Zeeuw schreef:

Ad Anker schreef:

Terri schreef:

Hollander schreef:Ik zou voorzichtig zijn in het doen van uitspraken over het invullen van het gevoelsleven van ouders van wie een kind is gestorven.

Eens, tenzij je het zelf meegemaakt hebt, dan kun je je eigen gevoelens eventueel verwoorden.

Dat bedoel ik. En mensen die goed kunnen vertellen over hun gevoelsleven als het gaat om verlies hebben er doorgaans minder last van en hen die er niets over vertellen. Dat is vaak weer zwaarder. Maar om van anderen te zeggen dat de glans van hun leven is... Nee, dat lijkt me niet juist.

Maar we mogen hier toch wel delen wat we horen van mensen die dit zelf hebben meegemaakt?

Ja hoor, maar omdat het zo gevoelig ligt is voorzichtigheid geboden, maar dat is mijn mening
CvdW kent dit verdriet en is tegelijk ook mild w.b. ( ongelukkige) opmerkingen van mensen, dat vind ik mooi!

Van Ewijk schreef:Als hobyfotograaf mag ik wel eens een oud verweerd en vervallen kerkhof fotograferen.
Daarbuiten heb ik er niks mee.

Recent las ik dat een fotograaf gevraagd werd de begrafenis vast te leggen omdat er door corona zo weinig mensen bij de begrafenis mochten zijn. De weduwe vindt het prettig om later toch nog met mensen haar ervaring te delen. Ik weet dat er mensen zijn die dit bijna oneerbiedig vinden, maar hoe langer ik erover nadenk, hoor waardevoller ik het vind. Alles in het leven wordt vastgelegd, geboorte, verjaardag, huwelijk, jubileum, etc. Maar het meest ingrijpende wat je in je leven meemaakt, moet je onthouden d.m.v. een herinnering, die door verdriet vervormd is of waardoor dingen niet goed doordringen of snel vergeten zijn. Ik zou het op zijn minst overwegen.

Anselmus schreef:

Van Ewijk schreef:Als hobyfotograaf mag ik wel eens een oud verweerd en vervallen kerkhof fotograferen.
Daarbuiten heb ik er niks mee.

Recent las ik dat een fotograaf gevraagd werd de begrafenis vast te leggen omdat er door corona zo weinig mensen bij de begrafenis mochten zijn. De weduwe vindt het prettig om later toch nog met mensen haar ervaring te delen. Ik weet dat er mensen zijn die dit bijna oneerbiedig vinden, maar hoe langer ik erover nadenk, hoor waardevoller ik het vind. Alles in het leven wordt vastgelegd, geboorte, verjaardag, huwelijk, jubileum, etc. Maar het meest ingrijpende wat je in je leven meemaakt, moet je onthouden d.m.v. een herinnering, die door verdriet vervormd is of waardoor dingen niet goed doordringen of snel vergeten zijn. Ik zou het op zijn minst overwegen.

Mijn vader is zeer recent begraven. Zowel de dienst als de begrafenis zijn live uitgezonden voor diegene die de link van ons hebben gekregen. Ook is het opgenomen. Mijn moeder heeft zeker al 5 keer teruggekeken. Ze vindt het erg fijn, vooral om het in rust en in een andere gemoedstoestand terug te zien.

Ik denk, als we dit in het voorjaar zouden hebben voorgesteld, het zeker voor mijn (behoudende) moeder not done was geweest.

Vorige week hadden we het eindgesprek met de begrafenisondernemer ( met veel klanten in de refohoek). Hij verwacht zeker dat het filmen een blijver zal zijn.

En dan te bedenken dat een begrafenisondernemer uit Vlaardingen nog 15 jaar geleden een punt maakte van foto's -en van nog veel meer, maar dat geheel terzijde.

Ik betreur het nog steeds dat ik weinig foto's heb van belangrijke begrafenissen. Later ben ik zelf foto's gaan maken, maar dat haalt het niet bij professionele foto's natuurlijk, nog los daarvan dat je ook andere mensen niet wilt storen.

DDD schreef:En dan te bedenken dat een begrafenisondernemer uit Vlaardingen nog 15 jaar geleden een punt maakte van foto's -en van nog veel meer, maar dat geheel terzijde.

Ik betreur het nog steeds dat ik weinig foto's heb van belangrijke begrafenissen. Later ben ik zelf foto's gaan maken, maar dat haalt het niet bij professionele foto's natuurlijk, nog los daarvan dat je ook andere mensen niet wilt storen.

Helaas ook geen fijne ervaring met deze begrafenisonderneming: mijn vader mocht op maandag begraven worden qua tijd en dagen maar hij drukte door om alles zaterdagmorgen vroeg plaats te laten vinden.
Btw: mijn vader is dinsdagmiddag overleden in het ziekenhuis, hij had niet eerder tijd om op woensdag onze vader thuis te brengen en zaterdagmorgen om half 9 werd mijn vader weer opgehaald voor de rouwdienst.
Wij vonden het heftig en véél in die paar dagen en hadden graag iets meer rust gewild maar dat kon niet zeiden ze.
Er werd volgens hem "wettelijk geregeld" op maandag niet begraven.
Wij in onze emotie en eerste keer dat we dichtbij zoiets meemaakten geloofden dat helaas!
Kijken daar nog steeds naar op terug.
15 jaar geleden.
En het is niet waar wat de beste man ons wijs maakte!

Klopt. Veel van wat hij zei, was flauwekul.

Helaas zijn rouwende mensen tamelijk goedgelovig, heb ik gemerkt. Ik kan me er nu soms nog over opwinden.

Dodo schreef:Ik denk dat de crux is dat je niet moet zeggen dat álle mensen die een bepaald feit hebben meegemaakt, dat op dezelfde manier beleven en met zich meedragen. Want dat is gewoon niet zo. Draagkracht en veerkracht is per persoon verschillend.

Ik heb heel wat huwelijken zien sneuvelen, omdat een rouwproces zo verschillend verliep.
Rouw en verdriet verbindt nl. niet automatisch en het is de kunst elkaar vrij te laten in de beleving en verwerking van het verdriet en de pijn.

Als er een draadje was voor de verstandigste uitspraak van de maand, dan zou deze wel in aanmerking komen, wat mij betreft. Juist bij emotionele onderwerpen is het heel lastig om dit toe te passen, maar dat doet aan de waarheid ervan niet af.

DDD schreef:Klopt. Veel van wat hij zei, was flauwekul.

Helaas zijn rouwende mensen tamelijk goedgelovig, heb ik gemerkt. Ik kan me er nu soms nog over opwinden.

Ik heb juist heel goede herinneringen aan dsze begrafenisondernemer.
Overigens was het 15 jaar geleden toch inderdaad zo dat bij begraven op of na de 6e dag na overlijden toestemming gevraagd moest worden bij de gemeente? Nu is die termijn iets langer volgens mij.

Het was de 6e dag met een zondag er tussen en die hoeft niet meegeteld te worden.

Maanenschijn schreef:

Anselmus schreef:

Van Ewijk schreef:Als hobyfotograaf mag ik wel eens een oud verweerd en vervallen kerkhof fotograferen.
Daarbuiten heb ik er niks mee.

Recent las ik dat een fotograaf gevraagd werd de begrafenis vast te leggen omdat er door corona zo weinig mensen bij de begrafenis mochten zijn. De weduwe vindt het prettig om later toch nog met mensen haar ervaring te delen. Ik weet dat er mensen zijn die dit bijna oneerbiedig vinden, maar hoe langer ik erover nadenk, hoor waardevoller ik het vind. Alles in het leven wordt vastgelegd, geboorte, verjaardag, huwelijk, jubileum, etc. Maar het meest ingrijpende wat je in je leven meemaakt, moet je onthouden d.m.v. een herinnering, die door verdriet vervormd is of waardoor dingen niet goed doordringen of snel vergeten zijn. Ik zou het op zijn minst overwegen.

Mijn vader is zeer recent begraven. Zowel de dienst als de begrafenis zijn live uitgezonden voor diegene die de link van ons hebben gekregen. Ook is het opgenomen. Mijn moeder heeft zeker al 5 keer teruggekeken. Ze vindt het erg fijn, vooral om het in rust en in een andere gemoedstoestand terug te zien.

Ik denk, als we dit in het voorjaar zouden hebben voorgesteld, het zeker voor mijn (behoudende) moeder not done was geweest.

Vorige week hadden we het eindgesprek met de begrafenisondernemer ( met veel klanten in de refohoek). Hij verwacht zeker dat het filmen een blijver zal zijn.

Als je zo iets filmt omdat anderen het gemist hebben en je wilt toch iets van laten zien kan ik me dat wel voorstellen.
Maar op de lange termijn zou ik me niet kunnen indenken er behoefte aan te hebben dat materiaal over een aantal jaren terug te zien.
begravenissen en crematies zijn voor mij iets noodzakelijks maar niet iets waar ik op die manier op terug wil kijken.

Maar dan heb ik het over mezelf.
Gecondoleerd met uw vader.