Naar mijn idee kunnen we hier als christenen slechts een marginale rol spelen. De kerk valt niet meer samen met deze samenleving. De manier waarop de polarisatie vormgegeven wordt, moeten we al veroordelen. De cartoons over Mohammed en Erdogan zijn niet mals en ronduit verwerpelijk als je ze naast de tien geboden houdt.J.C. Philpot schreef:Het lijkt mij goed om te bespreken hoe we hier als christenen in zijn algemeenheid en als christenpolitici tegenover moeten staan. Ik ben benieuwd naar een ieders inbreng als het gaat om dit precaire en gevoelige onderwerp.
Wanneer je dus binnen de westerse cultuur jezelf tegen de polarisatie wilt keren, ongeacht of dat de seculiere provocateurs zijn of de islamitische terrorist, dan zal je de eigen christelijke positie goed duidelijk moeten maken. Bijbels profetisch spreken zou daar een onderdeel van kunnen uitmaken.
Het is alleen jammer dat de kerk uiteindelijk, zoals vandaag, als uitingsvorm van het Westen wordt gezien en doelwit wordt van een aanslag. En dat ondanks dat de kerk omwille van haar boodschap van Gods liefde zich natuurlijk op een andere manier opstelt in het geheel, uitzonderingen daargelaten.
Het is wat mij betreft dan wel de vraag in welke fase van het conflict je overgaat tot een andere houding en mee moet gaan in de tendens om de tegenstellingen te verscherpen. Wat mij betreft zijn de incidenten zoals die momenteel spelen oplosbaar. Voorwaarde daarvoor is dat de samenleving in staat zou zijn om al haar burgers, islamitisch of niet, aan het werk te houden en dan in ieder geval een zinvol en nuttig bestaan te geven. Het is de vraag of dat lukt omdat in de culturele overdracht van kennis oudere moslims vaak dingen laten lopen, terwijl jongere voluit de mogelijkheid krijgen bandeloos te worden. De mocromaffia is daar volgens mij een voorbeeld van. Dat is een vorm van ontsporing die maatschappij ook zeer ongewenst is, maar niet leidt tot terroristische incidenten. Wat dat betreft geeft een eerdere posting van Panny goede inzichten.
Verder moet je goed inzien dat terreur in haar aard niet revolutionair is, maar uiteindelijk is bedoelt om angst en verwarring te zaaien. Een samenleving die zich inricht naar terreur kan je niet meer volwassen noemen, omdat haar vrijheid ontnomen is. Hoewel er vandaag een dreigingsniveau is afgekondigd en de overheid zichtbaar als politiemacht aanwezig bent, moet je ervoor waken dat je een hele rits aan gewapende militairen de komende jaren door de straten hebt lopen. Dit hoeft overigens niet bezwaarlijk te zijn, omdat Israeliërs, meen ik, ook aan gewapende militairen in het straatbeeld gewend zijn.
Tot zover een paar gedachten.