Rouw en treurgedichten over dood en eeuwigheid

[helma]

Het kan....
Dat de prikkel uit de dood wordt weggenomen...
Maar God geeft maar één keer stervensgenade.
Niet bij wijze van spreken 10 jaar eerder...

Toch geloof ik wel dat Paulus, toen hij dit schreef, kon sterven. Maar het was toen zijn tijd nog niet.

Fil. 1: 21 Want het leven is mij Christus, en het sterven is mij gewin.
22 Maar of te leven in het vlees, hetzelve mij oorbaar zij, en wat ik verkiezen zal, weet ik niet.
23 Want ik word van deze twee gedrongen, hebbende begeerte, om ontbonden te worden en met Christus te zijn; want dat is zeer verre het beste.
24 Maar in het vlees te blijven, is nodiger om uwentwil.
25 En dit vertrouw en weet ik, dat ik zal blijven,

Dat is een andere zaak, en ik meen er iets van beleefd te hebben.
Maar dat is niet om op een forum te vermelden.

Dan begrijp je misschien toch wel dat anderen niet op een forum hun zondenbeleving willen uitstallen?

[freek]

"Denk veel aan de dag des doods."
Dat was de ernstige raad die vader Smijtegelt gaf in één zijner bekende predicaties over Pred. 11:3

Zo begint regel 1 van DEEL 1 van "EEN HANDVOL GEITENHAAR" door ds. W.C. Lamain.

Niemand wil graag aan de dood denken.
Toch wordt het wel aangeraden.
Ik geloof ook dat dat niet alleen nuttig is, maar zelfs noodzakelijk.

Ik ben al gestorven.

Is het een tegenstelling? Paulus verlangde ernaar ontbonden te zijn en met Christus te zijn. Blijkbaar gaf de wetenschap al gestorven te zijn met Hem niet de ervaring van de volmaaktheid die - zo wist hij - hij na dit leven wel zou ervaren. M.i. is dit het verlangen dat spreekt uit dit soort gedichten.

[MarthaMartha]

"Denk veel aan de dag des doods."
Dat was de ernstige raad die vader Smijtegelt gaf in één zijner bekende predicaties over Pred. 11:3

Zo begint regel 1 van DEEL 1 van "EEN HANDVOL GEITENHAAR" door ds. W.C. Lamain.

Niemand wil graag aan de dood denken.
Toch wordt het wel aangeraden.
Ik geloof ook dat dat niet alleen nuttig is, maar zelfs noodzakelijk.

Ik ben al gestorven.

Is het een tegenstelling? Paulus verlangde ernaar ontbonden te zijn en met Christus te zijn. Blijkbaar gaf de wetenschap al gestorven te zijn met Hem niet de ervaring van de volmaaktheid die - zo wist hij - hij na dit leven wel zou ervaren. M.i. is dit het verlangen dat spreekt uit dit soort gedichten.

dat denk ik ook ja!

[-DIA-]

Het kan....
Dat de prikkel uit de dood wordt weggenomen...
Maar God geeft maar één keer stervensgenade.
Niet bij wijze van spreken 10 jaar eerder...

Toch geloof ik wel dat Paulus, toen hij dit schreef, kon sterven. Maar het was toen zijn tijd nog niet.

Fil. 1: 21 Want het leven is mij Christus, en het sterven is mij gewin.
22 Maar of te leven in het vlees, hetzelve mij oorbaar zij, en wat ik verkiezen zal, weet ik niet.
23 Want ik word van deze twee gedrongen, hebbende begeerte, om ontbonden te worden en met Christus te zijn; want dat is zeer verre het beste.
24 Maar in het vlees te blijven, is nodiger om uwentwil.
25 En dit vertrouw en weet ik, dat ik zal blijven,

Dat is een andere zaak, en ik meen er iets van beleefd te hebben.
Maar dat is niet om op een forum te vermelden.

Dan begrijp je misschien toch wel dat anderen niet op een forum hun zondenbeleving willen uitstallen?

Dat zou ik ook denken... Het past ook niet om met je zonden te "pronken"
Dat zal toch bij ontdekking daaraan, een reden zijn dat je het schaamrood past?
Paulus, en allen die de genade ten vallen, zullen wel met Paulus zeggen: Mij, de
grootste der zonderen... Maar om de zonden. of je eertijds breed uit te stallen is
toch niet stichtelijk.

[SecorDabar]

Beste Dia,
Ik ben het met u eens.
In het ergste geval kan men met een beetje kopiëren en plakken
een hele mooie goed-bijbels kloppende bekering van internet afhalen.
Niets is erger dat er op een slinkse manier plagiaat gepleegd kan worden.
Het wereldwijde internet leent zich (meen ik) er niet voor om
op dit refoforum een bekeringsverhaal uit te stallen.
De goede bedoelingen van sommige oprechte zielen daar gelaten.

[Desiree]

[Desiree]

Ik zou er niet te moeilijk over doen.

[Germanicus]

@SecorDabar en DIA: Nee, wat dat betreft kun je beter afgeven op alles wat niet volgens 'de oude paden' is. Lekker makkelijk. Maar als het aankomt op het geven van een geloofsgetuigenis of het eerlijk bespreken van struikelblokken en (boezem)zonden in het geloofsleven, is het allemaal maar plagiaat, papegaaien of onstichtelijk. Tja.

[Bert Mulder]

15 Maar heiligt God, den Heere, in uw harten; en zijt altijd bereid tot verantwoording aan een iegelijk, die u rekenschap afeist van de hoop, die in u is, met zachtmoedigheid en vreze.
16 En hebt een goed geweten, opdat in hetgeen zij kwalijk van u spreken, als van kwaaddoeners, zij beschaamd mogen worden, die uw goeden wandel in Christus lasteren.
17 Want het is beter, dat gij, weldoende, (indien het de wil van God wil) lijdt, dan kwaad doende.

Dus wanneer is de goede tijd, en waar is de goede plaats om 'rekenschap af te leggen van die hoop die in je leeft', DIA?

[SecorDabar]

@SecorDabar en DIA: Nee, wat dat betreft kun je beter afgeven op alles wat niet volgens 'de oude paden' is. Lekker makkelijk. Maar als het aankomt op het geven van een geloofsgetuigenis of het eerlijk bespreken van struikelblokken en (boezem)zonden in het geloofsleven, is het allemaal maar plagiaat, papegaaien of onstichtelijk. Tja.

Beste Germanicus,
Verklaart u rustig uw bekeringsweg.
Ik heb daar geen bezwaar tegen.
Alleen als het plagiaat is.
Maar dat ligt dan voor uw rekening.

[J.C. Philpot]

Gelijk een landman, moe van 't ploegen,
de neigend' avondschaduw groet,
en zich verheugt in het genoegen,
dat hij naar 't huis der ruste spoedt,
zo zal de mens, vermoeid van zorgen,
waaraan hij zijne krachten sleet,
verlangend uitzien naar de morgen,
die 't graf is van verdriet en leed.

Al is het einde ook verborgen
voor 't oog, dat door geen nevels ziet,
God zal voor onze toekomst zorgen:
zij, die geloven, haasten niet.
Geloofd zij God! Hij zal ons schenken
een toekomst beter dan het graf;
aan sterven onbevreesd te denken
is ook een vrucht, die 't kruis ons gaf.

Nooit kan 't geloof te veel verwachten,
des Heilands woorden zijn gewis.
't Faalt aardse vrienden vaak aan krachten,
maar nooit een vriend als Jezus is.
Wat zou ooit zijne macht beperken?
't Heelal staat onder zijn gebied!
Wat zijne liefde wil bewerken,
ontzegt Hem zijn vermogen niet.

Die hoop moet al ons leed verzachten.
Komt, reisgenoten, 't hoofd omhoog!
Voor hen, die 't heil des Heren wachten,
zijn bergen vlak en zeeën droog.
O zaligheid niet af te meten,
o vreugd, die alle smart verbant!
Daar is de vreemd'lingschap vergeten,
en wij, wij zijn in 't Vaderland!

Hieronymus van Alphen

[Desiree]

Lief, dankjewel. Philpot...

[freek]

Gelijk een landman, moe van 't ploegen,
de neigend' avondschaduw groet,
en zich verheugt in het genoegen,
dat hij naar 't huis der ruste spoedt,
zo zal de mens, vermoeid van zorgen,
waaraan hij zijne krachten sleet,
verlangend uitzien naar de morgen,
die 't graf is van verdriet en leed.

Al is het einde ook verborgen
voor 't oog, dat door geen nevels ziet,
God zal voor onze toekomst zorgen:
zij, die geloven, haasten niet.
Geloofd zij God! Hij zal ons schenken
een toekomst beter dan het graf;
aan sterven onbevreesd te denken
is ook een vrucht, die 't kruis ons gaf.

Nooit kan 't geloof te veel verwachten,
des Heilands woorden zijn gewis.
't Faalt aardse vrienden vaak aan krachten,
maar nooit een vriend als Jezus is.
Wat zou ooit zijne macht beperken?
't Heelal staat onder zijn gebied!
Wat zijne liefde wil bewerken,
ontzegt Hem zijn vermogen niet.

Die hoop moet al ons leed verzachten.
Komt, reisgenoten, 't hoofd omhoog!
Voor hen, die 't heil des Heren wachten,
zijn bergen vlak en zeeën droog.
O zaligheid niet af te meten,
o vreugd, die alle smart verbant!
Daar is de vreemd'lingschap vergeten,
en wij, wij zijn in 't Vaderland!

Hieronymus van Alphen

Waarom zou deze altijd maar voor de helft gezongen worden? In het Liedboek voor de Kerken staan alleen de laatste twee verzen.

[-DIA-]

Gelijk een landman, moe van 't ploegen,
de neigend' avondschaduw groet,
en zich verheugt in het genoegen,
dat hij naar 't huis der ruste spoedt,
zo zal de mens, vermoeid van zorgen,
waaraan hij zijne krachten sleet,
verlangend uitzien naar de morgen,
die 't graf is van verdriet en leed.

Al is het einde ook verborgen
voor 't oog, dat door geen nevels ziet,
God zal voor onze toekomst zorgen:
zij, die geloven, haasten niet.
Geloofd zij God! Hij zal ons schenken
een toekomst beter dan het graf;
aan sterven onbevreesd te denken
is ook een vrucht, die 't kruis ons gaf.

Nooit kan 't geloof te veel verwachten,
des Heilands woorden zijn gewis.
't Faalt aardse vrienden vaak aan krachten,
maar nooit een vriend als Jezus is.
Wat zou ooit zijne macht beperken?
't Heelal staat onder zijn gebied!
Wat zijne liefde wil bewerken,
ontzegt Hem zijn vermogen niet.

Die hoop moet al ons leed verzachten.
Komt, reisgenoten, 't hoofd omhoog!
Voor hen, die 't heil des Heren wachten,
zijn bergen vlak en zeeën droog.
O zaligheid niet af te meten,
o vreugd, die alle smart verbant!
Daar is de vreemd'lingschap vergeten,
en wij, wij zijn in 't Vaderland!

Hieronymus van Alphen

Waarom zou deze altijd maar voor de helft gezongen worden? In het Liedboek voor de Kerken staan alleen de laatste twee verzen.

De eerste 2 verzen stonden NIET in de eerste bundel enige (29) gezangen, dat bij de Gereformeerde Kerken in gebruik
is geweest.

http://www.holyhome.nl/gezangen1773.html

[SecorDabar]

Wij legden diep gebogen
De weg naar 't kerkhof af
En zien met wenend ogen
Terneer in 't open graf.
Het bergt iets van ons leven,
Ach! in zijn donk'ren schoot
Wij moeten 't volgzaam geven,
maar onze smart is groot.

Ach, 't valt zo hard te scheiden
van 't geen ons dierbaar is!
Moet onze tocht steeds leiden
door 't land der duisternis ?
Waarom die som'bre vragen
die nacht in 't bang gemoed ?
Waarom die felle plagen
Die stormen zo verwoed ?

O HEER', Die in ons harte
De liefde hebt gewekt,
Gij ziet, wat bittre smarte
Ons met haar neev'len dekt.
Waarom is liefde lijden,
en laat Gij 't teerst gemoed
Den zwaarsten strijd hier strijden ?...
En Gij, o God, zijt goed!

Vergeef ons al die vragen!
Wij zijn 't gekrookte riet,
dat aan des onweers vlagen
Slechts bevend weerstand biedt:
Gij zult het niet verbreken.
Wij zijn wel môe gestreên,
Maar niet in 't leed bezweken:
Gij liet ons nooit alleen.

Wij leggen in Uw handen
Den liefsten, beste schat.
Verbreekt Gij dierbre banden,
Zijn wij soms moed' en mat,-
Toch gaat Gij met ons mede
Naar 't land, dat Gij ons wijst
Wel vaak met wankle schrede,
Maar 't harte kent en prijst

Wat Gij ons had gegeven
Dat naamt Gij ons weer af;
Maar 't beste blijft toch leven,
verzinkt niet in het graf.
Het, schijnt wel gans verloren,
maar blijft altijd ons deel.
De liefd', uit U geboren
Verwint den dood geheel.'

Zangwijze op het lied: Beveel gerust uw wegen, al wat u 't harte deert