vlinder schreef:-DIA- schreef:vlinder schreef:
Zojuist in de auto voor het stoplicht dacht ik nog aan dit topic.
Juist als christenen het zwaar gaan krijgen en juist wanneer je denkt dat het hopeloos gaat worden geeft de Heere-Jezus zelf de bemoediging.
De verdrukking is 10 dagen. Het is begrenst! De Heere weet ervan en Hij zal er een einde aan maken. Het loopt Hem niet uit de hand. Hij zal alles voor de Zijnen ten goede wenden.
Laat dat onze bemoediging zijn, want dat hebben Paulus en Johannes aan de gemeenten mee willen geven.
Wij verwachten die dag met groot verlangen! Waar is deze zerkerheid gebleven in onze tijd?
Luther zingen we braaf mee, maar ervaren en geloven we ook zo rotsvast als we zingen:
Beef, satan! Hij, die ons geleidt
zal u de vaan doen strijken!
Delf vrouw en kind'ren 't graf,
neem goed en bloed ons af.
Het brengt u geen gewin,
wij gaan ten hemel in,
en erven koninkrijken.
Wat wordt alles toch in twijfel getrokken en verdacht gemaakt. Wat is er een spraakzaamheid over alle dingen die het tijdelijke leven wat minder aangenaam lijken te maken0.
Maar waar is het verlangen? De verwachting van MARANATHA?
En als je God op Recht ziet, dan is er ook een volk dat siddert. Dat weet dat het niet zonder
voldoening voor God kan bestaan. Maar er is ook een verzekerd volk dat hun ogen weleens
opwaarts naar de hemel mag heffen: Kom Heere Jezus, kom haastilijk!
Overigens is bovenstaand wel een geloofstaal om jaloers op te worden... Maar zouden
we soms niet iets te licht gelovig zijn. Soms kan ik me niet aan die indruk onttrekken.
Velen zijn christen en het lijkt dan zo makkelijk. Weinig strijd Veel zekerheid. Weinig twijfel,
Een geloof opdringen. Maar is geen mensenwerk denk ik soms, want wat baat het me als
de hele wereld me zalig spreek en die Ene stem heeft niet gesproken?
Ik geloof dat hier wel weer wat tegenin zal worden gebracht, maar wie zal
zeggen of ik iets gevoel wat in strijd is met de gereformeerde leer? Dan is het goed
om te reageren. Niet tot twist of krakeel. Maar om elkaar proberen tot een hand en een
voet te mogen zijn.
Ik weet niet precies wie je met we bedoeltin bovenstaande en ik weet niet of je met licht gelovig mij bedoeld. Je schrijft dat velen christen zijn, maar ik denk dat je beschrijving beter op naamchristenen van toepassing is. En je schrijft over veel strijd, weinig zekerheid. Zelf denk ik dat strijd iets is voor in de binnenkamer. Een oude vrouw die ook kind van God is, zei eens: als je het moeilijk hebt mag je met de Heere spreken en met een ander kinde van God. Maar naar buiten toe moet je altijd goed over de Heere spreken. Ik denk dat het waar is. Een ander kan het niet met mijn strijd doen. Evenmin met iets anders van mij, maar misschien kan het tot jaloersheid of nadenken stemmen. Maar je hebt zeker gelijk: met wat anderen zeggen kan jij het niet doen en ik ook niet. Het gaat om het 'ik heb het zelf uit Zijnen mond gehoord'.
Je hebt wel gelijk, en ik zei ook dat het in feite wel een belijdenis was waarop jaloers kon wprden.
Maar ja, ik lees in de Waarheid: Maar Hem zagen ze niet. Oh, ik weet ook best de therorie, maar
ik kan zelf nooit iets vasthouden. Er zijn best wel eens bemoedigingen, en dat is wel groot, maar
dat ongeloof he? Dat houdt God verdacht, in Zijn Liefde Trouw en Macht...
En dan kun je wel eens woorden vermenigvuligen die op zich de Waarheid zijn, maar de bestrijder
zit nooit stil. En dan is het wel zo vaak dat rust noch vrede wordt gevonden...
Vandaar ook dat ik zei, op zich een geloofsleidenis waar je jaloers op kunt worden.
Maar dat moet ik wel persoonlijk kennen, en wie daarvan doordrongen is zal toch niet proberen
een ander geloof op te dringen, of te zeggen, luister eens naar die en die dominee...
Nee mensenhulp is dan ijdelheid. Begrijp je wat ik mis in een prediking die voortkomt uit de menselijke ratio?
Dat gaat langs me heen, en zegt me niets en verklaart vaak ook niets.... Ik hoop dat je
het begrijpt. Het is niet bedoeld om iemand ergens op aan te spreken,
maar ik zeg alleen wat ik soms waarneem en hoor, en wat ik soms mis.
