Zijn we klaar met homofilie?

[sela]

We zijner derhalve wel degelijk klaarmee: het is jouw kruis. Desgewenst is er pastorale hulp, maar onze exegese is bindend.

kort maar krachtig, refo.
ik lees er ook een wereld van gevoelens in.

[Luther]

We zijner derhalve wel degelijk klaarmee: het is jouw kruis. Desgewenst is er pastorale hulp, maar onze exegese is bindend.

Kun je ook nog een inhoudelijke bijdrage leveren, behalve dit cynisme?

[Afgewezen]

We zijner derhalve wel degelijk klaarmee: het is jouw kruis. Desgewenst is er pastorale hulp, maar onze exegese is bindend.

kort maar krachtig, refo.
ik lees er ook een wereld van gevoelens in.

Dan lees je er waarschijnlijk meer in dan er staat. Maar het zou triest zijn als er alleen 'pastorale' hulp zou kunnen zijn, bij een andere (lees: ruimere) exegese.
Overigens: Gods Woord is bindend. Daarom is het zo belangrijk om goed te lezen wat er staat.
Verder sluit ik me geheel bij memento aan.

[Josephus]

Maar toch: bij ons in de kerk zitten er op zondag gemiddeld 700 mensen in de kerk. De meest voorzichtige schattingen geven aan dat er dan 35 homo's en lesbiennes zouden moeten zijn... Ik ken er bij mij in de kerk maar twee.
Zijn we dan uitgepraat over homofilie?

Statistiek is een slechte raadgever.

Rik van Groningen van De Vluchtheuvel schatte het percentage enkele jaren geleden (tijdens een toerustingsdag voor GG-ambtsdragers) op gemiddeld 10%. 1 op de 10 dus. Binnen de orthodoxe kerken. Dan is de schatting van Denkertje nog aan de voorzichtige kant. Het punt is dat het niet alleen gaat om alleenstaande personen 'van wie we altijd al zo'n vermoeden hadden'. Er zitten ook mensen bij die keurig getrouwd zijn en kindertjes hebben.

[Luther]

Maar toch: bij ons in de kerk zitten er op zondag gemiddeld 700 mensen in de kerk. De meest voorzichtige schattingen geven aan dat er dan 35 homo's en lesbiennes zouden moeten zijn... Ik ken er bij mij in de kerk maar twee.
Zijn we dan uitgepraat over homofilie?

Statistiek is een slechte raadgever.

Rik van Groningen van De Vluchtheuvel schatte het percentage enkele jaren geleden (tijdens een toerustingsdag voor GG-ambtsdragers) op gemiddeld 10%. 1 op de 10 dus. Binnen de orthodoxe kerken. Dan is de schatting van Denkertje nog aan de voorzichtige kant. Het punt is dat het niet alleen gaat om alleenstaande personen 'van wie we altijd al zo'n vermoeden hadden'. Er zitten ook mensen bij die keurig getrouwd zijn en kindertjes hebben.

Inderdaad!
Ik vind het eerlijk gezegd nogal uit de lucht gegrepen dat Erasmiaan deze statistieken niet voor waar aanneemt. Natuurlijk moet dat niet de enige graadmeter zijn.
Maar ik zou Erasmiaan wel willen vragen: Ken jij 5 homo's / lesbies uit jouw kerkelijke gemeente?
Waarschijnlijk is het antwoord 'nee'. Toch weet ik zeker dat er bij jouw in de gemeente meer dan 5 zijn.
Nu gaat het er niet om dat iedereen gelijk maar moet weten dat iemand homo is, maar wel gaat het om de vraag: Hoe komt het toch dat hier zo krampachtig mee omgegaan wordt?
Want er zou echt een wereld gewonnen zijn als iedereen binnen de kerken liefdevol en met warmte homosexuele jongeren (en ouderen) zou opvangen en er voor ze zou zijn! Want het gebeurt helaas nog te vaak dat deze jongeren door ouders, of familie of kerkelijke gemeenteleden als verschoppeling worden behandeld. Hoe komt dat toch?

[Afgewezen]

Want er zou echt een wereld gewonnen zijn als iedereen binnen de kerken liefdevol en met warmte homosexuele jongeren (en ouderen) zou opvangen en er voor ze zou zijn!

Hoe moet ik me dat voorstellen??

[Luther]

Want er zou echt een wereld gewonnen zijn als iedereen binnen de kerken liefdevol en met warmte homosexuele jongeren (en ouderen) zou opvangen en er voor ze zou zijn!

Hoe moet ik me dat voorstellen??

Nou, eigenlijk het tegenovergestelde van wat er nu gebeurt. Ik kan me voorstellen dat er juist homojongeren zijn die Bijbels willen leven, maar juist door de verstikkende eenzaamheid komen tot daden, die ze eigenlijk niet wilden. Kortom: Als er een klimaat ontstaat waarin iemand die daaraan behoefte heeft gewoon kan zeggen dat hij/zij homo is, dan geeft dat ook een stukje ontspanning.
Dus als bepaalde gemeenteleden gewoon goed contact met elkaar hebben en één van hen komt 'opeens' met de boodschap: "Ik ben homo", dat we dan standaard als eerste reactie zeggen: Tjonge, wat een moed dat je me dat durft te vertellen. Je moet je daarover best eenzaam gevoeld hebben.
En dan doorvragen, betrokken luisteren, etc. Of hoe men dat dan ook maar doet. Maar nooit, zoals D21 gisteren vertelde: Je hoeft hier niett meer te komen, zet eerst die homozooi maar uit je kop.

[hervormde]

Refo gaat met zijn cynische opmerkingen een gevaarlijke kant uit. Natuurlijk kan dit soort opmerkingen ons aan het denken zetten. Mij ook, maar dan op een tegengestelde manier zoals Refo wil.

Wat zien we hier? Allereerst een heel herkenbare denkrichting. Ook weer bij deze moeilijke en gevoelige materie. De richting is van het bijzondere naar het algemene. Dit is iets wat we ook veel hebben gezien rondom bijvoorbeeld abortus. Men begint met het verschrikkelijke verhaal van het verkrachtte meisje. Moet zij dan dit kind ter wereld brengen, etc. etc. We voelen de uitkomst aan. En vervolgens veralgemeniseren we dit bijzondere.

Ook zit er een ander aspect aan de denkwijze van Refo. Die vertoont veel overeenstemming met het gevaarlijke neoliberale gedachtengoed. Laten we eens samen met Refo iets verder in de tijd gaan. Er zijn mensen die seks met dieren of (minderjarige) kinderen normaal vinden. Misschien biedt de Schrift wel opening voor het laatste. In de tijd van Maria trouwden meisjes erg jong. Zie je wel. En voor wat betreft seks met dieren: de Schrift is cultuur gebonden. Toen in die tijd kon dat gewoon niet. De tegenstem is duidelijk: de Schrift verbiedt het. God gruwt ervan. Trouwens van iedere seksuele handeling die niet gebeurt in de liefdevolle verhouding van een getrouwde man en vrouw. Hier is de Schrift helder in. Maar ja, wat moeten we nu? Voor Refo is het duidelijk: We zijner derhalve wel degelijk klaarmee: het is jouw kruis. Desgewenst is er pastorale hulp, maar onze exegese is bindend. Met andere woorden....

Hier liggen een aantal lessen in opgesloten:

We moeten ons niet door de neo-liberale samenleving laten leiden. Dat is de emotie van de dag. Daar geldt het hedonisme: carpe diem. Voor een christen: gij geheel anders.

Het wordt hoog tijd dat er in de prediking (en thuis en op school) aandacht wordt geschonken aan wat de HEERE aan man en vrouw gegeven heeft in de seksualiteit. Man en vrouw mogen van elkaar genieten.

Worstelingen rondom seksualiteit moeten in alle openheid besproken worden. Binnen het gezin, maar ook in de prediking. Laat een predikant concreet zijn en deze worstelingen benoemen. Dat maakt de stap naar die predikant voor gebed en gesprek veel eenvoudiger. Zo verlaag je de drempel.

Discussies als deze zijn zinloos. Velen laten zich leiden door bepaalde emoties. Soms proef je de frustratie. Een gesprek aangaan over dit onderwerp moet niet plaatsvinden in een emotionele context. Dat geeft alleen maar problemen.

[Moni]

Het grote probleem is echter, dat sommige mensen met een probleem hun probleem zó interessant vinden, dat ze daar meer dan gewone aandacht voor willen*. En ik vrees dat sommige homo's ook in die categorie passen. En laten veel nuchtere Hollanders nu net een hekel hebben aan dat soort aandacht-trekkerij. En dat geldt niet alleen tegenover homo's, maar bv ook mensen met een lichamelijke handicap (zo ken ik mensen in een rolstoel die iedereen mag ondanks hun beperkingen, en omgedraait ook mensen in een rolstoel die niemand graag mag omdat ze zichzelf heel zielig en heel gehandicapt vinden).

Ik pleit er voor om elk gemeentelid te behandelen als "gewoon". Iedereen heeft wel wat, de één wat zwaarder dan de ander. Af en toe mag er best over gepraat worden over hoe moeilijk dat is. Maar laat het bij af en toe blijven, anders wordt het vervelend. Wat maakt het uit voor een praatje over het weer of de preek, of dat de ander nu in een rolstoel zit, homo is, etc?

Hier ben ik het mee eens!
Vaak wordt er "negatieve" aandacht gevraagd en de mensen die dat vragen krijgen het vaak nog ook.
Ieder mens heeft zijn/haar kruis en bij de een weegt het inderdaad zwaarder dan bij de ander, maar zoek niet het begrip bij de mensen, want daar zal je het niet krijgen.

[Kislev]

Het grote probleem is echter, dat sommige mensen met een probleem hun probleem zó interessant vinden, dat ze daar meer dan gewone aandacht voor willen*. En ik vrees dat sommige homo's ook in die categorie passen. En laten veel nuchtere Hollanders nu net een hekel hebben aan dat soort aandacht-trekkerij. En dat geldt niet alleen tegenover homo's, maar bv ook mensen met een lichamelijke handicap (zo ken ik mensen in een rolstoel die iedereen mag ondanks hun beperkingen, en omgedraait ook mensen in een rolstoel die niemand graag mag omdat ze zichzelf heel zielig en heel gehandicapt vinden).

Ik pleit er voor om elk gemeentelid te behandelen als "gewoon". Iedereen heeft wel wat, de één wat zwaarder dan de ander. Af en toe mag er best over gepraat worden over hoe moeilijk dat is. Maar laat het bij af en toe blijven, anders wordt het vervelend. Wat maakt het uit voor een praatje over het weer of de preek, of dat de ander nu in een rolstoel zit, homo is, etc?

Kan me helemaal vinden in deze reactie.

Eerlijk gezegd; ja, ik ben klaar met homofilie. Ieder huis heeft zn kruis en ieder hart heeft zn smart. Zou niet weten waarom ik iemand die homofiel is anders zou moeten behandelen. Maar dat narcistische geschreeuw om aandacht en dat zelfmedelijden begint me wel mn neus uit te komen. Net als iemand die over niks anders praat dan zn zere been en hoe zielig dat is. Ik ken ook mensen die het verschrikkelijk moeilijk vinden om niet getrouwd te zijn maar daar gelukkig niet mee te koop lopen en ook geen discussie beginnen dat als je altijd naar dezelfde prostituee gaat dat bijbels gezien best wel kan.

2. Over sommige dingen praat je alleen met mensen met wie je een vertrouwensband hebt. Dat is een algemene regel uit de psychologie, en je daar niet aan houden wordt als vreemd, ja soms zelfs als "ziekelijk" beschouwd. Erover praten met mensen met wie je die vertrouwensband (nog) niet hebt, schept afstand en vervreemding. Dingen rondom sexualiteit, dus ook je geaardheid, horen in die vertrouwensband.

Precies! Van iemand met wie ik die vertrouwensband niet heb wil ik helemaal niet weten of hij homfilie gevoelens heeft, opgewonden raakt van linkshandige negerinnen of aan porno verslaafd is geweest.

[Afgewezen]

Ieder mens heeft zijn/haar kruis en bij de een weegt het inderdaad zwaarder dan bij de ander, maar zoek niet het begrip bij de mensen, want daar zal je het niet krijgen.

Inderdaad, want die ander heeft ook vaak weer zijn kruis.
Ik denk dat veel mensen, in de kerk en in de maatschappij, weer eens moeten leren om in stilte te lijden, en in stilte te strijden. Inderdaad, loop niet te koop met je levensleed, maar probeer ondanks alles een 'goed mens' te zijn. En dan kun je er ook weer zijn voor de ander.

[sela]

Refo gaat met zijn cynische opmerkingen een gevaarlijke kant uit. Natuurlijk kan dit soort opmerkingen ons aan het denken zetten. Mij ook, maar dan op een tegengestelde manier zoals Refo wil.

Wat zien we hier? Allereerst een heel herkenbare denkrichting. Ook weer bij deze moeilijke en gevoelige materie. De richting is van het bijzondere naar het algemene. Dit is iets wat we ook veel hebben gezien rondom bijvoorbeeld abortus. Men begint met het verschrikkelijke verhaal van het verkrachtte meisje. Moet zij dan dit kind ter wereld brengen, etc. etc. We voelen de uitkomst aan. En vervolgens veralgemeniseren we dit bijzondere.

Maar het ‘veralgemeniserende’ in de post van refo die we nu bespreken, is dat niet de feitelijke staat van onze reformatorische denkrichting indeze? persoonlijk gemaakt door hem/haar [althans, je zou er die kant mee opkunnen, ook ik lees het weer op mijn manier] door het spanningsveld dat je er in voelt?

Ook zit er een ander aspect aan de denkwijze van Refo. Die vertoont veel overeenstemming met het gevaarlijke neoliberale gedachtengoed.

Ik vind de sgp ook neoliberaal op sommige punten.

Laten we eens samen met Refo iets verder in de tijd gaan. Er zijn mensen die seks met dieren of (minderjarige) kinderen normaal vinden. Misschien biedt de Schrift wel opening voor het laatste. In de tijd van Maria trouwden meisjes erg jong. Zie je wel. En voor wat betreft seks met dieren: de Schrift is cultuur gebonden. Toen in die tijd kon dat gewoon niet. De tegenstem is duidelijk: de Schrift verbiedt het. God gruwt ervan. Trouwens van iedere seksuele handeling die niet gebeurt in de liefdevolle verhouding van een getrouwde man en vrouw. Hier is de Schrift helder in. Maar ja, wat moeten we nu? Voor Refo is het duidelijk: We zijner derhalve wel degelijk klaarmee: het is jouw kruis. Desgewenst is er pastorale hulp, maar onze exegese is bindend. Met andere woorden....

Misschien bedoel je hierin hetzelfde als het gesprek dat we de afgelopen twee dagen hebben gevoerd in een ander topic. Bedenk - als je vragen hebt - goed wat de consequenties van je vragen zijn?

Hier liggen een aantal lessen in opgesloten:

We moeten ons niet door de neo-liberale samenleving laten leiden. Dat is de emotie van de dag. Daar geldt het hedonisme: carpe diem. Voor een christen: gij geheel anders.

Zeker, het hedonisme is iets om af te leggen, voor iedereen zelfs, zo is mijn mening.

Het wordt hoog tijd dat er in de prediking (en thuis en op school) aandacht wordt geschonken aan wat de HEERE aan man en vrouw gegeven heeft in de seksualiteit. Man en vrouw mogen van elkaar genieten.

Zeker, al is dat misschien wat wrang om binnen dit onderwerp te bespreken?

Worstelingen rondom seksualiteit moeten in alle openheid besproken worden. Binnen het gezin, maar ook in de prediking. Laat een predikant concreet zijn en deze worstelingen benoemen. Dat maakt de stap naar die predikant voor gebed en gesprek veel eenvoudiger. Zo verlaag je de drempel.

Discussies als deze zijn zinloos. Velen laten zich leiden door bepaalde emoties. Soms proef je de frustratie. Een gesprek aangaan over dit onderwerp moet niet plaatsvinden in een emotionele context. Dat geeft alleen maar problemen.

Ik denk dat erover zwijgen ook tot problemen leidt.

[sela]

Ik denk dat erover zwijgen ook tot problemen leidt.

het zegt uiteraard ook weer iets dat velen de post van memento beamen. ik hoop derhalve dat de post van hierboven niet teveel als spam gezien wordt.

[Democritus]

Ik denk dat erover zwijgen ook tot problemen leidt.

het zegt uiteraard ook weer iets dat velen de post van memento beamen. ik hoop derhalve dat de post van hierboven niet teveel als spam gezien wordt.

Ik denk dat het twee kanten heeft. De reden dat ik kan instemmen met de post Memento heeft te maken met het feit homoseksualiteit in grotere plaats krijgt toegekend dan deze in het kader van alle vragen die op ons afkomen, zou moeten krijgen. Het gedram in de seculiere media, uitspattingen als een gay-parade, inmiddels ook gedram van binnenuit roept bij mensen een bepaalde moeheid op. Ook bij mij.

Bovenstaande zou voor de strijders van acceptatie rondom homoseksualiteit, in ruime zin, een signaal moeten zijn. Dat de wereld niet alleen hierom draait.... Dat bepaald overtrokke ander overtrokken gedrag oproept.

Maar anderzijds mag bovenstaande conclusie nooit een reden zijn om zaken dood te zwijgen.

Oftewel er is een balans en ieder zal die voor zichzelf moeten bewaken.

Ik ben in mijn dagelijks leven accountant, heb een passie voor mijn vak. Maar als ik alleen over dergelijke onderwerpen kan praten dan wordt ik onuitstaanbaaren dodelijk eenzijdig. Misschien ben ik dat al zonder dat ik hetzelf bemerk

[Wilhelm]

Maar ik zou Erasmiaan wel willen vragen: Ken jij 5 homo's / lesbies uit jouw kerkelijke gemeente?
Waarschijnlijk is het antwoord 'nee'. Toch weet ik zeker dat er bij jouw in de gemeente meer dan 5 zijn.
Nu gaat het er niet om dat iedereen gelijk maar moet weten dat iemand homo is, maar wel gaat het om de vraag: Hoe komt het toch dat hier zo krampachtig mee omgegaan wordt?
Want er zou echt een wereld gewonnen zijn als iedereen binnen de kerken liefdevol en met warmte homosexuele jongeren (en ouderen) zou opvangen en er voor ze zou zijn! Want het gebeurt helaas nog te vaak dat deze jongeren door ouders, of familie of kerkelijke gemeenteleden als verschoppeling worden behandeld. Hoe komt dat toch?

Omdat men tercht niet met zondige gevoelens te koop loopt.
Natuurlijk moet het in een pastoraal gesprek een plek kunnen hebben, maar we hoeven het niet van de daken af te schreeuwen met welke gevoelens wij worstelen.

En dat is natuurlijk wel een beetje het punt van tegenwoordig ; Homosexuele gevoelens moeten bespreekbaar gemaakt worden , en echt in kleine vertrouwelijke kring ben ik daar voor, maar hoe dan om te gaan met hen die worstelen met pedosexuele gevoelens ? Moet daat ook zon openheid in komen ?
Er is al meer naar verwezen, maar ik geloof toch dat we moeten leren buigen onder een kruis dat ons opgelegd wordt , en dat kan voor een ieder heel verschillend zijn. Al dat geroep om aandacht vind ik nu niet een teken van onderworpenheid, het lijkt wel of men daar soms juist wat anders mee wil bereiken. Vaak hoor je tussen de regels door dat men toch zoekende is om zaken als homosexuele gevoelens te rechtvaardigen zodat het praktiseren niet meer als zonde gezien wordt.