Job schreef:Bedoel je in het verlengde hiervan: God kan tot me spreken, zelfs met een roeping, maar die roeping niet uitvoeren door Zijn verborgen wil? Dat èn het één èn het ander Zijn besluit is?
Zeker kan dat.
Denk aan Abraham toen hij Izak moest offeren.
En aan Jona die een boodschap moest brengen die uiteindelijk niet uitgevoerd werd, omdat de Ninevieten zich bekeerden.
Daarmee kan je zeker niet zeggen dat het een ingebeelde opdracht of roeping is.
Job schreef:Volgens mij haalde DDD het voorbeeld van wijlen dhr. G. Nieuwenhuis aan. Hij ervoer een roeping tot het ambt van herder en leraar. Werd niet aangenomen. Je kunt toch niet zeggen: God riep hem niet. Mogelijk kun je denken, met grote schroom: Hij riep hem wel, maar tot iets anders.
Of riep de Heere hem wel tot dit specifieke ambt maar sloot Hij met de andere hand de mogelijkheid af - via menselijk handelen? Zo'n zienswijze brengt me toch enorm in de knoop..
Ik spreek liever niet over iemand persoonlijk, omdat ik niet weet hoe dat bij hem precies gegaan is: op welke wijze heeft hij een roeping ontvangen? Welke interpretatie zit daar tussen? Heeft hij zich teveel van de (afwijzende) mening van anderen aangetrokken?
Je bent al snel bezig om te proberen iemands hart te kennen, en dat kunnen en mogen wij niet.
Sommigen hebben een Paulus-roeping (van zijn paard geslagen), anderen een Timotheüs-roeping.
Het kan ook zijn dat God Zijn roeping als een soort verlangen in iemands hart legt.
Sommige mensen worden krachtdadig geroepen middels een tekst, zoals 'doe het werk van een evangelist' of 'volg Mij en Ik zal u vissers van mensen maken'.
Waarbij je je biddend kan afvragen: is het werk van een evangelist of visser van mensen gelijk aan een roeping tot het ambt van prediker? Of kan dat ook een roeping tot wat anders zijn?
En waarbij de geroepene zich door Gods Geest in Zijn voorzienigheid laat leiden.
Bij Paulus lezen we dat hij krachtdadig geroepen werd, en later (in Handelingen 16) zich door de Geest laat sturen door middel van de omstandigheden/voorzienigheid en daarbij ook andere gelovigen raadpleegt.
Persoonlijk denk ik (maar nogmaals: het is ook een zoeken en tasten), dat als een roeping van God is, dat er dan iets vasthoudends in zit en iets 'stuurbaars'. Anders gezegd: de kern die God er Zelf in legt, en de menselijke reactie daarop.
Ik ben er ook van overtuigd, dat er mensen zijn die menen een roeping te hebben tot een bepaalde bediening (wat dan ook), maar die niet van God is.
Tegelijkertijd geloof ik vast dat er in onze kring veel te weinig oog is voor het feit dat God Zijn roeping ook middelijkerwijs, door middel van de prediking werkt. Hoeveel preken hoor je waarin opgeroepen wordt om God te dienen in een ambt? Ook in dat opzicht is het geloof uit het gehoor.
Edit> Verder eens met TSD, dat er ook verborgen dingen zijn waarin wij niet hoeven door te dringen.