Dat binnen kaders vind ik zelf altijd moeilijk om dan toch iets toe te staan. Ik ben dan meer van het WEL of NIET.Bettler schreef:Maar daarmee komt Luther niet verder ;-) Of toch wel. Het blijft altijd een zaak van het eigen geweten. Om dit te illustreren: Ik heb zelf vroeger heel wat 'slechtere' spelletjes (voor de kenners: Operation Flashpoint, Hidden & Dangerous, Call of Duty, etc.) dan dit gespeeld en ik ben er op geen enkele manier agressiever o.i.d. van geworden. Die reden (van geweldspelletjes wordt je gewelddadig) is dus ook niet houdbaar volgens mij.
Een ander aspect is de 'beleving' van het spelen. En ook daar kun je verschillend in staan. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik een ander mens doodde/vermoorde, ik kreeg die neigingen of gedachten ook niet naderhand. Ik heb het zelf altijd gezien als een vorm van behendigheid, snelheid, inzicht en tactiek...
Onze kinderen zijn (gelukkig? ) nog niet zo oud, maar als ze die leeftijd zouden krijgen en er zelf om vragen zou ik het, binnen duidelijke kaders!, denk ik wel toestaan. Kaders zoals: zoveel minuten per dag, eerst al je (school)werk af hebben en als je er wel agressiever van wordt of anders gaat doen dan normaal is het meteen afgelopen. Daarnaast zou ik er serieus met ze op ingaan. Bijvoorbeeld meenemen naar een WO II museum of Westerbork o.i.d. Hierdoor gaan ze de zaken, hoop ik, in hun context zien.
Gelukkig hebben wij nooit dit soort spelletjes moeten weren uit huis, ze hielden er totaal niet van. Hier speelden ze eigenlijk altijd buiten, de jongens zeker!
Ruim 30 jaar geleden was de computer zo traag, dat een schietspel er niet eens op kon werken.
Ik geloof dat het eerste spelletje paperboy was. Een jongetje fietste rond en moest in elk tuintje, op zn Amerikaans, een krant gooien.
Later tetris.
Maar toen de Wii zijn intrede deed, waren de computerspelletjes echt uit.
Ik ben wel benieuwd of er nog kinderen lekker buiten spelen. Hier zie je dat nauwelijks nog. De speeltuintjes worden grotendeels bevolkt door hangjongeren.