Tiberius schreef:Het bijzondere aan dit topic vind ik, dat jullie hier je keuzes gaan zitten verdedigen tegenover tamelijk anonieme medeforummers.
Wat kan het jou schelen wat mensen als Ambtenaar of Merel van jouw keuze vinden? Andersom trouwens ook.
Als je die zelf maar kan verantwoorden tegenover jezelf, je partner en God.
Of raken ze misschien een open zenuw aan?
Open zenuw... ach misschien. Ik zal er eens over nadenken...
Het altijd het gevoel te moeten hebben je te verdedigen alsof je niet 100 procent aan de maatschappij deelneemt. Waar eerder het in je kerkelijke omgeving nog wel werd geaccepteerd is dat nu min of meer weg. Dat maakt dat je je gaat verdedigen. Alsof je alleen aan het poetsen bent.
Dus niet.
Tegelijkertijd zie je wel degelijk gevolgen van bepaalde ontwikkelingen in gedrag op school, bij vriendjes. Wat gevolgen heeft in het onderwijs, kwaliteit maar ook wat jouw kinderen vanzelf leren vanuit hun omgeving. Wat gewoon niet positief is altijd. Maar ook dat geldt niet voor elke situatie.
Wel dat het gezin, hoek van de samenleving, is aangetast. Niet alleen buiten maar ook in de kerk. Dat blijft niet zonder gevolgen. En mag niet onderschat worden.
Aan de andere kant. Vroeger werkte een vrouw misschien niet buitenshuis. Maar vaak wel in de winkel van hun man. Of op de boerderij etc. Gereformeerd gezindte, de kleine luyden. De vrouw stond echt niet alleen aan de zijlijn. En was druk in gezin en bedrijf. (Maar je was in ieder geval wel in de buurt. )
En ja een keus die je t.o. God kan verantwoorden ligt goed. Maar betekent niet dat je geheel ongevoelig bent als er onbegrip wordt ervaren door mede christenen. Waar eerder die veiligheid wel was.
Het gekke is dat je soms meer begrip ervaart vanuit de seculiere wereld hierover als onder de zgn hoog opgeleide "refo"_ upper klasse.
Die min of meer suggereert dat je jezelf zo tekort doet. (Opmerkingen aks ik zou er niet tegen kunnen als of ik zou gek worden als) Alsof je in hun ogen nog onder een steen leeft en de traditionele rolverdeling aanhoudt. Terwijl je zelf hebt ervaren dat juist dat laatste bevrijding gaf. Je het gevoel had je huishouden beter in de hand te hebben op alle gebieden. Zorg en opvoeding rust en aandacht. En de maatschappelijke betrokkenheid in kerk en maatschappij.
En dat mensen die dat roepen vaak *(k spreek algemeen) niet zelf werkelijk hebben ervaren deze thuismoeder rol te vervullen. En ik soms het idee hebt dat het napraat is.
Daarnaast triggert er iets bij mij. Als er een rooskleurig beeld wordt geschept. En niemand problemen lijkt te ervaren. Terwijl je om je heen of misschien zelf wel, de problemen ziet en hoort.
Tegelijkertijd is thuismoeder ook geen garantie voor de toekomst. En is dat heus ook niet altijd rozengeur en maneschijn.