Huisman, daarom citeerde ik het ook.

En inderdaad de doop is het teken van inlijving, niet de inlijving zelf uiteraard.

Oké. Dan begreep ik het verkeerd.

En inderdaad, eens verder.

Ik hoor hem regelmatig, en mag de prediking graag horen. Hij heeft een hele serie gehouden over Abraham en ook over het verbond wat met hem werd opgericht. Wellicht dat deze nog eens in boekvorm verschijnt. Dat zou mooi zijn.

Refojongere schreef: ↑23 sep 2024, 15:25 Ds. M. Boersma:
De doop lijft in het genadeverbond in, maar alleen door wedergeboorte wordt de vervulling van de belofte ontvangen.

Geheel mee eens!

Ik heb de krant van zaterdag. Stond het daarin?

Nee, van maandag..

@huisman: zo verrassend is dat niet. Wat hij zegt, zal toch een meerderheid van de predikanten be-amen. Maar er zijn er ook die een wat magerder visie hebben, inderdaad.

GerefGemeente-lid schreef: ↑23 sep 2024, 19:10 Oké. Dan begreep ik het verkeerd.

En inderdaad, eens verder.

Ik hoor hem regelmatig, en mag de prediking graag horen. Hij heeft een hele serie gehouden over Abraham en ook over het verbond wat met hem werd opgericht. Wellicht dat deze nog eens in boekvorm verschijnt. Dat zou mooi zijn.

Is die serie online terug te luisteren? Heb je daar een link voor?

Groot Blankenstein schreef: ↑23 sep 2024, 21:32

GerefGemeente-lid schreef: ↑23 sep 2024, 19:10 Oké. Dan begreep ik het verkeerd.

En inderdaad, eens verder.

Ik hoor hem regelmatig, en mag de prediking graag horen. Hij heeft een hele serie gehouden over Abraham en ook over het verbond wat met hem werd opgericht. Wellicht dat deze nog eens in boekvorm verschijnt. Dat zou mooi zijn.

Is die serie online terug te luisteren? Heb je daar een link voor?

Nee. Helaas zijn diensten in de gemeente waar hij dient niet terug te beluisteren.

DDD schreef: ↑23 sep 2024, 21:30 @huisman: zo verrassend is dat niet. Wat hij zegt, zal toch een meerderheid van de predikanten be-amen. Maar er zijn er ook die een wat magerder visie hebben, inderdaad.

Er zijn er zeker meer. Of het een meerderheid is betwijfel ik maar hoop het wel. De eerste leerstelling uit 1931 heeft veel van wat bv de oudvaders beleden in een kwaad daglicht gezet. Zij zagen de kinderen voluit als verbondskinderen. Daar werd na 1931 de uitverkiezing overheen gelegd en toen werd het inderdaad mager.
De beloften waren opeens alleen voor de uitverkoren kinderen. Daarom kwam er moeite met o.a. het doopformulier. Er zijn zelfs gemeenten geweest die het dankgebed uit dit formulier weglieten.

Maar ik ben dankbaar voor de wending die ik opmerk.

Eens. Heel benieuwd of er ook snel tegengas komt. Ik hoop het niet. Maar dat dit idd weer meer in balans komt.

Refojongere schreef: ↑17 sep 2024, 17:42 MNB,

Ik kan helemaal volgen wat je zegt. Ik moet er even over nadenken. Er is een wereld van verschil tussen het geloven van een waarheid en in Christus. Het geloven in Christus sluit echter het geloven van de waarheid (Hij stierf ook voor mij) in. Daarom is er altijd enige blijdschap, rust en vrede in het zwakste geloof. Tenzij je zondag 7 wil ontkennen.

Dat ben ik helemaal met je eens, waar een waarlijk vluchten is van een boetvaardige ziel met zijn/haar met zonden beladen hart tot Christus en Zijn gerechtigheid als het onwankelbare Fundament van de zaligheid en verzoening met God, kan dit niet zonder verzekering zijn. Tegelijkertijd moeten we voorzichtig zijn en het werk van Gods Geest in de overtuiging van zondaren niet zoeken uit te blussen in onszelf of in anderen, maar toch moet er altijd de nadruk liggen op de noodzaak van het gelovig vluchten tot het bloed van Christus en op Hem en Zijn gerechtigheid te steunen tot zaligheid. Daarbuiten mag niemand rust gegeven worden. Geen overtuigde zielen, en ook geen mensen die zich inbeelden behouden te zijn, zonder kennis te hebben aan die geloofsuitgangen tot Christus zoals eerder benoemd.

Refojongere schreef: ↑17 sep 2024, 17:42 Wat ik meen te lezen in je bijdragen is dat je een tijd laat tussen geloven en verzekerd worden dat je behouden bent. Terwijl de daad van het geloof altijd enige verzekering meebrengt. Geloven is immers ook vertrouwen.

Zeker, maar de vraag is ‘vertrouwen van wat’. Het gaat hier niet in de eerste plaats en ook niet in eerste instantie (hoewel wel in tweede instantie) over het vertrouwen dat Christus voor mij gestorven is (wat de verzekering is die op het geloof volgen mag), maar over het vertrouwen op Christus, Zijn lijden en sterven als enige Grond voor mijn zaligheid om Wiens wil ik vergeving van zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God ontvang, uit enkel genade, alleen om Christus verdienste.

Ik geloof echt dat hier een verschil van mening is. Dit baart mij zorgen, en ik zie dit wijd verspreid om me heen. Ik ben erg bang dat dit, naast heel veel andere obstakels, een groot obstakel is, omdat het de mens rust verschaft, zonder deel te hebben aan Christus en Zijn gerechtigheid die we toch alleen tot ons deel krijgen als we tot Hem vluchten met een waar geloof en onze zaligheid alleen bouwen op Zijn lijden en sterven. Een ieder leze wat Thomas Boston in de viervoudige staat schrijft over het werk van de Heilige Geest als hij spreekt over welke overtuigingen (bijlslagen) de Heilige Geest gebruikt (niet als schema, maar ter opscherping, we zijn allemaal rustzoekers en als God het niet verhinderd, vinden we ook allemaal onze rust buiten Christus). Gelukkig de mens bij wie de Heilige Geest hem van al zijn rustgronden afbrengt en tot Christus doet vluchten.

Beste MNB,

Het is goed dat je in de discussie de zaken op een goede manier op scherp wil stellen omdat je zomaar hetzelfde kan zeggen maar iets verschillends bedoelt.

Zeker, maar de vraag is ‘vertrouwen van wat’. Het gaat hier niet in de eerste plaats en ook niet in eerste instantie (hoewel wel in tweede instantie) over het vertrouwen dat Christus voor mij gestorven is (wat de verzekering is die op het geloof volgen mag), maar over het vertrouwen op Christus, Zijn lijden en sterven als enige Grond voor mijn zaligheid om Wiens wil ik vergeving van zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God ontvang, uit enkel genade, alleen om Christus verdienste.

Het geloven staat in de Catechismus voor het 'mijnen', het zich 'toe-eigenen'. Dat mis ik in jouw definitie van vertrouwen. Natuurlijk ben ik bekend met het verschil tussen toevluchtnemend en verzekerd geloof. Tegelijkertijd mag je nooit ontkennen dat ook het toevluchtnemend geloof zich de verdienste van Christus toe-eigent en het in zekere mate de blijdschap in zich heeft.

Dus ik ben het met je eens dat de zekerheid mag toenemen nadat je tot geloof mag komen (bijv. door het Avondmaal). Maar ook het toevluchtnemend geloof heeft een mate van verzekering dat Christus' verdiensten ook voor hem of haar zijn. Of je moest vertrouwen op Christus losmaken van het zich toe-eigenen van de beloften. Maar dan vraag ik op mijn beurt: waar vertrouw je dan op? Dat Hij de Zaligmaker is of ook jouw Zaligmaker? Wereld van verschil. Niet alleen voor anderen, maar ook voor mij.

Tot slot: Ja, je kunt in de vergeving der zonden geloven als een waarheid zonder de Heere Jezus te hebben omhelsd in een waar geloof. Maar ga van de weeromstuit niet de zaken van elkaar losmaken met een in 1e en 2e instantie.

Iemand schreef: ↑19 sep 2024, 18:45 Ik begrijp het probleem wel wat je schetst, maar mijns inziens schrijf je zo teveel toe aan het historisch geloof. Het historisch geloof neemt wel delen van de Bijbel voor waar aan, maar niet heel de Bijbel. Johannes schrijft bijvoorbeeld "God is liefde", 1 Joh. 4:8 en: "wij hebben gekend en geloofd de liefde, die God tot ons heeft", 1 Joh. 4:16. Ik zie niet in hoe je van het historisch geloof zou kunnen zeggen dat het deze dingen gelooft of voor waar aanneemt. Het historisch geloof strekt zich uit tot de historie. Dat is ook wat Ursinus in het schatboek schrijft: "Men noemt het een historisch geloof, omdat het slechts een kennis der historie is, d.w.z. van die dingen waarover de Schrift spreekt: wat God gedaan heeft, nog doet en doen zal."

Ik zou hier niet graag de discussie willen voeren over waar het historische geloof begint en hoe u het één of ander noemen wilt. Wat noodzakelijk is, is dat we een goed begrip hebben van het ware geloof en daar is Gods Woord en ook onze oudvaders niet onduidelijk in.

Iemand schreef: ↑19 sep 2024, 18:45 Als het daartegenover over het ware geloof gaat, dan wordt juist dat in de Bijbel eenvoudig beschreven als een kennen. Bijvoorbeeld: "En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen", Joh. 17:3, en: "alle geest, die belijdt, dat Jezus Christus in het vlees gekomen is, die is uit God", 1 Joh. 4:2. Dat Jezus Christus in het vlees gekomen is, zal het historisch geloof volgens deze definitie ook belijden, maar hoe zou deze uitspraak van Johannes dan waar kunnen zijn? Toen de kamerling gedoopt wilde worden, was het voor Filipus voldoende dat hij zei: "Ik geloof, dat Jezus Christus de Zoon van God is", Hand. 8:37, juist omdat dit alles insluit.

Ik bestrijd nergens dat het ware geloof niet ook kennis behelsd, maar ik bestrijd dat het alleen kennis behelsd zoals wij dat verwoorden, namelijk een kennis van de waarheid en een instemmen met die waarheid en een op zichzelf toepassen van die waarheid, zonder een daadwerkelijk vluchten tot Christus, Zijn bloed en Zijn gerechtigheid als enige grond van verzoening van zijn hemelhoge schuld voor God. En ik meen dat er zeer goede grond voor is om te stellen dat dit in de ‘kennis’ en het ‘belijden’ is ingesloten zoals Johannes daar over spreekt.
Lees bijvoorbeeld kanttekening 6 bij Johannes 17:3: “Dat is, de weg en het middel om tot het eeuwige leven te komen is de rechte kennis van God en van den Middelaar Jezus Christus, namelijk vergezelschapt met een vast vertrouwen; gelijk dit woord ook genomen wordt Jes. 53:11.”

Iemand schreef: ↑19 sep 2024, 18:45 Daarmee blijft staan dat het geen louter verstandelijke overtuiging of bespiegeling is. Het voor waar aannemen van Gods woord moet wel vergezeld gaan met vertrouwen, en wie toch niet vertrouwt, neemt Gods woord niet voor waar aan. Daarom beschrijft ook Ursinus het vertrouwen als de onderscheidende eigenschap van het ware geloof: "Een vast vertrouwen, waardoor het van de andere geloven wezenlijk verschilt. Dit vertrouwen is een toeëigening van de genadige kwijtschelding der zonden door en om Christus' wil."

Zeker, maar dan ook alleen in die weg waarin de door schuld verslagen zondaar met een waar geloof de toevlucht neemt tot Christus en Zijn gerechtigheid tot voldoening van de schuld en verzoening met God. Dat is het vertrouwen waar Ursinus ongetwijfeld over spreekt. Elk vertrouwen zonder dit daadwerkelijk gebruik maken van Christus, is een ijdel vertrouwen en inbeelding.

Iemand schreef: ↑19 sep 2024, 18:45 Net als bij het historisch geloof ontbreekt het het tijdgeloof aan kennis en aan vertrouwen. Daarom schrijft Ursinus over de tijdgelovigen: "Maar zij verblijden zich niet, zoals de oprechte gelovigen, over het gevoel van Gods genade en de toeëigening der weldaden, hun in het Woord voorgedragen, wat de ware en stellige oorzaak is van de blijdschap in de gelovigen." Ook op de Dordtse synode is juist dit vertrouwen genoemd als onderscheidend t.o.v. de tijdgelovigen. Zo stelden de theologen uit Groningen dat de tijdgelovigen "nooit vastelijk en ontwijfelbaar verzekerd zijn geweest van de barmhartigheid Gods jegens hen, of van de vergeving der zonden", en de theologen van Bremen: "dat zij geen vertrouwen hebben waarmee zij berusten op de verdiensten van Christus en Gods gunst".

Ik geloof zeker dat hier de kern verwoord wordt. De hele zaak is niet dat er geen kennis is in het tijdgeloof (de kennis van schrift en belijdenis kan die van ware gelovigen ver te boven gaan) en historisch geloof, het is echter de rechte kennis niet. Het is een kennis van het verstand, maar het ontbreekt aan de bevindelijke kennis waardoor de waarheid van Gods Woord, waarheid wordt in ons leven. Dan worden de woorden, zaken.

Refojongere schreef: ↑23 sep 2024, 23:53 Beste MNB,

Het is goed dat je in de discussie de zaken op een goede manier op scherp wil stellen omdat je zomaar hetzelfde kan zeggen maar iets verschillends bedoelt.

Zeker, maar de vraag is ‘vertrouwen van wat’. Het gaat hier niet in de eerste plaats en ook niet in eerste instantie (hoewel wel in tweede instantie) over het vertrouwen dat Christus voor mij gestorven is (wat de verzekering is die op het geloof volgen mag), maar over het vertrouwen op Christus, Zijn lijden en sterven als enige Grond voor mijn zaligheid om Wiens wil ik vergeving van zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God ontvang, uit enkel genade, alleen om Christus verdienste.

Het geloven staat in de Catechismus voor het 'mijnen', het zich 'toe-eigenen'. Dat mis ik in jouw definitie van vertrouwen. Natuurlijk ben ik bekend met het verschil tussen toevluchtnemend en verzekerd geloof. Tegelijkertijd mag je nooit ontkennen dat ook het toevluchtnemend geloof zich de verdienste van Christus toe-eigent en het in zekere mate de blijdschap in zich heeft.

Dus ik ben het met je eens dat de zekerheid mag toenemen nadat je tot geloof mag komen (bijv. door het Avondmaal). Maar ook het toevluchtnemend geloof heeft een mate van verzekering dat Christus' verdiensten ook voor hem of haar zijn. Of je moest vertrouwen op Christus losmaken van het zich toe-eigenen van de beloften. Maar dan vraag ik op mijn beurt: waar vertrouw je dan op? Dat Hij de Zaligmaker is of ook jouw Zaligmaker? Wereld van verschil. Niet alleen voor anderen, maar ook voor mij.

Tot slot: Ja, je kunt in de vergeving der zonden geloven als een waarheid zonder de Heere Jezus te hebben omhelsd in een waar geloof. Maar ga van de weeromstuit niet de zaken van elkaar losmaken met een in 1e en 2e instantie.

Als we het geordend opschrijven geloof ik dat we in het geloof in de breedste zin de volgende zaken in orde vinden. Ik weet dat ik het hier ontzettend zakelijk opschrijf, want in het één en ander kan zeer veel strijd liggen voor Gods volk, maar het is ook waar dat Gods Woord ook heel zakelijk is, daarom hoop ik dat dit niemand vervreemd:

• Een zicht van wie God is in Zijn volmaakte deugden

• Een zicht van eigen schuld en strafwaardigheid vanwege onze zonden tegenover God waardoor God ons niet goed, maar kwaad gezind is en straffen moet vanwege onze zonden

• Een overnemen van de rechtvaardigheid van de straf en de onmogelijkheid om daar aan eigen zijde iets vanaf te doen door zichzelf voor God aangenaam te maken.

• Een helder zicht van Christus en zijn verdienste dat Hij het enige maar ook het geschikte Middel is om de verdiende straf te ontgaan en vrede met God te vinden.

• Een vast vertrouwen dat een ieder die tot Christus gaat geenszins zal worden uitgeworpen

• Een daadwerkelijk de toevlucht nemen tot Christus, een rusten op Zijn offerande aan het kruis als enige grond van behoudenis

• Het getuigenis van Gods Geest in ons hart dat wie zo tot Hem gekomen is deel heeft aan al Christus weldaden.

Dit zijn zaken die we niet in orde kunnen omdraaien, maar het ene kan niet gekend worden als het voorgaande niet gekend is. Zij hangen onlosmakelijk aan elkaar vast.

MNB schreef: ↑24 sep 2024, 00:07

Refojongere schreef: ↑23 sep 2024, 23:53 Beste MNB,

Het is goed dat je in de discussie de zaken op een goede manier op scherp wil stellen omdat je zomaar hetzelfde kan zeggen maar iets verschillends bedoelt.

Zeker, maar de vraag is ‘vertrouwen van wat’. Het gaat hier niet in de eerste plaats en ook niet in eerste instantie (hoewel wel in tweede instantie) over het vertrouwen dat Christus voor mij gestorven is (wat de verzekering is die op het geloof volgen mag), maar over het vertrouwen op Christus, Zijn lijden en sterven als enige Grond voor mijn zaligheid om Wiens wil ik vergeving van zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God ontvang, uit enkel genade, alleen om Christus verdienste.

Het geloven staat in de Catechismus voor het 'mijnen', het zich 'toe-eigenen'. Dat mis ik in jouw definitie van vertrouwen. Natuurlijk ben ik bekend met het verschil tussen toevluchtnemend en verzekerd geloof. Tegelijkertijd mag je nooit ontkennen dat ook het toevluchtnemend geloof zich de verdienste van Christus toe-eigent en het in zekere mate de blijdschap in zich heeft.

Dus ik ben het met je eens dat de zekerheid mag toenemen nadat je tot geloof mag komen (bijv. door het Avondmaal). Maar ook het toevluchtnemend geloof heeft een mate van verzekering dat Christus' verdiensten ook voor hem of haar zijn. Of je moest vertrouwen op Christus losmaken van het zich toe-eigenen van de beloften. Maar dan vraag ik op mijn beurt: waar vertrouw je dan op? Dat Hij de Zaligmaker is of ook jouw Zaligmaker? Wereld van verschil. Niet alleen voor anderen, maar ook voor mij.

Tot slot: Ja, je kunt in de vergeving der zonden geloven als een waarheid zonder de Heere Jezus te hebben omhelsd in een waar geloof. Maar ga van de weeromstuit niet de zaken van elkaar losmaken met een in 1e en 2e instantie.

Als we het geordend opschrijven geloof ik dat we in het geloof in de breedste zin de volgende zaken in orde vinden. Ik weet dat ik het hier ontzettend zakelijk opschrijf, want in het één en ander kan zeer veel strijd liggen voor Gods volk, maar het is ook waar dat Gods Woord ook heel zakelijk is, daarom hoop ik dat dit niemand vervreemd:

• Een zicht van wie God is in Zijn volmaakte deugden

• Een zicht van eigen schuld en strafwaardigheid vanwege onze zonden tegenover God waardoor God ons niet goed, maar kwaad gezind is en straffen moet vanwege onze zonden

• Een overnemen van de rechtvaardigheid van de straf en de onmogelijkheid om daar aan eigen zijde iets vanaf te doen door zichzelf voor God aangenaam te maken.

• Een helder zicht van Christus en zijn verdienste dat Hij het enige maar ook het geschikte Middel is om de verdiende straf te ontgaan en vrede met God te vinden.

• Een vast vertrouwen dat een ieder die tot Christus gaat geenszins zal worden uitgeworpen

• Een daadwerkelijk de toevlucht nemen tot Christus, een rusten op Zijn offerande aan het kruis als enige grond van behoudenis

• Het getuigenis van Gods Geest in ons hart dat wie zo tot Hem gekomen is deel heeft aan al Christus weldaden.

Dit zijn zaken die we niet in orde kunnen omdraaien, maar het ene kan niet gekend worden als het voorgaande niet gekend is. Zij hangen onlosmakelijk aan elkaar vast.

Juist het zo op schema stellen van het geloof is problematisch. Men gaat dan in zichzelf wroeten om te zien of men wel de juiste kenmerken van de 'checklist' heeft, en op welke van deze standen men zich nu bevindt.

Geloof kan ook heel eenvoudig beginnen met het erkennen dat we Iemand anders nodig hebben, omdat we het zelf niet redden kunnen. Geloof kijkt juist van onszelf áf, naar Degene die gekomen is omdat wij Hem nodig hadden.

Hoe gevaarlijk zijn zulke stappenplannen! Vind je het gek dat er zoveel onzekerheid heerst onder ons?

Zeer verheugend, om dit te lezen van een GG predikant.
En ook nog eens uit onverwachte hoek. Mooi!