TSD schreef:In mijn optiek mag je als kerkenraad alleen handelen wanneer je een niet anonieme brief krijgt en je hebt als kerkenraad vastgesteld dat de lijn van Matth. 18 is gevolgd, dus het betreffende onderwerp is eerst meerdere malen met de persoon zelf besproken.

Herman schreef:

TSD schreef:In mijn optiek mag je als kerkenraad alleen handelen wanneer je een niet anonieme brief krijgt en je hebt als kerkenraad vastgesteld dat de lijn van Matth. 18 is gevolgd, dus het betreffende onderwerp is eerst meerdere malen met de persoon zelf besproken.

Je kunt aan de hand van zo'n brief niet vaststellen of de bijbelse lijn is gevolgd. Dus het is altijd linea recta de prullenbak in.

eilander schreef:

Herman schreef:

TSD schreef:In mijn optiek mag je als kerkenraad alleen handelen wanneer je een niet anonieme brief krijgt en je hebt als kerkenraad vastgesteld dat de lijn van Matth. 18 is gevolgd, dus het betreffende onderwerp is eerst meerdere malen met de persoon zelf besproken.

Je kunt aan de hand van zo'n brief niet vaststellen of de bijbelse lijn is gevolgd. Dus het is altijd linea recta de prullenbak in.

Natuurlijk niet. Je moet hiermee terug naar de persoon die de brief heeft gestuurd. Die moet aangesproken worden!

J.C. Philpot schreef:

eilander schreef:

Herman schreef:

TSD schreef:In mijn optiek mag je als kerkenraad alleen handelen wanneer je een niet anonieme brief krijgt en je hebt als kerkenraad vastgesteld dat de lijn van Matth. 18 is gevolgd, dus het betreffende onderwerp is eerst meerdere malen met de persoon zelf besproken.

Je kunt aan de hand van zo'n brief niet vaststellen of de bijbelse lijn is gevolgd. Dus het is altijd linea recta de prullenbak in.

Natuurlijk niet. Je moet hiermee terug naar de persoon die de brief heeft gestuurd. Die moet aangesproken worden!

Uiteraard zou de persoon aangesproken moeten worden. Maar bij een anonieme brief is niet bekend wie diegene is, dus weet je niet wie je aan moet spreken. Dus dan is de prullenbak de enige optie.

eilander schreef:Wel goed lezen...

J.C. Philpot schreef:

eilander schreef:Wel goed lezen...

Herman schreef:

J.C. Philpot schreef:

eilander schreef:Wel goed lezen...

Ook gemist...

TSD schreef:Precies, ik bedoelde: We hebben het nu over anonieme brieven, maar ook bij niet-anonieme brieven / mededelingen zouden die niet zomaar in behandeling genomen mogen worden. Ik denk dat je daar heel strak in moet zijn.

J.C. Philpot schreef:

TSD schreef:Precies, ik bedoelde: We hebben het nu over anonieme brieven, maar ook bij niet-anonieme brieven / mededelingen zouden die niet zomaar in behandeling genomen mogen worden. Ik denk dat je daar heel strak in moet zijn.

De eerste vraag zou inderdaad aan de brievenschrijver moeten zijn: heb je dit eerst met degene die het betreft besproken?

Esther1987 schreef:Lieve allemaal,

Ik kom zelf uit een reformatorisch gezin, en het valt me nu ik zelf meer in de wereld kom op dat er binnen onze reformatorische familie vreselijk over anderen mensen word gepraat. Maar ook heel neerbuigend, zeker als iemand anders niet gelovig is, wordt daar heel sarcastisch over gedaan, alsof ze niks waard zijn. En alsof je niks serieus moet nemen van die mensen. De reden waarom dit is begrijp ik niet. Laatst heeft mijn oom, het geloof vaarwel gezegd, en wordt er nu ook door de familie gezegd dat hij eigenlijk nooit helemaal spoorde, en eigenlijk autistisch is.Hij is niet gediagnosticeerd met autisme, en ik herken daar ook niks in. Het is een heel gevoelige man, wat ik juist mis bij onze familie. Nu wordt mijn tante aan alle kanten gesteund omdat mijn oom dit besluit heeft gemaakt, en hem laten ze links liggen. Alsof hij er ineens niet meer bij hoort. Steeds meer ga ik hele nare dingen zien hoe het reformatorische geloof bij ons beleeft wordt. En zie alleen maar tweedeling door een bepaalde houding die gegeven word. Zoals ook mijn broertje die gaat naar dezelfde kerk als mijn ouders, met hem worden keuzes en besluiten van mij en mijn man besproken en hem gevraagd hoe hij daarin staat. Terwijl mijn broertje zelf van alles doet waar mijn ouders geen weet van hebben. Ik merk dat ik soms er weleens aan denk om ook uit het geloof te stappen, omdat het veel narigheid bezorgt. Het lijkt allemaal zo voor het buitenkantje ...Herkent iemand dit?

DDD schreef:Ik herken het totaal niet. Ik ben op geen enkele manier zo opgevoed.

Maar zulke dingen gebeuren wel heel veel in kleine besloten groepen. Het heeft niks met de waarheid van het Christendom te maken, maar veel met de eenkennigheid van sommige christenen.

Heel veel sterkte!

Esther1987 schreef:Lieve allemaal,

Ik kom zelf uit een reformatorisch gezin, en het valt me nu ik zelf meer in de wereld kom op dat er binnen onze reformatorische familie vreselijk over anderen mensen word gepraat. Maar ook heel neerbuigend, zeker als iemand anders niet gelovig is, wordt daar heel sarcastisch over gedaan, alsof ze niks waard zijn. En alsof je niks serieus moet nemen van die mensen. De reden waarom dit is begrijp ik niet. Laatst heeft mijn oom, het geloof vaarwel gezegd, en wordt er nu ook door de familie gezegd dat hij eigenlijk nooit helemaal spoorde, en eigenlijk autistisch is.Hij is niet gediagnosticeerd met autisme, en ik herken daar ook niks in. Het is een heel gevoelige man, wat ik juist mis bij onze familie. Nu wordt mijn tante aan alle kanten gesteund omdat mijn oom dit besluit heeft gemaakt, en hem laten ze links liggen. Alsof hij er ineens niet meer bij hoort. Steeds meer ga ik hele nare dingen zien hoe het reformatorische geloof bij ons beleeft wordt. En zie alleen maar tweedeling door een bepaalde houding die gegeven word. Zoals ook mijn broertje die gaat naar dezelfde kerk als mijn ouders, met hem worden keuzes en besluiten van mij en mijn man besproken en hem gevraagd hoe hij daarin staat. Terwijl mijn broertje zelf van alles doet waar mijn ouders geen weet van hebben. Ik merk dat ik soms er weleens aan denk om ook uit het geloof te stappen, omdat het veel narigheid bezorgt. Het lijkt allemaal zo voor het buitenkantje ...Herkent iemand dit?

Esther1987 schreef:Lieve allemaal,

Ik kom zelf uit een reformatorisch gezin, en het valt me nu ik zelf meer in de wereld kom op dat er binnen onze reformatorische familie vreselijk over anderen mensen word gepraat. Maar ook heel neerbuigend, zeker als iemand anders niet gelovig is, wordt daar heel sarcastisch over gedaan, alsof ze niks waard zijn. En alsof je niks serieus moet nemen van die mensen. De reden waarom dit is begrijp ik niet. Laatst heeft mijn oom, het geloof vaarwel gezegd, en wordt er nu ook door de familie gezegd dat hij eigenlijk nooit helemaal spoorde, en eigenlijk autistisch is.Hij is niet gediagnosticeerd met autisme, en ik herken daar ook niks in. Het is een heel gevoelige man, wat ik juist mis bij onze familie. Nu wordt mijn tante aan alle kanten gesteund omdat mijn oom dit besluit heeft gemaakt, en hem laten ze links liggen. Alsof hij er ineens niet meer bij hoort. Steeds meer ga ik hele nare dingen zien hoe het reformatorische geloof bij ons beleeft wordt. En zie alleen maar tweedeling door een bepaalde houding die gegeven word. Zoals ook mijn broertje die gaat naar dezelfde kerk als mijn ouders, met hem worden keuzes en besluiten van mij en mijn man besproken en hem gevraagd hoe hij daarin staat. Terwijl mijn broertje zelf van alles doet waar mijn ouders geen weet van hebben. Ik merk dat ik soms er weleens aan denk om ook uit het geloof te stappen, omdat het veel narigheid bezorgt. Het lijkt allemaal zo voor het buitenkantje ...Herkent iemand dit?