Geloofsbeleving

[Erasmiaan]

Toch is dat gevaarlijk. Want het eerste wat je ziet gebeuren is het schrappen van de ellendekennis. Laten we de drie stukken vast houden, in die volgorde. In de invulling van de onderscheiden stukken is God vrij. Daarbij mag er wel ruimte zijn voor uitzonderingen: iemand die vanaf kindse dagen mag geloven en nooit echt een omzetting heeft meegemaakt. Maar vaak lees je ook dat die mensen dat weer ervaren als kruis: het ligt bij hen niet zo duidelijk, maar als ze weer uit het geloof mogen leven ligt het vast.

Je kan het ook omdraaien: Dat mensen die van kindsaf bekeerd zijn dit als kruis ervaren, komt dat juist niet door de enorme nadruk op de gewone weg, en het wegzetten als verdacht van alles wat daarvan afwijkt?

Nee, die mensen waar ik van gehoord ervoeren dat niet zo. De mensen die uit de wereld getrokken waren, waren jaloers op de mensen die vanaf kindse dagen God vreesden, omdat ze niet zoveel gezondigd hadden. En de mensen die vanaf kindse dagen God vreesden waren jaloers op de mensen die een krachtdadige omzetting kenden.

[memento]

Toch is dat gevaarlijk. Want het eerste wat je ziet gebeuren is het schrappen van de ellendekennis. Laten we de drie stukken vast houden, in die volgorde. In de invulling van de onderscheiden stukken is God vrij. Daarbij mag er wel ruimte zijn voor uitzonderingen: iemand die vanaf kindse dagen mag geloven en nooit echt een omzetting heeft meegemaakt. Maar vaak lees je ook dat die mensen dat weer ervaren als kruis: het ligt bij hen niet zo duidelijk, maar als ze weer uit het geloof mogen leven ligt het vast.

Je kan het ook omdraaien: Dat mensen die van kindsaf bekeerd zijn dit als kruis ervaren, komt dat juist niet door de enorme nadruk op de gewone weg, en het wegzetten als verdacht van alles wat daarvan afwijkt?

Nee, die mensen waar ik van gehoord ervoeren dat niet zo. De mensen die uit de wereld getrokken waren, waren jaloers op de mensen die vanaf kindse dagen God vreesden, omdat ze niet zoveel gezondigd hadden. En de mensen die vanaf kindse dagen God vreesden waren jaloers op de mensen die een krachtdadige omzetting kenden.

Ik zou het niet weten, ik ken er geen die van kindsaf bekeerd is. Ook de literatuur (Brakel bv) noemt het meer een uitzondering dan regel.

[Jongere]

Toch is dat gevaarlijk. Want het eerste wat je ziet gebeuren is het schrappen van de ellendekennis. Laten we de drie stukken vast houden, in die volgorde. In de invulling van de onderscheiden stukken is God vrij. Daarbij mag er wel ruimte zijn voor uitzonderingen: iemand die vanaf kindse dagen mag geloven en nooit echt een omzetting heeft meegemaakt. Maar vaak lees je ook dat die mensen dat weer ervaren als kruis: het ligt bij hen niet zo duidelijk, maar als ze weer uit het geloof mogen leven ligt het vast.

Ja, dat zat ik te denken toen ik mijn post had getiept. Dat is natuurlijk een onderwerp waar we het al erg vaak over hebben gehad op het forum.
Nog los van dergelijke gevolgen denk ik wel dat het goed is verder na te denken over de mogelijkheid van het gevaar dat Edwards hier schetst. Ik bedoel dan vooral de terminologie en het koppelen van de ervaring daaraan. Het voorbeeld dat Luther noemde maakt duidelijk dat mensen het hiermee wel moeilijk kunnen hebben. Het heeft natuurlijk wel alles te maken met de vraag of het noodzakelijk is bepaalde dingen te kennen. Neem nu het 'tijdsgewricht'. Sommigen zullen dit letterlijk willen vasthouden, anderen vertalen dit misschien als 'het leren kennen van Christus'. Bij die laatste uitdrukking is er al veel meer ruimte voor een verschil in geloofservaring, al zal de inhoud ervan hetzelfde blijven.
We zijn ons er misschien te weinig van bewust in hoeverre dit een rol kan spelen. Dat geldt voor kinderen die het van jongs af aan horen, maar ook voor buitenstaanders. Een tijdje terug stond er in een blad (Daniël geloof ik) een interview met een vrouw die van 'niks' een christin was geworden. Zij heeft lange tijd gedacht dat 'aan de voeten van Jezus zitten' betekende dat ze dat werkelijk moest ervaren in een visioen oid.

[memento]

Ik denk dat wanneer we de trits "ellende, verlossing, dankbaarheid" zien als elementen die altijd in het geloofsleven aanwezig zijn (zij het het ene moment het ene meer dan het ander), dat daaronder alle ware religieuze ervaring te scharen valt. Zowel van iemand die van kindsaf geroepen is (ook die zal bij het kruis steeds weer zijn ellende zien) als iemand die via de "gewone weg" geleidt wordt.

Vasthouden aan ellende, verlossing en dankbaarheid houdt ook allerlei afwijkingen buiten de deur. Zowel ter rechterzijde (wel ellende, maar geen verlossing en dankbaarheid) als ter linkerzijde (wel verlossing en dankbaarheid, maar geen ellende).

[refo]

Het is wel wonderlijk dat mensen jaloers zijn op zaken die volstrekt onbelangrijk zijn.

Eigenlijk geeft dat al aan dat de hele ellendekennis-doctrine zoals die functioneert aan de rechterzijde van het kerkelijke spectrum een verkeerde exegese is van de tweede vraag+antwoord van de HC.

Ellendekennis is niet iets wat 'voorafgaat'. Ellendekennis is net iets 'waarin we God vrijlaten hoe Hij dat werkt'. Ellendekennis is iets wat de ware gelovige van zondag 7+23 heeft, terwijl hij de andere twee 'stukken' ook kent. De bijbel propageert ook niet de ellendekennis als belangrijk. Het geloof is het enige wat telt. Terugziend is er over het 'hoe' van (het komen tot) dat geloof van alles te vertellen, maar wel redenerend vanuit dat geloof. En niet als bewijs voor dat geloof. Het geloof is het bewijs zelf.

[memento]

@refo: ik zou liever zeggen: Gelovig ziende op Christus komen ellende, verlossing en dankbaarheid samen. Daar kan van alles aan vooraf gaan (en je kan discussiëren over de vraag of dat wel of niet binnen de bekering moet vallen), maar uiteindelijk gaat het erom: Kennen wij die geloofservaring van het zien op Christus, waar wij onze ellende gevoelen, van onze zonden vrijspraak ontvangen en ons hart wegzinkt in diepe verwondering en dankbaarheid over zoveel onverdiende genade.

Zonder die ervaring zijn losse stukjes - of het nu ellende, verlossing of dankbaarheid is - waardeloos, en komt men er voor eeuwig mee om. En omgekeerd: Ik geloof dat elke ware christen, of hij nu van kindsaf geleidt is, of uit de wereld geroepen is, of als kerkmens via de "gewone weg" getrokken is, deze bevinding kent.

[Marnix]

Helemaal mee eens. Mooie evenwichte reactie!

[Sola Scriptura]

De volgorde is ook niet in een theologische mal te gieten, of doctrine, zo van eerst de ellende en zonde besef, dan dit en dan dat, en o wee als het in een andere volgorde gaat, God werkt immers wel zoals ''onze'' geloofsbeleidenis.

Ik ken getuigenissen, van mensen die eerst alleen wisten over de liefde van God, de mooie ervaringen, en persoonlijke relatie.
Later door Bijbelstudie en groei en wandel met God kwam er steeds meer ruimte en respect voor de andere kanten van God en het evangelie.
Uiteindelijk moet word het compleet in het leven van de echte wedergeboren christen, linksom of rechts om.

De mensen die bijvoorbeeld tot ''geloof'' komen door een verkeerd Godsbeeld of valse prediking, die alleen hoort over wat God voor ons kan doen, hoe Hij er is om ons te zegenen, problemen op te lossen, en ons levensgeluk/kwaliteit als doel heeft, die komen van een koude kermis thuis als ze het complete evangelie horen of zelf lezen in de Bijbel. Waar zaken als ellende, zonde, kruisdragen en navolging onlosmakelijk verbonden zijn met Jezus en het evangelie.
De mensen die dan afhaken, zijn nooit wedergeboren geweest, de Heere heeft ze nooit gekent, en vica versa.