De levendmaking

[memento]

Iets anders is het als er een cultuur ontstaat waarin iemand die niet twijfelt wordt versleten als dwalende met zijn juichend christendom terwijl tegelijkertijd de twijfel wordt beschouwd als eigenlijk nog niet zo slecht want wie twijfelt eigen zich tenminste niets zomaar toe.

Alhoewel twijfel ongeloof is, en als zondanig zonde, en we er dus tegen moeten strijden, denk ik dat het één van de kenmerken van een waar geloof is. En dan bedoel ik niet zozeer twijfel, maar eigelijk meer onrust. De onrust waar Augustinus van spreekt, de onrust waar vdZwaag over spreekt in de eerste hoofdstuk van zn boek. Als een mens niet kan spreken over de beleefde onrust, heb ik ernstige twijfels bij zijn gevonden rust.

Moeten we daarom maar altijd onrustig zijn, is zekerheid daarom iets raars, iets onwerkelijks? Verre van dat! Zekerheid is er zeker, en zeker is er ook meer dan alleen gevoelszekerheid. Echter, zelfs een verzekerd mens kent zn schommelingen, en struikeld bij tijden. Met verzekerde christenen is niets mis, wél met christenen die Christus niet meer nodig hebben (en dan bedoel ik: niet meer nodig hebben, omdat ze 'er al zijn').

Ik zou dus als hoofdkenmerk van een ware christen willen geven: een mens die Christus nodig heeft, en nodig blijft hebben.

Ik bedoel maar: ook het allerkleinste geloof zal, ondanks dat het zoveel niet begrijpt en ondanks dat er zoveel duister is, toch iets van Gods zondaarsliefde in Christus kennen.
Christus is hen dierbaar geworden in de verkondiging van het heilig Evangelie; naar Hem gaat hun hart uit, hoewel ze zichzelf misschien niet eens een gelovige of gerechtvaardigde durven noemen. Dat is dus niet onbewust; maar bewust! Een andere vraag is of zij hetgeen geloof is, ook altijd voor geloof kunnen houden. Maar dan is het spreken over bewust/onbewust mijns inziens een verkeerde terminologie die verwarrend kan zijn; is het niet beter om geheel in de lijn van de Schrift te spreken over een klein en over een groot geloof ?

Hier kan ik het mee eens zijn. Ik bedoelde dat onbewuste alleen mbt punt 1 (mijnen) en 2 (kindschap). Ik denk dat punt 3 (vertrouwen) en punt 5 (willen geloven) altijd bewust aanwezig zijn. Het is idd beter om te spreken over klein vs groot geloof.

Dat ik termen als bewust gebruikte, bedoelde ik in relatie tot geloofszekerheid. In het vroege leven drijft men vaak erg op het gevoel, maw: het ene moment is men ten volle verzekerd, het andere moment is men alles kwijt. Tijdens de dieptepunten heeft men geen enkele zekerheid, terwijl de essentie van de zekerheid (nl. het geloof, zich uitend in het smekend gaan tot Christus) wél aanwezig is. Het lijkt wel of het mijnen er dan niet is. Ik wil daarom niet stellen dat het geloof onbewust is, maar dat de beleving van de eigenschappen van het geloof (en dan mn het mijnen) niet altijd even verzekerd beleefd worden

[memento]

We hebben het nu over twijfel en zekerheid. Een predikant zei onlangs in verband hiermee, dat zondag 7 over het wezen des geloofs gaat en zondag 23 over het welwezen des geloofs. Volgens mij (en ook volgens Evebezer Erskine) behoort zekerheid tot het geloof en is dat niet alleen te vinden bij degenen die verder doorgeleid zijn en "Godddellijke vrijspraak hebben ontvangen".

Wat denk jij (jullie) hiervan?

Als we toch termen als wezen en welwezen van het geloof gaan gebruiken, wil ik ook de termen 'gevoelszekerheid' en 'geloofszekerheid' noemen.

Een zwak gelovige drijft vaak op zn gevoel. Het ene moment erg verzekerd (als hij net iets van Jezus heeft mogen zien), andere moment geen zicht op Jezus en alles weg.

Een verzekerd gelovige (welwezen) weet ook dat Christus zijn zaligmaker is, ook als hij geen gevoelszekerheid heeft. Een zekerheid die nooit meer weggaat. Ik wil daarmee niet zeggen dat hij nooit meer twijfeld, maar de twijfel is minder diep, van een ander niveau.

Kortom: zekerheid is een eigenschap van het geloof (en behoord dus bij het wezen van het geloof). Echter, zekerheid is geen doel op zich, net als geloof dat niet is. Zekerheid valt enkel de verkrijgen door dicht te leven bij het voorwerp van het geloof (Christus). Wie op elk andere manier tracht zekerheid te verkrijgen zal snel bemerken dat de twijfel alleen maar groter word. De zekerheid licht niet in onze bevindingen, en ook niet in ons geloof (alhoewel het wel voorwaarden* zijn tot verzekering), maar in Christus!

-------
*voorwaarden => Omdat ik vermoed dat een aantal mensen gaan struikelen over dat woord, een kleine toelichting. Ik wil hiermee niet zeggen dat we moeten gaan zoeken in onszelf naar geloof of bevindingen, of kenmerken van het geloof, of wathever; alleen maar dat elke ware gelovige bevindelijke geloofskennis heeft. Ik wil hiermee 2 heersende meningen bestrijden mbt zekerheid in het geloof (even heel zwart-wit weergegeven):
1) Ik geloof dus ik hoef niet te twijfelen
2) Ik heb bevindingen, dus ik hoef niet te twijfelen
De enige juiste oplossing is: Ik ben van Christus, en Hij van mij, dus ik hoef niet te twijfelen.

[theoloog]

Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
We moeten geen geschiedenis tegen een volk willen gebruiken om onze theologie in te lezen.

Jona heeft zeker Ninevé het oordeel aan moeten zeggen.

Wat lees ik echter in Matth. waar Christus Zijn discipelen de wereld instuurt? 'Ga heen en verkondig het Evangelie aan alle creaturen'.

Nooit, en nooit zal er énig mens zalig worden door de Wet. Als een mens het leven vindt, kan dat alleen door het gelovig omhelzen van het Evangelie. Daar is het leven te vinden.

Sommigen menen dat men door een Wetsprediking de 'schuldbrief' thuis krijgt en dat hier het leven der genade begint. Dit is de grootste remonstrantse dwaling binnen de gereformeerde gezindte. Als God een mens laat zien in de spiegel van de Wet wie hij is, dan is dat groot. Hier is echter het leven niet te vinden. Het leven is daar te vinden waar de zondaar in de prediking van het Evangelie Christus gelovig aanneemt. Daar is de zondaar / goddeloze wederomgeboren / levendgemaakt. 'Wie Mij vindt, die vind het leven.'

Groeten,

[Een enigszins late reactie op de eerste posting]
Afgezien van het feit dat ik het volledig met je stelling eens ben, zou ik nog wel een beetje commentaar willen leveren op je theologische argumentatie.

Je zet twee dingen tegenover elkaar die niet zo direkt met elkaar in verband kunnen worden gebracht.
1. de geschiedenis van Jonah: een profeet die niet aan de vijanden! van het volk Israël een boodschap wil brengen die tot hun redding zal leiden.
2. de opdracht aan de discipelen na de opstanding, zeg maar de taakomschrijving voor de apostelen.

Letterlijk van uit het grieks:

Gegeven is aan mij alle autoriteit/bevoegdheid

• in de hemel en op de aarde.

Ga er dus op uit

• tot leerlingen makende
  • alle volken,
  hen dopende
  • tot/in de Naam van de Vader
    en de Zoon
    en de Heilige Geest
  hen onderwijzende
  • alles waar te nemen
    • wat ik jullie opgedragen heb

En Ik, Ik ben met jullie al de dagen tot aan de voleinding van de eeuwen

Wat mij betreft lopen hier twee dingen door elkaar.
Je mag namelijk niet zomaar de geschiedenis van Jonah weerleggen door te zeggen dat Jezus een andere opdracht geeft. Beter is het om de geschiedenis van Jonah te lezen in het kader van Ex. 19: 3-8

3 En Mozes klom op tot God. En de HEERE riep tot hem van den berg, zeggende: Aldus zult gij tot het huis van Jakob spreken, en den kinderen Israels verkondigen:
4 Gijlieden hebt gezien, wat Ik den Egyptenaren gedaan heb; hoe Ik u op vleugelen der arenden gedragen, en u tot Mij gebracht heb.
5 Nu dan, indien gij naarstiglijk Mijner stem zult gehoorzamen, en Mijn verbond houden, zo zult gij Mijn eigendom zijn uit alle volken, want de ganse aarde is Mijn;
6 En gij zult Mij een priesterlijk koninkrijk, en een heilig volk zijn. Dit zijn de woorden, die gij tot de kinderen Israels spreken zult.
7 En Mozes kwam en riep de oudsten des volks, en stelde voor hun aangezichten al deze woorden, die de HEERE hem geboden had.

Dat is nog eens een spannend gedeelte. De bedoeling van God met het volk Israël. God zet het apart, geeft het Zijn Wet hst. 20, waarom? Zodat alle volken zullen zien dat er iets is met dit volk, dat ze aan die mensen zullen vragen om te bemiddelen tussen hen en God. Dat was dus de bedoeling van God. Een heel rijk van priesters!
Had het volk Israël dat door? Nee, ze verlieten God en Zijn Wet, het hopeloze refrein van het OT. Vind je het gek dat ze in Nineveh niet weten wie God is. En dan is er dat ene boek in het OT Jonah, met die profeet die denkt: laat ze maar zitten daar in Nineveh.
Niet Gods bedoeling dus!!! Nu als je evangelie wilt in Jonah lees dan nog eens Ex. 19. God is echt anders dan wij dachten.

Als het gaat over de functie van de wet kom je er niet uit met Mat. 28. Wat mij steeds opnieuw opvalt is dat men vooral kijkt naar de Romeinenbrief. En dan een bril opzet om de rest van de bijbel te lezen. Als je bijvoorbeeld eens naar de geschiedenis van de man in Hand. 8 kijkt moet je wel erg veel fantasie hebben wil je kunnen beweren dat die man volledig aan de wet ontdekt is. Nee het gaat daar om de vraag waarom stierf de Heere Jezus aan een kruis. Als je dat “snaptâ€

[theoloog]

Memento:
Ik wil hiermee niet zeggen dat álle bekeringen moeten lopen volgens ellende - verlossing - dankbaarheid, echter dat het wél de normale wijze is waarop God kerkmensen bekeerd. Zij weten de waarheid al met het verstand, maar moeten het nog 'bevindelijk' leren...

De vraag is natuurlijk of dat de verklaring is dat kerkmensen zo bekeerd worden. Ik geloof er namelijk totaal niet in en dat zal ik je uitleggen. Kerkmensen zijn over het algemeen eerst kind. Veel kinderen zouden wel eens meer geloof kunnen hebben dan al die grote mensen. Het wordt hen echter afgenomen! door die zogenaamde schriftuurlijk-bevindelijke prediking. In plaats van hen te leren om te leven overeenkomstig hun roeping (geloofsopvoeding) wordt ze geleerd om eerst hun zonden te leren kennen. Dat is nog tot daar aan toe, maar als je er dan bij zegt dat als ze die nog niet genoeg kennen ze nooit een kind van God kunnen zijn, ga je een stap te ver. Kortom er komt veel meer pedagogiek en psychologie bij kijken dan je misschien zou verwachten.

Ik ben het overigens verder vaak met je eens maar dit moest me even van het hart.

[theoloog]

Misschien een beetje off-topic:

Wat me veel opvalt op dit forum is dat er nog al over de Bijbel wordt gepraat in plaats van eruit. Allerlei teksten worden geciteerd voor het eigen gelijk. Bv. een tekst uit Zefanja, een heel moeilijk boek uit het OT, wordt zomaar even en passent geciteerd. Uit een boek waar het gaat om een van de laatste kansen voor Israël en tegelijkertijd over de apocalyptische dag van het Oordeel. De “theologieâ€

[ndonselaar]

Oorspronkelijk gepost door theoloog

Memento:
Ik wil hiermee niet zeggen dat álle bekeringen moeten lopen volgens ellende - verlossing - dankbaarheid, echter dat het wél de normale wijze is waarop God kerkmensen bekeerd. Zij weten de waarheid al met het verstand, maar moeten het nog 'bevindelijk' leren...

De vraag is natuurlijk of dat de verklaring is dat kerkmensen zo bekeerd worden. Ik geloof er namelijk totaal niet in en dat zal ik je uitleggen. Kerkmensen zijn over het algemeen eerst kind. Veel kinderen zouden wel eens meer geloof kunnen hebben dan al die grote mensen. Het wordt hen echter afgenomen! door die zogenaamde schriftuurlijk-bevindelijke prediking. In plaats van hen te leren om te leven overeenkomstig hun roeping (geloofsopvoeding) wordt ze geleerd om eerst hun zonden te leren kennen. Dat is nog tot daar aan toe, maar als je er dan bij zegt dat als ze die nog niet genoeg kennen ze nooit een kind van God kunnen zijn, ga je een stap te ver. Kortom er komt veel meer pedagogiek en psychologie bij kijken dan je misschien zou verwachten.

Ik ben het overigens verder vaak met je eens maar dit moest me even van het hart.

Hier ben ik het nu roerend mee eens. Het levend geloof / vertrouwen van kinderen is één van de zaken waarover je binnen onze gezindte weinig tot niets hoort. Dat mag ons wel eens tot nadenken stemmen.

Groeten,

[ndonselaar]

Voorbijganger,

Met instemming je posting gelezen. Ja alleen de Wet is in staat om onze dodelijke wond open te snijden.

Ook is de wedergeboorte geen zedelijke aanrading. Daarom is er ook geen rechtvaardiging van eeuwigheid. Een mens voor de wedergeboorte is 'dood in zonde en misdaden'. Toch heb ik gemeend om pastoraal te verwoorden wat ik mis rondom jonge kinderen. Zeker ook jonge kinderen zullen wenen om hun zonden, maar zijn in hun taal soms veel anders als ons. Ze hebben echter ook een kinderlijk vertrouwen (geloof), wat wij zoveel missen.

Groeten,

[Aangepast op 5/2/04 door ndonselaar]

[theoloog]

Beste voorbijganger,

Ik ben het met je eens als het gaat om dogmatische verwoording dat er een aantal dingen vaststaan.

• - een mens zoekt uit zichzelf niet naar God
  - God maakt een mens levend
  - Ook de heiligmaking is Gods werk

Het spannende is dat er wat gebeurt op de snijlijn van de wedergeboorte. Door de Heilige Geest wordt iemand die dood was levend. Nu kan ik daar mijn vingers niet achter krijgen. Zeg me maar wat er gebeurt als een kind ter wereld komt, of bij de conceptie. Probeer er achter te komen waar het leven begint. Snij zo’n kind maar open dan, onderzoek het, leg het onder de microscoop, leg een waslijst aan van waarnemingen… Je begrijpt, wat je ook probeert het blijft een wonder. O, en trouwens begin niet met dat soort analyses, want als je het leven in stukken snijdt, houdt je de dood over.
Wat wil ik hier nu mee zeggen. Eigenlijk 2 dingen.


Ten eerste, theologisch gezien is het noodzakelijk om toch iets over dit wonder te zeggen, erover na te denken. Anders krijg je allerlei ketterijen. Maar in mijn eigen denken hierover ben ik niet in staat om dit in een kloppend systeem te krijgen. Net zoals bij het natuurlijke leven, wanneer je denkt het geheim te hebben begrepen glipt het tussen je vingers uit. Leven is er gewoon. Het proces, het snijvlak waarop dit leven ontstaat heeft alles te maken met het ingrijpen van de Heilige Geest. Je ziet het aan een mens, je merkt, je ruikt het, je proeft, je hoort het, deze mens is anders geworden! Dit kan niet, er is iets gebeurt.

Ik heb het meermalen meegemaakt, dat iemand op een bepaald moment God toeliet in zijn hart, of dat God ingreep, ik weet het niet… Er gebeurde wat, iemand kwam tot geloof, je zag het, er vloeiden tranen, net als bij een kind wat geboren wordt. Heerlijk!!!

En toch, dan wil je er iets, al is het maar een klein beetje van zeggen. En dan kom ik bij de bijbel uit, “… de wind blaast waarheen hij wil, zo is het ook met de Heilige Geest, je hoort Zijn geluid, maar je weet niet waar Hij vandaan komt, noch waar Hij heen gaat.â€

[theoloog]

Beste Niek,

Ik zou het erg leuk vinden als je nog een reactie gaf op mijn eerste bericht in deze topic. Lijkt me leuk om daar nog even verder over na te denken. Ik bedoel het exegetisch kader van Jonah. Misschien heb je geen tijd, dan is het ook goed. Het was zo maar een vraag van mij.

[memento]

Beste theoloog,

Volgens jou zou een preek volkomen voorwerpelijk moeten zijn, tenminste, dat is wat ik opmaak uit je betoog (correct me if I'm wrong). Je staat een praktische preek voor die mensen verteld wat ze moeten doen. Mijn vraag is: laat je mensen dan ook bezig zijn met Gods heiligheid, grootheid, en de vloek van de wet, en Gods toorn tegen de zonde, en dus Zijn vertoorndheid tegen de zondaar?

Begrijp me niet verkeerd, maar mijn ervaringen met de prediking die jij beschrijft is dat je een kerk vol 'lieve mensen, allemaal kinderen van God, hard aan t werk' krijgt. Om een verbond te vernieuwen moet er wel eerst een verbond gesloten worden, en je kan er niet van uitgaan dat in de kerk iedereen bekeerd is...

Daarbij denk ik dat eerlijkheid richting de hoorders tot een zekere voorzichtigheid dwingt, nl. praat ik ze niet onterecht het idee aan dat ze geloven. Ellendekennis is één van de kenmerken (geen voorwaarde) van ware bekering, en dat is een stelling die geheel past in de lijn van de reformatie. En als we eerlijk zijn richting de mensen geven we ze ook de kenmerken mee vanaf de kansel, waarmee ze zichzelf kunnen beproeven. Aan de vrucht ziet men tenslotte of het een goede boom is...

Wat betreft je stelling dat pastoraat niet altijd 'dogmatisch correct' dient te zijn, die deel ik geheel, zo daarover ook mijn verdediging dat dogmatiek en bevinding strijdig kunnen lijken.

[Aangepast op 7/2/04 door memento]