Chronische burn-out

[Zeeuw]

Dat er vele behandelpatronen e.d zijn begrijp ik maar die zijn er toch ook vaak bij lichamelijke klachten. Dat het voor de persoon zelf moeilijker is weet ik uit ervaring maar doet daar toch niets vanaf?

Waar?

Met 'daar' bedoel ik dat al zijn er vele patronen en behandelmogelijkheden bij psychische ziekten dat het niet persé een grijs gebied is t.o.v. lichamelijke klachten.

Dat is wel mijn ervaring.

[Ukkie]

Dat er vele behandelpatronen e.d zijn begrijp ik maar die zijn er toch ook vaak bij lichamelijke klachten. Dat het voor de persoon zelf moeilijker is weet ik uit ervaring maar doet daar toch niets vanaf?

Waar?

Met 'daar' bedoel ik dat al zijn er vele patronen en behandelmogelijkheden bij psychische ziekten dat het niet persé een grijs gebied is t.o.v. lichamelijke klachten.

Dat is wel mijn ervaring.

Dat kan zeker jouw ervaring zijn!

[merel]

.

[Arja]

Zijn er hier mensen die te maken hebben met een chronische burn-out?
Zelf heb ik dat al vanaf mijn 38e en vind het nog steeds moeilijk om mee om te gaan.
Genoeg rust, genoeg beweging, ontspanning, gezond eten, genoeg bezigheden, psychotherapie zijn allemaal dingen die ik door de jaren heen heb uitgeprobeerd maar het blijft lastig om het juiste evenwicht te vinden. Hierdoor kan ik niet werken en zelfs mijn vrijwilligerswerk(wat ik heel fijn vond om te doen) moest eraan geloven.
Ben benieuwd of er anderen zijn die daar ook mee bekend zijn.

Ik ken iemand van heel dichtbij, die twee keer een burn-out heeft gehad. De tweede keer was heftiger dan de eerste. De persoon heeft gerevalideerd in een medisch specialistische revalidatiekliniek, die zich focust op het weer klachtonafhankelijk functioneren en genieten van het dagelijks leven. Het is overigens de enige polikliniek in Nederland waar een volledig multidisciplinair team intensief met de client samenwerkt aan revalidatie en re-integratie.

[Ukkie]

Zijn er hier mensen die te maken hebben met een chronische burn-out?
Zelf heb ik dat al vanaf mijn 38e en vind het nog steeds moeilijk om mee om te gaan.
Genoeg rust, genoeg beweging, ontspanning, gezond eten, genoeg bezigheden, psychotherapie zijn allemaal dingen die ik door de jaren heen heb uitgeprobeerd maar het blijft lastig om het juiste evenwicht te vinden. Hierdoor kan ik niet werken en zelfs mijn vrijwilligerswerk(wat ik heel fijn vond om te doen) moest eraan geloven.
Ben benieuwd of er anderen zijn die daar ook mee bekend zijn.

Ik ken iemand van heel dichtbij, die twee keer een burn-out heeft gehad. De tweede keer was heftiger dan de eerste. De persoon heeft gerevalideerd in een medisch specialistische revalidatiekliniek, die zich focust op het weer klachtonafhankelijk functioneren en genieten van het dagelijks leven. Het is overigens de enige polikliniek in Nederland waar een volledig multidisciplinair team intensief met de client samenwerkt aan revalidatie en re-integratie.

Dat is een hele pittige weg geweest denk ik. Moeilijk hoor.

[Zita]

Dit is een oprechte vraag, en niet schop-onder-de-konterig bedoeld. Maar ik heb in de heel nabije omgeving niet veel te maken gehad met mensen die burnoutklachten hebben, dus ik weet gewoon niet of ik het helemaal goed begrijp.
Wat is een chronische burn-out? Ben je dan ooit een keer burn-out geraakt en daar nooit meer van hersteld? Is je energie opgeraakt voor de rest van je leven? Is het niet 'gewoon' zo dat je een laag energielevel hebt, of beperkt belastbaar bent?
En wat doe je als die diagnose is gesteld? Bij een 'reguliere' burn-out lijkt de strategie te zijn dat je kort veel rust neemt, en dan vrij snel begint met beperkte inspanning, waarbij je in eerste instantie de triggers zoveel mogelijk vermijdt. Dus wel bewegen, wat activiteiten ondernemen, als het werkgerelateerd was toch weer eens af en toe op het werk gaan kijken, weinig spanning enz. Maar dat ga je op een gegeven moment opbouwen, en dan blijkt dat je steeds meer herstelt en steeds meer (in)spanning aankunt. Maar bij chronische burnout? Blijf je dan in het stadium van veel rusten en weinig (kunnen) doen?

[-DIA-]

Dit is een oprechte vraag, en niet schop-onder-de-konterig bedoeld. Maar ik heb in de heel nabije omgeving niet veel te maken gehad met mensen die burnoutklachten hebben, dus ik weet gewoon niet of ik het helemaal goed begrijp.
Wat is een chronische burn-out? Ben je dan ooit een keer burn-out geraakt en daar nooit meer van hersteld? Is je energie opgeraakt voor de rest van je leven? Is het niet 'gewoon' zo dat je een laag energielevel hebt, of beperkt belastbaar bent?
En wat doe je als die diagnose is gesteld? Bij een 'reguliere' burn-out lijkt de strategie te zijn dat je kort veel rust neemt, en dan vrij snel begint met beperkte inspanning, waarbij je in eerste instantie de triggers zoveel mogelijk vermijdt. Dus wel bewegen, wat activiteiten ondernemen, als het werkgerelateerd was toch weer eens af en toe op het werk gaan kijken, weinig spanning enz. Maar dat ga je op een gegeven moment opbouwen, en dan blijkt dat je steeds meer herstelt en steeds meer (in)spanning aankunt. Maar bij chronische burnout? Blijf je dan in het stadium van veel rusten en weinig (kunnen) doen?

Ik geef hier enigszins bewust een antwoord dat geen rechtstreeks antwoord is op een chronische burn-out.
Wel is het uit de praktijk, en eigen bevinding.
Een mens kan tot een chronische hyperventilatie komen als hij of zij erin blijft steken.
Het gaat hier dus niet over een burn-out, maar kan wel gerelateerd zijn.
Een psychiater drukte het eens zo uit:
Je bent met de schrik ontkomen. Je stond bij de bushalte. Daar kwam de bus aan, en... de bus reed op je in! Je sprong opzij, en hebt het net gered. Je adem stokte in je keel. Je hart bonsde. Als spieren stonden gespannen.
En als er nu mensen zijn die in deze toestand blijven, dan is dat een chronische hyperventilatie. Dit is overigens iets compleet anders dan een paniekaanval, die na een poosje weer overgaat.

[Ukkie]

Dit is een oprechte vraag, en niet schop-onder-de-konterig bedoeld. Maar ik heb in de heel nabije omgeving niet veel te maken gehad met mensen die burnoutklachten hebben, dus ik weet gewoon niet of ik het helemaal goed begrijp.
Wat is een chronische burn-out? Ben je dan ooit een keer burn-out geraakt en daar nooit meer van hersteld? Is je energie opgeraakt voor de rest van je leven? Is het niet 'gewoon' zo dat je een laag energielevel hebt, of beperkt belastbaar bent?
En wat doe je als die diagnose is gesteld? Bij een 'reguliere' burn-out lijkt de strategie te zijn dat je kort veel rust neemt, en dan vrij snel begint met beperkte inspanning, waarbij je in eerste instantie de triggers zoveel mogelijk vermijdt. Dus wel bewegen, wat activiteiten ondernemen, als het werkgerelateerd was toch weer eens af en toe op het werk gaan kijken, weinig spanning enz. Maar dat ga je op een gegeven moment opbouwen, en dan blijkt dat je steeds meer herstelt en steeds meer (in)spanning aankunt. Maar bij chronische burnout? Blijf je dan in het stadium van veel rusten en weinig (kunnen) doen?

Inderdaad burnout geraakt en nooit meer de energie en belastbaarheid teruggekregen. Toen 1998 was er nog niet zoveel bekend over burnout als nu.
Wel ben ik een stuk hersteld natuurlijk, maar zelfs mijn vrijwilligerswerk op moeten geven. Als ik iets op me neem gaat dat psychisch als zware last voelen. Als we teveel dagen bezoek krijgen thuis word het me teveel ook al vind ik het leuk en praat gezellig mee. Ik probeer minstens 1 dag tussen bezoeken e.d te plannen dat ik niets hoef anders ben ik extreem moe(ziek van moeheid), misselijk, emotioneel, hoofdpijn, spierpijn, vergeetachtig en kan niet meer goed ordelijk nadenken. Als ik een enkele keer echt veel te ver over mijn grens ben gegaan kan ik zelfs gaan twijfelen of b.v. 6 en 7 wel 13 is terwijl ik goed ben in hoofdrekenen. Toen ik na jaren accepteerde dat het niet beter werd met de hoeveelheid energie, ging het psychisch wel beter met me.

[-DIA-]

Dit is een oprechte vraag, en niet schop-onder-de-konterig bedoeld. Maar ik heb in de heel nabije omgeving niet veel te maken gehad met mensen die burnoutklachten hebben, dus ik weet gewoon niet of ik het helemaal goed begrijp.
Wat is een chronische burn-out? Ben je dan ooit een keer burn-out geraakt en daar nooit meer van hersteld? Is je energie opgeraakt voor de rest van je leven? Is het niet 'gewoon' zo dat je een laag energielevel hebt, of beperkt belastbaar bent?
En wat doe je als die diagnose is gesteld? Bij een 'reguliere' burn-out lijkt de strategie te zijn dat je kort veel rust neemt, en dan vrij snel begint met beperkte inspanning, waarbij je in eerste instantie de triggers zoveel mogelijk vermijdt. Dus wel bewegen, wat activiteiten ondernemen, als het werkgerelateerd was toch weer eens af en toe op het werk gaan kijken, weinig spanning enz. Maar dat ga je op een gegeven moment opbouwen, en dan blijkt dat je steeds meer herstelt en steeds meer (in)spanning aankunt. Maar bij chronische burnout? Blijf je dan in het stadium van veel rusten en weinig (kunnen) doen?

Inderdaad burnout geraakt en nooit meer de energie en belastbaarheid teruggekregen. Toen 1998 was er nog niet zoveel bekend over burnout als nu.
Wel ben ik een stuk hersteld natuurlijk, maar zelfs mijn vrijwilligerswerk op moeten geven. Als ik iets op me neem gaat dat psychisch als zware last voelen. Als we teveel dagen bezoek krijgen thuis word het me teveel ook al vind ik het leuk en praat gezellig mee. Ik probeer minstens 1 dag tussen bezoeken e.d te plannen dat ik niets hoef anders ben ik extreem moe(ziek van moeheid), misselijk, emotioneel, hoofdpijn, spierpijn, vergeetachtig en kan niet meer goed ordelijk nadenken. Als ik een enkele keer echt veel te ver over mijn grens ben gegaan kan ik zelfs gaan twijfelen of b.v. 6 en 7 wel 13 is terwijl ik goed ben in hoofdrekenen. Toen ik na jaren accepteerde dat het niet beter werd met de hoeveelheid energie, ging het psychisch wel beter met me.

Hier, stuk voor stuk, zaken die ik herken. Maar de huisarts (toen ik er nog naartoe kon) wilde het niet noemen. Hij noemde het wel spanninggerelateerde klachten. Ook erkende hij dat hij niet wist wat het was toen hij zei: Ik zou willen dat je een zware longontsteking had, dan wist ik tenminste wat ik moest doen.
Eenmaal heeft hij een experiment met me uitgehaald door me antidepressiva voor te schrijven, hoewel hij wel degelijk wist en ook hardop zei: Ik heb niet het idee dat er een depressief mens voor me zit, maar dit zou voor wat rust kunne zorgen. Nou, dat deed het zeker! En hoe! Ik sliep de hele dag en kon niets meer doen. Bovendien werd ik er bijna depressief onder! Dat is gelukkig meteen teruggedraaid.

[Ukkie]

Dit is een oprechte vraag, en niet schop-onder-de-konterig bedoeld. Maar ik heb in de heel nabije omgeving niet veel te maken gehad met mensen die burnoutklachten hebben, dus ik weet gewoon niet of ik het helemaal goed begrijp.
Wat is een chronische burn-out? Ben je dan ooit een keer burn-out geraakt en daar nooit meer van hersteld? Is je energie opgeraakt voor de rest van je leven? Is het niet 'gewoon' zo dat je een laag energielevel hebt, of beperkt belastbaar bent?
En wat doe je als die diagnose is gesteld? Bij een 'reguliere' burn-out lijkt de strategie te zijn dat je kort veel rust neemt, en dan vrij snel begint met beperkte inspanning, waarbij je in eerste instantie de triggers zoveel mogelijk vermijdt. Dus wel bewegen, wat activiteiten ondernemen, als het werkgerelateerd was toch weer eens af en toe op het werk gaan kijken, weinig spanning enz. Maar dat ga je op een gegeven moment opbouwen, en dan blijkt dat je steeds meer herstelt en steeds meer (in)spanning aankunt. Maar bij chronische burnout? Blijf je dan in het stadium van veel rusten en weinig (kunnen) doen?

Inderdaad burnout geraakt en nooit meer de energie en belastbaarheid teruggekregen. Toen 1998 was er nog niet zoveel bekend over burnout als nu.
Wel ben ik een stuk hersteld natuurlijk, maar zelfs mijn vrijwilligerswerk op moeten geven. Als ik iets op me neem gaat dat psychisch als zware last voelen. Als we teveel dagen bezoek krijgen thuis word het me teveel ook al vind ik het leuk en praat gezellig mee. Ik probeer minstens 1 dag tussen bezoeken e.d te plannen dat ik niets hoef anders ben ik extreem moe(ziek van moeheid), misselijk, emotioneel, hoofdpijn, spierpijn, vergeetachtig en kan niet meer goed ordelijk nadenken. Als ik een enkele keer echt veel te ver over mijn grens ben gegaan kan ik zelfs gaan twijfelen of b.v. 6 en 7 wel 13 is terwijl ik goed ben in hoofdrekenen. Toen ik na jaren accepteerde dat het niet beter werd met de hoeveelheid energie, ging het psychisch wel beter met me.

Hier, stuk voor stuk, zaken die ik herken. Maar de huisarts (toen ik er nog naartoe kon) wilde het niet noemen. Hij noemde het wel spanninggerelateerde klachten. Ook erkende hij dat hij niet wist wat het was toen hij zei: Ik zou willen dat je een zware longontsteking had, dan wist ik tenminste wat ik moest doen.
Eenmaal heeft hij een experiment met me uitgehaald door me antidepressiva voor te schrijven, hoewel hij wel degelijk wist en ook hardop zei: Ik heb niet het idee dat er een depressief mens voor me zit, maar dit zou voor wat rust kunne zorgen. Nou, dat deed het zeker! En hoe! Ik sliep de hele dag en kon niets meer doen. Bovendien werd ik er bijna depressief onder! Dat is gelukkig meteen teruggedraaid.

Dat heb ik ook eens gekregen dia om uit te proberen. Ik was lekker ontspannen maar voelde me niet meer aanwezig. Er waren bij mij depressieve gevoelens door alle klachten maar geen echte depressie.
Heb jij altijd last gehad van spanningsklacbten?

[-DIA-]

*(Ik heb er lang over getwijfeld of ik hierop zou reageren en of ik alles zou zeggen. Maar gezien ik wel weet dat mijn broer dit forum niet leest heb ik besloten om er wat dieper op in te geen)*

Nee niet altijd, we hebben een fijne onbezorgde jeugd gehad, mijn broer en ik. We waren samen erg close. Waar hij was, daar was ik, en waar ik was daar was hij. Onze moeder merkte vroeger wel eens op: We hebben bijzondere jongens, ze maken nooit als andere jongens ruzie! Dat tekent al iets van de nauwe band die er tussen mijn broer en mij lag.

De ellende het lijkt te zijn begonnen toen mijn broer (voor ons vrij plotseling) een andere weg koos. Verliet de kerk waar hij pas belijdenis had gedaan, waar we samen naar de catechisatie waren geweest. Sloot zichzelf geheel af, zodat noch ik, noch mijn ouders ooit geweten hebben wat er precies was. Een ding was duidelijk. Hij wilde meer ruimte, hij was jong en wilde het huis uit. Daarna zijn we geleidelijk uit elkaar gegroeid, of nee, hij groeide weg van de geloofsopvoeding, en ging zich daartegen verzetten.

Nu staat hij net als ik, alleen op de wereld. Zijn vriend die hij in alles volgde is op vrij jonge leeftijd overleden. De begrafenis vond plaats in een kerkelijke richting die ver van de reformatorische kerken staat, De Rijssenaren hier weten wat het is als ik de Open Hof noem. De broer van de vriend van mijn broer was predikant en ging ook in de Open Hof voor, en ook zijn vrouw was predikante in zo’n geloofsgemeenschap.

Zo groeide mijn enig en innig geliefde broer steeds verder weg. Dit had zijn uitwerking op mijn ouders en op mij. We zien dat hij een ziel omdraagt die onsterfelijk is. De onverschilligheid t.a.v. de eeuwigheid grijpt me diep aan. Terwijl ik niets vermag.

Verder is het nu zo dat hij steeds vaker plotseling geheel doordraait. Dan is er geen woord meer te zeggen. Loopt weg, soms vingers in de oren, maar komt de volgende dag even vrolijk terug. Doet of er niets is gebeurt, terwijl er wel diep ingrijpende dingen zijn gebeurd. Het moet hem dan wel wat te denken hebben gegeven, zou je denken.

Erover praten gaat niet, maar het is of mijn hart soms bezwijkt onder de harde woorden. We willen hem dat ook niet hard vallen door er weer over te praten, maar ik merk goed dat hij lijdt, dat hij ook boordevol spanningen zit, die zich dan waarschijnlijk bij hem ontladen in woedeaanvallen. Dit grijpt me diep aan. Hier lijdt ik onder, zonder dat in feite te kunnen benoemen.

Ik houd intussen wel een dagboek bij waar ik de zaken wat van me af kan schrijven, Maar ik doe dat wel zo dat het toegankelijk moet blijven, ook voor mijn broer. Hij kan wel schelden, maar ik durf dat niet. Het hart krimpt als het ware ineen bij die harde woorden. En toch.. dat wonderlijke: Als er niets is, en we bv een wandeling maken, of als anderen erbij zijn, is hij zo vriendelijk en voorkomend, dat ik er geheel niets van kan begrijpen. De woede lijkt zich dus alleen maar in de richting van mij te kunnen ontladen. Hier lijdt ik erg onder, soms zo dat ik eronder dreig te bezwijken. Het is hier voor het eerst dat ik hier buiten mijn dagboek iets over zeg. We leven eigenlijk onder zeer moeilijke omstandigheden, en dan ieder voor zich.

Een weg terug lijkt er niet te zijn, hij lijkt geheel verhard. Dat is wat me neerdrukt. En ook letterlijk. Ik ben letterlijk krom en grijs geworden van deze zorgen. Een klein poosje ging het beter: Toen onze moeder overleed. Toen is hij een tijdje stil geweest, het greep hem ook aan. Laat ik er verder niet meer over zeggen. Dus ja, nu wel veel spanningen.

PS Mijn broer zal dit wel niet lezen, want hij leest niets wat christelijk is. Ik heb wel eens gevraad of hij dit forun kende. Ja, van jou. Maar lezen doe ik het niet.

[KDD]

Sterkte hierin DIA. Dit moet ervaren worden voor dat het begrepen wordt. Ik hoop dat je het ook ergens anders kwijt kan.

Doch Jakob bleef alleen over ...

[Panny]

Sterkte DIA!
Erg als je iemand die zo dichtbij je staat op deze manier toch een beetje kwijtraakt en elkaar wat betreft het belangrijkste in het leven niet meer begrijpt!

[merel]

Wat verdrietig DIA! Heb jij ook mensen om je heen met wie je zou kunnen praten hierover?

[-DIA-]

Ik zou er liever niet dieper op in willen gaan. En ja, toen het te zwaar werd ben ik naar de huisarts geweest. Ook hebben we geprobeerd om via een therapie de verhoudingen te normaliseren, maar alles werd door mijn broer afgewezen. Tenslotte kwam ik terecht bij een hulpverleningsinstantie, waar we samen om de tafel hebben gezeten, maar zonder resultaat. Het werd er eerder erger door, omdat mijn lieve broer de gedachte had dat ik hem wilde belasteren. Het is verre vandaar. Dat ik eerst bij de huisarts terechtkwam was echt noodzaak. Ik kon niet meer, maar had beslist niet de intentie om iets verkeerd over mijn broer te zeggen, en dat heb ik nog niet. Ik hoop alleen dat het nog weer goed kan komen. zeker ook voor hem.
Ik acht dat ik nu voldoende gezegd heb. Het is iets waar ik niet graag meer van wil zeggen. Zeker niet op een openbaar internetforum. Maar deze dingen gebeuren. Wellicht zijn er ergens in het land mensen die ook in dergelijke diepten gekomen zijn. We weten dat niet, en niemand zal daar ook zomaar mee te koop lopen. Ik heb ook (als ik nu terugkijk) te lang met deze spanningen gelopen, zonder dat iemand het wist.