Grappig, ik sta nu op het punt me te verdiepen in 'Tweeerlei kinderen des Verbonds'. Oftewel twee soorten verbondskinderen.
In navolging van Calvijn schreef ds. I. Kieviet (hervormd) er een boek over en vorige week stond er in het RD dat G. Roos (Geref. Gem?) ook een boek daarover heeft geschreven. Ben benieuwd.
Doperse dwalingen
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
In een discussie over de verbonden moet goed gelet worden op wat de definities van de ander zijn.
Er zijn de volgende namen in omloop:
1. Werkverbond
2. Verbond der verlossing of Raad des vredes
3. Verbond der genade of Genadeverbond
De GerGem leert dat 2 en 3 hetzelfde zijn. En heeft dus de leer der 2 verbonden. Wie dat niet doet heeft (volgens hen) de dwaling van de leer der drie verbonden.
Maar pas op!
Doordat er geen meningsverschil is over het werkverbond, kan het voorkomen dat er gesproken wordt over 1 verbond of 2 verbonden. Dan is 2 verbonden dus net weer niet goed (volgens de GerGem dan).
Maar pas op! (2)
Als Woelderink het heeft over de twee verbonden die geleerd worden in de GerGem en een stroming in de Ger. Bond in de Herv. Kerk doelt hij op een opdeling van het verbond der genade in een in- en een uitwendig deel. Inwendig is iemand in het verbond als hij inwendig geroepen is. Uitwendig erin zijn de uitwendige belijders. Dat is de noodgreep (in zijn ogen) die toegepast wordt om ondanks het feit dat alleen de inwendigen 'echt' in het verbond zijn, toch alle leden te dopen, wedergeboren of niet. Volwassen of pasgeboren.
Overigens herkent de GerGem zich helemaal niet in deze 'twee verbonden'. Zij leert juist één verbond met twee rijen kinderen, conform (beweren zij) Calvijn.
Nog een paar aanvullingen.
1. De één schrijft verbond met een hoofdletter. de ander met een kleine letter.
2. Als ik GerGem schrijf bedoel ik dit inclusief alle afsplitsingen.
Er zijn de volgende namen in omloop:
1. Werkverbond
2. Verbond der verlossing of Raad des vredes
3. Verbond der genade of Genadeverbond
De GerGem leert dat 2 en 3 hetzelfde zijn. En heeft dus de leer der 2 verbonden. Wie dat niet doet heeft (volgens hen) de dwaling van de leer der drie verbonden.
Maar pas op!
Doordat er geen meningsverschil is over het werkverbond, kan het voorkomen dat er gesproken wordt over 1 verbond of 2 verbonden. Dan is 2 verbonden dus net weer niet goed (volgens de GerGem dan).
Maar pas op! (2)
Als Woelderink het heeft over de twee verbonden die geleerd worden in de GerGem en een stroming in de Ger. Bond in de Herv. Kerk doelt hij op een opdeling van het verbond der genade in een in- en een uitwendig deel. Inwendig is iemand in het verbond als hij inwendig geroepen is. Uitwendig erin zijn de uitwendige belijders. Dat is de noodgreep (in zijn ogen) die toegepast wordt om ondanks het feit dat alleen de inwendigen 'echt' in het verbond zijn, toch alle leden te dopen, wedergeboren of niet. Volwassen of pasgeboren.
Overigens herkent de GerGem zich helemaal niet in deze 'twee verbonden'. Zij leert juist één verbond met twee rijen kinderen, conform (beweren zij) Calvijn.
Nog een paar aanvullingen.
1. De één schrijft verbond met een hoofdletter. de ander met een kleine letter.
2. Als ik GerGem schrijf bedoel ik dit inclusief alle afsplitsingen.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Laten één ding duidelijk zijn. Er is één Werkverbond, en één genadeverbond! Dit genadeverbond is ongedeeld!
Waarom, wel de apostel Paulus schrijft in de brief aan de Romeinen:
En wij weten, dat dengenen, die God liefhebben, alle dingen medewerken ten goede, namelijk dengenen, die naar Zijn voornemen geroepen zijn. Want die Hij te voren gekend heeft, die heeft Hij ook te voren verordineerd, den beelde Zijns Zoons gelijkvormig te zijn, opdat Hij de Eerstgeborene zij onder vele broederen. En die Hij te voren verordineerd heeft, dezen heeft Hij ook geroepen; en die Hij geroepen heeft, dezen heeft Hij ook gerechtvaardigd; en die Hij gerechtvaardigd heeft, dezen heeft Hij ook verheerlijkt.
Deze tekst maakt het onmogelijk om te spreken van het verbond der verlossing en een apart verbond der genade, want die Hij verordineerd heeft, die heeft Hij geroepen.
De verordening van eeuwigheid wordt uitgewerkt in de tijd.
Waarom, wel de apostel Paulus schrijft in de brief aan de Romeinen:
En wij weten, dat dengenen, die God liefhebben, alle dingen medewerken ten goede, namelijk dengenen, die naar Zijn voornemen geroepen zijn. Want die Hij te voren gekend heeft, die heeft Hij ook te voren verordineerd, den beelde Zijns Zoons gelijkvormig te zijn, opdat Hij de Eerstgeborene zij onder vele broederen. En die Hij te voren verordineerd heeft, dezen heeft Hij ook geroepen; en die Hij geroepen heeft, dezen heeft Hij ook gerechtvaardigd; en die Hij gerechtvaardigd heeft, dezen heeft Hij ook verheerlijkt.
Deze tekst maakt het onmogelijk om te spreken van het verbond der verlossing en een apart verbond der genade, want die Hij verordineerd heeft, die heeft Hij geroepen.
De verordening van eeuwigheid wordt uitgewerkt in de tijd.
Zo komen we er niet, Donselaar. Je maakt de fout die de GerGem veel maakt. Eerst stel je vast dat er maar twee verbonden zijn en dan roep je een tekst die er helemaal niet overgaat. Je leest dat in de tekst in. Je moet echter je leerstelling uit de tekst halen d.m.v. exegese. Je begint als het ware de conclusie te geven, die je uit deze discussie wilt trekken.
Het Verbond der Verlossing of Raad des Vredes is m.i. het besluit van de drie Goddelijke Personen om mensen te zaligen. Eigenlijk weten we weinig over het hoe daarvan. We veronderstellen dat daar besloten is wie en hoe gezaligd zullen worden.
In de tijd sluit God met de gevallen mens het Genadeverbond. Volgens de GerGem zijn de partijen: 1. God de Vader, representerend de 3 Goddelijke Personen 2. Christus, reprensenterend de uitverkorenen.
De Chr.Ger.Kerk ontkende dat in 1931 en nu misschien nog wel. Volgens hen wordt het Genadevrbond gesloten tussen: 1. Abraham en zijn natuurlijk zaad, later aangevuld (niet vervangen) met de zichtbare kerk en hun natuurlijk zaad en 2. De Drieënige God.
Christus is in hun ogen Middelaar en niet Hoofd van het Verbond. Nergens wordt nl Christus Hoofd van het Verbond genoemd in de Bijbel. Wel de Middelaar.
Het klinkt wat technisch, maar de manier waarop de GerGem het voorstelt lijkt ook niet haalbaar. In het Genadeverbond komt De Tweede Persoon van het Goddelijk Wezen tweemaal voor: 1. Als gerepresenteerd door God de Vader 2. Als representerend de uitverkorenen. Nu kun je God niet met de mens gelijk stellen, maar het lijkt onmogelijk dat één Persoon in een verbond op twee plaatsen voorkomt. Dat Hij Mddelaar is lijkt dan veel logischer (vergeef me de term).
Het Verbond der Verlossing of Raad des Vredes is m.i. het besluit van de drie Goddelijke Personen om mensen te zaligen. Eigenlijk weten we weinig over het hoe daarvan. We veronderstellen dat daar besloten is wie en hoe gezaligd zullen worden.
In de tijd sluit God met de gevallen mens het Genadeverbond. Volgens de GerGem zijn de partijen: 1. God de Vader, representerend de 3 Goddelijke Personen 2. Christus, reprensenterend de uitverkorenen.
De Chr.Ger.Kerk ontkende dat in 1931 en nu misschien nog wel. Volgens hen wordt het Genadevrbond gesloten tussen: 1. Abraham en zijn natuurlijk zaad, later aangevuld (niet vervangen) met de zichtbare kerk en hun natuurlijk zaad en 2. De Drieënige God.
Christus is in hun ogen Middelaar en niet Hoofd van het Verbond. Nergens wordt nl Christus Hoofd van het Verbond genoemd in de Bijbel. Wel de Middelaar.
Het klinkt wat technisch, maar de manier waarop de GerGem het voorstelt lijkt ook niet haalbaar. In het Genadeverbond komt De Tweede Persoon van het Goddelijk Wezen tweemaal voor: 1. Als gerepresenteerd door God de Vader 2. Als representerend de uitverkorenen. Nu kun je God niet met de mens gelijk stellen, maar het lijkt onmogelijk dat één Persoon in een verbond op twee plaatsen voorkomt. Dat Hij Mddelaar is lijkt dan veel logischer (vergeef me de term).
-
Ruth
-
Gerrie
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Beste Gerrie,
Mijn scanner van 15 maanden oud heeft het begeven, dat is dus de reden.
Toch wil ik nog even ingaan op het verwoorde door Refo. Blijkbaar begrijpt hij me niet goed. Ik sprak van één Werkverbond en van één Genadeverbond. Dit laatste is door God besloten in de eeuwigheid en uitgewerkt in de tijd. Daarom haalde ik deze tekst aan. De Chr. Ger. Kerken spreken over 3 verbonden en hebben het juist over een verbond der genade en een verbond der verlossing. Dat is mi niet juist.
Dan over diegenen die spreken over een tweeërlei verbond en dan wordt er dus gesproken over een uitwendige roeping en een inwendige roeping. Hierover heb ik met 'Zeeuw' gedachten gewisseld op het Refotrefpunt. Dit dan met name nav een lezing van Ds. van der Heiden/Visser. We kwamen er toen niet uit, nu ik dit lees begrijp de strekking beter.
Men leert dus een aanbod van genade dat tot een ieder komt en dus onvoorwaardelijk is (de uitwendige roeping) en een aanbod met daaraan verbonden de beloften, dit is niet onvoorwaardelijk (inwendige roeping).
Als dit heel kort samengevat is wat sommige mensen leren dan is dit onschriftuurlijk!
Als God ons roept door de Evangelieprediking roept Hij een ieder. Ook diegenen die de roeping/nodiging naast zich neer leggen, worden onvoorwaardelijk geroepen. Ook tot dezen komt de roep: 'Komt tot Mij allen die vermoeid en belast zijt.' Gods Woord leert ons wel heel duidelijk een verschillende uitwerking van deze prediking:
Gods Woord spreekt van een 'reuke des levens ten leven' en van een 'reuke des dodes ten dode'.
Gods Woord spreekt van een zaaiende zaaier met één zaad echter wel een tweeërlei uitwerking!
Gods Woord spreekt: En Die gekomen zijnde, zal de wereld overtuigen van zonde, gerechtigheid en oordeel, van zonde omdat zijn in Mijn Naam niet geloofd hebben.
We horen soms de opmerking dat 'ik eerst inwendig geroepen moet worden'. Dus men vindt dat men de uitwendige roeping vrijblijvend naast zich neer kan leggen, want men moet eerst inwendig geroepen worden.
Hierop is mijn antwoord kort: U wordt nú in de prediking inwendig geroepen. Christus wordt u aangeboden. Nee, zeggen sommigen in navolging van Dr. Steenblok, slechts voorgesteld. Kan er dan voor een arme zondaar nog een rijke Christus gepredikt worden? Deze motivatie wil de mens een handvat ter verontschuldiging geven! De mens gaat geheel om eigen schuld verloren. Verdoemelijk in Adam, zelf dagelijks deze schuld vermeerderen, en een rijke Christus aangeboden tot verzoening, maar deze geweigerd. "Het zal Sodom en Gomorra verdragelijker zijn in de dag des oordeels."
We besluiten met een bijbelse oproep: Haast u en spoed u om uws levens wil!
Mijn scanner van 15 maanden oud heeft het begeven, dat is dus de reden.
Toch wil ik nog even ingaan op het verwoorde door Refo. Blijkbaar begrijpt hij me niet goed. Ik sprak van één Werkverbond en van één Genadeverbond. Dit laatste is door God besloten in de eeuwigheid en uitgewerkt in de tijd. Daarom haalde ik deze tekst aan. De Chr. Ger. Kerken spreken over 3 verbonden en hebben het juist over een verbond der genade en een verbond der verlossing. Dat is mi niet juist.
Dan over diegenen die spreken over een tweeërlei verbond en dan wordt er dus gesproken over een uitwendige roeping en een inwendige roeping. Hierover heb ik met 'Zeeuw' gedachten gewisseld op het Refotrefpunt. Dit dan met name nav een lezing van Ds. van der Heiden/Visser. We kwamen er toen niet uit, nu ik dit lees begrijp de strekking beter.
Men leert dus een aanbod van genade dat tot een ieder komt en dus onvoorwaardelijk is (de uitwendige roeping) en een aanbod met daaraan verbonden de beloften, dit is niet onvoorwaardelijk (inwendige roeping).
Als dit heel kort samengevat is wat sommige mensen leren dan is dit onschriftuurlijk!
Als God ons roept door de Evangelieprediking roept Hij een ieder. Ook diegenen die de roeping/nodiging naast zich neer leggen, worden onvoorwaardelijk geroepen. Ook tot dezen komt de roep: 'Komt tot Mij allen die vermoeid en belast zijt.' Gods Woord leert ons wel heel duidelijk een verschillende uitwerking van deze prediking:
Gods Woord spreekt van een 'reuke des levens ten leven' en van een 'reuke des dodes ten dode'.
Gods Woord spreekt van een zaaiende zaaier met één zaad echter wel een tweeërlei uitwerking!
Gods Woord spreekt: En Die gekomen zijnde, zal de wereld overtuigen van zonde, gerechtigheid en oordeel, van zonde omdat zijn in Mijn Naam niet geloofd hebben.
We horen soms de opmerking dat 'ik eerst inwendig geroepen moet worden'. Dus men vindt dat men de uitwendige roeping vrijblijvend naast zich neer kan leggen, want men moet eerst inwendig geroepen worden.
Hierop is mijn antwoord kort: U wordt nú in de prediking inwendig geroepen. Christus wordt u aangeboden. Nee, zeggen sommigen in navolging van Dr. Steenblok, slechts voorgesteld. Kan er dan voor een arme zondaar nog een rijke Christus gepredikt worden? Deze motivatie wil de mens een handvat ter verontschuldiging geven! De mens gaat geheel om eigen schuld verloren. Verdoemelijk in Adam, zelf dagelijks deze schuld vermeerderen, en een rijke Christus aangeboden tot verzoening, maar deze geweigerd. "Het zal Sodom en Gomorra verdragelijker zijn in de dag des oordeels."
We besluiten met een bijbelse oproep: Haast u en spoed u om uws levens wil!
-
Gerrie
Hieronder een paar citaten uit de Encarta Winkler Prins Encyclopedie:
anabaptisten of Wederdopers, in de 16de eeuw de zgn. radicale vleugel van de Reformatie. Hun hoofdkenmerk was de volwassenendoop als bezegeling van de belijdenis en van de toetreding tot een gemeente van wedergeborenen; zij verwierpen de kinderdoop - herdoopten derhalve hen die als kind gedoopt waren - en iedere vorm van staatskerk. De belangrijkste leider van de vreedzamere stroming in Nederland was Menno Simonsz .
Menno Simonsz. Nederlands doopsgezind leidsman, kwam als vicaris te Pingjum en als pastoor in zijn geboorteplaats door zelfstandige bijbelstudie tot evangelische inzichten. Afkerig van de oproerige wederdopers , sloot hij zich aan bij de vreedzame doperse ‘Bondgenoten’ en legde in 1536 het priesterambt neer. Hij trad in het huwelijk en bracht enige jaren in stilte door, waarschijnlijk op het Groninger platteland.
Van zijn vele geschriften is het Fundamentboek (1539) het belangrijkste, een eenvoudige geloofsleer, waarin de nadruk valt op persoonlijke vroomheid, bekering en afwijzing van de kinderdoop. Door Obbe Philips aangezocht voor het ambt van ‘oudste’, nam Menno Simonsz. van 1540 af de leiding van de gemeenten. Menno is niet de stichter van de Doopsgezinde Broederschap geweest, wel haar organisator en geestelijk leidsman. Hij zag de gemeente als een broederschap waarin de wedergeborenen door belijdenis en doop worden opgenomen. Het Avondmaal is een herdenking van Christus’ lijden en een teken van liefde in de gemeente. Ambtsdragers zijn: de oudsten of bisschoppen, de predikers, leraars of vermaners, en de diakenen.
Menno leerde zijn volgelingen de overheid te gehoorzamen, maar geen overheidsambt te bekleden, geen eed af te leggen en geen krijgsdienst te verrichten; hij leerde hun ook een christelijk leven van liefde en lijdzaamheid te leiden, in de verwachting van de komst van het Godsrijk.
Doopsgezinden, in Nederland benaming voor de latere aanhangers van de doperse beweging uit de hervormingstijd, de wederdopers of anabaptisten; elders heten zij mennonieten of menisten (naar Menno Simons; gest. 1561).
Kenmerken van deze stroming in het protestantisme waren oorspronkelijk en zijn ten dele nog: afgescheidenheid van de wereld (daarom geen overheidsambten, geen eedsaflegging, geen militaire dienst), doop op (dwz.: na) belijdenis, en gemeentelijke tucht bij onchristelijke levenswandel. In Nederland is de afkeer van staat en maatschappij, benevens de tucht verdwenen.
De doopsgezinden zijn in Nederland sinds 1811 verenigd in de Algemene Doopsgezinde Sociëteit, na 1950 Doopsgezinde Broederschap geheten.
Op de website van de Doopsgezinden http://www.doopsgezind.nl
kun je dit wel terugvinden.
De volgelingen van Menno Simons zijn vredelievend (willen niet in het leger), zetten zich in voor de vrede (vluchtelingen, asielzoekers) en zijn een voorstander van de volwassenendoop.
In de reactie van Pied kwam naar voren dat er ook een mogelijk verwantschap is tussen dopersen en calvinisten. Als je in de kerkgeschiedenis leest over het piëtisme dan kom je ook iets van dat doperse tegen. En is de strijd tegen de secularisatie vandaag de dag ook niet een (positief) dopers aspect??
Mijn conclusie is dat de term doperse dwalingen verwarrend is en nadere uitleg behoeft.
anabaptisten of Wederdopers, in de 16de eeuw de zgn. radicale vleugel van de Reformatie. Hun hoofdkenmerk was de volwassenendoop als bezegeling van de belijdenis en van de toetreding tot een gemeente van wedergeborenen; zij verwierpen de kinderdoop - herdoopten derhalve hen die als kind gedoopt waren - en iedere vorm van staatskerk. De belangrijkste leider van de vreedzamere stroming in Nederland was Menno Simonsz .
Menno Simonsz. Nederlands doopsgezind leidsman, kwam als vicaris te Pingjum en als pastoor in zijn geboorteplaats door zelfstandige bijbelstudie tot evangelische inzichten. Afkerig van de oproerige wederdopers , sloot hij zich aan bij de vreedzame doperse ‘Bondgenoten’ en legde in 1536 het priesterambt neer. Hij trad in het huwelijk en bracht enige jaren in stilte door, waarschijnlijk op het Groninger platteland.
Van zijn vele geschriften is het Fundamentboek (1539) het belangrijkste, een eenvoudige geloofsleer, waarin de nadruk valt op persoonlijke vroomheid, bekering en afwijzing van de kinderdoop. Door Obbe Philips aangezocht voor het ambt van ‘oudste’, nam Menno Simonsz. van 1540 af de leiding van de gemeenten. Menno is niet de stichter van de Doopsgezinde Broederschap geweest, wel haar organisator en geestelijk leidsman. Hij zag de gemeente als een broederschap waarin de wedergeborenen door belijdenis en doop worden opgenomen. Het Avondmaal is een herdenking van Christus’ lijden en een teken van liefde in de gemeente. Ambtsdragers zijn: de oudsten of bisschoppen, de predikers, leraars of vermaners, en de diakenen.
Menno leerde zijn volgelingen de overheid te gehoorzamen, maar geen overheidsambt te bekleden, geen eed af te leggen en geen krijgsdienst te verrichten; hij leerde hun ook een christelijk leven van liefde en lijdzaamheid te leiden, in de verwachting van de komst van het Godsrijk.
Doopsgezinden, in Nederland benaming voor de latere aanhangers van de doperse beweging uit de hervormingstijd, de wederdopers of anabaptisten; elders heten zij mennonieten of menisten (naar Menno Simons; gest. 1561).
Kenmerken van deze stroming in het protestantisme waren oorspronkelijk en zijn ten dele nog: afgescheidenheid van de wereld (daarom geen overheidsambten, geen eedsaflegging, geen militaire dienst), doop op (dwz.: na) belijdenis, en gemeentelijke tucht bij onchristelijke levenswandel. In Nederland is de afkeer van staat en maatschappij, benevens de tucht verdwenen.
De doopsgezinden zijn in Nederland sinds 1811 verenigd in de Algemene Doopsgezinde Sociëteit, na 1950 Doopsgezinde Broederschap geheten.
Op de website van de Doopsgezinden http://www.doopsgezind.nl
kun je dit wel terugvinden.
De volgelingen van Menno Simons zijn vredelievend (willen niet in het leger), zetten zich in voor de vrede (vluchtelingen, asielzoekers) en zijn een voorstander van de volwassenendoop.
In de reactie van Pied kwam naar voren dat er ook een mogelijk verwantschap is tussen dopersen en calvinisten. Als je in de kerkgeschiedenis leest over het piëtisme dan kom je ook iets van dat doperse tegen. En is de strijd tegen de secularisatie vandaag de dag ook niet een (positief) dopers aspect??
Mijn conclusie is dat de term doperse dwalingen verwarrend is en nadere uitleg behoeft.