Gereformeerde Gemeenten

[HHR]

Je kunt wel zeggen: De scheidslijn kan zelfs over de tafel lopen.

[Bourdon16]

Zomaar een (belangrijke) greep: dat er van ons (mij) niets goeds is te verwachten, dat mijn godsdienstige gevoelens niet meedoen, maar dat God komt om Zijn recht. Dat we zelfbedriegers zijn, dat er een scheidslijn loopt dwars over de Avondmaalstafel, dat God niets kan met ons vrome kerkelijke leventje.

Vanzelfsprekend is dit lang niet alles wat ik hoor, maar bij dergelijke onderwerpen wordt er nogal eens gesteigerd in mijn hart.

Met de aanvulling van Mannetje snap ik dat best. Behalve van die scheidslijn, waar wordt dat op gebaseerd? Dat kan een dominee toch niet weten? Dat er nadruk is op zelfonderzoek en dat we een bedrieglijk hart hebben kan zo zijn, maar stellen dat die scheidslijn er is, kan volgens mij niet. Of begrijp ik dat verkeerd?

Die opmerking heb ik een predikant ook wel eens horen maken wat betreft die scheidslijn. Daar kwam toen wat ophef over binnen familie. Wat echter bedoelt word is: er zijn er aangegaan, anderen zijn blijven zitten. Er was dus een scheiding. Daar is echter niet mee bedoeld, dat de predikant als hartenkenner optrad en zich uitsprak over het geestelijk leven van avondmaalsgangers.

Zo is het bij ons niet bedoeld, ik hoor dat bij herhaling nadrukkelijk uitleggen als: de scheidslijn loopt over de tafel. Er zullen er onder de Avondmaalsgasten zijn die zich bedriegen.

Wat dan natuurlijk wel alles uitmaakt, is het herderhart van waaruit zoiets dat al dan niet gezegd wordt. Zeg je dat zonder bewogenheid, beschuldigend? Of met een wenend hart?

Misschien bedoelt hij zichzelf wel.

[JanRap]

Met de aanvulling van Mannetje snap ik dat best. Behalve van die scheidslijn, waar wordt dat op gebaseerd? Dat kan een dominee toch niet weten? Dat er nadruk is op zelfonderzoek en dat we een bedrieglijk hart hebben kan zo zijn, maar stellen dat die scheidslijn er is, kan volgens mij niet. Of begrijp ik dat verkeerd?

Die opmerking heb ik een predikant ook wel eens horen maken wat betreft die scheidslijn. Daar kwam toen wat ophef over binnen familie. Wat echter bedoelt word is: er zijn er aangegaan, anderen zijn blijven zitten. Er was dus een scheiding. Daar is echter niet mee bedoeld, dat de predikant als hartenkenner optrad en zich uitsprak over het geestelijk leven van avondmaalsgangers.

Zo is het bij ons niet bedoeld, ik hoor dat bij herhaling nadrukkelijk uitleggen als: de scheidslijn loopt over de tafel. Er zullen er onder de Avondmaalsgasten zijn die zich bedriegen.

Wat dan natuurlijk wel alles uitmaakt, is het herderhart van waaruit zoiets dat al dan niet gezegd wordt. Zeg je dat zonder bewogenheid, beschuldigend? Of met een wenend hart?

Misschien bedoelt hij zichzelf wel.

Een vroom kerkelijk leven is helemaal niks mis mee. Wat jammer toch dat we in wat we noemen de gereformeerde gezindte een heel eigen spraakgebruik ontwikkeld hebben. We kunnen beter de formulieren naspreken. Daar lezen we ook niets over een scheidslijn die over de avondmaalstafel loopt. Dat is meer een one-liner van predikanten die 'rechtzinnig en onderscheidenlijk' willen lijken. Bij Voetius lees ik dat de sacramenten alleen zijn voor de gelovigen, of die men naar het oordeel der liefde, vanwege hun belijdenis en levenswandel, voor gelovigen houdt. Dat oordeel der liefde, aangereikt in de DL trouwens, hoor je weinig over. Maar het is is een bekende oude regel: de kerk oordeelt niet over het hart. Dat betekent ook dat verdachtmakingen vanaf de kansel ongewenst zijn.

[JanRap]

Met de aanvulling van Mannetje snap ik dat best. Behalve van die scheidslijn, waar wordt dat op gebaseerd? Dat kan een dominee toch niet weten? Dat er nadruk is op zelfonderzoek en dat we een bedrieglijk hart hebben kan zo zijn, maar stellen dat die scheidslijn er is, kan volgens mij niet. Of begrijp ik dat verkeerd?

Die opmerking heb ik een predikant ook wel eens horen maken wat betreft die scheidslijn. Daar kwam toen wat ophef over binnen familie. Wat echter bedoelt word is: er zijn er aangegaan, anderen zijn blijven zitten. Er was dus een scheiding. Daar is echter niet mee bedoeld, dat de predikant als hartenkenner optrad en zich uitsprak over het geestelijk leven van avondmaalsgangers.

Zo is het bij ons niet bedoeld, ik hoor dat bij herhaling nadrukkelijk uitleggen als: de scheidslijn loopt over de tafel. Er zullen er onder de Avondmaalsgasten zijn die zich bedriegen.

Wat dan natuurlijk wel alles uitmaakt, is het herderhart van waaruit zoiets dat al dan niet gezegd wordt. Zeg je dat zonder bewogenheid, beschuldigend? Of met een wenend hart?

Misschien bedoelt hij zichzelf wel.

Een vroom kerkelijk leven is helemaal niks mis mee. Wat jammer toch dat we in wat we noemen de gereformeerde gezindte een heel eigen spraakgebruik ontwikkeld hebben. We kunnen beter de formulieren naspreken. Daar lezen we ook niets over een scheidslijn die over de avondmaalstafel loopt. Dat is meer een one-liner van predikanten die 'rechtzinnig en onderscheidenlijk' willen lijken. Bij Voetius lees ik dat de sacramenten alleen zijn voor de gelovigen, of die men naar het oordeel der liefde, vanwege hun belijdenis en levenswandel, voor gelovigen houdt. Dat oordeel der liefde, aangereikt in de DL trouwens, hoor je weinig over. Maar het is is een bekende oude regel: de kerk oordeelt niet over het hart. Dat betekent ook dat verdachtmakingen vanaf de kansel ongewenst zijn.

[Maanenschijn]

Zaterdagmorgen dronk ik een bakje koffie bij twee GGers op leeftijd. Ze verzuchtte: we horen 95% wat het allemal niet is, maar amper wat het wel is.

Ze beluisteren (daar ben ik van overtuigd) naar Gods ware knechten in hun eigen gemeente. En vullen dat aan door de week met het beluisteren en lezen van andere preken. Zij zullen hun kerkverband niet verlaten. Op één na hebben hun kinderen dat allemaal wel gedaan. Dat geeft verdriet bij hen. Maar ook het besef dat Gods knechten soms afdwalen van de gezonde leer. En dat gevolgen heeft. In het beste geval vertrekt men naar een andere kerk. In het slechtste geval haakt men af.

Het is niet om het even waar we met ons gezin ter kerke gaan. Een predikant en kerkenraad heeft een grote verantwoordelijkheid. Maar ouders hebben dat ook. Hun doopbelofte komt in het geding als de bazuin niet (meer) zuiver blaast.

Ik weet best dat er mensen vertrekken uit narrigheid of een gewenst gemakkelijk leven. Maar die mensen worden vaak als afleidingsmanoeuvre gebruikt om de te kort schietende prediking te maskeren of te ontkennen.

Ik haal het GG-kopje-koffie aan omdat het in dit topic past, maar het is toe te passen binnen vrijwel elk kerkverband of --genootschap binnen ons forumverband, naar mijn mening. Al valt het wat minder op als men van de ene HHG vertrekt naar de naburige HHG. De reden kan het zelfde zijn.

Toch blijf ik vragen stellen bij die zogenaamd tekortschietende prediking. Daar maak ik me niet populair mee want het is mainstream om de prediking de schuld te geven. En eerlijk gezegd (in het algemeen) ook heerlijk makkelijk. Ik denk eerlijk gezegd dat we gezindtebreed te rechthebbend in de kerk zitten, mezelf inclusief. Als we er zitten als mensen die niets, maar dan ook echt niets verdienen, dan wordt elk woord een wonder en verder zoeken we dan de binnenkamer om om met de Heere te spreken over evt. zorgen over de prediking. Persoonlijk vind ik het klagen en praten tijdens de koffie al een veeg teken. Wat er op zondag eventueel ontbreekt, ontbrak waarschijnlijk eerder die week in de binnenkamers. Wie van ons kan zeggen even lang voor de dominee te liggen worstelen als dat hij het woord (Woord) op zondag tot ons richt? Zeg maar zo'n twee keer 45 minuten per week?

Ik niet.

Je bijdrage staat bol van het frame van veronderstelling.

1) er is voor jou maar één gezichtspunt: per definitie is de vertrekker fout. De prediking is altijd goed.
2) een oprechte verzuchting van ouders die terugkijken is klagen en een veeg teken.
3) Een niet-rechthebbend mens moet zeker blijven. Ook al zit er nooit een woordje bij en blijft hij/in het donker omdat de Christus in de prediking veelal ontbreekt is dat heel niet erg. Ook niet voor je kinderen of zo.

Ik sla het een beetje plat en weet uit eerdere berichten dat je kerkverband aan je hart gaat. Maar je poneert en vergeestelijkt en daarbij veroordeel je oprechte zorgen en wil je niet horen van 'de andere kant van jouw verhaal'.

Dat maakt een gesprek wat lastig.

[GGotK]

Niemand hoeft me te vertellen dat de prediking die ook ik zondags hoor mijn godsdienstige benen breekt en afrekent met dat waar ik me fijn bij voel. Het Evangelie is niet naar de mens.

Zou je dit wat concreet willen maken? Ik kan me er even niet zo veel bij voorstellen.

Zomaar een (belangrijke) greep: dat er van ons (mij) niets goeds is te verwachten, dat mijn godsdienstige gevoelens niet meedoen, maar dat God komt om Zijn recht. Dat we zelfbedriegers zijn, dat er een scheidslijn loopt dwars over de Avondmaalstafel, dat God niets kan met ons vrome kerkelijke leventje.

Vanzelfsprekend is dit lang niet alles wat ik hoor, maar bij dergelijke onderwerpen wordt er nogal eens gesteigerd in mijn hart.

Met de aanvulling van Mannetje snap ik dat best. Behalve van die scheidslijn, waar wordt dat op gebaseerd? Dat kan een dominee toch niet weten? Dat er nadruk is op zelfonderzoek en dat we een bedrieglijk hart hebben kan zo zijn, maar stellen dat die scheidslijn er is, kan volgens mij niet. Of begrijp ik dat verkeerd?

Dat wordt toch wel vaker door een GG predikant gezegd. Ik kan me ook nog herinneren dat ds van Eckeveld dat wel eens zei tijdens een nabetrachting in een gemeente waar hij toentertijd consulent was: een scheidslijn dwars door de gemeente en de Avondmaalstafel, m.a.w.: er waren er die wel gerechtigd waren om aan te gaan, maar nog konden leven van de kruimels die van de tafel vielen en er waren er die wel deelnamen aan het HA , maar zichzelven bedrogen. Alhoewel dat vast een aanname was, heeft deze 'uitdrukking' bijbels/historisch gezien wel goede papieren.

[Geytenbeekje]

Toch snap ik het ook weer niet zo goed. Juist als je de Heere vreest kan je toch ook helemaal op kunnen gaan in een preek die wat meer de aandacht richt op de vruchten vanuit God gegeven en kunnen verblijden wat God aan zo'n ziel doet.

[Bertiel]

Dat wordt toch wel vaker door een GG predikant gezegd. Ik kan me ook nog herinneren dat ds van Eckeveld dat wel eens zei tijdens een nabetrachting in een gemeente waar hij toentertijd consulent was: een scheidslijn dwars door de gemeente en de Avondmaalstafel, m.a.w.: er waren er die wel gerechtigd waren om aan te gaan, maar nog konden leven van de kruimels die van de tafel vielen en er waren er die wel deelnamen aan het HA , maar zichzelven bedrogen. Alhoewel dat vast een aanname was, heeft deze 'uitdrukking' bijbels/historisch gezien wel goede papieren.

Dat vind ik bijzonder hoogmoedig als je dat als consulent durft te zeggen

[GGotK]

Dat wordt toch wel vaker door een GG predikant gezegd. Ik kan me ook nog herinneren dat ds van Eckeveld dat wel eens zei tijdens een nabetrachting in een gemeente waar hij toentertijd consulent was: een scheidslijn dwars door de gemeente en de Avondmaalstafel, m.a.w.: er waren er die wel gerechtigd waren om aan te gaan, maar nog konden leven van de kruimels die van de tafel vielen en er waren er die wel deelnamen aan het HA , maar zichzelven bedrogen. Alhoewel dat vast een aanname was, heeft deze 'uitdrukking' bijbels/historisch gezien wel goede papieren.

Dat vind ik bijzonder hoogmoedig als je dat als consulent durft te zeggen

Welnee, heeft niets met hoogmoedigheid te maken.

[Mannetje]

Het moeilijke van getypte teksten is dat alle context en intonatie verdwenen is. Mogelijk ken de consulent de gemeente wel, of in ieder geval gemeenteleden.
Neemt niet weg dat ik de stelling dat het zo is, onzorgvuldig vind. Als er geen onbekeerden aangingen, spreek je wel een ernstig oordeel uit.
Tegelijk vind ik het even zorgelijk, zo niet zorgelijker, als niet opgemerkt zou mogen worden de scheiding ook door de Avondmaalstafel zou kunnen lopen.

[Bertiel]

De DL hebben het oordeel van de liefde.
In een gemeente waar 95% deel neemt is dit een prima uitspraak inderdaad

[Tiberius]

Dat wordt toch wel vaker door een GG predikant gezegd. Ik kan me ook nog herinneren dat ds van Eckeveld dat wel eens zei tijdens een nabetrachting in een gemeente waar hij toentertijd consulent was: een scheidslijn dwars door de gemeente en de Avondmaalstafel, m.a.w.: er waren er die wel gerechtigd waren om aan te gaan, maar nog konden leven van de kruimels die van de tafel vielen en er waren er die wel deelnamen aan het HA , maar zichzelven bedrogen. Alhoewel dat vast een aanname was, heeft deze 'uitdrukking' bijbels/historisch gezien wel goede papieren.

Dat vind ik bijzonder hoogmoedig als je dat als consulent durft te zeggen

Niet per se hoogmoedig maar wantrouwen en oordeel; één van de ernstigste ziektes in de reformatorische kring.

[Herman]

Niet per se hoogmoedig maar wantrouwen en oordeel; één van de ernstigste ziektes in de reformatorische kring.

Dat ligt aan de manier waarop het gebracht wordt. Als een persoonlijk oordeel, of als een bijbelse spiegel?

[pierre27]

Het moeilijke van getypte teksten is dat alle context en intonatie verdwenen is. Mogelijk ken de consulent de gemeente wel, of in ieder geval gemeenteleden.
Neemt niet weg dat ik de stelling dat het zo is, onzorgvuldig vind. Als er geen onbekeerden aangingen, spreek je wel een ernstig oordeel uit.
Tegelijk vind ik het even zorgelijk, zo niet zorgelijker, als niet opgemerkt zou mogen worden de scheiding ook door de Avondmaalstafel zou kunnen lopen.

Hoe was het bij het eerste Avondmaal? Totaal geen verkeerde uitdrukking wanneer die in het algemeen gesteld wordt.

[GGotK]

Het moeilijke van getypte teksten is dat alle context en intonatie verdwenen is. Mogelijk ken de consulent de gemeente wel, of in ieder geval gemeenteleden.
Neemt niet weg dat ik de stelling dat het zo is, onzorgvuldig vind. Als er geen onbekeerden aangingen, spreek je wel een ernstig oordeel uit.
Tegelijk vind ik het even zorgelijk, zo niet zorgelijker, als niet opgemerkt zou mogen worden de scheiding ook door de Avondmaalstafel zou kunnen lopen.

Hoe was het bij het eerste Avondmaal? Totaal geen verkeerde uitdrukking wanneer die in het algemeen gesteld wordt.

Natuurlijk wordt die in het algemeen gesteld, er worden geen namen genoemd. Ik vind het wel een juiste uitdrukking en ik begrijp de ophef er niet over.