Gelezen, gedacht, gehoord (overig)

[Bourdon16]

Gelukkig heb ik geen camper.

[Tiberius]

Ook zonder die campers had ik er al grote vraagtekens bij.

[Charles]

Ik las in het RD over een biografie van wijlen de Gereformeerde ds. Zelle. Een authentiek figuur, orthodox in zijn prediking, en onorthodox in zijn methoden.

Jammer dat zo'n boek 40 euro moet kosten. Dat geef ik voor een dergelijk boek echt niet uit.

Dus beperk ik me maar tot het artikeltje van dr. P. De Vries over zijn ervaringen met levende christenen uit de Gereformeerde Kerken van weleer. https://drpdevries.com/2024/02/11/herin ... de-kerken/

Staat nog een preek van ds. Zelle op YT https://youtu.be/uhIo40RK3dM?si=kjWKFQHXCMuaCuji

N.a.v. de nieuwe biografie van ds. Zelle kom je de nodige artikelen over hem tegen. Daarop dacht ik: zouden er nog preken van hem beschikbaar zijn? Ik vond toen betreffende preek op Youtube. Heel de dienst beluisterd en dat is beslist de moeite. Goede boodschap! Op basis van wat ik las vond ik deze preek helemaal niet zo afwijkend of excentriek. Een Jac. van Dijk is denk ik bijzonderder in zijn voordracht. Stijl van preken en stemgebruik vond ik verrassen veel op ds. L. Vroegindeweij lijken. Men beluistere iig op minuut 59 de slotzang waarbij ds. Zelle de tweede stem zingt.

[Marck]

Mooie leestip in de Daniël: Toegewijd leven van Frances Ridley Havergal.

[-DIA-]

Teruglezen. Dat is niet verkeerd. Tenminste, ik geloof dat dit nuttig kan zijn.
Ik las zo via Digibron een brief uit 1992 van een predikant aan een jongeman van (toen) 23 jaar.
Misschien bent u als lezer, nu wel rond de 30 jaar? Dan moeten we wel opmerken dat u dan ook in een tijd bent opgegroeid waarin velen de kerk de rug toekeerden. Of men zocht een meer aanvaardbare prediking waar men nog 'iets' kon zijn, en waar men als jongere zich minder ergerde aan de prediking.
Laten we eens samen luisteren wat die dominee te zeggen had aangaande de tijd waarin die (toen) 23-jarige jongeman leefde. We kunnen wel vaststellen dat de zaken voor jongeren en ouderen er niet rooskleuriger voorstaan dan toen. Mogen we het opmerken, dat de weerstand tegen de eenvoudige, bevindelijke, ziel-ontdekkende prediking niet minder is geworden, maar dat die eerder toeneemt?
Hier is een dominee aan het woord die uit de praktijk van zijn leven de tijd analyseert en probeert de weg te wijzen in een moeras van vele stemmen die roepen: Hier is de Christus, of daar is de Christus? Dan zegt het Woord: Gelooft hen niet... Misschien doen sommige dingen ietwat gedateerd aan, maar bedenk dat het ruim 30 jaar geleden is geschreven.
Laten we samen eens luisteren wat ds. Mallan (want dat was die predikant) hierover schreef in 1992. Het woord is nu aan wijlen ds. F. Mallan:

Menig ouder en kerkenraadslid is met zorg vervuld over de jeugd. De meeste zorg betreft de jeugd die van thuis en van de kerk vervreemd. Hoe pijnlijk is het niet voor serieuze ouders dat de kerkgang vermindert, de catechisatie niet zinvol geacht wordt en plaatsen bezocht worden waar onze jeugd niet behoort te komen. Naar de vermaningen wordt niet meer geluisterd, want men kan zijn of haar zaken zelf wel regelen. Men is immers oud en wijs genoeg? Al die regeltjes van thuis en van de kerk zijn immers onzin? Er moet wat kunnen... Omgang met vrienden en vriendinnen en het bezoeken van hogere scholen hebben het blikveld verruimd. Men wil niet onder doen voor anderen en in snel tempo wordt de als knellend ervaren, van thuis en kerk meegegeven bagage afgeworpen. Na kortere of langere tijd wordt de kerk definitief de rug toegekeerd of komt men bij een kerk terecht waar tenminste 'iets mag'.

Overigens is dit geen verschijnsel van de laatste tijd. Bij bepaalde gelegenheden, zoals begrafenissen en bruiloften, valt soms op hoe velen er in twee generaties uit een bepaalde familie de kerk van de (groot)ouders de rug hebben toegekeerd.

Als men nog naar een kerk gaat is het zeer incidenteel en soms ziet men nooit meer een kerk van binnen. Met verbaas­ de blikken woont men bijvoorbeeld de (t)rouwdienst van een familielid bij, waarbij men soms duidelijk van zijn of haar ergernis of verveling blijk geeft; het duurt al heel snel te lang.

Hoewel er veel stil verdriet is bij ouders en grootouders over de afwijkende levensopenbaring van hun kinderen en kleinkinderen, verdient een andere categorie jeugd ook onze volle aandacht. Ik bedoel de jeugd die trouw ter kerk komt, ook in de week, zelden of nooit op catechisatie mist en belijdend lidmaat van de gemeente wordt / is. Kleding en haardracht zijn zoals het behoort en men heeft geen behoefte aan het bezoeken van bars en refocafé's.

Toch blijkt dat deze jeugd het vaak erg moeilijk heeft. Zo lang men in een beschermd milieu verkeert, zijn er geen problemen. De moeilijkheden komen pas wanneer hogere scholen bezocht worden of wanneer men gaat werken. Het is helaas een feit dat we met een in grote mate ontkerstende maatschappij te maken hebben. Een klein percentage van de bevolking gaat nog wel eens ter kerk en slechts een gering percentage één- of tweemaal per zondag. Van de christelijke waarden en normen is weinig tot niets meer merkbaar. We kunnen gerust stellen dat Nederland tot een modern heidendom is weergekeerd. De tijdgeest bepaalt de norm. Hier en daar zijn nog wat groepjes die ideeën hebben van enkele eeuwen terug; ze worden tot op zekere hoogte gedoogd, maar daar is het dan ook mee gezegd.

Als onze jonge mensen in de maatschappij 'gedompeld' worden, komen ze met veel zaken in aanraking. Het blijkt dat de Bijbelse normen en waarden vele medestudenten of collega's geheel vreemd zijn. Wanneer men netjes volgens Gods Woord gekleed gaat, zijn bij de meisjes de vragen en opmerkingen niet van de lucht. Waarom draag jij altijd een rok? Een broek is toch veel gemakkelijker! Waarom gebruik je geen oogschaduw en andere make-up?

Dat vinden de jongens toch veel aantrekkelijker! Op seksueel gebied heerst een vrije moraal. Het schaamtegevoel wordt steeds minder en er wordt erg gemakkelijk over seks gesproken. Je valt op wanneer je met die stoere taal niet meedoet.

Bijna iedereen van de ongehuwde collega's woont samen, de normaalste zaak van de wereld. Zo doet tegenwoordig iedereen dat toch! Belangstellend, maar ook wel plagend, wordt gevraagd: "Wanneer gaan jullie samenwonen? ”

Op maandagmorgen is bespreking van sport en spel van de afgelopen weekwisseling een must. Men heeft aan de buis gekluisterd gezeten om maar niets te missen van zijn of haar favoriete club of sport.

Helaas zijn er ook nogal wat spelen en sportevenementen in de week, zodat het sportritueel bepaalde perioden van het jaar zich soms dagelijks afspeelt. Voor belangrijke wedstrijden wordt het werk zelfs onderbroken. Het is voor velen niet te begrijpen dat er ook nog mensen zijn die niet in sport geïnteresseerd zijn. Doe je dan zelf ook helemaal niet aan sport? Dat is toch gezond! Als men dan ook nog zegt geen tv te hebben, is helemaal de boot aan...

Wat is jouw favoriete band? Hoe kunnen jongelui in vervoering raken, wanneer ze over hun popidolen beginnen! Pop- en housemuziek lijken een levensbehoefte. Dan kan je tenminste eens lekker uit je dak gaan! Thuis heeft men een dure geluidsinstallatie en een grote verzameling cd's. Onderling worden de cd's vaak uitgewisseld. Hoe uit te leggen dat men het maar liever bij een cd met psalmgezang houdt?

De dagen van de week zijn tegenwoordig voor velen gelijk. Daarom worden bepaalde sociale evenementen van werk of school het liefst op zondag georganiseerd. Dan kan tenminste iedereen... Excursies beginnen het liefst op zondag, want dat scheelt tenminste een dag. Ja maar, op zondag ga ik naar de kerk. Dan vertrekken we speciaal voor jou wanneer de kerk uit is...

Zo maar enkele praktijkvoorbeelden van zaken waar onze jonge mensen mee in aanraking komen. Ik ben me ervan bewust dat er nog veel meer zijn. Dan hebben we de openlijke spot met God, Zijn Woord en de kerk nog niet eens genoemd. Hoe voelt het, denkt u, om vergeleken te worden met een moslimfundamentalist?

Veel serieuze jongeren hebben het gevoel dat ze thuis en zeker niet met een ambtsdrager over hun problemen omtrent hun confrontatie met de hedendaagse maatschappij kunnen praten. De ouders, hoewel vaak nog niet eens zo oud, zijn toch in een 'andere tijd' opgevoed. Hoewel er ook toen verleidingen en problemen genoeg waren, gaan tegenwoordig de veranderingen in het maatschappelijk leven met een duizelingwekkende snelheid. Dit wordt (mede) veroorzaakt door de welvaart, er is meer geld te besteden, de mobiliteit en de indringende invloed van de alom aanwezige moderne communicatiemiddelen.

Veel ouders hebben het tempo van de veranderingen niet bij kunnen houden en hebben geen idee waar hun zoon of dochter dagelijks mee in aanraking komt. Met een opmerking als 'het was vroeger ook wel eens wat' zijn ze niet geholpen en voelen ze zich zeker niet serieus genomen.

Ontbreekt ook niet vaak het principiële antwoord op de problemen van onze jeugd vanwege een schromelijk gebrek aan kennis? Overigens, maken we als ouders nog wel tijd vrij om met onze opgroeiende kinderen te praten? De eigen zorgen en de vele werkzaamheden in deze gejaagde tijd kunnen ons zo in beslag nemen dat er (bijna) geen tijd overschiet voor een gesprek met onze kinderen. Het blijkt dat zojuist een luisterend oor en aandacht zo nodig hebben. Is het te verwonderen dat de opgroeiende jeugd zich vaak in de steek gelaten voelt?

De drempel om met een ambtsdrager te praten, is voor veel jonge mensen erg hoog. Zeker als men belijdenis gedaan heeft en men een bepaalde ambtsdrager, althans in de herfst- en wintermaanden, niet meer wekelijks op catechisatie ziet. De problemen moeten wel erg groot zijn, wil men die stap wagen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat veel kerkenraadsleden vaak niet of nauwelijks weten wat er heden ten dage zich afspeelt. Toch zou het zeer gewenst zijn dat de afstand tussen de ambtsdragers en de jonge mensen zo klein mogelijk is. Laten de ambtsdragers bijvoorbeeld zelf toenadering zoeken en een luisterend oor bieden voor de problemen van de jeugd die aan hun zorgen is toevertrouwd. Door levenservaring kan men toch vaak tot een hand en een voet zijn. Alleen al de belangstelling die getoond wordt, kan veel betekenen. Doordat er niets op de jeugd, die nog probeert te leven volgens Gods Woord, valt aan te merken, heeft een kerkenraad er, ten onrechte(!), weinig aandacht voor. Men is drukker met de vele andere problemen uit de gemeente.

Laten de ambtsdragers die daartoe in staat zijn, genoemde zaken aan de orde stellen op de catechisatie bij de oudere jeugd, de belijdeniscatechisatie en op huisbezoek. Probeer de jeugd met 's Heeren hulp toe te rusten, zodat ze wat 'bagage' hebben, waar ze wat aan hebben. De jeugd weet dan dat er meegeleefd en meegedacht wordt. Ook zal men eerder zelf contact opnemen.

Gelukkig is er nog een groep jonge mensen die probeert te leven overeenkomstig Gods Woord. Van alle kanten worden de meningen, opvoeding, normen en waarden bestreden. Mocht er maar een gedurig gebed opgaan uit het midden van de gemeenten of onze jeugd in de branding van het maatschappelijk leven staande mag blijven. Sadrach, Mesach en Abednego weigerden te knielen voor het gouden beeld van Nebukadnézar. Het had tot gevolg dat deze drie jongelingen in de vurige over werden geworpen. God nam het echter voor hen op. "Geloofd zij de God van Sadrach, Mesach en Abed-nego, Die Zijn Engel gezonden en Zijn knechten verlost heeft, die op Hem vertrouwd hebben en des konings woord veranderd en hun lichamen overgegeven hebben, opdat zij geen god eerden noch aanbaden, dan hun God." (Dan. 3:28).

Waarmede zal de jongeling zijn pad.
Door ijdelheên omsingeld, rein bewaren
Gewis, als hij het houdt naar 't heilig blad.
U zoekt mijn hart; mijn oog blijft op U staren;
Laat mij van 't spoor, in Uw geboôn vervat,
Niet dwalen, HEER', laat mij niet hulp'loos varen.
Ps. 119:5 (berijmd)

Het bovenstaande is geschreven n.a.v. een brief van een jongen van 23 jaar aan ds. F. Mallan.

[DDD]

Een mooie oproep van deze dominee. Hij is helaas nog niet achterhaald.

[-DIA-]

Een mooie oproep van deze dominee. Hij is helaas nog niet achterhaald.

Zou het te laat zijn? Waarom denkt u dat?

[DDD]

Ik begrijp de vraag niet.

[-DIA-]

Ik begrijp de vraag niet.

Begrijpt u hoe ds. Mallan de vervreemding van de leer ziet? Hoe deze soms in twee geslachten, soms al met één geslacht volkomen weg is? Kinderen van ouders gaan een nieuwe weg die hun beter schikt, of waarvan de zeggen dat ze die beter begrijpen. Hun kinderen op hun beurt weten nog weer veel minder, want ze zijn niet onderwezen in de leer en hebben de praktijk ook niet gekend. Men weet dan niet meer hoe God een mens bekeert en als ze al weten dat ze bekeerd moeten worden is het oude vreemd geworden.
Een heel herkenbaar citaat wil herhalen:

"Overigens is dit geen verschijnsel van de laatste tijd. Bij bepaalde gelegenheden, zoals begrafenissen en bruiloften, valt soms op hoe velen er in twee generaties uit een bepaalde familie de kerk van de (groot)ouders de rug hebben toegekeerd.
Als men nog naar een kerk gaat is het zeer incidenteel en soms ziet men nooit meer een kerk van binnen. Met verbaas­ de blikken woont men bijvoorbeeld de (t)rouwdienst van een familielid bij, waarbij men soms duidelijk van zijn of haar ergernis of verveling blijk geeft; het duurt al heel snel te lang."

De problemen zijn alleen veel groter geworden nu het bevindelijke deel is geëmancipeerd en men zich gaat schamen tot die of gene kerk te behoren waarin de doodstaat van de mens en het leven buiten de mens wordt gepreekt. Op zich zal het niet zo zijn dat de hogere ontwikkeling verkeerd is, maar het brengt (of bracht?) de jongeren uit hun vertrouwde omgeving, en moesten de leer verdedigen, en dat gaat dan veelal niet meer. Hierin worden vooral jongeren dan gestaafd door vrienden waar men schaamt voor zich het aloude evangelie van vrije genade.
Lees het nog maar eens goed door. Hoewel het verschijnsel op zich van alle tijden is, manifesteert dit zich vooral na (zeg maar) de jaren 60 van de vorige eeuw. Men kwam uit het isolement en ging vragen stellen: Is het wel zo? En vaak vond men dan de oude leer te eng of ze zeiden het zo: al die regeltjes van de kerk, en men wendde zich tot een gemakkelijke leer. Zou die echt de zaken van de ziel oplossen? Nee toch?

[DDD]

Het artikel gaat er over dat ouderlingen zich bereikbaar op moeten stellen voor de vragen van jongeren. Dat wat jij noemt, is slechts een symptoom, wat mij betreft.

[-DIA-]

Het artikel gaat er over dat ouderlingen zich bereikbaar op moeten stellen voor de vragen van jongeren. Dat wat jij noemt, is slechts een symptoom, wat mij betreft.

Maar het gaat dieper. Hier zie je het verval en de afval die soms niet sluipenderwijs gaat maar soms vervalt als het ware en hele generatie of een heel volk. Dat laatste wordt hier getekend. Paulus zei eens tegen de Galaten: Wie heeft u betoverd... Hoe snel het kan gaan. Zouden er bij ons, zou ons land en volk ook iets van die betovering hebben waar Paulus de Galaten mee bestrafte? Ja, ik weet niet of u het begrijpt. Ik ben slecht, jij ook. Ik weet niets en jij ook niet. Alleen we weten van nature niet dat we niets weten, en dat is eigenlijk ons grote ongeluk. We denken godsdienstige weg uit. We gaan die weg, of niet. Maar wat we ook doen, we kiezen van nature altijd het verkeerde, omdat we niets weten. En... erger, als het ons tenminste erg is geworden, we willen ook niets weten. Waarom niet? Omdat wij gevallen mensen zijn, die in Adam de keus hebben gedaan. Nu kunnen we van nature of van onszelf niet anders dan niet willen. Begrijpt u iets hiervan? Hebt u een afkeer van uzelf leren krijgen? Dat hebben we van onszelf niet. We kunnen wel eens walgen van onszelf, maar dat is nog niet in de schuld en de ootmoed voor de dag komen met onze onwetendheid en onze onwil. Dit zijn wel de eerste dingen die we moeten kennen als we begrijpen welk een verontrusting de geciteerde prediker bedoelde. Wij ons bekeren? Kom nou, we leven netjes en we geven ieder het zijne, we gaan trouw naar de kerk... Zijn we dan bekeerd of nog altijd verklaarde vijanden van God? U hoeft mij hierop niet te antwoorden. Misschien zijn het wel vragen en zaken die u nooit heb overdacht, en misschien ook wel verre van u geworpen omdat u het het niet wilde horen. Want weet u wat onze grootste ellende is? Dat wij vijanden zijnde toch onze vijandschap bedekken en niet willen kennen.

[DDD]

Daar gaat het artikel niet over. Maar natuurlijk heb ik daaraan gedacht.

[Anselmus]

Het artikel gaat er over dat ouderlingen zich bereikbaar op moeten stellen voor de vragen van jongeren. Dat wat jij noemt, is slechts een symptoom, wat mij betreft.

Maar het gaat dieper. Hier zie je het verval en de afval die soms niet sluipenderwijs gaat maar soms vervalt als het ware en hele generatie of een heel volk. Dat laatste wordt hier getekend. Paulus zei eens tegen de Galaten: Wie heeft u betoverd... Hoe snel het kan gaan. Zouden er bij ons, zou ons land en volk ook iets van die betovering hebben waar Paulus de Galaten mee bestrafte? Ja, ik weet niet of u het begrijpt. Ik ben slecht, jij ook. Ik weet niets en jij ook niet. Alleen we weten van nature niet dat we niets weten, en dat is eigenlijk ons grote ongeluk. We denken godsdienstige weg uit. We gaan die weg, of niet. Maar wat we ook doen, we kiezen van nature altijd het verkeerde, omdat we niets weten. En... erger, als het ons tenminste erg is geworden, we willen ook niets weten. Waarom niet? Omdat wij gevallen mensen zijn, die in Adam de keus hebben gedaan. Nu kunnen we van nature of van onszelf niet anders dan niet willen. Begrijpt u iets hiervan? Hebt u een afkeer van uzelf leren krijgen? Dat hebben we van onszelf niet. We kunnen wel eens walgen van onszelf, maar dat is nog niet in de schuld en de ootmoed voor de dag komen met onze onwetendheid en onze onwil. Dit zijn wel de eerste dingen die we moeten kennen als we begrijpen welk een verontrusting de geciteerde prediker bedoelde. Wij ons bekeren? Kom nou, we leven netjes en we geven ieder het zijne, we gaan trouw naar de kerk... Zijn we dan bekeerd of nog altijd verklaarde vijanden van God? U hoeft mij hierop niet te antwoorden. Misschien zijn het wel vragen en zaken die u nooit heb overdacht, en misschien ook wel verre van u geworpen omdat u het het niet wilde horen. Want weet u wat onze grootste ellende is? Dat wij vijanden zijnde toch onze vijandschap bedekken en niet willen kennen.

Of alleen de zuil verdwijnt en ik waardeer dat zelf voor een deel als positief. Massa's van de generatie van mijn ouders zaten zondag aan zondag in de kerk zonder daadwerkelijk de Heere te kennen en te weten verzoend te zijn met God. Traditie, op anderen letten, leven hoe het hoort binnen een reformatorische bubbel. De jongere generatie wil authenticiteit waarbij de buitenkant niet telt, maar de binnenkant. Wat betékent het voor je om met de Heere te leven? En hoe verhoudt zich dat dan tot het staan in deze wereld? Elke generatie door schudt de oudere generatie het hoofd over de nieuwe en zucht dat het nooit wat wordt met de jeugd omdat ze geen kennis hebben, fratsen hebben, vrijer leven. Ik zie om mij heen daarnaast ook andere dingen gebeuren. God breidt Zijn Koninkrijk uit, dwars door alle culturele ontwikkelingen en meewarig kijkende kerkmensen heen. Zijn huis wordt vol! Er komen er elke dag alleen maar bij, er valt er nooit één af.

[pierre27]

"Een mens vermijdt het woord bekering en zegt liever ik ben gelovig". Citaat uit preek van ds W.J. Teunissen.

[-DIA-]

"Een mens vermijdt het woord bekering en zegt liever ik ben gelovig". Citaat uit preek van ds W.J. Teunissen.

Dat valt mij ook al lange tijd op. Zo lezen we over gelovigen zowel van moslims, rooms katholieken of zelfs reformatorische mensen, die soms zelf het woord geloven niet eens durven uit te spreken. Allen worden als 'gelovigen' op één hoop gegooid of over één kam geschoren.