Precies, David was al een kind van God, dus na de bekering, Petrus was al een kind van God, dus evenzo na de bekering, de tollenaar, is een gelijkenis, er wordt niets verteld wat er voor gebeurd is, de andere voorbeelden, Judas niet bekeerd, het wordt zijn ondergang, Achab, niet bekeerd, de honden likten zijn bloed... Het staat er zo duidelijk.Jantje schreef:Wel. Lees de eerste zin bij de kanttekening 20 maar. En lees voor de aardigheid ook eens de drie verwijsteksten. Die had ik nog niet genoemd.samanthi schreef:Dan kloppen de kanttekeningen niet.Jantje schreef:Het is de droefheid naar God die een onberouwelijke bekering werkt tot zaligheid. Niet andersom!
Niet de zaligheid werkt dat. Door de droefheid naar God wordt die zaligheid gewerkt.
2 Samuël 12: 13: Toen zeide David tot Nathan: Ik heb gezondigd tegen den HEERE. En Nathan zeide tot David: De HEERE heeft ook uw zonde weggenomen; gij zult niet sterven.
Matthéüs 26: 75: En terstond kraaide de haan; en Petrus werd indachtig het woord van Jezus, Die tot hem gezegd had: Eer de haan gekraaid zal hebben, zult gij Mij driemaal verloochenen. En naar buiten gaande, weende hij bitterlijk.
Lukas 18: 13: En de tollenaar van verre staande, wilde ook zelfs de ogen niet opheffen naar den hemel, maar sloeg op zijn borst, zeggende: O God, zijt mij zondaar genadig.
Pas ná de schuldbelijdenis en de droedheid over de zonde, zien we in bovenstaande teksten, dat God de zonden vergeeft. Niet ervoor!
Emoties tijdens een kerkdienst
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
O HEERE, wat is de mens, dat Gij hem kent? Het kind des mensen, dat Gij het acht?
-
- Berichten: 16185
- Lid geworden op: 18 mei 2017, 20:42
- Locatie: Walcheren - jantjevanrefoforum@gmail.com
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
Het gaat dus tegelijk op. Dank voor deze nuancering. Dat is echter wel iets anders dan wat @samanthi beweert, namelijk dat de droefheid alleen een vrucht zou zijn.Valcke schreef:Hier ga je toch wel erg kort door de bocht. In deze tekst sluit de bekering de volle vrucht in. Idem het woord ‘zaligheid’ ziet hier op de vrucht. In deze context zien deze woorden dus niet op de eerste genade. De ‘droefheid naar God’ betekent trouwens: droefheid uit en overeenkomstig God conform het Griekse woord (‘naar’ geeft niet de richting aan, maar de overeenkomst). Deze droefheid gaat vergezeld met het ware zaligmakende geloof.Jantje schreef:Het is de droefheid naar God die een onberouwelijke bekering werkt tot zaligheid. Niet andersom!
Niet de zaligheid werkt dat. Door de droefheid naar God wordt die zaligheid gewerkt.
Verder ben ik heel blij dat ik hier niet meer meedoe. Dit is even een uitzondering. (Ik ben dus weer weg.)
En wat je laatste zin betreft: dat betreur ik ten zeerste.
Was getekend,
uw medeforummer Jantje
uw medeforummer Jantje
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
Je wil gewoon geloven wat je gelooft, één tekst, uit de context gerukt en zie een hele theologie, maar de Bijbel leert dat je zonder gelooft niet de Heere kan behagen, dus droefheid zonder geloof is geen droefheid naar God, dat het vaak samenvalt is iets wat het gevolg is van de liefde van en tot God, dat je zo gezondigd hebt. Dit zal zo vaak aan de orde geweest, ik zou zeggen tole lege.Jantje schreef:Het gaat dus tegelijk op. Dank voor deze nuancering. Dat is echter wel iets anders dan wat @samanthi beweert, namelijk dat de droefheid alleen een vrucht zou zijn.Valcke schreef:Hier ga je toch wel erg kort door de bocht. In deze tekst sluit de bekering de volle vrucht in. Idem het woord ‘zaligheid’ ziet hier op de vrucht. In deze context zien deze woorden dus niet op de eerste genade. De ‘droefheid naar God’ betekent trouwens: droefheid uit en overeenkomstig God conform het Griekse woord (‘naar’ geeft niet de richting aan, maar de overeenkomst). Deze droefheid gaat vergezeld met het ware zaligmakende geloof.Jantje schreef:Het is de droefheid naar God die een onberouwelijke bekering werkt tot zaligheid. Niet andersom!
Niet de zaligheid werkt dat. Door de droefheid naar God wordt die zaligheid gewerkt.
Verder ben ik heel blij dat ik hier niet meer meedoe. Dit is even een uitzondering. (Ik ben dus weer weg.)
En wat je laatste zin betreft: dat betreur ik ten zeerste.
O HEERE, wat is de mens, dat Gij hem kent? Het kind des mensen, dat Gij het acht?
-
- Berichten: 16185
- Lid geworden op: 18 mei 2017, 20:42
- Locatie: Walcheren - jantjevanrefoforum@gmail.com
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
Ik houd er over op.
Er valt gewoon geen zinnig gesprek te voeren. En dat is helaas hier de eerste keer dat ik dat tegen je moet zeggen.
Er valt gewoon geen zinnig gesprek te voeren. En dat is helaas hier de eerste keer dat ik dat tegen je moet zeggen.
Was getekend,
uw medeforummer Jantje
uw medeforummer Jantje
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
Ja weer, waar zou dat toch aan liggen?Jantje schreef:Ik houd er over op.
Er valt gewoon geen zinnig gesprek te voeren. En dat is helaas hier de eerste keer dat ik dat tegen je moet zeggen.
Ik ben duidelijk genoeg ook in die andere postings, maar steeds wil je er iets in lezen wat er niet staat, wat er wel staat is zo belangrijk dat is dat er buiten de Heere Jezus Christus géén zaligheid is.
Niet mijn eigen kracht
Niet het werk door mij volbracht
Niet het offer dat ik breng
Niet de tranen die ik pleng
Schoon ik ganse nachten ween
Kunnen redden... Hij alleen!
O HEERE, wat is de mens, dat Gij hem kent? Het kind des mensen, dat Gij het acht?
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
Ik moet denken aan het citaat van Spurgeon, dat ik hier op het forum tegenkwam.
Berouw zal u niet op Christus doen zien, maar het zien op Christus zal u berouw geven.
Berouw zal u niet op Christus doen zien, maar het zien op Christus zal u berouw geven.
De wereld staat in brand, maar wij gooien olie op het vuur door ons toekijken aan de kant
- Maanenschijn
- Berichten: 4090
- Lid geworden op: 01 jan 2016, 14:33
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
Laat ik eens proberen on-topic te zijn. en ook wat openhartig en kwetsbaar misschien. Ik herken wat je zegt. Nu ben ik van karakter wat sneller emotioneel bewogen, dat kan mee spelen. Maar tijdens een kerkdienst, het lezen van een boek of Bijbel kunnen mij soms de tranen over de wangen lopen. Eerlijk gezegd niet zelden onder aanvechting door een stemmetje van binnen die mij doet gevoelen als een huichelaar over te komen.Mara schreef:Het vliegt zoals ik al eerder opmerkte, alle kanten op. Het blijft over een bekering gaan. Dat was niet de vraag!huisman schreef:Maar deze discussie gelezen hebbende heeft het weinig zin om ook maar iets te bespreken op dit forum.
Het wordt direct met oneliners platgeslagen.
Nogmaals een poging om het on topic te krijgen:
Dus geen bekeringsverhalen, de Heere spreekt tot het hart van iemand, dat kan zijn in de preek, maar ook tijdens het bijbellezen.Mara schreef: Herkennen jullie daar iets van? Komt het minder voor dan vroeger?
Ik bedoel dus geen emoties vanwege een gebeurtenis, zoals rouw, doop of huwelijk, of als je kind belijdenis doet.
Maar als het Woord in je hart valt en alles en iedereen om je heen valt weg.
Ik zal het zo vragen, het wordt te groot om te bevatten, het is een Wonder voor je. Je liep met een vraag en dan lees of hoor je het antwoord.
Is het zo duidelijk(er)?
Die tranen zijn divers. Soms omdat ik innerlijk overeenstem met de woorden, de bevindelijke (in de juiste zin van het woord) boodschap van de predikant/ boek etc. Soms ook om andere redenen. Recent toen ik nadacht over het sterven van een predikant, was ik met tranen jaloers dat hij uit dit zondige bestaan was weggenomen. Soms ook zijn er tranen over het zien op eigen zonden, tegenover het geduld en liefde van de Heere God, voorgesteld in de preek of boek.
In dit draadje komt de tekst: 'De droefheid naar God die een onberouwelijke bekering werkt' (samengevat) naar voren. Deze tekst is mij tot grote troost geweest. De tekst, die naar mijn mening geplaatst moet worden in de heiligmaking, ziet er op dat de droefheid (door God gewerkt, bij God vandaan!) een voortdurende en hartelijk mee instemmende bekering en zaligheid werkt. De droefheid die ziet op het meer en meer afsterven van de oude mens (pijnlijk!) en het meer en meer in Christus willen zijn. Waarbij deze tranen in Gods fles worden verzameld. Niet als een bewijs van onze tranen (als goede werken), maar als liefdeblijken van en tot de Heere God.
Bovenstaande plaatst dus deze tekst niet in een voorwaardelijke weg tot rechtvaardigmaking, maar in een onderwerpelijke/bevindelijke weg van heiligmaking.
Wie lege handen heeft, kan ze altijd vouwen.
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
Blijkbaar ben je toch niet duidelijk genoeg, verschillende posters hebben weer op jouw posts gereageerd. Uiteindelijk blijkt dat jouw mening helemaal niet zo verschilt met die van de anderen. Als je nou voortaan niet zo agressief en kortaf reageert had dat een hele (nare) discussie kunnen schelen.samanthi schreef: Ja weer, waar zou dat toch aan liggen?
Ik ben duidelijk genoeg ook in die andere postings, maar steeds wil je er iets in lezen wat er niet staat,
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
Als dat nu nog niet duidelijk is dan weet ik het niet meer! Wij mensen zijn hier zo gauw uit ons hum.
Misschien een plaatsen met enige regelmaat doet wonderen.
Misschien een plaatsen met enige regelmaat doet wonderen.
Laatst gewijzigd door Ukkie op 08 dec 2020, 19:18, 1 keer totaal gewijzigd.
Ieder die gelooft dat Jezus de Christus is, is uit God geboren. 1Johannes 5 vers 1
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
Wil je aanwijzen waar ik agressief reageer? Dan kan ik dat veranderen.Erskinees schreef:Blijkbaar ben je toch niet duidelijk genoeg, verschillende posters hebben weer op jouw posts gereageerd. Uiteindelijk blijkt dat jouw mening helemaal niet zo verschilt met die van de anderen. Als je nou voortaan niet zo agressief en kortaf reageert had dat een hele (nare) discussie kunnen schelen.samanthi schreef: Ja weer, waar zou dat toch aan liggen?
Ik ben duidelijk genoeg ook in die andere postings, maar steeds wil je er iets in lezen wat er niet staat,
Laatst gewijzigd door samanthi op 09 dec 2020, 00:27, 1 keer totaal gewijzigd.
O HEERE, wat is de mens, dat Gij hem kent? Het kind des mensen, dat Gij het acht?
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
Prachtig, ik herken er veel van.Maanenschijn schreef:Laat ik eens proberen on-topic te zijn. en ook wat openhartig en kwetsbaar misschien. Ik herken wat je zegt. Nu ben ik van karakter wat sneller emotioneel bewogen, dat kan mee spelen. Maar tijdens een kerkdienst, het lezen van een boek of Bijbel kunnen mij soms de tranen over de wangen lopen. Eerlijk gezegd niet zelden onder aanvechting door een stemmetje van binnen die mij doet gevoelen als een huichelaar over te komen.
Die tranen zijn divers. Soms omdat ik innerlijk overeenstem met de woorden, de bevindelijke (in de juiste zin van het woord) boodschap van de predikant/ boek etc. Soms ook om andere redenen. Recent toen ik nadacht over het sterven van een predikant, was ik met tranen jaloers dat hij uit dit zondige bestaan was weggenomen. Soms ook zijn er tranen over het zien op eigen zonden, tegenover het geduld en liefde van de Heere God, voorgesteld in de preek of boek.
In dit draadje komt de tekst: 'De droefheid naar God die een onberouwelijke bekering werkt' (samengevat) naar voren. Deze tekst is mij tot grote troost geweest. De tekst, die naar mijn mening geplaatst moet worden in de heiligmaking, ziet er op dat de droefheid (door God gewerkt, bij God vandaan!) een voortdurende en hartelijk mee instemmende bekering en zaligheid werkt. De droefheid die ziet op het meer en meer afsterven van de oude mens (pijnlijk!) en het meer en meer in Christus willen zijn. Waarbij deze tranen in Gods fles worden verzameld. Niet als een bewijs van onze tranen (als goede werken), maar als liefdeblijken van en tot de Heere God.
Bovenstaande plaatst dus deze tekst niet in een voorwaardelijke weg tot rechtvaardigmaking, maar in een onderwerpelijke/bevindelijke weg van heiligmaking.
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
Inderdaad. Mooie, openhartige post Maanenschijn.eilander schreef:Prachtig, ik herken er veel van.Maanenschijn schreef:Laat ik eens proberen on-topic te zijn. en ook wat openhartig en kwetsbaar misschien. Ik herken wat je zegt. Nu ben ik van karakter wat sneller emotioneel bewogen, dat kan mee spelen. Maar tijdens een kerkdienst, het lezen van een boek of Bijbel kunnen mij soms de tranen over de wangen lopen. Eerlijk gezegd niet zelden onder aanvechting door een stemmetje van binnen die mij doet gevoelen als een huichelaar over te komen.
Die tranen zijn divers. Soms omdat ik innerlijk overeenstem met de woorden, de bevindelijke (in de juiste zin van het woord) boodschap van de predikant/ boek etc. Soms ook om andere redenen. Recent toen ik nadacht over het sterven van een predikant, was ik met tranen jaloers dat hij uit dit zondige bestaan was weggenomen. Soms ook zijn er tranen over het zien op eigen zonden, tegenover het geduld en liefde van de Heere God, voorgesteld in de preek of boek.
In dit draadje komt de tekst: 'De droefheid naar God die een onberouwelijke bekering werkt' (samengevat) naar voren. Deze tekst is mij tot grote troost geweest. De tekst, die naar mijn mening geplaatst moet worden in de heiligmaking, ziet er op dat de droefheid (door God gewerkt, bij God vandaan!) een voortdurende en hartelijk mee instemmende bekering en zaligheid werkt. De droefheid die ziet op het meer en meer afsterven van de oude mens (pijnlijk!) en het meer en meer in Christus willen zijn. Waarbij deze tranen in Gods fles worden verzameld. Niet als een bewijs van onze tranen (als goede werken), maar als liefdeblijken van en tot de Heere God.
Bovenstaande plaatst dus deze tekst niet in een voorwaardelijke weg tot rechtvaardigmaking, maar in een onderwerpelijke/bevindelijke weg van heiligmaking.
-
- Berichten: 16185
- Lid geworden op: 18 mei 2017, 20:42
- Locatie: Walcheren - jantjevanrefoforum@gmail.com
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
Je hebt gelijk. Wat een bescheidenheid. Calvijn zegt hier rake dingen over.Jantje schreef:Ik houd het liever bij de ootmoedige geloofsbelijdenis van de hoofdman over honderd, waarvan Jezus zelfs zei dat Hij zo'n groot geloof zelfs in Israël niet had gevonden.
De Heilige Geest wekt geestelijke gevoelens in ons hart op die wij van nature niet kennen. Het voornaamste en hoogste doel van het leven van de mens is de verheerlijking van God en het zich in Hem ten volle en eeuwig verheugen.
Geestelijke droefheid over onze zonden, geestelijke hoop in de beloften van God, geestelijke dankbaarheid voor Gods goedheid en genade, geestelijke vrees voor Gods bedreigingen, geestelijke vreugde in Gods nabijheid. Al deze gevoelens komen niet voort uit ons menselijk
bestaan, maar zijn vrucht van de Heilige Geest in ons leven. (gelezen in een Bijbelstudie over emoties, ds van der Veen)
Re: Emoties tijdens een kerkdienst
????samanthi schreef:Wil je aanwijzen waar ik agressief reageer? Dan kan ik dat veranderen.Erskinees schreef:Blijkbaar ben je toch niet duidelijk genoeg, verschillende posters hebben weer op jouw posts gereageerd. Uiteindelijk blijkt dat jouw mening helemaal niet zo verschilt met die van de anderen. Als je nou voortaan niet zo agressief en kortaf reageert had dat een hele (nare) discussie kunnen schelen.samanthi schreef: Ja weer, waar zou dat toch aan liggen?
Ik ben duidelijk genoeg ook in die andere postings, maar steeds wil je er iets in lezen wat er niet staat,
O HEERE, wat is de mens, dat Gij hem kent? Het kind des mensen, dat Gij het acht?