Lieve allemaal,

Ik kom zelf uit een reformatorisch gezin, en het valt me nu ik zelf meer in de wereld kom op dat er binnen onze reformatorische familie vreselijk over anderen mensen word gepraat. Maar ook heel neerbuigend, zeker als iemand anders niet gelovig is, wordt daar heel sarcastisch over gedaan, alsof ze niks waard zijn. En alsof je niks serieus moet nemen van die mensen. De reden waarom dit is begrijp ik niet. Laatst heeft mijn oom, het geloof vaarwel gezegd, en wordt er nu ook door de familie gezegd dat hij eigenlijk nooit helemaal spoorde, en eigenlijk autistisch is.Hij is niet gediagnosticeerd met autisme, en ik herken daar ook niks in. Het is een heel gevoelige man, wat ik juist mis bij onze familie. Nu wordt mijn tante aan alle kanten gesteund omdat mijn oom dit besluit heeft gemaakt, en hem laten ze links liggen. Alsof hij er ineens niet meer bij hoort. Steeds meer ga ik hele nare dingen zien hoe het reformatorische geloof bij ons beleeft wordt. En zie alleen maar tweedeling door een bepaalde houding die gegeven word. Zoals ook mijn broertje die gaat naar dezelfde kerk als mijn ouders, met hem worden keuzes en besluiten van mij en mijn man besproken en hem gevraagd hoe hij daarin staat. Terwijl mijn broertje zelf van alles doet waar mijn ouders geen weet van hebben. Ik merk dat ik soms er weleens aan denk om ook uit het geloof te stappen, omdat het veel narigheid bezorgt. Het lijkt allemaal zo voor het buitenkantje ...Herkent iemand dit?

Ik herken het totaal niet. Ik ben op geen enkele manier zo opgevoed.

Maar zulke dingen gebeuren wel heel veel in kleine besloten groepen. Het heeft niks met de waarheid van het Christendom te maken, maar veel met de eenkennigheid van sommige christenen.

Heel veel sterkte!

Ik mijn directe familie- en kenissenkring herken ik het niet gelukkig (in ieder geval niet in de mate die je beschrijft, maar wie ontkomt er helemaal aan...), maar ik weet dat het wel speelt in onze gezindte.

En wat je gedachten "om ook uit het geloof te stappen" betreft: dat anderen zich op een vrome manier zonder God leven, zou je juist moeten aansporen om de Heere wel te zoeken. Iemand die godsdienstig zonder God leeft, is net zo los van God als iemand die niet-godsdienstig zonder God leeft. Beide zijn uitingen van vijandschap tegen God. Maar wees er van verzekerd dat je eeuwig spijt zal hebben als je God niet zoekt, en eeuwig gelukkig zal zijn als je de rust voor je ziel vind in de Heere Jezus Christus.

Helemaal eens met @Philpot!
Ik kom zelf niet uit zo'n familie maar toen ik in de familie van mijn man terecht kwam was/is dat ook héél erg aan de orde van de dag helaas!
Eerlijkheid gebied me te zeggen dat je als je er gevoelig voor bent (en dat was/ben ik) ga je er zelf ook in mee.
Gelukkig heeft de Heere mijn ogen geopend en probeer ik met alle lek en gebrek daar niet (meer) aan mee te doen en krijg ik ook nog weleens de kans om mensen te laten zien dat het zo niet mag!
Het heeft niets met het vrezen en zoeken van de Heere en proberen te leven naar Gods geboden te maken!
Zoek de Heere, verhard je harde hart niet alsjeblieft, bid juist voor hen.
Héél veel sterkte in en met deze moeilijke dingen!
Maar laat God niet los! Hij wil je verderf niet!

Heel herkenbaar; ik kom dat ontzettend vaak tegen in de pastorale praktijk.

Roddelen heeft onder ons vaak de betekenis van overtreding tegen het 9e gebod.
Dat is het ook, maar het heeft daarnaast ook een andere functie, namelijk de groepsvorming versterken door eenzelfde 'standpunt' te vormen en te delen.
En als je je niet in dat standpunt kan vinden, of zelfs niet geheel, werkt het als een splijtzwam.

Roddelen is niet alleen het gevolg van een andere geloofsbeleving (zoals in het geval van jouw oom), maar is er ook vaak de oorzaak van, vanwege die splijtzwam (zoals bij jou zelf). Het werkt dus 2 kanten op.

Dat geldt overigens ook voor andere soorten groepsvorming. Bijvoorbeeld door roddelen op de basisschool kan een kind binnen of juist buiten de groep komen te staan.

Als je iemand in een pastorale relatie hebt die hiervan het slachtoffer is, is het cruciaal om dat te begrijpen. Anders kom je niet of nauwelijks bij de pijn van het slachtoffer.

Helaas herken ik dit. Het is de reden dat ik met enkele leden van de familie het contact heb moeten verbreken. Althans, het intensieve contact. Ik zag dat mensen beschadigd werden hierdoor.
Bovendien is roddel gevaarlijk. Het is alsof je een veren kussen van een toren uitschudt, de veertjes waaien alle kanten op. En zie dan alle veertjes maar weer eens te pakken te krijgen. Dat lukt nooit!
Dus er zal altijd iets blijven hangen, waar rook is is vuur immers?

Ik was zelf een keer het slachtoffer, omdat er een anonieme brief naar de kerkenraad was gestuurd..
Tenminste, de k.r. zei dat er geen naam onder stond. Ik was jong en werd hier kompleet door overvallen, omdat ik vals beschuldigd werd.
Later begreep ik dat dit zo helemaal niet mag. Maar wist ik veel.
Het hakt er zo diep in.
Vele jaren later kwam ik er bij toeval achter wie de briefschrijver was, en toen begreep ik het helemaal niet meer.

Het zorgde er wel voor dat mijn man, pas toegetreden tot de kerk, er de brui aan wilde geven. Hij zei "als het er zo aan toe gaat, wil ik daar niks meer mee te maken hebben."

Ik ken dus het machteloze gevoel dat je overvalt, als je het onderwerp van een roddelpartij bent.

Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die deze neiging niet in hun hart hebben, en er dus tegen moeten vechten. Door er zelf niet aan mee te doen, dus afkappen als iemand over een ander wil gaan praten, kun je wel het goede voorbeeld geven. En dat zou moeten: overal, maar zeker binnen een christelijke gemeente. Er wordt veel kwaad gesticht op deze manier. En ik moet eerlijk bekennen dat ik soms achteraf denk: ik had deze man of vrouw gewoon moeten zeggen dat dit niet mag.

Het heeft ook wel te maken met de algehele cultuur binnen een gemeenschap. Op een klein dorpje zoals mijn woonplaats, is roddelen wat gebruikelijker dan op een plaats waar men elkaar minder kent. Dat is binnen en buiten de kerk aanwezig.

Het is denk ik wel mogelijk om je hier wat van af te sluiten, niet teveel in de roddelcircuits zitten helpt wel. Maar het voelt, zoals Mara ook zegt, op z'n minst erg ongemakkelijk als je er het lijdend voorwerp van bent. Tijdens een periode van onderzoeken in het ziekenhuis, die onzekerheid en spanning met zich meebracht, was 'het dorp' al eerder met de uitslag dan de internist - en gelukkig klopte de uitslag ook niet, want dan was ik er nu niet meer.

Mara schreef: Ik was zelf een keer het slachtoffer, omdat er een anonieme brief naar de kerkenraad was gestuurd..
Tenminste, de k.r. zei dat er geen naam onder stond. Ik was jong en werd hier kompleet door overvallen, omdat ik vals beschuldigd werd.
Later begreep ik dat dit zo helemaal niet mag. Maar wist ik veel.

Slecht van die kerkenraad. Voor anonieme berichten is maar één plek: de prullenbak.

Hendrikus schreef:

Mara schreef: Ik was zelf een keer het slachtoffer, omdat er een anonieme brief naar de kerkenraad was gestuurd..
Tenminste, de k.r. zei dat er geen naam onder stond. Ik was jong en werd hier kompleet door overvallen, omdat ik vals beschuldigd werd.
Later begreep ik dat dit zo helemaal niet mag. Maar wist ik veel.

Slecht van die kerkenraad. Voor anonieme berichten is maar één plek: de prullenbak.

Ik heb het later aangekaart op huisbezoek hoor. Zij erkenden dat dit niet goed was gegaan en dat dit nooit had mogen gebeuren.
Maar ja, het kwaad was al geschied.
En toen ik er achter kwam wie het was, (dat was pas echt schokkend, want waarom??) kon ik dat niet meer met diegene uitpraten, want de persoon was overleden. Ik laat het met opzet neutraal.

eilander schreef:Tijdens een periode van onderzoeken in het ziekenhuis, die onzekerheid en spanning met zich meebracht, was 'het dorp' al eerder met de uitslag dan de internist - en gelukkig klopte de uitslag ook niet, want dan was ik er nu niet meer.

Dat is precies het gevaar! De eerste begint met: ik denk het wel, de tweede zegt: waarschijnlijk wel en de derde weet het inmiddels dan wel met enige zekerheid.
Als kind deden we fluisteroortje. We zaten dan op een rijtje en de eerste fluisterde in: sperziebonen zijn vies.
Dat verwaterde dan naar lessiebonen op de fiets, om te eindigen in: kessienono is het niet.

Ik kom vanouds ook uit een dorpje en herken het ook wel een klein beetje. Ook hierin veel moeten leren door schade en schande, ook hier op RF.

Van nature ben ik heel direct, als ik hoor dat iemand iets over mij/ons gezegd zou hebben, bel ik op of ik ga er langs, eens vragen hoe het zit. Dat wordt niet altijd in dank afgenomen trouwens.
En in gezelschap heb ik altijd de stelregel, over wie we praten, diegene zou er ook bij kunnen zitten. Als dat niet mogelijk is, moeten we er ook niet over praten.
Dat wil niet zeggen dat ik nooit val voor de verleiding van roddelen natuurlijk.

Ik denk niet dat het meer voorkomt dan in de wereld. Minder zelfs denk. Wel nog steeds teveel.

Verder denk ik dat het ook eraan ligt waar je woont. In sommige dorpen is de sociale controle ontzettend aanwezig, dan word er logischerwijs meer gepraat met en over elkaar.

Zelf probeer ik me altijd voor te houden, als ik over iemand roddel, is het een kwestie van tijd dat diegene, en andere, ook over mij gaan roddelen. Wie niet roddelt, hoeft ook niet bang te zijn dat andere over hem/haar roddelen.

Ik herken het gelukkig niet in onze familie. Het getuigt volgens mij van bekrompen geesten. Ongetwijfeld in een bepaalde streek met hoge refo dichtheid. I.p.v. het geloof vaarwel te zeggen zou ik verhuizen.

Wat valt onder het begrip roddelen? En waarom roddelen we nou eigenlijk? Wat is de oorzaak van deze zonde? Sommige mensen lijken minder last te hebben van deze valkuil.

ejvl schreef:Ik kom vanouds ook uit een dorpje en herken het ook wel een klein beetje.

HersteldHervormd schreef:In sommige dorpen is de sociale controle ontzettend aanwezig, dan word er logischerwijs meer gepraat met en over elkaar.

Charles schreef:Ongetwijfeld in een bepaalde streek met hoge refo dichtheid

Nee beste mensen, dit is in de grote stad gebeurd, maar wel door iemand uit de gemeente waar ik kerkte.
En als het dan nog waar is, ben je ook wel boos vanwege het klikspaangehalte, maar het was echt niet waar!

Mara schreef:

ejvl schreef:Ik kom vanouds ook uit een dorpje en herken het ook wel een klein beetje.

HersteldHervormd schreef:In sommige dorpen is de sociale controle ontzettend aanwezig, dan word er logischerwijs meer gepraat met en over elkaar.

Charles schreef:Ongetwijfeld in een bepaalde streek met hoge refo dichtheid

Nee beste mensen, dit is in de grote stad gebeurd, maar wel door iemand uit de gemeente waar ik kerkte.
En als het dan nog waar is, ben je ook wel boos vanwege het klikspaangehalte, maar het was echt niet waar!

Je hebt het nu over één incident van pak weg 30 jaar geleden, welke valt in de catgeorie 'anonieme brieven'. En dat zal overal wel voorkomen.