Dan moet je wel weten wat de beloften zijn en hoe je de beloften kan eigenen.
In een gemiddelde christ.ger.kerk zit iedereen in het verbond en iedereen pleit op de beloften, maar als je verder vraagt dan is het triest om te zeggen maar ze weten niet eens wat de rijke inhoud van de belofte is. Daarnaast wordt er in de meeste gevallen alleen van de positieve kant uitgegaag en wordt de negatieve kant vergeten.
Nee dat is niet zo... Was 't maar waar... Ongetwijfeld zijn er -ook binnen de GG- gemeenten waarvoor het waar is wat Maninne signaleert, maar helaas zijn er ook héél veel gemeenten waar dit bepaald niét waar is. Ik zal 't je sterker vertellen: gistermorgen een preek gehoord waarin de naam van Christus niet eens genoemd werd! O ja, toch één keer, helemaal aan 't eind, in deze zin: "In zijn preken nam Paulus zijn gemeente elke keer mee naar de rechterstoel van Christus". Als dat ene zinnetje niet was uitgesproken, zou de énige Naam door welke we kunnen zalig worden niet genoemd zijn. Wèl de wet, wel Gods heiligheid, wel de voetbalgekte - maar niet de weg gewezen naar Christus. Ik vond 't heel erg - en ik vrees dat dit veel vaker gebeurt. Maninne: dat is óók GG...
Beide kanten zijn excessen. Waar je deze excessen vindt, daar legitimeert men zich altijd met het verwijzen naar het exces van de andere kant. Helaas is het juiste evenwicht zoek.
Vele keren is er al op gewezen, vooral door Zeeuw, dat wijzen op de rijkdom van het verbond niet onbijbels is, integendeel, maar in de prediking mag nooit gemist worden het wijzen op de noodzaak, óók voor de bondeling, van geloof en wedergeboorte. Zonder geloof zal niemand God zien. Daarom wees Christus Nicodemus hier ook op: een iegelijk die in Hem gelooft, is behouden! Dat was hetgeen Nicodemus hoorde. Nicodemus die dacht dat hij door zijn kindschap [van Abraham] behouden was.
Hoe erg eigenlijk dat er op weinig plaatsen in Nederland nog recht gepredikt wordt. Hoe is dat toch gekomen? Meestal door kerkelijke polarisatie! Kerkmuren zijn en worden gebruikt om zich af te zetten tegen andere mensen uit dezelfde gezindte. Men overtreft elkaar soms in de superlatief van het woord ‘gereformeerd’. Was het niet Ds. den Butter die verzuchtte dat al dat spreken over 2 of 3 verbonden hem deed afvragen of mensen zich nog wel bezig hielden met dé vraag. Als de kerken verschralen en het geestelijk leven afneemt, zoeken de leden het in andere zaken. Daarom is en wordt bijvoorbeeld ook de Herziening van de Statenvertaling een extra ‘breekpunt’ binnen deze gezindte. De gemeente leeft niet meer uit haar Hoofd, Jezus Christus. Men veroordeelt en beoordeelt andere mensen / predikanten. De kerk is niet meer het zoutend zout en het lichtend licht. Dit gaat de kerken afbreken in Nederland! Als je bijvoorbeeld de cijfers rondom de Ger. Gem. bekijkt dan moet je concluderen dat het fout gaat. Een kerk groeit pas dan als mensen met de belijdenis van het geloof een keus maken voor hun kerkelijke gemeente. De Ger. Gemeenten putten voor hun groei echter voornamelijk uit de doopleden. Dat is niet exclusief voor de Ger. Gem. Ook binnen onze gemeente is dat zo. Je ziet bijvoorbeeld een overschot in het aantal geboorten en overledenen, maar moet aan de andere kant constateren dat het aantal kerkverlaters groter is. Als we dan weten dat ook binnen onze gezindte grotere gezinnen steeds minder worden, dan moeten we helaas concluderen dat over enige jaren ook binnen onze gemeenten het aantal leden gaat dalen.
Moet dan de overheid er voor gaan zorgen dat we samen gaan?
Verbondsautomatisme
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
In relatie tot dit onderwerp beluisterde ik vanmorgen een preek over 'de oudste zoon' (in de gelijkenis van de verloren zoon).
In die dienst waren ook kinderen gedoopt en de predikant zei dat ze nu opgenomen zijn in het huisgezin van God. Ze moeten echter wel door wedergeboorte en geloof God erkennen als hun vader en het gemeste kalf wat hij heeft toegeschikt moet geaccepteerd worden.
Wat vinden jullie van die vergelijking?
Het was een mooie preek trouwens. Lezen jullie ook (Lukas 15) dat de Vader niet alleen op de uitkijk stond om de jongste zoon te omhelsen, maar hij gaat Zelf(!) ook uit naar de oudste zoon: Zo ging dan zijn vader uit, en bad hem. [KT: vermaande hem of riep hem] Wat een wonder he! De oudste zoon is niet alleen opgenomen in het gezin, dat is niet genoeg, maar wordt ook nog door de Vader genodigd om deel te nemen aan de feestmaaltijd!
De oudste zoon zag de vader echter niet als vader, want hij zegt 'heb ik u niet gediend'. En voor wie wordt het woord dienen gebruikt in de werksfeer? Een slaaf, het beeld van de vrome kerkmens, die God niet nodig heeft en mens zonder liefde tot God. Een aangrijpend iets. Dat God tegen gedoopte kinderen, kinderen van zijn huisgezin zegt: 'Kind, gij zijt altijd bij mij, en al het mijne is uwe.' Hij gaat nu nog uit om te roepen!
Hebben wij het al beleden? "Vader, ik heb gezondigd (..) tegen U, en ben niet meer waardig Uw zoon genaamd te worden."
In die dienst waren ook kinderen gedoopt en de predikant zei dat ze nu opgenomen zijn in het huisgezin van God. Ze moeten echter wel door wedergeboorte en geloof God erkennen als hun vader en het gemeste kalf wat hij heeft toegeschikt moet geaccepteerd worden.
Wat vinden jullie van die vergelijking?
Het was een mooie preek trouwens. Lezen jullie ook (Lukas 15) dat de Vader niet alleen op de uitkijk stond om de jongste zoon te omhelsen, maar hij gaat Zelf(!) ook uit naar de oudste zoon: Zo ging dan zijn vader uit, en bad hem. [KT: vermaande hem of riep hem] Wat een wonder he! De oudste zoon is niet alleen opgenomen in het gezin, dat is niet genoeg, maar wordt ook nog door de Vader genodigd om deel te nemen aan de feestmaaltijd!
De oudste zoon zag de vader echter niet als vader, want hij zegt 'heb ik u niet gediend'. En voor wie wordt het woord dienen gebruikt in de werksfeer? Een slaaf, het beeld van de vrome kerkmens, die God niet nodig heeft en mens zonder liefde tot God. Een aangrijpend iets. Dat God tegen gedoopte kinderen, kinderen van zijn huisgezin zegt: 'Kind, gij zijt altijd bij mij, en al het mijne is uwe.' Hij gaat nu nog uit om te roepen!
Hebben wij het al beleden? "Vader, ik heb gezondigd (..) tegen U, en ben niet meer waardig Uw zoon genaamd te worden."
-
limosa
Lukas 15 : 20 en 21Oorspronkelijk gepost door WSO
Dat laatste zei hij niet tegen zijn vader.
En opstaande ging hij naar zijn vader. En als hij nog ver van hem was, zag hem zijn vader, en werd met innerlijke ontferming bewogen; en toe lopende, viel hem om zijn hals, en kuste hem.
En de zoon zeide tot hem: Vader, ik heb gezondigd tegen den Hemel, en voor u, en ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden.
De verloren zoon zei dit dus tegen z'n vader.
[Aangepast op 15/6/04 door limosa]
Boodschap die in de preek zat die ik beluisterde was dat de Vader Zelf uit Zijn huis ging om de oudste zoon te nodigen! Dus niet alleen op de uitkijk staan. Nee de oudste zoon werd zelfs gehaald!! Dat komt dichtbij mensen!! Iedere zondag weer!Oorspronkelijk gepost door Rhodé
Is dat niet het verbond wat God met ons heeft, dat Hij onze Vader wil zijn en op de uitkijk staat en ons van verre ziet aankomen?
Maar wat vinden jullie nu van de opvatting dat een gedoopte lid is van het huisgezin (net als de oudste zoon)?
[Aangepast op 16/6/04 door Pim]
Yep in het gezin. Volgens mij wordt dat ook uitgelegd als wel in het Verbond, maar nog niet tot het wezen van het Verbond. Kersten zegt dat ook in de catechismusverklaring wel in het verbond. (Later wordt dat steeds meer genoemd als op het erf van het verbond) en het wezen van verbond wordt er van onderscheiden.Oorspronkelijk gepost door PimOorspronkelijk gepost door Rhodé
Is dat niet het verbond wat God met ons heeft, dat Hij onze Vader wil zijn en op de uitkijk staat en ons van verre ziet aankomen?
Boodschap die in de preek zat die ik beluisterde was dat de Vader Zelf uit Zijn huis ging om de oudste zoon te nodigen! Dus niet alleen op de uitkijk staan. Nee de oudste zoon werd zelfs gehaald!! Dat komt dichtbij mensen!! Iedere zondag weer!
Maar wat vinden jullie nu van de opvatting dat een gedoopte lid is van het huisgezin (net als de oudste zoon)?
[Aangepast op 16/6/04 door Pim]
-
jacob
Oké, hier een reactie van een verbondsautomatist.
Verbondsautomatisme is volkomen bijbels. Indien je een Israëliet was, dan hoorde je bij God's verbond. Gods beloften waren ook altijd voor heel Israël. Toen God beloofde om Israël uit Egypte te leiden, deed Hij die belofte aan heel Israël. Zo kunnen we nog wel meer voorbeelden noemen.
Waarom zou de verbondstoepassing van het oude testament veranderen in het nieuwe testament?
Zonder verbondsautomatisme verliest de doop zijn waarde. Het doopsformulier zou trouwens ook gewijzigt moeten worden.
Het probleem zit hem ook niet in het verbond, maar in de verhouding verbond/uitverkiezing. De ger. gem. heeft het verbond in de 6 leerstellingen onder de uitverkiezing geplaatst. Je moet dus uitverkoren zijn, wil je bij het verbond horen. De doop kan dus niet meer een teken en zegel zijn van Gods verbond met de gedoopte, want dat zou betekenen dat de gedoopte nooit verloren zou kunnen gaan. Om dit schizma op te lossen, is het erf van het verbond uitgevonden. In dit plaatje past ook de houding tot bekeringsvaardigheid. (Kunnen we ons bekeren of niet?) De eis in het doopsformulier, namelijk die van bekering en wedergeboorte, die aan de gedoopte gesteld wordt, is volgens de ger. gem. onuitvoerbaar. Je kunt enkel bidden "bekeer mij zoals Gij al Uw volk bekeerd". Met andere woorden: Het is aan God om via wedergeboorte een dopeling van het erf tot de woning van het verbond te brengen. De beloften van de doop krijgen pas betekenis in de wedergeboorte en God vervult de eis en passant ook.
Maar wat gebeurt er als je accepteerd dat een dopeling in Gods verbond zit, wanneer deze gedoopt is?
Het verbond is niet zaligmakend meer, want niet iedere gedoopte komt in de hemel. (Mensen die dit leren zijn eigenlijk uitverkiezingsautomatisten en geen verbondsautomatisten.) In de lijn van het oude testament, maar ook in de nieuwe is dit best bijbels. Niet iedere Israëliet gaat naar de hemel. Niet elke Israëliet belande in Kanaän. Nergens wordt ook genoemd dat het verbond een grond is voor de zaligheid. Ook het doopsformulier doet dit niet. De eis van wedergeboorte en bekering moet wel vervult worden.
Daarnaast is een gevolg van deze stellingname dat elke dopeling deel heeft aan Gods beloften, zoals de Heilige Geest en verlossing van zonden. Daar geloof ik ook in. Geloof en bidt erom. Je zult het dan ontvangen, zo zeker als 1+1=2. Welzalig hij die zijn zaligheid van God verwacht.
En hoe zit het dan met het vervullen van de eis van wedergeboorte en bekering? Aangezien we (door de doop) toegang hebben tot de genadegaven, kan ik zeggen: "Mattheus 12:41 De mannen van Nineve zullen opstaan in het oordeel met dit geslacht, en zullen hetzelve veroordelen; want zij hebben zich bekeerd op de prediking van Jonas; en ziet, meer dan Jonas is hier!"
[edit] En was de oudste zoon kind van de Vader of niet?
[Aangepast op 10/9/04 door Kaw]
Verbondsautomatisme is volkomen bijbels. Indien je een Israëliet was, dan hoorde je bij God's verbond. Gods beloften waren ook altijd voor heel Israël. Toen God beloofde om Israël uit Egypte te leiden, deed Hij die belofte aan heel Israël. Zo kunnen we nog wel meer voorbeelden noemen.
Waarom zou de verbondstoepassing van het oude testament veranderen in het nieuwe testament?
Zonder verbondsautomatisme verliest de doop zijn waarde. Het doopsformulier zou trouwens ook gewijzigt moeten worden.
Het probleem zit hem ook niet in het verbond, maar in de verhouding verbond/uitverkiezing. De ger. gem. heeft het verbond in de 6 leerstellingen onder de uitverkiezing geplaatst. Je moet dus uitverkoren zijn, wil je bij het verbond horen. De doop kan dus niet meer een teken en zegel zijn van Gods verbond met de gedoopte, want dat zou betekenen dat de gedoopte nooit verloren zou kunnen gaan. Om dit schizma op te lossen, is het erf van het verbond uitgevonden. In dit plaatje past ook de houding tot bekeringsvaardigheid. (Kunnen we ons bekeren of niet?) De eis in het doopsformulier, namelijk die van bekering en wedergeboorte, die aan de gedoopte gesteld wordt, is volgens de ger. gem. onuitvoerbaar. Je kunt enkel bidden "bekeer mij zoals Gij al Uw volk bekeerd". Met andere woorden: Het is aan God om via wedergeboorte een dopeling van het erf tot de woning van het verbond te brengen. De beloften van de doop krijgen pas betekenis in de wedergeboorte en God vervult de eis en passant ook.
Maar wat gebeurt er als je accepteerd dat een dopeling in Gods verbond zit, wanneer deze gedoopt is?
Het verbond is niet zaligmakend meer, want niet iedere gedoopte komt in de hemel. (Mensen die dit leren zijn eigenlijk uitverkiezingsautomatisten en geen verbondsautomatisten.) In de lijn van het oude testament, maar ook in de nieuwe is dit best bijbels. Niet iedere Israëliet gaat naar de hemel. Niet elke Israëliet belande in Kanaän. Nergens wordt ook genoemd dat het verbond een grond is voor de zaligheid. Ook het doopsformulier doet dit niet. De eis van wedergeboorte en bekering moet wel vervult worden.
Daarnaast is een gevolg van deze stellingname dat elke dopeling deel heeft aan Gods beloften, zoals de Heilige Geest en verlossing van zonden. Daar geloof ik ook in. Geloof en bidt erom. Je zult het dan ontvangen, zo zeker als 1+1=2. Welzalig hij die zijn zaligheid van God verwacht.
En hoe zit het dan met het vervullen van de eis van wedergeboorte en bekering? Aangezien we (door de doop) toegang hebben tot de genadegaven, kan ik zeggen: "Mattheus 12:41 De mannen van Nineve zullen opstaan in het oordeel met dit geslacht, en zullen hetzelve veroordelen; want zij hebben zich bekeerd op de prediking van Jonas; en ziet, meer dan Jonas is hier!"
[edit] En was de oudste zoon kind van de Vader of niet?
[Aangepast op 10/9/04 door Kaw]
-
Lecram
Praktisch? Geweldig veel, Jacob. Het genadeverbond is een geweldige pleitgrond.Oorspronkelijk gepost door jacob
en wat heeft een mens daar nu praktisch aan.
geven jullie dan eens aan wat een mens nu aan zijn doop heeft.
ik kreeg een btje kriebels van al die termen.
Onze predikant zei afgelopen zondag: misschien heeft u vroeger wel geleerd dat God een vrijmachtig God is, een God die de genade vrij laat vallen. Nu, vergeet dan maar wat u geleerd heeft, want hier (Ps. 74: 20a) staat: Aanschouw het verbond; Dus niet: zou u het verbond willen aanschouwen? Maar: aanschouw het verbond. Dat is God wijzen op wat Hij heeft beloofd.
Zo mogen we in vrijmoedigheid gaan tot de troon van Gods genade. Wie of wat we ook zijn, of we nu wel of geen gestalte hebben. Bij Hem moeten we zijn en op grond van Zijn genadeverbond KAN God ons eenvoudigweg niet weigeren. En dat alleen omdat Jezus daarvoor heeft betaald.