Een buitengewoon boek, met buitengewone inzichten. Ik lees steeds een klein stukje en verbaas mij over de geheiligde inzichten die zij in dit boek te berde brengt. Zoals over het verband tussen je bed opmaken en bidden en over de slechte invloed van een mobiele telefoon op de rust van de ochtendrituelen, ook in het licht van de ontmoeting met God. Er zou ontzettend veel uit het boek te citeren zijn.
Zo schrijft ze naar aanleiding van de badkamerspiegel:
Al onze lichamelijke oefening in de gezamenlijke eredienst -ons knielen, zingen, eten, drinken, staan, opheffen van handen, gebaren- nemen we mee naar de badkamer op een doorsneedag als we naar de spiegel kijken. Het lichaam dat we gebruiken in de wekelijkse eredienst is hetzelfde lichaam als waarmee we aan de keukentafel zitten, in bad gaan en 's avonds in bed stappen.
Als ik bij de wastafel sta en tandenpoets en mijzelf in de spiegel zie, dan wil ik dat dat een daad van zegening is, waarin ik besef dat deze tanden die ik poets, gemaakt zijn door God met een goed doel, dat mijn lichaam onlosmakelijk verbonden is met mijn ziel, en dat beide zorg verdienen. Dankzij het belichaamde werk van Jezus is mijn lichaam bestemd voor verlossing en eeuwige eredienst - voor eeuwig huppelen, springen, draaien en handen opheffen en knielen en dansen en zingen en kauwen en proeven.
Dit is een groot mysterie. Mijn tanden zullen er zijn in de eeuwigheid en ze zijn eeuwig goed.
Als ik tandenpoets dring ik, op de kleinst mogelijke manier, de dood en de chaos terug die mijn lichaam onvermijdelijk zullen overvallen. Ik ben stof dat stof poetst. En toch ben ik niet alleen stof. Toen God mensen vormde uit het stof, blies hij -door onze lippen en tanden -zijn eigen adem in ons.
Daarom vecht ik tegen het verval van mijn lichaam. Ik zal er zo goed mogelijk voor zorgen, weten dat mijn lichaam heilig is en dat ervoor zorgen (en voor de andere lichamen om mij heen) een heilige daad is. Ik houd me vast aan de waarheid dat mijn lichaam, in alle gebrokenheid, geliefd is, en dat het op een dag zal zijn zoals het opstandingslichaam van Christus: heerlijk.
Tandenpoetsen is dus een gebed zonder woorden, een daad van aanbidding die de hoop verkondigt van wat nog komt. Mijn frisse adem- een voorsmaak van heerlijkheid.