Telkens opnieuw worden de leeruitspraken van de Gereformeerde Gemeenten van 1931 aangevallen. Wie kan er precies aangeven wat de pijnpunten of onbijbelse zaken zijn in deze uitspraken en op grond van welke Schriftgegevens?
Groeten,
Refojongere
Onbijbelse zaken in de leeruitspraken van 1931?
-
Zeeuw
Beste RJ,
Even een kort antwoord; de leeruitspraken zijn al in diverse topics aan de orde geweest.
Ze zijn ontstaan als gevolg van de polemiek tussen ds. Kersten (GG) en Ds. Jongeleen/Prof. Van der Schuit (CGK) over de verbondsleer.
In de leeruitspraken word (kort samengevat) gesteld dat er slechts 2 verbonden zijn; dat het wezen van het verbond de uitverkorenen betreft en dat het verbond een bediening heeft die meerderen dan de uitverkorenen omvat; terwijl tenslotte de verantwoordelijkheid van de mens die wortelt in de schepping bijzonder verzwaard word door het aanbod van genade.
Wie de uitspraken ziet in het licht van de gehele ger. theologie ziet dat hier expliciet gekozen is voor 1 opvatting over het genadeverbond, terwijl er binnen de geref. theologie andere gedachten over te vinden zijn.
Persoonlijk heb ik er niet direct moeite mee; wel vind ik het niet juist om deze als bindende kerkelijke uitspraken te doen.
Ongewild vernauw je hiermee toch de gereformeerde leer; persoonlijk durf ik echt niet te stellen dat ds. Jongeleen en prof. Van der Schuit buiten het gereformeerde spoor gingen...
Kortom: wie deze uitspraken naast de 3 FvE als eis voor kerkelijke eenheid hanteert, kan mensen buiten de kerk sluiten die wel van harte achter de 3 FvE staan, maar niet achter de leeruitspraken.
Daar ligt mijn grootste bezwaar.
Als je zoekt in de topics zijn de uitspraken vast wel ergens terug te vinden.
Groeten
Even een kort antwoord; de leeruitspraken zijn al in diverse topics aan de orde geweest.
Ze zijn ontstaan als gevolg van de polemiek tussen ds. Kersten (GG) en Ds. Jongeleen/Prof. Van der Schuit (CGK) over de verbondsleer.
In de leeruitspraken word (kort samengevat) gesteld dat er slechts 2 verbonden zijn; dat het wezen van het verbond de uitverkorenen betreft en dat het verbond een bediening heeft die meerderen dan de uitverkorenen omvat; terwijl tenslotte de verantwoordelijkheid van de mens die wortelt in de schepping bijzonder verzwaard word door het aanbod van genade.
Wie de uitspraken ziet in het licht van de gehele ger. theologie ziet dat hier expliciet gekozen is voor 1 opvatting over het genadeverbond, terwijl er binnen de geref. theologie andere gedachten over te vinden zijn.
Persoonlijk heb ik er niet direct moeite mee; wel vind ik het niet juist om deze als bindende kerkelijke uitspraken te doen.
Ongewild vernauw je hiermee toch de gereformeerde leer; persoonlijk durf ik echt niet te stellen dat ds. Jongeleen en prof. Van der Schuit buiten het gereformeerde spoor gingen...
Kortom: wie deze uitspraken naast de 3 FvE als eis voor kerkelijke eenheid hanteert, kan mensen buiten de kerk sluiten die wel van harte achter de 3 FvE staan, maar niet achter de leeruitspraken.
Daar ligt mijn grootste bezwaar.
Als je zoekt in de topics zijn de uitspraken vast wel ergens terug te vinden.
Groeten
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Bv. in het boekje 'louter genade' ziet men duidelijk dat men niet weet om te gaan met bepaalde teksten rondom het verbond. Bv. men spreekt dat de 3FvE spreken over Christus als Borg van het Verbond en Hoofd van Zijn gemeente. Dit is juist geconcludeerd, maar een paar bladzijden verder schrijft men weer dat Christus dus het Hoofd van het Verbond is. Je hoeft het voor mij niet eens te zijn met de drieverbondenleer, maar probeer niet sommige oude formulieren jouw taal te laten spreken.
Ik sluit me aan bij Zeeuw. Zo sluit je mensen uit die voluit Gereformeerd zijn, die moeite hebben met 1931.
Ik sluit me aan bij Zeeuw. Zo sluit je mensen uit die voluit Gereformeerd zijn, die moeite hebben met 1931.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Voor de volledigheid hier de 6 uitspraken:
a. dat het verbond der genade staat onder de beheersing van de uitverkiezing ter zaligheid; dat het wezen des verbonds daarom alleen geldt de uitverkorenen Gods en nooit gelden kan het natuurlijk zaad: dat aard en wezen van verbond der verlossing en verbond der genade een zijn en niet twee. In wezen is het een verbond.
• b. dat de Heilige Schrift slechts spreekt van twee verbonden in betrekking tot des mensen eeuwige staat, n.l. het verbond der werken en het verbond der genade.
• c. dat een verbond in zijn wezen twee partijen kent; dat gelijk God met Adam als het vertegenwoordigend hoofd van al zijn zaad, het verbond der werken heeft opgericht, alzo met Christus als het vertegenwoordigend Hoofd van al de Zijnen, het verbond der genade is opgericht, terwijl het (subjectief) wordt opgericht met al de uitverkorenen, als zij door wedergeboorte en geloof, in de tijd in dat verbond worden ingelijfd.
• d. dat wat het wezen des verbonds betreft, de Heilige Schrift alleen spreekt van twee Hoofden: Adam hoofd van het verbond der werken; Christus Hoofd van het verbond der genade, volgens Romeinen 5 : 12-19, 1 Korinthe 15 : 22, enz.
• e. dat het verbond der genade van God een bediening heeft ontvangen, een openbaringsvorm, die wisselde en die meerderen omvat dan de uitverkorenen Gods. Deze laatsten zijn echter alleen, zijn wezenlijk in het verbond begrepen.
• f. dat de verantwoordelijkheid van elk mens wortelt in de schepping. Geschapen naar Gods beeld, eist God van de gevallen mens Zijn beeld terug. En die verantwoordelijkheid is groter naarmate God bemoeienissen met hem maakt. In het bijzonder wordt die verantwoordelijkheid groter door de ernstige aanbieding van Christus en de verbondsweldaden in het Evangelie, als blijkt uit de vele plaatsen als Ezechiel 33 : 11, 2 Korinthe 5 : 30, Mattheus 23 : 37, Lukas 10 : 13 - 15, Johannes 3 : 36, 5 : 40, Openbaring 22 : 17.
a. dat het verbond der genade staat onder de beheersing van de uitverkiezing ter zaligheid; dat het wezen des verbonds daarom alleen geldt de uitverkorenen Gods en nooit gelden kan het natuurlijk zaad: dat aard en wezen van verbond der verlossing en verbond der genade een zijn en niet twee. In wezen is het een verbond.
• b. dat de Heilige Schrift slechts spreekt van twee verbonden in betrekking tot des mensen eeuwige staat, n.l. het verbond der werken en het verbond der genade.
• c. dat een verbond in zijn wezen twee partijen kent; dat gelijk God met Adam als het vertegenwoordigend hoofd van al zijn zaad, het verbond der werken heeft opgericht, alzo met Christus als het vertegenwoordigend Hoofd van al de Zijnen, het verbond der genade is opgericht, terwijl het (subjectief) wordt opgericht met al de uitverkorenen, als zij door wedergeboorte en geloof, in de tijd in dat verbond worden ingelijfd.
• d. dat wat het wezen des verbonds betreft, de Heilige Schrift alleen spreekt van twee Hoofden: Adam hoofd van het verbond der werken; Christus Hoofd van het verbond der genade, volgens Romeinen 5 : 12-19, 1 Korinthe 15 : 22, enz.
• e. dat het verbond der genade van God een bediening heeft ontvangen, een openbaringsvorm, die wisselde en die meerderen omvat dan de uitverkorenen Gods. Deze laatsten zijn echter alleen, zijn wezenlijk in het verbond begrepen.
• f. dat de verantwoordelijkheid van elk mens wortelt in de schepping. Geschapen naar Gods beeld, eist God van de gevallen mens Zijn beeld terug. En die verantwoordelijkheid is groter naarmate God bemoeienissen met hem maakt. In het bijzonder wordt die verantwoordelijkheid groter door de ernstige aanbieding van Christus en de verbondsweldaden in het Evangelie, als blijkt uit de vele plaatsen als Ezechiel 33 : 11, 2 Korinthe 5 : 30, Mattheus 23 : 37, Lukas 10 : 13 - 15, Johannes 3 : 36, 5 : 40, Openbaring 22 : 17.
Het probleem van '1931' is volgens mij dat in artikel 6 de verantwoordelijkheid van de mens slechts in de schepping wortelt. Volgens dit artikel eist God van de mens Zijn beeld terug. Dat zou dan de werkelijke reden zijn waarom een mens veroordeeld wordt. Maar de Schrift leert dat uiteindelijk het ongeloof de mens zal verdoemen. Hebben wij de Zoon wel of niet gekust? Dáár gaat het om. '1931' toont echter dat dit niet de hoofdreden zou zijn van ons verloren gaan, maar dat we beoordeeld worden door de wet.
Adrianus: helemaal mee eens. De mens ligt niet verloren omdat hij niet geloofd heeft, maar omdat hij gevallen is. Zonder de val was er een nooit een oproep geweest tot het geloof in Christus Jezus als Verlosser.
Daarom vind ik de verwoording in het 6e artikel geheel terecht, nl. eerst noemen de val, daarna de zonde van het ongeloof.
Daarbij snap ik de commotie niet van degenen die stellen dat de GG te ver is gegaan door een keuze te maken uit de mogelijke leerstelligheden mbt de verbonden. Theologen uit verschillende kerkgenootschappen hebben zich over dat vraagstuk gebogen, en alle grotere kerkgenootschappen (muv de HVK, die leerstellig nooit een eenheid gevormd heeft) heeft daar direct of indirect leeruitspraken over gedaan.
Uiteindelijk heeft men getracht 2 dingen te verklaren met de keuze voor deze leerstelling:
1) Dat er verbonden zijn, en wat deze inhouden
2) Dat niet iedere kerkganger per definitie zalig word (in verweer tegen de leer van de veronderstelde wedergeboorte)
Of je nu spreekt over het erf van het verbond, of dat je aan dat 'erf' een verbond toekent, het is en blijft een poging om hetzelfde te verklaren. Al zou een speciaal verbond toekennen aan wat de GG noemt het 'erf', dan geeft dit verbond geen enkele garantie op de zaligheid, en gaat het dus slechts om een naampje in plaats van een zaak van enige relevantie.
Daarom vind ik de verwoording in het 6e artikel geheel terecht, nl. eerst noemen de val, daarna de zonde van het ongeloof.
Daarbij snap ik de commotie niet van degenen die stellen dat de GG te ver is gegaan door een keuze te maken uit de mogelijke leerstelligheden mbt de verbonden. Theologen uit verschillende kerkgenootschappen hebben zich over dat vraagstuk gebogen, en alle grotere kerkgenootschappen (muv de HVK, die leerstellig nooit een eenheid gevormd heeft) heeft daar direct of indirect leeruitspraken over gedaan.
Uiteindelijk heeft men getracht 2 dingen te verklaren met de keuze voor deze leerstelling:
1) Dat er verbonden zijn, en wat deze inhouden
2) Dat niet iedere kerkganger per definitie zalig word (in verweer tegen de leer van de veronderstelde wedergeboorte)
Of je nu spreekt over het erf van het verbond, of dat je aan dat 'erf' een verbond toekent, het is en blijft een poging om hetzelfde te verklaren. Al zou een speciaal verbond toekennen aan wat de GG noemt het 'erf', dan geeft dit verbond geen enkele garantie op de zaligheid, en gaat het dus slechts om een naampje in plaats van een zaak van enige relevantie.
-
Orckie
helemaal eens met memento en Adrianus.
Kijk, de essentie van de leeruitspraken is dat het verbond onder de beheersing van de verkiezing valt. Dat is helemaal niets nieuws, want we lezen dat ook bij Calvijn -zie prof. Graafland in zijn boek "Van Calvijn tot Comrie"-, en ook bij Calvijns invloedrijke leerling Beza (zie het proefschrift van ds. Van Sliedregt over Beza).
Kijk, de essentie van de leeruitspraken is dat het verbond onder de beheersing van de verkiezing valt. Dat is helemaal niets nieuws, want we lezen dat ook bij Calvijn -zie prof. Graafland in zijn boek "Van Calvijn tot Comrie"-, en ook bij Calvijns invloedrijke leerling Beza (zie het proefschrift van ds. Van Sliedregt over Beza).
Helemaal mee oneens. De mens gaat zowel verloren, omdat hij moetwillig gevallen is, alswel dat hij de aangeboden verlossing weigert.gepost door Memento: Adrianus: helemaal mee eens. De mens ligt niet verloren omdat hij niet geloofd heeft, maar omdat hij gevallen is. Zonder de val was er een nooit een oproep geweest tot het geloof in Christus Jezus als Verlosser.
Theologisch gezien heeft 31 dus ook een keuze gemaakt in het beschouwen van wat er in de Raad des Vredes plaats heeft gevonden. Dus: slechts door verkiezing wordt de val te niet gedaan, terwijl de meer 'infralapsarische' lijn de kern naar Christus richt als Verlosser.
Herman, je reageerd op iets wat ik niet schrijf. Ik stel, en dat doet artikel 6 ook, alleen maar dat de mens eerst viel, en daarom verloren ligt. Dat hij verloren blijft liggen is omdat hij niet in Christus geloofd.Helemaal mee oneens. De mens gaat zowel verloren, omdat hij moetwillig gevallen is, alswel dat hij de aangeboden verlossing weigert.
Er is een verschil tussen verloren liggen en verloren blijven liggen. Dat onderscheid heeft niets met infra- op supra te maken. Het is ook een logische volgorde om éérst te leren wáárom de mens in een verloren staat ligt, om dan vervolgens de Verlosser te bespreken, en de zonde die men begaat door Hem niet aan te nemen.
Ik ben erg gekant tegen de moderne opvatting om het onheil van de mens te wijten aan zijn 'niet geloven in Christus'. Dit is wel waar, maar gaat voorbij aan het feit dat zijn zondigheid niet te wijten zou zijn aan zijn ongeloof, maar aan zijn val. Anders zou het menselijke geslacht niet schuldig zijn als Christus niet gekomen was!
Er zijn dus 2 zonden:
1) De val, hierdoor werd de mens zondig
2) Het niet geloven in Christus, hierdoor volhard de mens in zijn zondigheid
Ik bevestig niets, of juist beide. Net wat je wilt. De verantwoordelijkheid alleen in de schepping wortelen, of: in de schepping én de aanbieding. Voor mij geldt het laatste, en dus keur ik af de bewering dat door de aanbieding de verantwoordelijkheid alleen maar groter wordt. Nee, dat is ook een wortel!
Mijn opmerkingen over supra en of infra lapsarisme stoelen op de gedachte, dat beide een consequentie hebben gehad in de gereformeerde theologie. Het vergt mi geen andere discussie, want artikel f. is supra te duiden, aangezien de val een onderschikking is aan de verkiezing, gaat de verkiezing te allen tijde door. Waarvan de bediening van het Evangelie een onderdeel is. De verantwoordelijkheid ligt voor de gevallen mens ligt dan in de schepping, waarna de verantwoordelijkheid aan het Evangelie alleen, maar een meer is, aangezien deze in grootheid hoger staat.
Gaat men op zijn beurt de infra na, dan is er sprake van eerst de val, en zijn verantwoordelijkheid, en dan van de aanbieding, en de verantwoordelijkheid. Dus én én. En dus geen onderschikking.
Mijn opmerkingen over supra en of infra lapsarisme stoelen op de gedachte, dat beide een consequentie hebben gehad in de gereformeerde theologie. Het vergt mi geen andere discussie, want artikel f. is supra te duiden, aangezien de val een onderschikking is aan de verkiezing, gaat de verkiezing te allen tijde door. Waarvan de bediening van het Evangelie een onderdeel is. De verantwoordelijkheid ligt voor de gevallen mens ligt dan in de schepping, waarna de verantwoordelijkheid aan het Evangelie alleen, maar een meer is, aangezien deze in grootheid hoger staat.
Gaat men op zijn beurt de infra na, dan is er sprake van eerst de val, en zijn verantwoordelijkheid, en dan van de aanbieding, en de verantwoordelijkheid. Dus én én. En dus geen onderschikking.
Memento, ik dacht wel dat je in je eerder posting op het onderscheid zou worden gedoeld, liggen of blijven liggen. Eerlijk gezegt had ik het niet al te goed gelezen, voordat ik mijn tegenverweer poste. Blijft mijn mening desalniettemin overeind staan, ten aanzien van wat ik dan wel postte.
Een groot deel van je posting kan ik goed volgen. Je laatste 2 punten zijn vrij duidelijk, alleen heb je het over zondigheid en niet over verantwoordelijkheid. Dus ik ga er maar niet tegenin, daar het iets anders betreft. (En ik ben met hetgeen je daar zegt ook wel weer mee eens) En ten aanzien van deze verantwoordelijkheid gaat ook jou interpratatie van art. f aan diggelen, daar jij spreekt over liggen en blijven liggen. En daar ben ik het mee eens, maar niet over dat de verantwoordelijkheid ook in het verlengde zou liggen.
Rest mij niets dan ook mijn mening te kennen te geven over de 'moderne opvatting, al zou het onheil van de mens alleen te wijten zijn aan het niet geloven in Jezus Christus'. Het argument van het ongeloof wordt namelijk zeer scherp door de Heere Jezus gebruikt, tegen hen die menen met hun eigen gerechtigheid een verdediging van hun val en zonde te hebben opgericht. Dus aan hen die wel geloven te zijn gevallen, maar die niet geloven in Christus als enige Redder en Verlosser uit die val.
Een groot deel van je posting kan ik goed volgen. Je laatste 2 punten zijn vrij duidelijk, alleen heb je het over zondigheid en niet over verantwoordelijkheid. Dus ik ga er maar niet tegenin, daar het iets anders betreft. (En ik ben met hetgeen je daar zegt ook wel weer mee eens) En ten aanzien van deze verantwoordelijkheid gaat ook jou interpratatie van art. f aan diggelen, daar jij spreekt over liggen en blijven liggen. En daar ben ik het mee eens, maar niet over dat de verantwoordelijkheid ook in het verlengde zou liggen.
Rest mij niets dan ook mijn mening te kennen te geven over de 'moderne opvatting, al zou het onheil van de mens alleen te wijten zijn aan het niet geloven in Jezus Christus'. Het argument van het ongeloof wordt namelijk zeer scherp door de Heere Jezus gebruikt, tegen hen die menen met hun eigen gerechtigheid een verdediging van hun val en zonde te hebben opgericht. Dus aan hen die wel geloven te zijn gevallen, maar die niet geloven in Christus als enige Redder en Verlosser uit die val.
Artikel f is niet supra, het maken van een onderscheid tussen een verantwoordelijkheid die begint in de schepping, en zwaarder word door de prediking komt men ook tegen bij infra-theologen. Artikel f geeft slechts een historische orde aan, geen orde van belangrijkheid. En zelfs als ze dat zou doen valt ze nog niet buiten het mainstream-calvinisme en de leer van de oud-christelijke kerk.Het vergt mi geen andere discussie, want artikel f. is supra te duiden, aangezien de val een onderschikking is aan de verkiezing, gaat de verkiezing te allen tijde door.
[Aangepast op 8/3/04 door memento]