-DIA- schreef:
Voorbeelden. Ik weet dat mijn ouders nooit de Rijssenaren wilden ergeren. Ze gingen met een rijtuig (koets met paard) naar Rijssen. De koets werd buiten Rijssen gestald, want in Rijssen zou het als een zondagsontheiliging worden aangemerkt als we op zondag met de koets door de stad zouden rijden. Vandaar... Later is er veel veranderd. Ook wat de zondag betreft. Zo schilden we op zaterdagavond altijd de aardappels, zodat dat niet op zondag hoefde. Dat was toen in brede kring gewoon! Was dat wettisch? Nee, want dat was toen algemeen zo, men zag de zondag als een dag apart.
Zo bijzonder was het niet hoor DIA, mijn vader reed ook beslist nooit op zondag, al ging het niet zo ver dat moeder de kinderwagen niet mocht meenemen.
Wij mochten als kind dus niet op de fiets naar de kerk.
Moeder braadde tot op het laatst op zaterdag het vlees, kookte soep, schilde de aardappels, en dat gebeurde bij vriendinnetjes thuis ook zo.
Eind jaren 60 kwam voor het eerst op zondag de dominee met een auto naar de kerk, een gedeelte van de kerkgangers die het zagen, draaiden zich om en gingen naar huis.
Wat toen misschien als "streng" werd betiteld, is nu wettisch, en dat heeft een nare bijklank zo.
Een aantal jaren geleden waren wij op vakantie in Drenthe en gingen naar de kerk in Staphorst, de auto parkeerden wij buiten de bebouwde kom en liepen met de kerkgangers naar het kerkgebouw. Wij vinden het vanzelfsprekend om dit te respecteren.
Op Urk evenzo, al is dit inmiddels wel verwaterd.
Ik ervaarde dat als fijn, met een grote groep medekerkgangers, heel anders dan nu, men stapt nu individueel op de fiets of duikt zijn auto in.
Laatst liepen wij naar huis en werden we ingehaald door de gastpredikant die snel door moest naar zijn volgende preekbeurt.
Ik heb het gevoel dat in deze dorpen op zondag meer de rust wordt ervaren, in de stad heb je helemaal geen zondagsrust meer.
