Voor een bepaalde zaak niet te kunnen bidden is als een zaak tegen God in gaat. Of als het een persoon betreft, die zich na ettelijke keren vermaand zijnde blijft volharden in de zonde. Dat zou op zich het gebed NOG niet afsnijden; maar wel als een persoon zover komt dat hij/zij tegen de Heilige Geest zondigt.
Dan zal Gods volk ook metterdaad gevoelen dat het gebed wordt afgesneden. Ik heb zelf enkele gavalen van zeer nabij meegemaakt, en als dat van zo nabij meemaakt zou je echt bang worden, voor waatoe een mens in staat is. En dan betreft het mensen die bij de waarheid waren opgevoed, en soms zelfs mensen die zich een tijd bij Gods volk hebben geschaard. Dat is diep ingerijpend, en zulke dingen blijven je steeds bij.

Erasmiaan schreef:Ik zou nog wel eens aan de voorstanders van de EO-Jongerendag willen vragen...

Ik denk dat je op het verkeerde forum zit, want zelfs ik ben geen voorstander.
Ook geen tegenstander trouwens. Waarom zou ik ervoor of ertegen moeten zijn. Ik voel me niet geroepen om dingen te beoordelen die anderen doen.
Ik zie er dingen waar ik vraagtekens bij heb. Ik kan bijv. niet de bijbelsteksten gebruiken zoals Wim Grandia ze gebruikte.
Ik zie er ook mooie dingen. Zo gaat dat.
Honderden, misschien wel duizenden namen de Evangelieboodschap van Jezus Christus aan. Wie weet zijn er wel een paar écht tot geloof gekomen om het maar eens heel zuinigjes te brengen.
Prachtig toch?

Ik kan amper voor mezelf bidden; laat staan voor een ander.

En wat is bidden? Dat is tot God naderen door den Heilige Geest.

Ik heb eens een predikant uit horen drukken: vragen kunnen we en behoren we te doen. Maar het zal een wonder zijn als wij eens kregen te bidden. We zijn veel bezig met anderen. Ruitenkijkers noemde ds. Mieras dat. Maar het zal er op aan komen dat we via de spiegel eens in ons eigen verdorven hart mochten blikken, dan gaat de hand op de mond. Wat klaagt dan een levend mens, een ieder klage vanwege zijn zonden.

Wanneer ik de reacties lees dan voel ik een soort 'verheffing'. Mijns inziens zijn we allen van dezelfde lap gescheurd. Wij worden in zekere zin nog bewaard voor de uitleving, maar we zijn geen haar beter. We weten beter, kunnen beter weten. Toch denk ik dat het met geen pen te beschrijven is hoever we zelf weg zijn van het ware, van links tot uiterst rechts. Wie kent er nog een bekeerd mens? Een écht bekeerd mens.

edmund schreef:Ik kan amper voor mezelf bidden; laat staan voor een ander.

En wat is bidden? Dat is tot God naderen door den Heilige Geest.

Ik heb eens een predikant uit horen drukken: vragen kunnen we en behoren we te doen. Maar het zal een wonder zijn als wij eens kregen te bidden. We zijn veel bezig met anderen. Ruitenkijkers noemde ds. Mieras dat. Maar het zal er op aan komen dat we via de spiegel eens in ons eigen verdorven hart mochten blikken, dan gaat de hand op de mond. Wat klaagt dan een levend mens, een ieder klage vanwege zijn zonden.

Wanneer ik de reacties lees dan voel ik een soort 'verheffing'. Mijns inziens zijn we allen van dezelfde lap gescheurd. Wij worden in zekere zin nog bewaard voor de uitleving, maar we zijn geen haar beter. We weten beter, kunnen beter weten. Toch denk ik dat het met geen pen te beschrijven is hoever we zelf weg zijn van het ware, van links tot uiterst rechts. Wie kent er nog een bekeerd mens? Een écht bekeerd mens.

Geen mens zal een Gode-aangenaam gebed kunnen doen. Dan alleen als het gegeven wordt.
Ik val bovenstaande reactie ook bij. Ik heb een eenvoudige vrouw gekend. Niet uit de hoogte, en ze achtte zichzelf vaak onbekeerd. En wat ze eens zo opmerkte: "En mijn bidden is ook maar niets." Dat tekende toch wel wat zelfkennis. En haar einde was vrede... Let dan op de vrome en de oprechte.

edmund schreef:Ik kan amper voor mezelf bidden; laat staan voor een ander.

En wat is bidden? Dat is tot God naderen door den Heilige Geest.

Ik heb eens een predikant uit horen drukken: vragen kunnen we en behoren we te doen. Maar het zal een wonder zijn als wij eens kregen te bidden. We zijn veel bezig met anderen. Ruitenkijkers noemde ds. Mieras dat. Maar het zal er op aan komen dat we via de spiegel eens in ons eigen verdorven hart mochten blikken, dan gaat de hand op de mond. Wat klaagt dan een levend mens, een ieder klage vanwege zijn zonden.

Wanneer ik de reacties lees dan voel ik een soort 'verheffing'. Mijns inziens zijn we allen van dezelfde lap gescheurd. Wij worden in zekere zin nog bewaard voor de uitleving, maar we zijn geen haar beter. We weten beter, kunnen beter weten. Toch denk ik dat het met geen pen te beschrijven is hoever we zelf weg zijn van het ware, van links tot uiterst rechts. Wie kent er nog een bekeerd mens? Een écht bekeerd mens.

Ik zat gisteravond nog even te lezen. Veel mensen bidden met een soort verlanglijstje, of de Heere dit maar wil geven en dat maar wil schenken. Wij lijken beter te weten wat we nodig hebben dan God. Maar zo is het natuurlijk niet.
Bidden is naderen tot een Heilig God!
"Je moet maar veel bidden", is de raad die je krijgt.
Maar soms weet je niets te bidden. Of lijkt de hemel van koper. Alles door eigen schuld.

Mara schreef:Bidden is naderen tot een Heilig God!
"Je moet maar veel bidden", is de raad die je krijgt.

Beste Mara,
Ik snap je gevoel, maar is dat geen bijbelse raad dan (lees Filippenzen 4:6&7)?

J.C. Philpot schreef:

Mara schreef:Bidden is naderen tot een Heilig God!
"Je moet maar veel bidden", is de raad die je krijgt.

Beste Mara,
Ik snap je gevoel, maar is dat geen bijbelse raad dan (lees Filippenzen 4:6&7)?

Ja, dat weet ik.
Met het verstand kunnen we het allemaal lezen, maar nu nog de beleving!
Wie is er bij tijden niet bezorgd? Bang?
En de Heere verhoort niet elk gebed, althans, niet meteen of wanneer wij willen.
Of heel anders dan wij denken of hopen.

edmund schreef:Ik kan amper voor mezelf bidden; laat staan voor een ander.

En wat is bidden? Dat is tot God naderen door den Heilige Geest.

Ik heb eens een predikant uit horen drukken: vragen kunnen we en behoren we te doen. Maar het zal een wonder zijn als wij eens kregen te bidden. We zijn veel bezig met anderen. Ruitenkijkers noemde ds. Mieras dat. Maar het zal er op aan komen dat we via de spiegel eens in ons eigen verdorven hart mochten blikken, dan gaat de hand op de mond. Wat klaagt dan een levend mens, een ieder klage vanwege zijn zonden.

Wanneer ik de reacties lees dan voel ik een soort 'verheffing'. Mijns inziens zijn we allen van dezelfde lap gescheurd. Wij worden in zekere zin nog bewaard voor de uitleving, maar we zijn geen haar beter. We weten beter, kunnen beter weten. Toch denk ik dat het met geen pen te beschrijven is hoever we zelf weg zijn van het ware, van links tot uiterst rechts. Wie kent er nog een bekeerd mens? Een écht bekeerd mens.

Ook al kunnen we niet bidden dan toch mogen we naar de Heere toe met alles wat ons bezig houdt. Hij hoort de stem der jonge raven.
En wat een wonder dat de Heere zó is.

En een écht bekeerd mens? Laten we dat oordeel ook maar aan Hem overlaten. Als we belijden niets te kunnen dan moeten we ook maar belijden dat we ook niet weten hoe de toestand is van iemand anders hart.


Als je zelf zwanger bent zie je opeens veel meer mensen die zwanger zijn, dat was je eerder nooit zo opgevallen.
Ik denk dat het geestelijk ook zo is; als je zelf vérwacht dan herken je ineens meer mensen met dezelfde verwachting.
En nu wat verwacht ik o Heere? Mijn hoop die is op U.

edmund schreef: Wie kent er nog een bekeerd mens? Een écht bekeerd mens.

Ik.
Meerdere zelfs.
Gelukkig.

MarthaMartha schreef:

edmund schreef: Wie kent er nog een bekeerd mens? Een écht bekeerd mens.

Ik.
Meerdere zelfs.
Gelukkig.

Ik ken ze gelukkig ook nog, maar het wordt wel dun... Als je rekent dat in de jaren '20 en '30 in enkele straten hier bijna huis-aan-huis een bekeerde man, vrouw of kind woonde, dan is het nu wel eens zoeken om ze nog te vinden. Loop je door de winkelstraat, dan is totaal alle onderscheid weg, en denk je wel eens: Is dít de stad zoals ik die nog kende in de jaren '60, toen het onderscheid met de buurplaatsen nog goed zichtbaar was.

-DIA- schreef:

MarthaMartha schreef:

edmund schreef: Wie kent er nog een bekeerd mens? Een écht bekeerd mens.

Ik.
Meerdere zelfs.
Gelukkig.

Ik ken ze gelukkig ook nog, maar het wordt wel dun... Als je rekent dat in de jaren '20 en '30 in enkele straten hier bijna huis-aan-huis een bekeerde man, vrouw of kind woonde, dan is het nu wel eens zoeken om ze nog te vinden. Loop je door de winkelstraat, dan is totaal alle onderscheid weg, en denk je wel eens: Is dít de stad zoals ik die nog kende in de jaren '60, toen het onderscheid met de buurplaatsen nog goed zichtbaar was.

In en in triest natuurlijk om iemands bekeerde staat af te meten aan wat er in een winkelstraat voorbij komt.
Het hart maakt het onderscheid, niet de lengte van de rok of broek.
Of bedoel je dat niet?
(Ik hoop het maar)
..Met in het achterhoofd nog dat sommige mensen met baard of snor al werden afgeserveerd destijds (en in mijn familie's kerkverband nog steeds, geloof ik)

Mara schreef:

J.C. Philpot schreef:

Mara schreef:Bidden is naderen tot een Heilig God!
"Je moet maar veel bidden", is de raad die je krijgt.

Beste Mara,
Ik snap je gevoel, maar is dat geen bijbelse raad dan (lees Filippenzen 4:6&7)?

Ja, dat weet ik.
Met het verstand kunnen we het allemaal lezen, maar nu nog de beleving!
Wie is er bij tijden niet bezorgd? Bang?
En de Heere verhoort niet elk gebed, althans, niet meteen of wanneer wij willen.
Of heel anders dan wij denken of hopen.

Natuurlijk ben ik ook bij tijden bezorgd of bang. Ook zie ik, jammer genoeg, bij mezelf dat ik eigenlijk graag wil dat God bepaalde dingen verhoord. En dat maakt me dan wel eens boos, teleurgesteld. Maar ondanks dat, ondanks de worsteling soms tijdens het bidden, geeft het me wel een enorme rust. Het weten dat God naar je luisterd, hoe beroerd je woorden er ook uitkomen. Dat is voor mij het geweldig mooie aan bidden!

Simon schreef:

-DIA- schreef:

MarthaMartha schreef:

edmund schreef: Wie kent er nog een bekeerd mens? Een écht bekeerd mens.

Ik.
Meerdere zelfs.
Gelukkig.

Ik ken ze gelukkig ook nog, maar het wordt wel dun... Als je rekent dat in de jaren '20 en '30 in enkele straten hier bijna huis-aan-huis een bekeerde man, vrouw of kind woonde, dan is het nu wel eens zoeken om ze nog te vinden. Loop je door de winkelstraat, dan is totaal alle onderscheid weg, en denk je wel eens: Is dít de stad zoals ik die nog kende in de jaren '60, toen het onderscheid met de buurplaatsen nog goed zichtbaar was.

In en in triest natuurlijk om iemands bekeerde staat af te meten aan wat er in een winkelstraat voorbij komt.
Het hart maakt het onderscheid, niet de lengte van de rok of broek.
Of bedoel je dat niet?
(Ik hoop het maar)
..Met in het achterhoofd nog dat sommige mensen met baard of snor al werden afgeserveerd destijds (en in mijn familie's kerkverband nog steeds, geloof ik)

Het gaat erom dat christenen te onderscheiden behoren te zijn van de niet-chtistenen en van valse christenen. Dat was, toen ik Rijssen leerde kennen, in de jaren '60 nog heel duidelijk op te merken, vooral omdat wij gewend waren aan de mode van het vrijzinnige/seculiere dorp waar we opgroeiden. Nu is het een uitzondering als je aan je uitelijk ziet dat je "bij de kerk" hoort. Eerst was het omgekeerd, dan viel je op als je te werelds gekleed was. Daar heeft dus wel een flinke verschuiving plaatsagevonden. Men lijkt zich te schamen om netjes gekleed door de winkelstaat te lopen...

-DIA- schreef:

Simon schreef:

-DIA- schreef:

MarthaMartha schreef:
Ik.
Meerdere zelfs.
Gelukkig.

Ik ken ze gelukkig ook nog, maar het wordt wel dun... Als je rekent dat in de jaren '20 en '30 in enkele straten hier bijna huis-aan-huis een bekeerde man, vrouw of kind woonde, dan is het nu wel eens zoeken om ze nog te vinden. Loop je door de winkelstraat, dan is totaal alle onderscheid weg, en denk je wel eens: Is dít de stad zoals ik die nog kende in de jaren '60, toen het onderscheid met de buurplaatsen nog goed zichtbaar was.

In en in triest natuurlijk om iemands bekeerde staat af te meten aan wat er in een winkelstraat voorbij komt.
Het hart maakt het onderscheid, niet de lengte van de rok of broek.
Of bedoel je dat niet?
(Ik hoop het maar)
..Met in het achterhoofd nog dat sommige mensen met baard of snor al werden afgeserveerd destijds (en in mijn familie's kerkverband nog steeds, geloof ik)

Het gaat erom dat christenen te onderscheiden behoren te zijn van de niet-chtistenen en van valse christenen. Dat was, toen ik Rijssen leerde kennen, in de jaren '60 nog heel duidelijk op te merken, vooral omdat wij gewend waren aan de mode van het vrijzinnige/seculiere dorp waar we opgroeiden. Nu is het een uitzondering als je aan je uitelijk ziet dat je "bij de kerk" hoort. Eerst was het omgekeerd, dan viel je op als je te werelds gekleed was. Daar heeft dus wel een flinke verschuiving plaatsagevonden. Men lijkt zich te schamen om netjes gekleed door de winkelstaat te lopen...

Het ging ook eigenlijk niet om het herkennen van kerkmensen, maar om het kennen van bekeerde mensen.

-DIA- schreef:
Het gaat erom dat christenen te onderscheiden behoren te zijn van de niet-chtistenen en van valse christenen. Dat was, toen ik Rijssen leerde kennen, in de jaren '60 nog heel duidelijk op te merken, vooral omdat wij gewend waren aan de mode van het vrijzinnige/seculiere dorp waar we opgroeiden. Nu is het een uitzondering als je aan je uitelijk ziet dat je "bij de kerk" hoort. Eerst was het omgekeerd, dan viel je op als je te werelds gekleed was. Daar heeft dus wel een flinke verschuiving plaatsagevonden. Men lijkt zich te schamen om netjes gekleed door de winkelstaat te lopen...

Je hebt het over mode. Ofwel de uitwendige christelijkheid. Wat heb je daaraan? Waar staat in de bijbel dat we elkaar als christenen door de mode zouden herkennen?

God ziet het hart aan. Dat alleen telt.

Als ik in Rijssen ben en daar 'refo's' zie lopen denk ik maar 1 ding; christendom onder de wet, en daarom kenmerkend voor een grotendeels uitwendig christendom, want dat is wel elke avondmaalszondag te bewijzen.
De tragiek van de zo keurige gereformeerde gezindte.