Ik heb het een paar keer overgelezen en wat ik lees is niet dat het middelen zijn waardoor we de genade ontvangen en verstaan, maar middelen waardoor de genade die er is wordt verzegeld en beter verstaan. Geen middel tot geloof (dan zouden we ongelovigen juist aan het avondmaal moeten toelaten) maar tot versterking van het geloof dus.edward schreef:Je moet het anders wel een paar keer overlezen, om er niet uit op te maken dat de sacramenten dan geen verzegeling van Godswege inhouden tot zaligheid.Fjodor schreef:Dat heb ik nergens gelezen.edward schreef:Zijn de sacramenten dus genademiddelen?Fjodor schreef: ja.
Waar zie je dat staan?
maar goed, dat zal aan mij liggen.
Heilig Avondmaal
Re: Heilig Avondmaal
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
Re: Heilig Avondmaal
Precies. En daarmee dus inderdaad een genademiddel.Marnix schreef:Ik heb het een paar keer overgelezen en wat ik lees is niet dat het middelen zijn waardoor we de genade ontvangen en verstaan, maar middelen waardoor de genade die er is wordt verzegeld en beter verstaan. Geen middel tot geloof (dan zouden we ongelovigen juist aan het avondmaal moeten toelaten) maar tot versterking van het geloof dus.
Re: Heilig Avondmaal
Uit de vragenrubriek van het BhP: JEZELF EEN OORDEEL ETEN
Een vraag luidt of het onderscheid aangegeven kan worden tussen het noodzakelijke gevoel van onwaardigheid bij een Avondmaalganger en het onwaardig eten en drinken, waarvan de apostel Paulus spreekt in 1 Kor. 11 vers 29.
Het is goed dit onderscheid goed te zien. Een mens zal op de rechte manier aan het H.A. deelnemen als hij de verootmoediging kent van de verloren zoon, die zijn vader snikkend moest belijden het niet waard te zijn een kind genoemd te worden. In de beleving van onze onwaardigheid wordt Gods genade verheerlijkt en het werk van de Zoon groot gemaakt. De mens die als een onwaardige vlucht tot God, wordt aangenomen en gerechtvaardigd door God, zoals de tollenaar in de tempel het heeft ervaren.
Als dit besef ons geheel en al vreemd is en wij daardoor blijk geven vreemdelingen te zijn van genade, dan past ons slechts één ding: bekering! Erg is het om zonder kennis van deze zaken voort te leven. Erger wordt het, als we ons desondanks zelfs durven scharen onder Gods kinderen. Het ergste is is als we midden in de zonde leven en ons toch mengen onder Gods Volk en aan de dis durven aanzitten. Die neemt aan het Avondmaal deel op een onwaardige wijze. Zeg maar gerust: op een goddeloze wijze. Hem past slechts één ding: bekering! Hij maakt zich bij het uitblijven van bekering, terwijl hij onder evangelie van zonde en genade verkeert het oordeel, waaraan hij toch al was onderworpen, des te zwaarder. Gods gunst zal hij in de handhaving van dat gedrag in ieder geval nimmer smaken.
Maar kan ook een kind van God zich een oordeel eten en drinken? Ja dat kan.
Als hij bij verachtering in de genade en een zorgeloos leven, bij een toegeven aan de zonde en een leven naar het patroon van de wereld, zonder verootmoediging en smart daarover, een de Dis des Verbonds deelneemt. Dan heeft hij de zelfbeproeving vergeten en het onderzoek naar de stand van zijn geestelijk leven!
Het gaat bij de zelfbeproeving niet allereerst om de vraag of ik een kind van God ben, ja dan nee. Want om die vraag gaat het altijd immers, ook als het geen voorbereidingsweek is! En die vraag komt tot allen.
Maar de zelfbeproeving is een werk van het geloof, waarbij ik bij het licht van Gods heilig Woord en biddend om de werking van Gods Geest, mezelf onderzoek op met name drie punten, nl.
- of ik mezelf wel verfoei vanwege mijn bestaan voor God
- of ik Gods belofte aangaande vergeving om het werk van Christus wel omhels
- of ik een begeerte ken om nu volmaakt voor de God der zaligheid te leven!
Dat zelfonderzoek zal nooit een tevreden gevoel over mezelf geven, maar maakt me wel honderig en dorstig naar de Heere en Zijn genade. En voor diegenen is nu juist het Heilig Avondmaal ingesteld.
En als Gods kind slordig leeft, dan vindt hij niets aan de Tafel. Of God moet hem metterdaad in de schuld zetten. Dat zou nog een diep verbeurde zegen zijn!
Maar zonder verootmoediging wordt Gods gunst niet gesmaakt. Gods kind zal dan wel de verberging van Gods aangezicht en Zijn ongenoegen over zijn leven ondervinden. En dat is toch een oordeel? Zo laat God toch merken dat Hij zijn gedrag veroordeelt? En als het beginsel van het nieuwe leven hem niet vreemd is, dan houdt hij het op den duur niet meer uit. Hij gaat er erg in krijgen dat hij God kwijt is en dat zijn ziel dor en dodig gesteld is. Hij gaat er niet alleen erg in krijgen, maar hij krijgt er ook last van. Wat ben ik er toch voor één, zo zal hij gaan belijden. O God, ellendiger schepsel dan ik, is er niet.
Is er voor mij nog genade? Dan kan het niet langer gezwegen worden, maar breekt God het hart en de mond open.: Ik bekende o HEERE aan U oprecht mijn zonden, ik verborg geen kwaad dat in mij werd gevonden.
En wat wordt het dan een wonder dat er ontkoming is aan het eeuwig welverdiende oordeel van God. Dan wordt opnieuw beleefd dat God goed is voor een slecht mens. Het besef van zijn onwaardigheid groeit. Maar de Christuskennis ook. Hij wordt mij meer en meer dierbaar, daar Hij voor goddelozen de dood in wilde gaan. Maar ook omdat Hij me, ook na ontvangen genade nog draagt en verdraagt. Het wordt al groter wonder. En het mag wel eens met mond en hart gezongen worden:
Geen vader sloeg met groter mededogen
Op teder kroost ooit zijn ontfermend ogen
Dan Isrels HEERE op ieder die Hem vreest
Hij weet wat van Zijn maaksel zij te wachten
Hoe zwak van moed, hoe klein wij zijn van krachten
En dat wij stof van jongsaf zijn geweest.
ds. K. Hoefnagel.
Een vraag luidt of het onderscheid aangegeven kan worden tussen het noodzakelijke gevoel van onwaardigheid bij een Avondmaalganger en het onwaardig eten en drinken, waarvan de apostel Paulus spreekt in 1 Kor. 11 vers 29.
Het is goed dit onderscheid goed te zien. Een mens zal op de rechte manier aan het H.A. deelnemen als hij de verootmoediging kent van de verloren zoon, die zijn vader snikkend moest belijden het niet waard te zijn een kind genoemd te worden. In de beleving van onze onwaardigheid wordt Gods genade verheerlijkt en het werk van de Zoon groot gemaakt. De mens die als een onwaardige vlucht tot God, wordt aangenomen en gerechtvaardigd door God, zoals de tollenaar in de tempel het heeft ervaren.
Als dit besef ons geheel en al vreemd is en wij daardoor blijk geven vreemdelingen te zijn van genade, dan past ons slechts één ding: bekering! Erg is het om zonder kennis van deze zaken voort te leven. Erger wordt het, als we ons desondanks zelfs durven scharen onder Gods kinderen. Het ergste is is als we midden in de zonde leven en ons toch mengen onder Gods Volk en aan de dis durven aanzitten. Die neemt aan het Avondmaal deel op een onwaardige wijze. Zeg maar gerust: op een goddeloze wijze. Hem past slechts één ding: bekering! Hij maakt zich bij het uitblijven van bekering, terwijl hij onder evangelie van zonde en genade verkeert het oordeel, waaraan hij toch al was onderworpen, des te zwaarder. Gods gunst zal hij in de handhaving van dat gedrag in ieder geval nimmer smaken.
Maar kan ook een kind van God zich een oordeel eten en drinken? Ja dat kan.
Als hij bij verachtering in de genade en een zorgeloos leven, bij een toegeven aan de zonde en een leven naar het patroon van de wereld, zonder verootmoediging en smart daarover, een de Dis des Verbonds deelneemt. Dan heeft hij de zelfbeproeving vergeten en het onderzoek naar de stand van zijn geestelijk leven!
Het gaat bij de zelfbeproeving niet allereerst om de vraag of ik een kind van God ben, ja dan nee. Want om die vraag gaat het altijd immers, ook als het geen voorbereidingsweek is! En die vraag komt tot allen.
Maar de zelfbeproeving is een werk van het geloof, waarbij ik bij het licht van Gods heilig Woord en biddend om de werking van Gods Geest, mezelf onderzoek op met name drie punten, nl.
- of ik mezelf wel verfoei vanwege mijn bestaan voor God
- of ik Gods belofte aangaande vergeving om het werk van Christus wel omhels
- of ik een begeerte ken om nu volmaakt voor de God der zaligheid te leven!
Dat zelfonderzoek zal nooit een tevreden gevoel over mezelf geven, maar maakt me wel honderig en dorstig naar de Heere en Zijn genade. En voor diegenen is nu juist het Heilig Avondmaal ingesteld.
En als Gods kind slordig leeft, dan vindt hij niets aan de Tafel. Of God moet hem metterdaad in de schuld zetten. Dat zou nog een diep verbeurde zegen zijn!
Maar zonder verootmoediging wordt Gods gunst niet gesmaakt. Gods kind zal dan wel de verberging van Gods aangezicht en Zijn ongenoegen over zijn leven ondervinden. En dat is toch een oordeel? Zo laat God toch merken dat Hij zijn gedrag veroordeelt? En als het beginsel van het nieuwe leven hem niet vreemd is, dan houdt hij het op den duur niet meer uit. Hij gaat er erg in krijgen dat hij God kwijt is en dat zijn ziel dor en dodig gesteld is. Hij gaat er niet alleen erg in krijgen, maar hij krijgt er ook last van. Wat ben ik er toch voor één, zo zal hij gaan belijden. O God, ellendiger schepsel dan ik, is er niet.
Is er voor mij nog genade? Dan kan het niet langer gezwegen worden, maar breekt God het hart en de mond open.: Ik bekende o HEERE aan U oprecht mijn zonden, ik verborg geen kwaad dat in mij werd gevonden.
En wat wordt het dan een wonder dat er ontkoming is aan het eeuwig welverdiende oordeel van God. Dan wordt opnieuw beleefd dat God goed is voor een slecht mens. Het besef van zijn onwaardigheid groeit. Maar de Christuskennis ook. Hij wordt mij meer en meer dierbaar, daar Hij voor goddelozen de dood in wilde gaan. Maar ook omdat Hij me, ook na ontvangen genade nog draagt en verdraagt. Het wordt al groter wonder. En het mag wel eens met mond en hart gezongen worden:
Geen vader sloeg met groter mededogen
Op teder kroost ooit zijn ontfermend ogen
Dan Isrels HEERE op ieder die Hem vreest
Hij weet wat van Zijn maaksel zij te wachten
Hoe zwak van moed, hoe klein wij zijn van krachten
En dat wij stof van jongsaf zijn geweest.
ds. K. Hoefnagel.
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon