Pieter Rouwendal houdt pleidooi voor revisie van de Statenvertaling.

[J.C. Philpot]

Missciehn moeten we gewoon Wycliffe vragen. Het is hun dagelijks werk om de Bijbel te vertalen in allerlei moeilijke talen en we zijn tevreden met het resultaat.
Of is het voor volkeren in de Pacific of in donker Afrika minder belangrijk dan voor ons om een perfecte Bijbelvertaling te hebben?

Naar mijn weten gebruikt Wycliffe niet de Textus Receptus. En dat is een must, wil een vertaling in de Gereformeerde Gezindte geaccepteerd worden.

Daarnaast zijn de vertaal principes van Wycliffe over het algemeen vrijer als de HSV. Als de HSV niet geaccepteerd word, zal een vrijere vertaling ook niet geaccepteerd worden.

Ik ben daarom verre van overtuigd van de meerwaarde, haalbaarheid en het nut van een dergelijk project voor de Gereformeerde Gezindte.

Voor het gedeelte van kerkelijk Nederland waarvoor de Textus Receptus niet wenselijk is, en een beter alternatief voor de NBV wel wenselijk is, zou het mogelijk wel iets kunnen zijn.

[John Galt]

Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen, is: We (ook de behoudende kerken) sturen tientallen mensen de wereld in om de Bijbel te vertalen voor anderen, maar vertrouwen zelf niemand om het voor ons te doen. Dan doe je óf jezelf, óf anderen tekort.

[ejvl]

Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen, is: We (ook de behoudende kerken) sturen tientallen mensen de wereld in om de Bijbel te vertalen voor anderen, maar vertrouwen zelf niemand om het voor ons te doen. Dan doe je óf jezelf, óf anderen tekort.

Niemand zal claimen dat een perfecte vertaling nodig is om zalig te kunnen worden.
De Deux of Luthervertaling zaten ook een hoop onvolkomenheden in.
Als de mogelijkheid en kennis er is, is het streven naar een zo goed mogelijke vertaling natuurlijk wel logisch.
Als er onvolkomenheden zitten in een vertaling voor een stam in Afrika is dat een ander verhaal. De kennis is vaak beperkt en het wordt zo goed mogelijk gedaan.
Maar ook daar zal voor gelden, hoe beter de kennis, hoe beter de vertaling.

[J.C. Philpot]

Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen, is: We (ook de behoudende kerken) sturen tientallen mensen de wereld in om de Bijbel te vertalen voor anderen, maar vertrouwen zelf niemand om het voor ons te doen. Dan doe je óf jezelf, óf anderen tekort.

Wycliffe word naar mijn weten meer gesteund in de "linkerflank" van de Bevindelijk-Gereformeerden (linkerflank GG, linkerflank HHK, GB, midden en links CGK), zeg maar waar men ook minder moeite heeft met de HSV. De ZGG werkt ook samen met Wycliffe, maar ze zijn wel voorzichtig/omzichtig met het communiceren daarvan naar de achterban. Het is dus niet zo dat de hele Gereformeerde Gezindte unaniem Wycliffe steunt.

De rechterflank steunt de GBS, die op haar beurt weer met de TBS samenwerkt. De TBS (soms ook met steun van de GBS) neemt in het buitenland het initiatief tot het creeëren van kwalitatief hoogstaande vertalingen en revies op basis van de Textus Receptus. Ik vind het jammer dat zowel de GBS en de TBS die in het buitenland wel doen (en daar doen ze echt goed werk), maar dat het hen niet lukt om in hun achterban draagvlak te creeëren om dat in Nederland te doen. Maar ze zijn hier uiteraard niet toe verplicht, en als ze dat niet gaan doen hoop ik dat de GG en de HHK in samenmerking met bijvoorbeeld de Banier zelf het heft in eigen hand nemen.

[Vervolgde]

Niettemin is het meen ik niet verkeerd om een tweede nauwkeurige brontaalgerichte vertaling te verzorgen die gebaseerd is op dezelfde vertaalprincipes als de Statenvertaling. Deze kan samen met de SV of een andere vertaling gelezen worden. Zo'n nauwkeurige tweede vertaling hebben we helaas niet in NL, tenminste niet wanneer je de kwaliteitslat hoog legt.

Ik heb dit een paar keer gelezen en blijf met de vraag zitten waar het verschil tussen deze 2e vertaling en de (geactualiseerde) SV ligt. Misschien dat dit aspect wat te verhelderen is. Dan valt ook meer te zeggen over het nut van een dergelijke 2e vertaling.

[Valcke]

Niettemin is het meen ik niet verkeerd om een tweede nauwkeurige brontaalgerichte vertaling te verzorgen die gebaseerd is op dezelfde vertaalprincipes als de Statenvertaling. Deze kan samen met de SV of een andere vertaling gelezen worden. Zo'n nauwkeurige tweede vertaling hebben we helaas niet in NL, tenminste niet wanneer je de kwaliteitslat hoog legt.

Ik heb dit een paar keer gelezen en blijf met de vraag zitten waar het verschil tussen deze 2e vertaling en de (geactualiseerde) SV ligt. Misschien dat dit aspect wat te verhelderen is. Dan valt ook meer te zeggen over het nut van een dergelijke 2e vertaling.

Ik wil nogmaals voorop stellen dat ik er zeer aan hecht dat de SV behouden blijft; liefst wel taalkundig geactualiseerd. Ook zouden gevallen waarin de SV niet de juiste vertaling heeft - wat incidenteel voorkomt - wat mij betreft verbeterd mogen worden, maar dat ligt natuurlijk al wel weer moeilijker, vooral ook omdat 'verbetering' een zeer rekbaar begrip is. Keuzes in de SV die goed verdedigbaar zijn en blijven, zouden zeker niet gewijzigd mogen worden (helaas is dat in de HSV maar al te vaak wél gebeurd).

Echter, een tweede betrouwbare vertaling die náást de SV gelezen kan worden, kan m.i. wel nuttig zijn. Nu grijpen velen naar een tweede vertaling die uiteindelijk toch minder betrouwbaar is (of zelfs véél minder betrouwbaar). Zo'n tweede vertaling is wel strikt gebonden aan de grondtekst, maar is niet strikt gebonden aan de keuzes van de statenvertalers. Daardoor kan in sommige gevallen een meer plausibele keuze gemaakt worden dan in de SV gedaan is. Ook kunnen de zinsconstructies soms iets meer in overeenstemming gebracht worden met het (huidige) Nederlands, zonder dat de tekst verder af komt te staan van de grondtekst. Het doel van een tweede vertaling zou echter beslist niet moeten zijn om de SV te verdringen.

Voorbeelden zouden dit verder kunnen verduidelijken.

[Vervolgde]

Niettemin is het meen ik niet verkeerd om een tweede nauwkeurige brontaalgerichte vertaling te verzorgen die gebaseerd is op dezelfde vertaalprincipes als de Statenvertaling. Deze kan samen met de SV of een andere vertaling gelezen worden. Zo'n nauwkeurige tweede vertaling hebben we helaas niet in NL, tenminste niet wanneer je de kwaliteitslat hoog legt.

Ik heb dit een paar keer gelezen en blijf met de vraag zitten waar het verschil tussen deze 2e vertaling en de (geactualiseerde) SV ligt. Misschien dat dit aspect wat te verhelderen is. Dan valt ook meer te zeggen over het nut van een dergelijke 2e vertaling.

Ik wil nogmaals voorop stellen dat ik er zeer aan hecht dat de SV behouden blijft; liefst wel taalkundig geactualiseerd. Ook zouden gevallen waarin de SV niet de juiste vertaling heeft - wat incidenteel voorkomt - wat mij betreft verbeterd mogen worden, maar dat ligt natuurlijk al wel weer moeilijker, vooral ook omdat 'verbetering' een zeer rekbaar begrip is. Keuzes in de SV die goed verdedigbaar zijn en blijven, zouden zeker niet gewijzigd mogen worden (helaas is dat in de HSV maar al te vaak wél gebeurd).

Echter, een tweede betrouwbare vertaling die náást de SV gelezen kan worden, kan m.i. wel nuttig zijn. Nu grijpen velen naar een tweede vertaling die uiteindelijk toch minder betrouwbaar is (of zelfs véél minder betrouwbaar). Zo'n tweede vertaling is wel strikt gebonden aan de grondtekst, maar is niet strikt gebonden aan de keuzes van de statenvertalers. Daardoor kan in sommige gevallen een meer plausibele keuze gemaakt worden dan in de SV gedaan is. Ook kunnen de zinsconstructies soms iets meer in overeenstemming gebracht worden met het (huidige) Nederlands, zonder dat de tekst verder af komt te staan van de grondtekst. Het doel van een tweede vertaling zou echter beslist niet moeten zijn om de SV te verdringen.

Voorbeelden zouden dit verder kunnen verduidelijken.

We zijn het eens dat de SV geactualiseerd zou moeten worden. Ik heb echter mijn twijfel of het huidige taalkleed zich daar goed voor leent. De huidige taal, die een spiegel is van de huidige werkelijkheid, is immers doordrenkt van eigen kunnen, willen en de grootheid van de mens. Dat verhoudt zich moeilijk met een buigen voor de Almachtige. Bovendien is de Kerk, die hierin zou moeten voorzien, dermate klein dat ze niet echt zichtbaar is. Wil er vertaalt kunnen worden zal de vertaler blijk moeten geven van een innerlijke godsvreze, tot uiting komend in gezonde theologische opvattingen en keuzen. Elke vertaling van vertalers die hieraan niet voldoen dient in mijn optiek ten alle tijde te worden afgewezen.

Maar stel nu dat er een geactualiseerde SV zou zijn. Zou je dan nog steeds voor een 2e vertaling zijn?
Wat mij daarin bezighoudt is de tekst die ik in jouw bericht ‘vet’ gemaakt heb. Denk je dan aan de theologische keuzen? Of juist alleen aan taalkundige keuzen? En kun je die taalkundige keuzen wel los zien van hun theologie?

Ook vraag ik me af hoe jij het gevaar ziet van een Bijbel voor “echte” christenen en daarnaast een soort Bijbel voor dummies, en dan laat ik in het midden of dat taalkundig of religieus is. Het lijkt me gewoon heel verkeerd.

[Valcke]

Ik wil nogmaals voorop stellen dat ik er zeer aan hecht dat de SV behouden blijft; liefst wel taalkundig geactualiseerd. Ook zouden gevallen waarin de SV niet de juiste vertaling heeft - wat incidenteel voorkomt - wat mij betreft verbeterd mogen worden, maar dat ligt natuurlijk al wel weer moeilijker, vooral ook omdat 'verbetering' een zeer rekbaar begrip is. Keuzes in de SV die goed verdedigbaar zijn en blijven, zouden zeker niet gewijzigd mogen worden (helaas is dat in de HSV maar al te vaak wél gebeurd).

Echter, een tweede betrouwbare vertaling die náást de SV gelezen kan worden, kan m.i. wel nuttig zijn. Nu grijpen velen naar een tweede vertaling die uiteindelijk toch minder betrouwbaar is (of zelfs véél minder betrouwbaar). Zo'n tweede vertaling is wel strikt gebonden aan de grondtekst, maar is niet strikt gebonden aan de keuzes van de statenvertalers. Daardoor kan in sommige gevallen een meer plausibele keuze gemaakt worden dan in de SV gedaan is. Ook kunnen de zinsconstructies soms iets meer in overeenstemming gebracht worden met het (huidige) Nederlands, zonder dat de tekst verder af komt te staan van de grondtekst. Het doel van een tweede vertaling zou echter beslist niet moeten zijn om de SV te verdringen.

Voorbeelden zouden dit verder kunnen verduidelijken.

We zijn het eens dat de SV geactualiseerd zou moeten worden. Ik heb echter mijn twijfel of het huidige taalkleed zich daar goed voor leent. De huidige taal, die een spiegel is van de huidige werkelijkheid, is immers doordrenkt van eigen kunnen, willen en de grootheid van de mens. Dat verhoudt zich moeilijk met een buigen voor de Almachtige. Bovendien is de Kerk, die hierin zou moeten voorzien, dermate klein dat ze niet echt zichtbaar is. Wil er vertaalt kunnen worden zal de vertaler blijk moeten geven van een innerlijke godsvreze, tot uiting komend in gezonde theologische opvattingen en keuzen. Elke vertaling van vertalers die hieraan niet voldoen dient in mijn optiek ten alle tijde te worden afgewezen.

Maar stel nu dat er een geactualiseerde SV zou zijn. Zou je dan nog steeds voor een 2e vertaling zijn?
Wat mij daarin bezighoudt is de tekst die ik in jouw bericht ‘vet’ gemaakt heb. Denk je dan aan de theologische keuzen? Of juist alleen aan taalkundige keuzen? En kun je die taalkundige keuzen wel los zien van hun theologie?

Ook vraag ik me af hoe jij het gevaar ziet van een Bijbel voor “echte” christenen en daarnaast een soort Bijbel voor dummies, en dan laat ik in het midden of dat taalkundig of religieus is. Het lijkt me gewoon heel verkeerd.

Ik reageert hier thans slechts kort op. Ik ben het eens met het gestelde in de eerste alinea dat het huidige taalkleed een zuivere vertaling moeilijker maakt. Zelf houd ik mij intensief bezig met de tekst van het NT. Dan is het voor mij onontkoombaar om bv. een begrip als 'lankmoedig' in de vertaling te handhaven, omdat alleen dit woord nauwkeurig weergeeft wat met het overeenkomstige Griekse woord bedoeld is. Ook ben ik het met je eens dat het vertaalwerk zeer belangrijke eisen stelt aan vertalers.

Wat betreft de tweede alinea. Een geactualiseerde SV maakt het beslist minder nodig om een tweede vertaling erbij te lezen. Dat neemt niet weg dat de eerbied voor de grondtekst zodanig moet zijn dat we mogen erkennen dat soms een andere keuze meer in overeenstemming is met het oorspronkelijke. Ook de heer L.M.P. Scholten was hier ruimhartig in; hij gaf eens in een interview aan dat de statenvertalers niet alleen niet onfeilbaar waren, maar dat zij ook soms daadwerkelijk hebben gefeild. Dat maakt mijn respect voor de Statenvertaling niet minder, maar het behoedt mij er wel voor niet een Statenvertaling-only aanhanger te zijn. Het kan daarom zelfs nuttig zijn om een tweede vertaling náást de Statenvertaling te gebruiken, mits zo'n tweede vertaling niet minder betrouwbaar is dan de SV.

Dan de onderstreepte woorden. Het gaat mij volstrekt niet om de theologie, integendeel zelfs. Voor mij is de SV als eerste vertaling onopgeefbaar vanwege de verbondenheid met de oude Nederduits Gereformeerde Kerk en de Dordtse Synode. Bovendien zijn de kanttekeningen in de SV onvervangbaar. Een tweede vertaling kan en mag vanzelfsprekend hier op geen enkele manier concessies aan doen.

Ik bedoelde echter wél dat in sommige gevallen een andere vertaalkeuze meer in overeenstemming kan zijn met de oorspronkelijke tekst. Dat kun je taalkundige keuzes noemen, maar soms raken ze ook de betekenis, niet in theologische zin, maar wel in exegetische zin. Eén voorbeeld is 1 Korinthe 4:9, die in de SV luidt: 'Want ik acht dat God ons, die de laatste apostelen zijn, tentoon heeft gesteld als tot den dood verwezen; want wij zijn een schouwspel geworden der wereld en den engelen en den mensen.' Op basis van de grondtekst en de context van deze passage is een betere vertaling echter: 'Want het schijnt mij toe dat God ons, de apostelen, als geringsten gesteld heeft, als tot de dood veroordeeld; want wij zijn een schouwspel geworden voor de wereld, én voor de engelen én voor de mensen.' In een tweede vertaling kun je deze vertaling kiezen, in een taalkundige revisie is dat niet goed mogelijk.

Wat de laatste alinea in je reactie betreft: Ik ben beslist niet voor een specifieke vertaling in 'gemakkelijke' taal. Feitelijk was de Groot Nieuws Bijbel zo'n vertaling. Inmiddels zie je dat in het voetspoor van dit soort vertalingen nu ook de NBV in 'gemakkelijke' taal geschreven is, terwijl deze vertaling best ver af staat van de grondtekst. En toch is die vertaling inmiddels een belangrijke kerkbijbel geworden. Een hellend vlak dus. En voor sommigen gaat de vereenvoudiging nog steeds niet ver genoeg. Met dergelijke vertalingen wordt echter de de Bijbel - ook wat de inhoud betreft - ernstig tekortgedaan. Vandaar ook mijn pleidooi om te blijven in het spoor van de vertaalprincipes zoals die ten grondslag lagen aan de SV en andere vertalingen uit de tijd van de Reformatie en kort daarna.

[Vervolgde]

Ik wil nogmaals voorop stellen dat ik er zeer aan hecht dat de SV behouden blijft; liefst wel taalkundig geactualiseerd. Ook zouden gevallen waarin de SV niet de juiste vertaling heeft - wat incidenteel voorkomt - wat mij betreft verbeterd mogen worden, maar dat ligt natuurlijk al wel weer moeilijker, vooral ook omdat 'verbetering' een zeer rekbaar begrip is. Keuzes in de SV die goed verdedigbaar zijn en blijven, zouden zeker niet gewijzigd mogen worden (helaas is dat in de HSV maar al te vaak wél gebeurd).

Echter, een tweede betrouwbare vertaling die náást de SV gelezen kan worden, kan m.i. wel nuttig zijn. Nu grijpen velen naar een tweede vertaling die uiteindelijk toch minder betrouwbaar is (of zelfs véél minder betrouwbaar). Zo'n tweede vertaling is wel strikt gebonden aan de grondtekst, maar is niet strikt gebonden aan de keuzes van de statenvertalers. Daardoor kan in sommige gevallen een meer plausibele keuze gemaakt worden dan in de SV gedaan is. Ook kunnen de zinsconstructies soms iets meer in overeenstemming gebracht worden met het (huidige) Nederlands, zonder dat de tekst verder af komt te staan van de grondtekst. Het doel van een tweede vertaling zou echter beslist niet moeten zijn om de SV te verdringen.

Voorbeelden zouden dit verder kunnen verduidelijken.

We zijn het eens dat de SV geactualiseerd zou moeten worden. Ik heb echter mijn twijfel of het huidige taalkleed zich daar goed voor leent. De huidige taal, die een spiegel is van de huidige werkelijkheid, is immers doordrenkt van eigen kunnen, willen en de grootheid van de mens. Dat verhoudt zich moeilijk met een buigen voor de Almachtige. Bovendien is de Kerk, die hierin zou moeten voorzien, dermate klein dat ze niet echt zichtbaar is. Wil er vertaalt kunnen worden zal de vertaler blijk moeten geven van een innerlijke godsvreze, tot uiting komend in gezonde theologische opvattingen en keuzen. Elke vertaling van vertalers die hieraan niet voldoen dient in mijn optiek ten alle tijde te worden afgewezen.

Maar stel nu dat er een geactualiseerde SV zou zijn. Zou je dan nog steeds voor een 2e vertaling zijn?
Wat mij daarin bezighoudt is de tekst die ik in jouw bericht ‘vet’ gemaakt heb. Denk je dan aan de theologische keuzen? Of juist alleen aan taalkundige keuzen? En kun je die taalkundige keuzen wel los zien van hun theologie?

Ook vraag ik me af hoe jij het gevaar ziet van een Bijbel voor “echte” christenen en daarnaast een soort Bijbel voor dummies, en dan laat ik in het midden of dat taalkundig of religieus is. Het lijkt me gewoon heel verkeerd.

Ik reageert hier thans slechts kort op. Ik ben het eens met het gestelde in de eerste alinea dat het huidige taalkleed een zuivere vertaling moeilijker maakt. Zelf houd ik mij intensief bezig met de tekst van het NT. Dan is het voor mij onontkoombaar om bv. een begrip als 'lankmoedig' in de vertaling te handhaven, omdat alleen dit woord nauwkeurig weergeeft wat met het overeenkomstige Griekse woord bedoeld is. Ook ben ik het met je eens dat het vertaalwerk zeer belangrijke eisen stelt aan vertalers.

Wat betreft de tweede alinea. Een geactualiseerde SV maakt het beslist minder nodig om een tweede vertaling erbij te lezen. Dat neemt niet weg dat de eerbied voor de grondtekst zodanig moet zijn dat we mogen erkennen dat soms een andere keuze meer in overeenstemming is met het oorspronkelijke. Ook de heer L.M.P. Scholten was hier ruimhartig in; hij gaf eens in een interview aan dat de statenvertalers niet alleen niet onfeilbaar waren, maar dat zij ook soms daadwerkelijk hebben gefeild. Dat maakt mijn respect voor de Statenvertaling niet minder, maar het behoedt mij er wel voor niet een Statenvertaling-only aanhanger te zijn. Het kan daarom zelfs nuttig zijn om een tweede vertaling náást de Statenvertaling te gebruiken, mits zo'n tweede vertaling niet minder betrouwbaar is dan de SV.

Dan de onderstreepte woorden. Het gaat mij volstrekt niet om de theologie, integendeel zelfs. Voor mij is de SV als eerste vertaling onopgeefbaar vanwege de verbondenheid met de oude Nederduits Gereformeerde Kerk en de Dordtse Synode. Bovendien zijn de kanttekeningen in de SV onvervangbaar. Een tweede vertaling kan en mag vanzelfsprekend hier op geen enkele manier concessies aan doen.

Ik bedoelde echter wél dat in sommige gevallen een andere vertaalkeuze meer in overeenstemming kan zijn met de oorspronkelijke tekst. Dat kun je taalkundige keuzes noemen, maar soms raken ze ook de betekenis, niet in theologische zin, maar wel in exegetische zin. Eén voorbeeld is 1 Korinthe 4:9, die in de SV luidt: 'Want ik acht dat God ons, die de laatste apostelen zijn, tentoon heeft gesteld als tot den dood verwezen; want wij zijn een schouwspel geworden der wereld en den engelen en den mensen.' Op basis van de grondtekst en de context van deze passage is een betere vertaling echter: 'Want het schijnt mij toe dat God ons, de apostelen, als geringsten gesteld heeft, als tot de dood veroordeeld; want wij zijn een schouwspel geworden voor de wereld, én voor de engelen én voor de mensen.' In een tweede vertaling kun je deze vertaling kiezen, in een taalkundige revisie is dat niet goed mogelijk.

Wat de laatste alinea in je reactie betreft: Ik ben beslist niet voor een specifieke vertaling in 'gemakkelijke' taal. Feitelijk was de Groot Nieuws Bijbel zo'n vertaling. Inmiddels zie je dat in het voetspoor van dit soort vertalingen nu ook de NBV in 'gemakkelijke' taal geschreven is, terwijl deze vertaling best ver af staat van de grondtekst. En toch is die vertaling inmiddels een belangrijke kerkbijbel geworden. Een hellend vlak dus. En voor sommigen gaat de vereenvoudiging nog steeds niet ver genoeg. Met dergelijke vertalingen wordt echter de de Bijbel - ook wat de inhoud betreft - ernstig tekortgedaan. Vandaar ook mijn pleidooi om te blijven in het spoor van de vertaalprincipes zoals die ten grondslag lagen aan de SV en andere vertalingen uit de tijd van de Reformatie en kort daarna.

Uw woord is de waarheid (Joh 17:17)

Een tekst die mij dit weekend heeft beziggehouden. Gods woord is de waarheid en dat woord vinden we in de Bijbel. De Bijbel om ons geloof te reguleren, daarop te gronden en daarmede te bevestigen (art 5 NGB).

In relatie tot dit onderwerp heb ik mij vervolgens twee boeken voor de geest gehaald. Ze zien er hetzelfde uit. Op het schutblad staat bij elk exemplaar: Bijbel, dat is de ganse heilige schrift. En toch, ze zijn niet identiek. Er zit verschil tussen beide, een eerste vertaling en een tweede vertaling.
Vervolgens heb ik mij de vraag voorgelegd of ik het begripsmatig aankan om die twee verschillende Bijbels gelijktijdig beide als de waarheid te zien.

Koos ik ervoor beide Bijbels te aanvaarden, dan verloor ik de grondslag onder het geloof en daarmee ook de zekerheid van mijn geloof. Koos ik voor één van beide, dan koos ik voor confrontatie en daarmee voor verdeeldheid. Met de vlucht in de idee dat Gods woord alleen Gods Woord is in de oorspronkelijke taal, belande ik in de situatie dat Gods Woord alleen beschikbaar is voor hen die de oorspronkelijke talen beheersen. Daarmee breng ik alle minder geletterde personen in de, uit het verleden bekende, situatie dat ze moeten geloven op gezag van een mens of de kerk. Dat kon ik met mijn geweten niet overeenbrengen.

Voor mijn besef is er maar één ongedeelde en absolute waarheid in God en daaruit ook in Zijn spreken. Voor mij is het onmogelijk om te denken dat God het ene zegt, maar het zou ook evengoed iets anders kunnen zijn. Op een heel basaal niveau kan ik dat begripsmatig niet gelijktijdig als waarheid zien.

Een reactie die niet direct ingaat op het door Valcke genoemde voorbeeld, omdat ik in mijn denken niet aan dat voorbeeld toekom. Ik vraag mij af of anderen dit ook zo ervaren.

[samanthi]

Ik las vanmorgen in Efeze 4 en stuitte op het woord lankmoedig, in de HSV staat gedulgig, maar volgens mij is dat niet echt de juiste overzetting, ook niet vanuit het Grieks, kan iemand hier iets over zeggen?

[J.C. Philpot]

Ik las vanmorgen in Efeze 4 en stuitte op het woord lankmoedig, in de HSV staat gedulgig, maar volgens mij is dat niet echt de juiste overzetting, ook niet vanuit het Grieks, kan iemand hier iets over zeggen?

Geduld is een wat algemenere term als lankmoedigheid. Lankmoedigheid is specifieker, en betekend "traag tot toorn".

Wat de bijbel zegt over lankmoedigheid

`Langzaam toornig' is de Hebreeuwse uitdrukking voor `lankmoedig'. Daarmee wordt duidelijk, dat lankmoedigheid eigenlijk een negatieve uitdrukking is. Want de situatie, waarin lankmoedigheid wordt uitgeoefend is er één, waarin van tóórn sprake is. God moet toornig zijn - en je voelt wel, dat als God toornig moet zijn er dan ook alle reden is voor Hem om toornig te zijn! -, maar Hij stelt die ontlading van Zijn toorn nog wat uit, Hij geeft wat respijt, zoals dat heet, wat uitstel. En wat is dat een ontzaglijk groot wonder!

In twee keer denken we na over het woord `lankmoedig', dit keer over de lankmoedigheid Gods en de volgende keer over onze eigen lankmoedigheid.

Drie Schriftplaatsen gaan we na; de eerste is:

II Petrus 3 vers 15: "En acht de lankmoedigheid van onze Heere voor zaligheid; gelijk ook onze geliefde broeder Paulus naar de wijsheid, die hem gegeven is, u geschreven heeft."

Petrus is aan het einde van zijn leven gekomen en schrijft over het einde van alle dingen: de wederkomst van Christus. Het duurde echter zo lang, voordat deze wederkomst kwam. Sommigen begonnen te spotten en zeiden: nou, waar blijft die aangekondigde wederkomst van Christus? Nu zegt Petrus: als het al enige tijd duurt, moet je niet denken, dat God de belofte is vergeten of dat Hij die uitstelt / vertraagt, maar er zit wat anders achter. De Heere Jezus wacht nog even om terug te keren, omdat Hij ons allen tijd / uitstel geeft, zodat we ons kunnen bekeren. De wederkomst nadert, elke dag! Maar nog is het niet zover. Elke dag, dat de komst van Christus - en ook: jouw sterven! - wacht, heb je de tijd om je zaligheid te zoeken.

Dat schrijft Petrus: de lankmoedigheid van God moet je niet opvatten als zinloos uitstel, maar als een wonder van Gods verdraagzaamheid, dat Hij je nog de tijd geeft om tot inkeer te komen, je zonden te belijden en te verlaten en om zo tot waar geloof en eeuwigdurend geluk te mogen komen ...

De tweede Schriftplaats is: I Timotheüs 1 vers 16: "Maar daarom is mij barmhartigheid geschied, opdat Jezus Christus in mij, die de voornaamste ben, al Zijn lankmoedigheid zou betonen tot een voorbeeld dergenen, die in Hem geloven zullen ten eeuwigen leven."

Paulus vertelt hoeveel genade God hem heeft bewezen, hoeveel barmhartigheid hij heeft gekregen. Hij was en is immers de voornaamste, dat is: de ergste van alle zondaren ...! Er is op heel de aarde werkelijk niemand zo slecht als hij! En toch heeft Jezus Christus aan hem genade geschonken. O, hij kan het wonder niet op. Het is zo onvoorstelbaar groot. En dat is ook zo, hè, als jij deze zelfde genade ontvangt, dat je een kind van God mag worden ... Dat kun je niet begrijpen. Dan zeg je het wel duizend keer: `Heere, is dat nu echt waar? Ben ik echt Uw kind? Wilt U voor mij een Vader zijn? Mag ik zalig worden? Schenkt U mij Uw eeuwige liefde? Vergis ik mij niet? Bedrieg ik mij niet? O, het is zo onuitsprekelijk groot ...!'

En Paulus beschrijft dit om daarmee al zijn lezers te bemoedigen, toen en nu. Hij zegt: `Toen Jezus mij bekeerde, toonde Hij hoe lankmoedig Hij is, hoe groot van geduld en gaarne vergevende. Daarom is er hoop, ook voor u.' Daarom is er hoop, ook voor jóu. Ik weet niet hoe verschrikkelijk goddeloos jij bent geweest, maar ik weet wel, dat Paulus de slechtste van alle mensen was en dat ook híj gered werd en daarom is er geen enkele reden om te wanhopen aan je zaligheid. Echt, daar is macht en gewilligheid genoeg in Gods Zoon. Ook voor jou.

De derde Schriftplaats is: Joël 2 vers 13: "En scheurt uw hart en niet uw klederen en bekeert u tot de HEERE, uw God; want Hij is genadig en barmhartig, lankmoedig en groot van goedertierenheid en berouw hebbende over het kwade."

Hier staat: twijfel niet of je bij God wel welkom bent, als je met berouw tot Hem komt. Hij is genadig en ontvangt je graag! O, wat een bemoediging ligt er in de lankmoedigheid van God! Daarin kun jij ook aflezen, dat Hij je ondergaan niet zoekt en je verdoemenis niet wil, maar dat Hij je lokt tot zaligheid!

We zouden het nu hebben over onze eigen lankmoedigheid. In het vorige nummer overdachten we aan de hand van II Petrus 3 vers 15, I Timotheüs 1 vers 16 en Joël 2 vers 13, de lankmoedigheid van God. Dit keer gaat het over de lankmoedigheid van ons. Wij moeten het zelf ook zijn. En dat is niet onmogelijk, wanneer we een nieuwe natuur met een nieuwe gezindheid krijgen. Vanuit onszelf zijn we het complete tegendeel van lankmoedigheid. Dan moet niemand ons in onze prikkelbaarheid voor de voeten lopen, want we zijn in staat om 'm te vernielen ...

Door genade wordt ook dit anders. Dan worden we lankmoedig, dan worden we vriendelijk jegens alle mensen, voorkomend en behulpzaam. Dan denken we geen kwaad jegens hen, maar gunnen we ze het goede.

Wat zegt de Bijbel hier nu over? Weer denken we over drie Schriftplaatsen na; de eerste is:

Hebreeën 6 vers 12: "Opdat gij niet traag wordt, maar navolgers zijt dergenen, die door geloof en lankmoedigheid de beloftenissen beërven."

Het gaat in dit vers niet over onze lankmoedigheid tegenover mensen, maar tegenover God. Moeten we tegenover God dan ook lankmoedig zijn? Ja, want de Heere stelt onze volharding en ons geduld op de proef. Blijven we op God wachten, als Hij ons soms lang, erg lang laat wachten?

Paulus vertelt in dit hoofdstuk, dat het grote gevaar in het geestelijke leven is, dat de gelovigen afvallen en dan schipbreuk lijden en verloren gaan (vers 4─8). Daarom spoort hij met alle kracht aan om vol te houden, ondanks alle moeite, alle verdriet, alle tegenslagen en tegenwerkingen. Al bestookt de duivel je nog zo fel en al stookt hij het vuur van aanvechtingen nog zo heet ...: volhouden, blijven wachten. Lankmoedig zijn.

En hij haalt dan als voorbeeld uit Israël's geschiedenis Abraham aan, die ook zo lang moest wachten en die niet ongedurig werd, maar werkelijk volhield.

O, wees dan lankmoedig, blijf dan maar uitzien. Al word je soms best wel neerslachtig en moedeloos, omdat je niet begrijpt, waarom de Heere zo lang laat wachten ...

De tweede Schriftplaats is:

Galaten 5 vers 22: "Maar de vrucht des Geestes is liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, goedertierenheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, matigheid."

In dit hoofdstuk zet de apostel twee dingen scherp tegenover elkaar: de werken van het vlees en de vrucht van de Geest. De werken van ons zondige vlees zijn onder andere: overspel, hoererij, onreinheid, ontucht (vers 19). De vrucht van Gods Heilige Geest in het hart van al Gods ware kinderen staat in vers 22. En dan worden er negen dingen genoemd, die allemaal tegelijk (in meerdere of mindere mate) aanwezig zijn. Onder andere ook: lankmoedigheid. Wat is dat? Dat je niet driftig bent, maar geduld hebt met je Ouders, met je broer, je zus, je klasgenoot, je collega. Nee, niet wanneer zij zulke aardige en lieve mensen zijn ... Dan is het geen kunst. Maar juist als zij blijkbaar ook heel onvolkomen en zondige mensen zijn. Heb maar geduld, wees maar lankmoedig. Anderen moeten immers ook zo vaak geduld oefenen als het over jou gaat!

Weet je wanneer je dit leert? Als je op de lankmoedige Heere Jezus let.

De derde Schriftplaats is: Kolossenzen 3 vers 12: "Zo doet dan aan, als uitverkorenen Gods, o heiligen en beminden, de innerlijke bewegingen der barmhartigheid, goedertierenheid, ootmoedigheid, zachtmoedigheid, lankmoedigheid."

Een kenmerk van Gods beminden en heiligen is, dat ze innerlijke bewegingen hebben, namelijk innige gevoelens van liefde jegens elkaar. Waarin komt die tere liefde van de heilige gemeenschap der heiligen uit? In barmhartig te zijn enzovoorts en ook in lankmoedig te zijn. Wat een eenvoudige opgave, als er maar een hartstochtelijke liefdeband met elkaar is. Dan gaat het vanzelf ...

Maar, de duivel wil het heel graag stuk maken en er iets tussen laten komen. Waak daartegen! Paulus zegt: doe die lankmoedigheid aan, wéés geduldig en verdraagzaam; ook ..., als sommige heiligen niet zulke aangename christenen zijn!

Brom: https://psalmboek.nl/wat-de-bijbel-zegt ... igheid.php

[Ora et labora]

Alle vernieuwing is lang niet altijd verbetering.
Ook al gebruikt men het woord revisie de grondtalen klemtonen van de woorden moeten blijven.
Anders krijg je een geheel andere uitleg. Dat kan niet de bedoeling zijn.
Tevredenheid met het goede wat we nu hebben past ons. De al oude Statenvertaling is goed punt.

[DDD]

@Vervolgde:

Nee, dat is juist een misvatting. Het zijn beide pogingen om de bijbel zo goed mogelijk weer te geven, maar ze zijn beide gebrekkig. Je mag er dus niet één verabsoluteren. Het zijn vertalingen, hoe hoog van waarde ook.

[Ambtenaar]

Al die uitleggen ten spijt, kijk gewoon wat er in de King James staat in Efeze 4:2

With all lowliness and meekness, with longsuffering, forbearing one another in love

Longsuffering betekent: 'having or showing patience in spite of troubles, especially those caused by other people'. Ergo, als 'lankmoedig' met 'geduldig' wordt vertaald, dan doet dat echt wel recht aan wat er staat in de griekse tekst.

[samanthi]

Al die uitleggen ten spijt, kijk gewoon wat er in de King James staat in Efeze 4:2

With all lowliness and meekness, with longsuffering, forbearing one another in love

Longsuffering betekent: 'having or showing patience in spite of troubles, especially those caused by other people'. Ergo, als 'lankmoedig' met 'geduldig' wordt vertaald, dan doet dat echt wel recht aan wat er staat in de griekse tekst.

Nee niet geduld is breder dan lankmoedig mi