Oudvaders over het onvoorwaardelijk aanbod van genade

[Willem]

Met een vermeende "verantwoordelijkheid" doet men de soevereiniteit van God teniet met het schijnheilige argument dat dan anders God de schuld zou geven.

Sja, het zal de lezer wel duidelijk zijn hoe ongereformeerd dit ontkennen van onze verantwoordelijkheid is. Daarom lijkt verder commentaar me niet nodig.

Deze ongelukkige woordkeus was alreeds vervangen. Het "vermeende" moest luiden: "het eenzijdige benadrukken". (zelfs de date/time stamp van het laatste wijzigen staat er niet terwijl de wijziging in de orginele post wel is verwerkt)
dus niet al te gretig worden

[Afgewezen]

Het OT bevat ook de "Ik zal" beloften. De HEERE gaf deze beloften aan héél Israël, en toch is die beloften niet in allen tot vervulling gekomen. In mijn visie worden zulke beloften ook allen aangezegd. Opdat wij alles alleen van Hem zouden verwachten.

De 'Ikzal'-beloften zijn geen deel van het aanbod van genade. Wat wij geloven moeten, is namelijk niet de belofte dat God ons zalig zal maken, maar 'de getuigenis die God getuigd heeft van Zijn Zoon'. De Schotten formuleerden het als 'er is een gestorven Zaligmaker voor u beschikbaar'. Dat is heel wat anders dan de 'Ik zal'-beloften hier in te voeren.
Je gaat nu de hele boodschap van de Schrift in het aanbod 'stoppen', maar dat maakt je spreken onzuiver en zet inderdaad de deur open tot een praktisch remonstrantisme. Want nu moet een onbekeerde gaan werken met de 'Ik zal'-beloften' en dan is God 'gehouden' hem het geloof te geven op zulke werkzaamheden.

Ik zoek nog steeds naar de juiste formulering. Misschien moeten wij het zo zeggen: ook de 'Ik zal'-beloften zijn voorwaardelijk. Neem maar de belofte van de uitgieting van de Heilige Geest in Joel 2:28. Wie ontvangen de vervulling van deze belofte? De Israëlieten 'die het woord' van de apostelen 'gaarne aannamen'.
Het punt waar het mij om gaat, is dit: wij worden zalig wanneer we de boodschap van het Evangelie door het geloof omhelzen. Ik weet dat je dat met me eens bent, memento. Maar nu is er volgens jou nog een ándere boodschap, namelijk dat het geloof zélf ons aangeboden wordt. Maar hoe moeten we die boodschap dan omhelzen?

Wat het citaat van Calvijn betreft, dat spreekt voor zichzelf.

[memento]

Het OT bevat ook de "Ik zal" beloften. De HEERE gaf deze beloften aan héél Israël, en toch is die beloften niet in allen tot vervulling gekomen. In mijn visie worden zulke beloften ook allen aangezegd. Opdat wij alles alleen van Hem zouden verwachten.

De 'Ikzal'-beloften zijn geen deel van het aanbod van genade. Wat wij geloven moeten, is namelijk niet de belofte dat God ons zalig zal maken, maar 'de getuigenis die God getuigd heeft van Zijn Zoon'. De Schotten formuleerden het als 'er is een gestorven Zaligmaker voor u beschikbaar'. Dat is heel wat anders dan de 'Ik zal'-beloften hier in te voeren.
Je gaat nu de hele boodschap van de Schrift in het aanbod 'stoppen', maar dat maakt je spreken onzuiver en zet inderdaad de deur open tot een praktisch remonstrantisme. Want nu moet een onbekeerde gaan werken met de 'Ik zal'-beloften' en dan is God 'gehouden' hem het geloof te geven op zulke werkzaamheden.

Ik zoek nog steeds naar de juiste formulering. Misschien moeten wij het zo zeggen: ook de 'Ik zal'-beloften zijn voorwaardelijk. Neem maar de belofte van de uitgieting van de Heilige Geest in Joel 2:28. Wie ontvangen de vervulling van deze belofte? De Israëlieten 'die het woord' van de apostelen 'gaarne aannamen'.
Het punt waar het mij om gaat, is dit: wij worden zalig wanneer we de boodschap van het Evangelie door het geloof omhelzen. Ik ga ervan uit dat je dat met me eens bent, memento. Maar nu is er volgens jou nog een ándere boodschap, namelijk dat het geloof zélf ons aangeboden wordt. Maar hoe moeten we die boodschap dan omhelzen

Ik maak geen onderscheid tussen de beloften. Als het adres van een belofte het volk Israël is, zonder onderscheid, dan moet m.i. die belofte tot heel de gemeente nu klinken. Kortom: Het adres van de belofte in zijn context bepaalt het adres van de belofte nu.

Ik heb in een andere discussie hiervan voorbeelden gegeven. Er zijn onvoorwaardelijke beloften die 100% hetzelfde adres hebben (woordelijk, letter voor letter, precies hetzelfde) als een voorwaardelijke belofte in hetzelfde Bijbelboek (soms maar enige verzen van elkaar gescheiden). Mijn stelling is, dat je onderscheid maakt waar het niet is, wanneer je de ene belofte toepast op héél de gemeente, en de andere belofte (met precies hetzelfde adres) alleen op de uitverkorenen.

Voor mij staat dat voorop: gewoon laten staan wat er staat. Als dat in dit geval problemen theologisch problemen oplevert, dan is m.i. niet de oplossing om het adres maar aan te passen.

Zelf ervaar ik het probleem niet zo. Het is een Bijbels gegeven dat tot heel het volk Israël "Ik zal" beloften geklonken hebben, maar dat slechts in enkelen deze ook in vervulling gegaan is. Die werkelijkheid moet er wel bij gepredikt worden. Maar binnen dat Bijbelse kader, waarbij die beide elementen benoemd worden, zie ik geen probleem. Zo heeft God blijkbaar willen spreken, en wie ben ik om daar verandering in aan te brengen?

[Willem]

Nergens is verder door mij beweerd dat onze vijandschap t.o.v. de Heere wel meevalt. Nergens heb ik gezegd dat we niet om eigen schuld verloren gaan. Nergens. Toon maar aan. Onze vijandschap is nu juist zo groot dat we niet eens in staat zijn om te belijden dat God rechtvaardig is als Hij ons laat waarin we onszelf gebracht hebben. Dat we niet eens (meer) een keuzemogelijkheid hebben.

En deze ontkenning - van het ontbreken van de keuze - proef ik telkenmale uit de woorden van @huisman en van @Memento.

De indruk onstaat nu dat het ingeschatte gevaar dat mensen lijdelijk worden en de middelen niet betrachten veel belangrijker wordt gevonden dan de soevereiniteit van God.

[Fjodor]

Ik zoek nog steeds naar de juiste formulering. Misschien moeten wij het zo zeggen: ook de 'Ik zal'-beloften zijn voorwaardelijk. Neem maar de belofte van de uitgieting van de Heilige Geest in Joel 2:28. Wie ontvangen de vervulling van deze belofte? De Israëlieten 'die het woord' van de apostelen 'gaarne aannamen'.
Het punt waar het mij om gaat, is dit: wij worden zalig wanneer we de boodschap van het Evangelie door het geloof omhelzen. Ik ga ervan uit dat je dat met me eens bent, memento. Maar nu is er volgens jou nog een ándere boodschap, namelijk dat het geloof zélf ons aangeboden wordt. Maar hoe moeten we die boodschap dan omhelzen

Ik maak geen onderscheid tussen de beloften. Als het adres van een belofte het volk Israël is, zonder onderscheid, dan moet m.i. die belofte tot heel de gemeente nu klinken. Kortom: Het adres van de belofte in zijn context bepaalt het adres van de belofte nu.

Ik heb in een andere discussie hiervan voorbeelden gegeven. Er zijn onvoorwaardelijke beloften die 100% hetzelfde adres hebben (woordelijk, letter voor letter, precies hetzelfde) als een voorwaardelijke belofte in hetzelfde Bijbelboek (soms maar enige verzen van elkaar gescheiden). Mijn stelling is, dat je onderscheid maakt waar het niet is, wanneer je de ene belofte toepast op héél de gemeente, en de andere belofte (met precies hetzelfde adres) alleen op de uitverkorenen.

Voor mij staat dat voorop: gewoon laten staan wat er staat. Als dat in dit geval problemen theologisch problemen oplevert, dan is m.i. niet de oplossing om het adres maar aan te passen.

Zelf ervaar ik het probleem niet zo. Het is een Bijbels gegeven dat tot heel het volk Israël "Ik zal" beloften geklonken hebben, maar dat slechts in enkelen deze ook in vervulling gegaan is. Die werkelijkheid moet er wel bij gepredikt worden. Maar binnen dat Bijbelse kader, waarbij die beide elementen benoemd worden, zie ik geen probleem. Zo heeft God blijkbaar willen spreken, en wie ben ik om daar verandering in aan te brengen?

En welke beloften komen tot de mensen die buiten de gemeente zijn?

[Willem]

Verder: Dat het Woord Gods een kracht is, komt voort uit Degene wiens Woord het is. Waar het woord van een aards koning macht heeft, en gehoorzaamheid van ieder onderdaan vordert, zoveel te meer het Woord Gods. Het is het Woord van Hem, aan wie de hele wereld gehoorzaamheid verschuldigd is. Waar het negeren van het woord van een aards koning al gestrafd wordt, hoeveel te meer zal de koning van hemel en aarde hen straffen, die Zijn Woord - op wat voor wijze dan ook - negeren. Elk niet gehoorzamen aan dat Woord is opstand tegen God, een uiting van vijandschap tegen Hem.
En dan hebben we het er nog geeneens over gehad, dat het Woord van God ook nog eens een genade-Woord is, waarin deze Koning zijn goedwilligheid tegenover ongehoorzame onderdanen - die eigenlijk de doodstraf verdiend hebben - betoont. Hoe een belediging is het, wanneer een misdadiger die wacht op zijn doodstraft weigert het pardon van de koning aan te horen of aan te nemen.
Elke reactie op het Woord, die anders is dan een door een waar geloof aannemen en amen zeggen, is een uiting van vijandschap tegen God.

Hierboven geef je aan dat het Woord Gods een kracht zou moeten zijn, niet dat het een kracht is. Zie onderstaand citaat van Calvijn.

Calvijn schrijft in Inst. III, I, 4:

... want tevergeefs zou het licht zich de blinden aanbieden, indien niet die Geest des verstands de ogen des verstands opende, zodat men Hem terecht de sleutel zou kunnen noemen, waardoor de schatten van het hemelse Koninkrijk ons ontsloten worden, en zijn verlichting de blik onzes verstands om te zien. Daarom prijst Paulus zozeer de dienst des Geestes aan (2 Cor. 3:6); want zonder resultaat zouden de leraars roepen, indien niet Christus, de inwendige leermeester, zelf door zijn Geest tot zich trok hen, die Hem door de Vader gegeven zijn.

Duidelijk wordt aangegeven dat leraren tevergeefs roepen. En ze roepen het Woord van God. Dan kan je toch niet volhouden dat het Woord een of andere inwendige kracht in zichzelven heeft? De stelling dat het Woord in zichzelf kracht doet en dat de Geest vervolgens er een tweeerlei uitwerking aan geeft blijft me intigreren en ik ben ook naarstig op zoek naar documentatie die deze gedachtengang concreet uitwerkt en verwoord.

ps. De retoriek in de zin van: "Waag het niet me tegen te spreken want dan spreek je God tegen" is verder niet zo heel zinnig, laten we daar dus maar mee stoppen.

[huisman]

Nee hoor want dat doet Erasmiaan ook en daar heb ik geen verschil mee. (lees maar even bij)

Zo. En waar baseer je dán je mening op?

B.v op dit citaat van Willem

Verder begrijp ik nog steeds niet dat je zegt dat het "Woord" iets doet. Het "Woord" is toch de Bijbel? De geschreven woorden van God? De prediker brengt dit toch bij het oor. Verder toch niet. Het Woord zijn toch slechts klanken? Gewone geluidsgolven

Daar klinkt niet iets in door van onze verantwoordelijkheid als wij onder de Evangeliebediening komen. Bij Willem zijn wij stokken en blokken

Doch gelijk de mens door den val niet heeft opgehouden een mens te zijn, begiftigd met verstand en wil, en gelijk de zonde, die het ganse menselijk geslacht heeft doordrongen, de natuur des mensen niet heeft weggenomen, maar verdorven en geestelijker wijze gedood; alzo werkt ook deze Goddelijke genade der wedergeboorte in de mensen niet als in stokken en blokken, en vernietigt den wil en zijn eigenschappen niet, en dwingt dien niet met geweld zijns ondanks, maar maakt hem geestelijk levend, heelt hem, verbetert hem, en buigt hem tegelijk lieflijk en krachtiglijk;

Hier zien we het grote gevaar van het enkel benadrukken van de verantwoordelijkheid van de mens. De Geest maakt Levend. Maar wat zegt @huisman? Iemand die zegt dat het Woord slechts klanken zijn zonder de werking van de Heiligen Geest beschouwd de mens als "een stok en blok"?
De vraag aan @Memento is, maar hij houdt het verder zonder onderbouwing vol, wat het Woord nu doet. Bedoelt hij met het Woord dan Christus zoals de Heere Jezus in de Schrift ook wel genoemd wordt? Want anders kan ik niet rijmen dat een boek met letters of gesproken woorden iets zouden doen. We leggen toch geen leven in dode dingen?

Hier blijkt opnieuw dat jij niet goed leest. Ik gebruik deze uitdrukking, stokken en blokken, omdat onze DL dat ook doen. Ik vroeg het al eerder .Wat doe jij met Jezus waarschuwing en Zijn wijzen op onze verantwoordelijkheid. b.v. in onderstaand Schriftgedeelte. Jezus verwijt ze dat zij zich niet bekeerd hebben. Hij komt niet met Gods souvereiniteit maar met de verantwoordelijkheid van de inwoners van deze steden.

20 Toen begon Hij de steden, in dewelke Zijn krachten meest geschied waren , te verwijten, omdat zij zich niet bekeerd hadden.
21 Wee u, Chorazin! wee u Bethsaida ! want zo in Tyrus en Sidon de krachten waren geschied, die in u geschied zijn, zij zouden zich eertijds in zak en as bekeerd hebben.
22 Doch Ik zeg u: Het zal Tyrus en Sidon verdragelijker zijn in den dag des oordeels, dan ulieden.
23 En gij, Kapernaum! die tot den hemel toe zijt verhoogd, gij zult tot de hel toe nedergestoten worden. Want zo in Sodom die krachten waren geschied, die in u geschied zijn, zij zouden tot op den huidigen dag gebleven zijn.
24 Doch Ik zeg u, dat het den lande van Sodom verdragelijker zal zijn in den dag des oordeels, dan u.

[TSD]

Hmm... moet toch even kwijt dat ik de discussie behoorlijk nutteloos vindt worden. 80% van de reacties lijkt te bestaan uit elkaar niet willen begrijpen omdat een andere woordkeuze genomen wordt, terwijl de ander vaak al meermalen heeft aangegeven 'het zo niet bedoelt te hebben. Elkaar aanvallen op citaten waarvan de helft al teruggenomen en waarvan dan weer expliciet verklaard moet worden dat de andere helft ook niet helemaal goed was, wat onzinnig allemaal...

Dit lijkt de 2e kamer wel Is dit nu echt de manier van discussieren die we hier voorstaan?

[Willem]

Hier blijkt opnieuw dat jij niet goed leest. Ik gebruik deze uitdrukking, stokken en blokken, omdat onze DL dat ook doen. Ik vroeg het al eerder .Wat doe jij met Jezus waarschuwing en Zijn wijzen op onze verantwoordelijkheid. b.v. in onderstaand Schriftgedeelte. Jezus verwijt ze dat zij zich niet bekeerd hebben. Hij komt niet met Gods souvereiniteit maar met de verantwoordelijkheid van de inwoners van deze steden.

20 Toen begon Hij de steden, in dewelke Zijn krachten meest geschied waren , te verwijten, omdat zij zich niet bekeerd hadden.
21 Wee u, Chorazin! wee u Bethsaida ! want zo in Tyrus en Sidon de krachten waren geschied, die in u geschied zijn, zij zouden zich eertijds in zak en as bekeerd hebben.
22 Doch Ik zeg u: Het zal Tyrus en Sidon verdragelijker zijn in den dag des oordeels, dan ulieden.
23 En gij, Kapernaum! die tot den hemel toe zijt verhoogd, gij zult tot de hel toe nedergestoten worden. Want zo in Sodom die krachten waren geschied, die in u geschied zijn, zij zouden tot op den huidigen dag gebleven zijn.
24 Doch Ik zeg u, dat het den lande van Sodom verdragelijker zal zijn in den dag des oordeels, dan u.

Uiteraard precies zo laten staan en zo prediken zoals de Heere Jezus het doet. En natuurlijk wijzen op de verantwoordelijkheid van de mens. Maar dat geeft daarom niemand het recht om andere bijbelse waarheden als zijnde hiermee niet te rijmen maar onder de tafel te vegen.
Bovenstaande schriftwoorden betekenen toch niet niet dat men moet prediken dat wij de mogelijkheid zouden hebben zonder de levendmakende werking van de Geest om het anders te doen dan de inwoners van Chorazin en Bathsaida!

[Willem]

Hmm... moet toch even kwijt dat ik de discussie behoorlijk nutteloos vindt worden. 80% van de reacties lijkt te bestaan uit elkaar niet willen begrijpen omdat een andere woordkeuze genomen wordt, terwijl de ander vaak al meermalen heeft aangegeven 'het zo niet bedoelt te hebben. Elkaar aanvallen op citaten waarvan de helft al teruggenomen en waarvan dan weer expliciet verklaard moet worden dat de andere helft ook niet helemaal goed was, wat onzinnig allemaal...
Dit lijkt de 2e kamer wel Is dit nu echt de manier van discussieren die we hier voorstaan?

Ik denk dat je onderhand wel een punt hebt. Geconstateerd kan worden dat - gelukkig - de gereformeerde nuance bij diverse posters wel meer terug is vergeleken bij de uitspraken van enkele dagen terug. Ik krijg de indruk dat - net zo als bij EHBO herhalingsoefeningen - het toch wel weer zijn nut heeft om e.e.a weer eens duidelijk voor het voetlicht te brengen. De verwatering - en daarmee de noodzaak tot blijvende opscherping - gaat altijd heel snel.

Aan de andere kant blijven er nog wel een paar verschillen over die iig mij onduidelijk blijven voor wat betreft hun - bijbelse - argumentatie en hun praktische uitwerking. Samenvattend betreft dit:
1. Het onvoorwaardelijk algemeen aanbod van genade houdt ook het geloof in.
2. Er is 1 roeping met een door de Geest gewerkte tweerlei uitwerking itt tot de gereformeerde leer die spreekt over een in- en uitwendige roeping
3. Ongelovigen kunnen met beloften vertroost worden tijdens de prediking.

Maar dit kan mischien beter elders eens besproken worden.

[Afgewezen]

Ik maak geen onderscheid tussen de beloften. Als het adres van een belofte het volk Israël is, zonder onderscheid, dan moet m.i. die belofte tot heel de gemeente nu klinken. Kortom: Het adres van de belofte in zijn context bepaalt het adres van de belofte nu.

Ik heb in een andere discussie hiervan voorbeelden gegeven. Er zijn onvoorwaardelijke beloften die 100% hetzelfde adres hebben (woordelijk, letter voor letter, precies hetzelfde) als een voorwaardelijke belofte in hetzelfde Bijbelboek (soms maar enige verzen van elkaar gescheiden). Mijn stelling is, dat je onderscheid maakt waar het niet is, wanneer je de ene belofte toepast op héél de gemeente, en de andere belofte (met precies hetzelfde adres) alleen op de uitverkorenen.

Voor mij staat dat voorop: gewoon laten staan wat er staat. Als dat in dit geval problemen theologisch problemen oplevert, dan is m.i. niet de oplossing om het adres maar aan te passen.

Zelf ervaar ik het probleem niet zo. Het is een Bijbels gegeven dat tot heel het volk Israël "Ik zal" beloften geklonken hebben, maar dat slechts in enkelen deze ook in vervulling gegaan is. Die werkelijkheid moet er wel bij gepredikt worden. Maar binnen dat Bijbelse kader, waarbij die beide elementen benoemd worden, zie ik geen probleem. Zo heeft God blijkbaar willen spreken, en wie ben ik om daar verandering in aan te brengen?

De vraag waar het nú om gaat is: wat is de belofte van het Evangelie, waar bestaat het aanbod van genade uit? Ik citeer uit de DL (II,5): 2-5. Voorts is de belofte des Evangelies, dat een iegelijk, die in den gekruisigden Christus gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe; welke belofte aan alle volken en mensen, tot welke God naar Zijn welbehagen Zijn Evangelie zendt, zonder onderscheid moet verkondigd en voorgesteld worden, met bevel van bekering en geloof.
Dát is dus wat verkondigd wordt: wat het Evangelie ons meedeelt aangaande Christus, en dat met bevel van bekering en geloof.
De belofte van het Evangelie is dus niet dat ons het geloof beloofd wordt.
Ik denk dat we dat toch vast moeten houden, en het niet moeilijker moeten gaan maken dan het is.

[TSD]

2. Er is 1 roeping met een door de Geest gewerkte tweerlei uitwerking itt tot de gereformeerde leer die spreekt over een in- en uitwendige roeping

Dit nu precies 1 item wat ik bedoel, Willem. Overduidelijk blijkt uit dit forum dat we het hier over 1 en hetzelfde stuk hebben en dat daar hetzelfde over gedacht wordt maar dat alleen de formulering anders. Daar wijden we dan een pagina of 5/6 aan discussie aan, om over de vorm maar niet te spreken.

We spreken hier allebei over de roeping zoals die in de gereformeerde leer gesproken wordt. Alleen de ene manier van spreken (nl. inwendig en uitwendig) laat meer Gods kant van de zaak zien, terwijl de andere manier van spreken (nl. tweeërlei uitwerking) belicht het meer vanuit de kant van de mens. Beiden spreken over hetzelfde, beiden spreken over de noodzaak van het werk van de Heilige Geest.

De ene groep ziet in de ene uitspraak blijkbaar het gevaar dat je het aanbod voorwaardelijk maakt, de andere groep zit in die andere uitspraak blijkbaar dat je vermogens in de mens zou leggen. Het is inmiddels al 60x bevestigd door deze en gene dat beide veronderstellingen onjuist zijn. Ik begrijp de noodzaak van discussie werkelijk niet...

[huisman]

2. Er is 1 roeping met een door de Geest gewerkte tweerlei uitwerking itt tot de gereformeerde leer die spreekt over een in- en uitwendige roeping

Dit nu precies 1 item wat ik bedoel, Willem. Overduidelijk blijkt uit dit forum dat we het hier over 1 en hetzelfde stuk hebben en dat daar hetzelfde over gedacht wordt maar dat alleen de formulering anders. Daar wijden we dan een pagina of 5/6 aan discussie aan, om over de vorm maar niet te spreken.

We spreken hier allebei over de roeping zoals die in de gereformeerde leer gesproken wordt. Alleen de ene manier van spreken (nl. inwendig en uitwendig) laat meer Gods kant van de zaak zien, terwijl de andere manier van spreken (nl. tweeërlei uitwerking) belicht het meer vanuit de kant van de mens. Beiden spreken over hetzelfde, beiden spreken over de noodzaak van het werk van de Heilige Geest.

De ene groep ziet in de ene uitspraak blijkbaar het gevaar dat je het aanbod voorwaardelijk maakt, de andere groep zit in die andere uitspraak blijkbaar dat je vermogens in de mens zou leggen. Het is inmiddels al 60x bevestigd door deze en gene dat beide veronderstellingen onjuist zijn. Ik begrijp de noodzaak van discussie werkelijk niet...

TSD jij hebt gelijk, ook Erasmiaan ziet wel degelijk dat de inhoud van wat ik en hij onder de roeping verstaan niet wezenlijk verschild..maar ja Willem

[Rochus]

@ Willem over de kracht van het Woord, zonder dat direct de geest genoemd wordt:

Want het Woord Gods is levend en krachtig, en scherpsnijdender dan enig tweesnijdend zwaard, en gaat door tot de verdeling der ziel en des geestes, en der samenvoegselen en des mergs, en is een oordeler der gedachten en der overleggingen des harten

kantt 29 (parafrase): "Woord Gods" slaat hier niet op Christus, die ook het Woord genoemd wordt, maar op het Evangelie.

Want ik schaam mij het Evangelie van Christus niet; want het is een kracht Gods tot zaligheid een iegelijk die gelooft.

Zie de analogie met volgende citaat

Want het woord des kruises is wel dengenen die verloren gaan, dwaasheid; maar ons, die behouden worden, is het een kracht Gods.

Gij die wedergeboren zijt,(...), door het levende en eeuwigblijvende Woord Gods.

Ik vind het erg ver gaan om te beweren dat het Woord alleen maar letters op papier is.
Als het Woord opengaat gebeurt er iets. Het is God die met majesteit spreekt. Ongeacht of de Geest wel of niet toepast.

Als wij in de Bijbel lezen

En Hij kon aldaar geen kracht doen

brengen we dat toch ook niet in mindering op de almacht van de Zoon van God?

=> Het Woord is levend en krachtig, de mens heeft invloed, God is soeverein.

Eigenlijk moet Memento de vraag beantwoorden, we zien jouw (edit: Memento's) commentaar tegemoet

[Willem]

TSD jij hebt gelijk, ook Erasmiaan ziet wel degelijk dat de inhoud van wat ik en hij onder de roeping verstaan niet wezenlijk verschild..maar ja Willem

GJdeBruijn had hier zojuist 2 postings staan die duidelijk maakten dat er twee roepingen zijn, een uit- en inwendige. Een posting van Samuel Rutherford, de naam van de andere ben ik even vergeten. Deze postings lieten niets aan duidelijkheid over.
Maar helaas, GJdeBruijn heeft ze verwijderd. Het met mij oneens zijn is natuurlijk veel belangrijker dan de inhoud.