Allereerst wilde ik mijn medeleven betuigen aan een ieder die gescheiden is.
Verder kwam ik tot het maken van deze opmerking, naar aanleiding van de posting van Jolanda, die mijns inziens wel een erg makkelijk opmerking maakt. Het ging mij om dat concrete geval. Ik snap natuurlijk ook dat een echtscheiding alleen maar problemen, moeite en verdriet mee brengt. Dat ontken ik ook totaal niet. Daar gaat het me niet om. Maar ik mis zoals memento ook regelmatig zegt, de ootmoed, en dan vooral in die specifieke posting.
Maar even heel specifiek: Iedereen gaat gebukt onder een echtscheiding, dat kan niet anders. Niemand wil het eigenlijk ook, anders was tie nooit getrouwd. Laat dat duidelijk zijn, daar ben ik het ten volle mee eens. Maar dat betwijfel ik ook niet in mijn post. Geen moment. Het gaat er mij om of je er wel eens niet alleen gebukt, maar er ook onder gebogen hebt. En dan kan ik net zo goed alle zonden noemen. Daar ging het mij om. Ik denk dat je op de juiste plaats bent, als je er zelf niet bovenuit kan komen. En dan bedoel ik niet voor de mensen, maar voor God. Ik realiseer me dat ik hiermee belerend overkom, en dat was eigenlijk niet mijn bedoeling, maar goed, het is hopelijk zo wel duidelijk.
En Petrus, voor mij hoef je dan jou specifieke geval niet zo te verduidelijken, het zijn open wonden, en het is nooit mijn bedoeling om ze open te scheuren. Ik zou nooit met mijn vinger naar je durven wijzen.
Maar ik neem het Barryvrouw kwalijk dat dat zinnetje los trekt uit de context. Want het is in de context geschreven.
Ik vind dit neigen naar vrijzinnigheid. Dit is m.i. geen echte vroomheid.
Fijne vent ben je toch met je waardeoordelen.
