke dienst of samenkomst die in de gemeente georganiseerd wordt. Anders wordt het inderdaad een vorm van wetticisme, hoezeer ik zelf de 2e diensten ook waardeer en bezoek.
Ik zou het omdraaien: hoe kan het dat je de 2e dienst nooit bezoekt, als je een kind van God bent of wilt zijn? Dan neem je toch elke gelegenheid waar om iets van Hem te leren, zoveel mogelijk?
'Maar 2 kerkdiensten'CvdW schreef: ↑15 mei 2024, 08:57Dit heb ik in het verleden gehad. Bij ons waren er 3 kerkdiensten op zondag. Terwijl in het grootst gedeelte van het land maar 2 kerkdiensten waren.
Als er 1 kerkdienst wordt aangeboden, dan neem je elke gelegenheid (1 dienst) waar. Evenzo bij 2 en 3 diensten.
Om zo Hem te leren kennen. Wie doet het nu goed en wie doet het fout?
Dat raakt inderdaad een belangrijk punt. Als de mensen die thuis bleven nu aan het studeren waren in de Schrift dan is het thuisblijven nog te overzien. Helaas is dat meestal niet het geval.
Klopt. Dat laatste vind ik ook inderdaad.Tiberius schreef: ↑15 mei 2024, 08:49Eens met deze uitleg.Zeeuw schreef: ↑14 mei 2024, 21:06Ik lees in de studieBijbel de volgende uitleg, waar ik juist wel een grond voor het niet verzuimen van die samenkomst in lees.
Wanneer sommigen de eigen, christelijke samenkomst verzuimen, dan zullen zij ook niet binnen de gemeenschap worden vermaand en bemoedigd.
Hoewel eg-kata-leipō ook ‘in de steek laten’ of ‘verlaten’ kan betekenen, moet het hier met ‘verzuimen’ worden vertaald. Het gaat immers om een ‘gewoonte’ van sommige gemeenteleden. ‘Van onszelf’ heeft nadruk; mogelijk bezochten sommige gelovigen met een Joodse achtergrond naast de eigen samenkomst ook nog de synagoge of de diensten in de tempel. Het verzuimen van de samenkomst was op zichzelf reeds een teken van geloofszwakte (vgl. comm. Heb.4:1). Maar door zich te onttrekken aan de onderlinge vermaning en opbouw, liep men bovendien de kans af te vallen, zich te verharden (zie commentaar: Heb.3:12-13), terug te vallen in het wettisch Jodendom, of in een dwaalleer verstrikt te raken (vgl. Heb.13:9). Voor para-kaleō , zie Heb.3:13.
Het wegblijven uit de samenkomsten kan uiteindelijk leiden tot afval van het geloof in Jezus Christus. Om het dreigende gevaar van afval voor iedere gelovige te doen uitkomen, zegt de schrijver ook hier ‘wij’. Het verschil tussen ‘vrijwillige’ of opzettelijke zonden en zonden uit onwetendheid (Heb.5:2; 6:7) komt reeds in het OT tot uitdrukking (vgl. Num.15:25-31); in dit geval wordt met ‘vrijwillig’ zondigen niet het begaan van een of andere zonde bedoeld (vgl. 1Joh.2:1), maar afval, het verwerpen, van het geloof (zie vs.29). hamartanontōn (zondigende) is bovendien een praesensvorm die aangeeft dat de personen in kwestie voortdurend doorgaan met zondigen en kennelijk niet tot bekering komen.
De schrijver richt zich tot de gelovigen, die evenals hij ‘de kennis van de waarheid’ hebben ontvangen. Met epignōsis (kennis, erkentenis, vgl. Kol.1:9-10) wordt een diepe doorleefde kennis, een kennen uit ervaring bedoeld. Bij ‘kennis van de waarheid’ (vgl. 1Tim.2:4; Tit.1:1) gaat het dus om het kennen en ervaren van de waarheid van het Evangelie, zoals dit alleen door de inwoning van de Heilige Geest kan worden bewerkt (zie comm. Heb.6:4-5). Wanneer een dergelijke gelovige afvalt (vgl. vs.29; 6:6), behoeft hij niet te denken dat er nog andere offers (buiten het door hem verworpen offer van Christus) mogelijk zijn. Sinds het sterven van Christus bestaat er geen ander offer voor de zonden meer (zie comm. vs.18). Dan blijft slechts het uitzicht op een verschrikkelijk oordeel op de dag dat Christus’ vijanden tot een voetbank voor Zijn voeten worden gemaakt (vs.13).
Maar er zullen geen serieuze exegeten zijn die deze tekst misbruiken als een nieuwe wet om 2e of 3e samenkomsten bij te wonen.
Het gaat hier duidelijk om het nalaten van de onderlinge samenkomsten in zijn algemeenheid, niet voor elke specifieke dienst of samenkomst die in de gemeente georganiseerd wordt. Anders wordt het inderdaad een vorm van wetticisme, hoezeer ik zelf de 2e diensten ook waardeer en bezoek.
Ik zou het omdraaien: hoe kan het dat je de 2e dienst nooit bezoekt, als je een kind van God bent of wilt zijn? Dan neem je toch elke gelegenheid waar om iets van Hem te leren, zoveel mogelijk?
Tja, die ervaring heb ik niet, hoewel we thuis de zaterdag meestal gebruiken om nog even het werk te verrichten waar we doordeweeks niet aan toe kwamen. Maar de vraag blijft dan toch, waar ga je in snijden? De wandeling? De spelletjes? De tweede dienst?merel schreef: ↑15 mei 2024, 09:30 Nee, dat is het niet. In de huidige hectische tijd is het ook heel fijn om op zondag niet op de klok te hoeven kijken.
Ik vind een zondag ook druk met 2 diensten en tussendoor gezamenlijk eten, koffie drinken, koken, spelletjes doen/ stukje wandelen. Weinig rustdag aan.
Misschien geldt dat minder voor mensen die vanaf vrijdagavond weekend hebben.
Die vraag stelde Zeeuw dus ook al, waarop zich deze discussie ontspon.
