Nathanaël schreef:
Dat is zo. Ik vind het in het pastoraat echter moeilijk om hier een antwoord op te vinden.
Ken jij voorbeelden waarbij een dementerende oudere nog tot geloof is gekomen?
Eerlijk gezegd, niet. Maar nogmaals, het komt niet altijd openbaar denk ik.
Wel heb ik opmerkelijke dingen gehoord.
Een oude dame werd zeer boos als er "Ik ga slapen, ik ben moe", voor haar werd gezongen, door haar kleindochter.
Omdat haar vader dat een "fout" liedje vond. (Blijkbaar is dat in bepaalde kringen)
Ik heb jarenlang een hele lieve oude man bezocht in het verpleeghuis. Er zat daar een oude mevrouw (zij vloekte vaak) die demonstratief met haar rug naar ons toe ging zitten, als wij over de Heere spraken.
En als de Bijbel open ging, pakte ze haar rollator en liep al vloekend de kamer uit.
Maar op een dag bleef ze zitten EN luisteren. En die keren erna. En ook als de predikant kwam, begreep ik.
Gedenk aan uw schepper in de dagen van uw jeugd, eer dat de
kwade dagen komen.
Als je jong en gezond bent, zijn die kwade dagen ver weg.
Maar hoe waar blijkt het!
Het is zo verdrietig als iemand onbereikbaar lijkt te zijn geworden, of te moe en te ziek is om nog zelfs naar een preek te luisteren.
In het pastoraat bij deze kwetsbare mensen, moet vooral goed geluisterd en geobserveerd worden, althans, dat is mijn mening.
Zelfs als de meest grove vloeken eruit komen, kan het zijn dat het van binnen huilt.
Het is maar een dun laagje beschaving dat over ons allen heen zit. En als iemand niet meer in staat is om de "rem" te gebruiken, komt het naar buiten.
De meeste menen zijn niet voor niets zo bang voor decorum-verlies en willen waardig sterven.