Wim Anker schreef: Ik vind het toch te kort door de bocht en krijg de indruk dat met allerlei loze beschuldigingen (laster?) het eigen gelijk bevestigt moet worden. Van mij mag het, maar ik vind het altijd zeer ongeloofwaardig als de eigen zienswijze onderbouwd wordt met beleefde ervaringen die niet controleerbaar en/of verifieerbaar zijn. Want zo'n ervaring mag wel nader geduid worden, op welke waargenomen feiten is dat gebaseerd?

Ieder die op professionele wijze dan wel op vrijwillige basis op kinderen past, zal kunnen bevestigen dat er ouders zijn die laten we zeggen, nogal nonchalant omgaan met hun verantwoordelijkheid.
En dat kan best ver gaan ja.

Het is lastig mee te praten omdat wij geen bijv. 4 kinderen hebben. Als de een beter is, wordt de ander ziek. Ik realiseer me dat het heel anders is dan bij ons.

Wij zijn altijd bereikbaar voor als er wat is. Op diverse nummers. Zodra het nodig is, overleggen we met elkaar en de een of ander neemt vrij of anders beide een halve dag. Eerlijk gezegd zijn dat wel de mindere momenten van werken.. maar geen reden om als vrouw geen betaalde baan te hebben.

En laten wij ook niet vergeten dat elke ouder ook weet dat een kind 's avonds hoge koorts kan hebben, maar de volgende dag kiplekker kan zijn. Ik heb ook wel kinderen naar het kdv gebracht die de avond ervoor koorts hadden, maar 's morgens niet. Als dit gebeurde heb ik het ook altijd aangegeven en gevraagd of zij hen goed in de gaten wilde houden en hield mijn telefoon extra in de gaten. Dan werden ze ook gewoon extra gecontroleerd.

Mara schreef:

Wim Anker schreef: Ik vind het toch te kort door de bocht en krijg de indruk dat met allerlei loze beschuldigingen (laster?) het eigen gelijk bevestigt moet worden. Van mij mag het, maar ik vind het altijd zeer ongeloofwaardig als de eigen zienswijze onderbouwd wordt met beleefde ervaringen die niet controleerbaar en/of verifieerbaar zijn. Want zo'n ervaring mag wel nader geduid worden, op welke waargenomen feiten is dat gebaseerd?

Ieder die op professionele wijze dan wel op vrijwillige basis op kinderen past, zal kunnen bevestigen dat er ouders zijn die laten we zeggen, nogal nonchalant omgaan met hun verantwoordelijkheid.
En dat kan best ver gaan ja.

Maar worden de vermeende "gedragsproblemen" van de kinderen nu VEROORZAAKT door het "nonchalant omgaan met de verantwoordelijkheid" of is het "nonchalant omgaan met de verantwoordelijkheid" een gedragsprobleem van de ouders die de kinderen via overerving hebben meegekregen?
Ik vraag niet voor niets aan @Luther waarop zijn "ervaring" is gebaseerd.

@ desiree Wij hebben wel 4 kinderen en eigenlijk kan ik mij niet meer heugen wanneer ik thuis moest blijven vanwege een ziek kind. De eerste twee jaar ( en met name de eerste echte winter die ze doormoeten ) is het altijd buffelen, maar daarna is de afweer behoorlijk opgebouwd.

Wim Anker schreef:

Mara schreef:

Wim Anker schreef: Ik vind het toch te kort door de bocht en krijg de indruk dat met allerlei loze beschuldigingen (laster?) het eigen gelijk bevestigt moet worden. Van mij mag het, maar ik vind het altijd zeer ongeloofwaardig als de eigen zienswijze onderbouwd wordt met beleefde ervaringen die niet controleerbaar en/of verifieerbaar zijn. Want zo'n ervaring mag wel nader geduid worden, op welke waargenomen feiten is dat gebaseerd?

Ieder die op professionele wijze dan wel op vrijwillige basis op kinderen past, zal kunnen bevestigen dat er ouders zijn die laten we zeggen, nogal nonchalant omgaan met hun verantwoordelijkheid.
En dat kan best ver gaan ja.

Maar worden de vermeende "gedragsproblemen" van de kinderen nu VEROORZAAKT door het "nonchalant omgaan met de verantwoordelijkheid" of is het "nonchalant omgaan met de verantwoordelijkheid" een gedragsprobleem van de ouders die de kinderen via overerving hebben meegekregen?
Ik vraag niet voor niets aan @Luther waarop zijn "ervaring" is gebaseerd.

Ik denk dat beide opties wel kloppen.
M.a.w. de manier waarop je ouders met jou om zijn gegaan, heeft op jou ook veel invloed tijdens de rest van je leven en dan met name in de opvoeding. De manier waarop je dit zelf zal omzetten ten goede, ligt bij jouzelf.
Iemand die stelselmatig verwaarloosd is in zijn jeugd, gaat vaak zijn kinderen ook verwaarlozen, of juist overmatig beschermen.

merel schreef:En laten wij ook niet vergeten dat elke ouder ook weet dat een kind 's avonds hoge koorts kan hebben, maar de volgende dag kiplekker kan zijn. Ik heb ook wel kinderen naar het kdv gebracht die de avond ervoor koorts hadden, maar 's morgens niet. Als dit gebeurde heb ik het ook altijd aangegeven en gevraagd of zij hen goed in de gaten wilde houden en hield mijn telefoon extra in de gaten. Dan werden ze ook gewoon extra gecontroleerd.

Hoe?

Bij het verschonen temperatuurde ze dan en bij een ander humeur ( jengelig o.i.d.) temperatuurden ze extra. Het voordeel van ons kdv is dat de kinderen altijd dezelfde leidsters hebben. Zij kenden de kinderen door en door en wisten wanneer de gedragingen anders waren dan anders.

Baby's zijn op een kinderdagverblijf meer gestrest dan thuis. Of dat schadelijk is, is niet bekend. Moet je als ouder je kind dan maar van de crèche halen?

Oud-redacteur van opvoedtijdschrift J/M en sociaal psycholoog Marilse Eerkens heeft bijna alle nationale en internationale wetenschappelijke onderzoeken op het gebied van kinderopvang bestudeerd. Ze schrok van de conclusies die ze erin aantrof: dat groepsopvang zelden in staat is om een kind van nul tot twee jaar te bieden wat het nodig heeft. Bovendien: dat de kinderdagverblijven in Nederland van matige tot slechte kwaliteit zijn.

Wat een baby die eerste twee levensjaren nodig heeft, constateerde Eerkens, is heel goede fysieke en emotionele verzorging, omdat in die periode het hersenfundament wordt aangelegd en het stresssysteem zich ontwikkelt. Hoe beter de band met je baby, hoe gunstiger dat systeem zich kan ontwikkelen. Ook moet een kind zich in het eerste levensjaar veilig kunnen hechten. Kinderen die dat kunnen, doen het op sociaal-emotioneel en cognitief vlak beter dan kinderen die een onveilige band met hun ouders of verzorgers hebben.

De rest van dit ARTIKEL is hier te lezen.

merel schreef:Bij het verschonen temperatuurde ze dan en bij een ander humeur ( jengelig o.i.d.) temperatuurden ze extra. Het voordeel van ons kdv is dat de kinderen altijd dezelfde leidsters hebben. Zij kenden de kinderen door en door en wisten wanneer de gedragingen anders waren dan anders.

En mogen ze en kunnen ze dan medicatie toedienen?
Ik bedoel - al dan niet in overleg - bijvoorbeeld een pmol-zetpil geven of een zoutoplossing in het neusje spuiten.

Ik denk persoonlijk dat het werken van beide ouders an sich niet schadelijk is voor een kind. Wat beide ouders wel moeten doen is zichzelf wegcijferen als zij thuis zijn en dan niet ook nog eigen tijd willen opeisen. Veel van mijn huishoudelijke werkzaamheden ( wassen, stijken, administratie, eten voorbereiden voor de dag erna) doe ik in de avond uren. Dat betekent automatisch dat er weinig/ veel minder ontspanningsmogelijkheden zijn die een ander wel heeft, waar 1 van beide partners thuis is./ Dan is nl het merendeel van de werkzaamheden al gebeurd.

@ mara pcm mag niet toegediend worden door de leidsters. Bij verhoging boven 38C wordt je als ouder gebeld en is de keuze aan de ouder ( tenzij het kind veel huilt en ziek oogt) en bij 38,5C moet het kind opgehaald worden. Als een kind snipverkouden is, maar geen koorts heeft, mogen ze wel een neusspray toedienen en andere medicatie ( bv AB) ook, alleen wel als het ouders een apart formulier ingevuld hebben waarin zij toestemming geven om bepaalde medicatie toe te dienen.

merel schreef:
@ mara pcm mag niet toegediend worden door de leidsters. Bij verhoging boven 38C wordt je als ouder gebeld en is de keuze aan de ouder ( tenzij het kind veel huilt en ziek oogt) en bij 38,5C moet het kind opgehaald worden. Als een kind snipverkouden is, maar geen koorts heeft, mogen ze wel een neusspray toedienen en andere medicatie ( bv AB) ook, alleen wel als het ouders een apart formulier ingevuld hebben waarin zij toestemming geven om bepaalde medicatie toe te dienen.

O zo.
Wat ik weet van de kinderarts dat de hoogte van koorts niet zoveel hoeft te zeggen over de ernst van de ziekte.
Kinderen kunnen ernstiger ziek zijn met 37.8 dan soms met 39.8.
Het gaat met name over de duur van de verhoging en de bijkomende verschijnselen (sufheid, verwardheid, kreunen).
Want je hebt natuurlijk ook kinderen die standaard dagelijks medicatie nodig hebben, kan dat ook op een gemiddeld dagverblijf of moet je dan denken aan een medisch k.d.v.?

Nu gaan wij een beetje off topic, maar tegen de tijd dat mijn kind suf en apatisch is, ga ik naar de ha en niet naar een kdv. Geen ouder brengt dan het kind. En wat ik al aangaf kenden de leidsters de kinderen door en door en kregen ook echt een band met het kind. Toen mijn jongste doorstroomede van de babygroep naar de peuter groep, had de leidster daar echt buikpijn van en kwam hem tussendoor nog knuffelen. Hij was/is ook nog steeds dol op haar.

Als er standaard bepaalde medicatie nodig is, kan dat ook op een kdv, mits de ouders daar expliciet toestemming voor hebben gegeven. Onze zoon was nogal eens benauwd en kreeg dan puffen. De puffen werden meegegeven en gegeven.

merel schreef:En wat ik al aangaf kenden de leidsters de kinderen door en door en kregen ook echt een band met het kind.

Mag ik dit punt er even uitlichten?
De geleerden zijn het er over eens dat een kind stabiliteit nodig heeft en de mogelijkheid tot hechten.
Wat ik van jou begrijp is dat het kind eerst een leidster in de babygroep heeft, vervolgens wordt het dreumes of peuter en daarna nog een andere groep?
Wat krijgt een jong kindje dan mee, dat elke volwassene toch vroeger of later uit zijn leven zal verdwijnen?
Waarom zou een leidster daar buikpijn van krijgen? Zij weet dit immers?

Wim Anker schreef:Inderdaad. Dat geeft te denken. Slecht geregeld. Want daar is toch het calaminiteitenverlof en het kortdurende zorgverlof voor bedoeld. Dus, of ouders nu werken of niet, als men het gezonde verstand gebruikt is bovenstaande gewoon niet nodig.

Zorgverlof is handig als je 's morgens weet dat je kind ziek is. Maar, laat ik hem Peter noemen, voelde zich vorig jaar bij vertrek thuis prima. Echter, hij voelde zich tijdens de lesdag erg beroerd worden.
Vader: onbereikbaar, want aan het werk
Moeder: onbereikbaar, want aan het werk
Oma: niet thuis
Dus zat er op school een erg belabberde Peter.

Was dit nu eenmaal voorgekomen, dan zou het kunnen. (Stel dat een moeder die normaal thuis is, net een dag weg is, en dan wordt het kind ziek, dan is er een probleem. Hoewel de school van onze kinderen ook een calamiteitennummer wil hebben.
Het kan natuurlijk ook voorkomen dat en moeder en degene die als reserve staat er net niet zijn, maar dan heb je het overuitzonderingen.) Echter, helaas voor Peter gebeurde dit vaker.

Het was in een andere posting dat Wim Anker schreef:Maar worden de vermeende "gedragsproblemen" van de kinderen nu VEROORZAAKT door het "nonchalant omgaan met de verantwoordelijkheid" of is het "nonchalant omgaan met de verantwoordelijkheid" een gedragsprobleem van de ouders die de kinderen via overerving hebben meegekregen?
Ik vraag niet voor niets aan @Luther waarop zijn "ervaring" is gebaseerd.

Geven ouders die beiden veel werken een voorbeeld van nonchalant omgaan met de verantwoordelijkheid, of meer een voorbeeld van verkeerde prioriteiten stellen?
Waarmee ik niet wil zeggen dat de vraag niet legitiem is, het is een terechte vraag. Is het overerving? Is het genetisch bepaald? Of ligt het aan het thuisklimaat?