Ethisch dilemma

[DDD]

Obesitas komt vaak niet door teveel eten. Mensen die obees zijn hebben vaak een verstoorde stofwisseling, waardoor ze zelfs met de helft van de normale hoeveelheid eten nog niet afvallen.

[Anselmus]

Obesitas komt vaak niet door teveel eten. Mensen die obees zijn hebben vaak een verstoorde stofwisseling, waardoor ze zelfs met de helft van de normale hoeveelheid eten nog niet afvallen.

Heb je hier wetenschappelijke bronnen voor? Vooral met het woordje vaak heb ik moeite. In een beperkt aantal gevallen zal dat het geval zijn. Maar vaak (ik zou zeggen in de meeste gevallen in het Westen) gaat het om teveel eten in combinatie met te weinig bewegen.

Als medicatie al invloed heeft, is dat een enkele soort die een verhoogd hongergevoel geeft, een vertraagde stofwisseling geeft of vochtophoping geeft.
Grosso modo geldt: ieder pondje gaat door het mondje: van sla en water en voldoende beweging worden slecht unieke uitzonderingen obees. Ik kan je er bronnen van geven als je wilt.

Uitzonderingen zijn er zeker, maar in mijn beleving vindt bijna iedereen zich een uitzondering en dat lijkt me niet terecht. We eten teveel, zitten teveel en bewegen te weinig, iedereen met zijn eigen excuus. Gelukkig komt er steeds meer bewustwording in mijn omgeving. Kinderen snoepen bewuster fruit en groentesnacks, drinken minder cola, meer slimpie of water.

Overheids bemoeienis in de vorm van korten op financiën vind ik ingewikkeld: waar stop je? Maar een beleid dat aanmoedigt tot gezonder eten en meer bewegen moedig ik aan, want dat zal het aantal mensen met (morbide) obesitas verminderen verwacht ik.

Sent from my MI 6 using Tapatalk

[Anselmus]

Hier de richtlijn voor huisartsen bijvoorbeeld. Bij kopje ethologie staat eten en bewegen als belangrijkste oorzaak.
https://www.nhg.org/?tmp-no-mobile=1&q= ... #idp462560

De andere punten hebben hier veelal betrekking op. De kans op obesitas is groter als ouders dat ook hadden: geen gezond voorbeeld in eetpatroon en gezonde voeding, geen voorbeeld in zelfbeheersing en matigheid rondom lekkere dingen, lage inkomens: ongezond eten is goedkoper.

Er zijn ziektebeelden en medicijnen, maat dat verklaart niet dat er tussen 1981 een nu anderhalf keer zoveel mensen obees zijn en ook zoveel kinderen al te zwaar zijn.
Zie onderzoek CBS.

Sent from my MI 6 using Tapatalk

[Orchidee]

Vandaag geconfronteerd met het tegenovergestelde van obesitas: ondergewicht/anorexia.
Wat een afschuwelijke ziekte is dat!

[Susan]

Vandaag geconfronteerd met het tegenovergestelde van obesitas: ondergewicht/anorexia.
Wat een afschuwelijke ziekte is dat!

Het is heel moeilijk om (weer) normaal over eten te gaan denken als je een eetstoornis hebt. Eten is je vijand. Maar er valt mee te leven als je hulp zoekt. Ik bedoel: er is een nieuw soort leven mogelijk.

[samanthi]

Vandaag geconfronteerd met het tegenovergestelde van obesitas: ondergewicht/anorexia.
Wat een afschuwelijke ziekte is dat!

Het is heel moeilijk om (weer) normaal over eten te gaan denken als je een eetstoornis hebt. Eten is je vijand. Maar er valt mee te leven als je hulp zoekt. Ik bedoel: er is een nieuw soort leven mogelijk.

Misschien wel misschien niet, de onderliggende problemen zijn vaak zo groot, dat het levenslang een probleem blíjft

[Susan]

Vandaag geconfronteerd met het tegenovergestelde van obesitas: ondergewicht/anorexia.
Wat een afschuwelijke ziekte is dat!

Het is heel moeilijk om (weer) normaal over eten te gaan denken als je een eetstoornis hebt. Eten is je vijand. Maar er valt mee te leven als je hulp zoekt. Ik bedoel: er is een nieuw soort leven mogelijk.

Misschien wel misschien niet, de onderliggende problemen zijn vaak zo groot, dat het levenslang een probleem blíjft

Ik vind dat je gelijk hebt. Maar er zijn ook personen die met dat levenslange probleem leren leven. Hoe moeilijk ook. Ik weet ook wel dat dit niet voor iedereen geldt en dat er mensen sterven aan anorexia. Toch geef ik de moed niet op.

[Terri]

Vandaag geconfronteerd met het tegenovergestelde van obesitas: ondergewicht/anorexia.
Wat een afschuwelijke ziekte is dat!

Het is heel moeilijk om (weer) normaal over eten te gaan denken als je een eetstoornis hebt. Eten is je vijand. Maar er valt mee te leven als je hulp zoekt. Ik bedoel: er is een nieuw soort leven mogelijk.

Misschien wel misschien niet, de onderliggende problemen zijn vaak zo groot, dat het levenslang een probleem blíjft

Ik vind dat je gelijk hebt. Maar er zijn ook personen die met dat levenslange probleem leren leven. Hoe moeilijk ook. Ik weet ook wel dat dit niet voor iedereen geldt en dat er mensen sterven aan anorexia. Toch geef ik de moed niet op.

Vanuit de gedachte dat we een machtige God hebben, is er gelukkig niets onmogelijk.

[samanthi]

@Terri
Maar we leven wel in een gebroken wereld, Paulus kwam behouden aan, maar het schip en de lading gingen verloren, God had ook de wind kunnen stillen en alles behouden kunnen laten, zo ook met ziekten en verdriet, het is er omdat wij gezondigd hebben, God zorgt voor genezing bij de een en bij de ander niet.
De een heeft PTSS na een traumatische gebeurtenis, de ander niet.

[Terri]

@Terri
Maar we leven wel in een gebroken wereld, Paulus kwam behouden aan, maar het schip en de lading gingen verloren, God had ook de wind kunnen stillen en alles behouden kunnen laten, zo ook met ziekten en verdriet, het is er omdat wij gezondigd hebben, God zorgt voor genezing bij de een en bij de ander niet.
De een heeft PTSS na een traumatische gebeurtenis, de ander niet.

Zeker, maar er gebeuren nog steeds wonderen. En dat geeft hoop. En hoop doet leven. Juist mensen die met deze problematiek te maken hebben mogen we toch wel bemoedigen? Niet met valse hoop, want zo wil ik Gods reddende hand niet noemen. Tegelijk is het waar dat aandoeningen soms een 'zwakke plek' blijven ook na herstel.
Ik maak het op dit moment heel dichtbij mee en er lijkt echt herstel......
Daarom denk ik toch dat het goed is niet enkel te zeggen/denken 'je hebt levenslang'.
Tenminste... als we het over hetzelfde hebben, nl anorexia

[merel]

https://www.nrc.nl/nieuws/2019/09/28/me ... n-a3974967

Afgelopen weekend was hier een item over op het nieuws. Dat vindt ik pas een ethisch dilemma. Wat doe je met een kind met een metabole afwijking die 24 uur per dag epileptische insulten krijgt? Versterven ( de enige optie op dit moment) is ook een lijdensweg. Vroeger stierven deze kinderen vrij snel na de geboorte ( of in het eerste levensjaar) en had je deze vragen niet.

ik weet dat er voorheen op op de neonatologie in het UMCG een pilot draaide met het OM, waarin toestemming gegeven werd aan de neonatologen om euthanasie in zeer schrijnende gevallen toe te passen bij kinderen die ondragelijk lijden. Zonder medisch ingrijpen zouden deze kinderen sowieso overlijden. Nu kunnen ze door de medische zorg in leven blijven.

[Mara]

Daar kun je pas iets zinnigs over zeggen als je er zelf mee te maken hebt.

[samanthi]

@Terri
Maar we leven wel in een gebroken wereld, Paulus kwam behouden aan, maar het schip en de lading gingen verloren, God had ook de wind kunnen stillen en alles behouden kunnen laten, zo ook met ziekten en verdriet, het is er omdat wij gezondigd hebben, God zorgt voor genezing bij de een en bij de ander niet.
De een heeft PTSS na een traumatische gebeurtenis, de ander niet.

Zeker, maar er gebeuren nog steeds wonderen. En dat geeft hoop. En hoop doet leven. Juist mensen die met deze problematiek te maken hebben mogen we toch wel bemoedigen? Niet met valse hoop, want zo wil ik Gods reddende hand niet noemen. Tegelijk is het waar dat aandoeningen soms een 'zwakke plek' blijven ook na herstel.
Ik maak het op dit moment heel dichtbij mee en er lijkt echt herstel......
Daarom denk ik toch dat het goed is niet enkel te zeggen/denken 'je hebt levenslang'.
Tenminste... als we het over hetzelfde hebben, nl anorexia

Ik had het over de onderliggende problemen bij oa een eetstoornis, ik heb het ook niet over levenslang, maar de ene geneest wel de ander niet. Ik stuur je een pbtje

[merel]

Daar kun je pas iets zinnigs over zeggen als je er zelf mee te maken hebt.

Alsof je pas een visie op ethische dilemma's kan hebben als je het zelf meegemaakt hebt. Dat denk ik dus niet.

[Dodo]

Daar kun je pas iets zinnigs over zeggen als je er zelf mee te maken hebt.

Juist niet. Beleid moet worden gemaakt, zonder op specifieke situaties te reageren. Dan maak je eerlijk beleid. Het is wel heel belangrijk dat de beleidsmakers weten wat er speelt op de werkvloer, anders past het beleid niet bij wat er gaande is.