Ik begrijp je vraag ook wel. Ik durf te zeggen dat de bekering begint voor je er zelf erg in hebt. Maar daar moet je zeker geen rust in vinden en bij een waarachtige bekering zul je daar ook zeker niet tevreden mee zijn. Als je je ellende gaat inzien heb je de Heere Jezus nog niet als Verlosser gevonden, maar als de Heere dat in je heeft gewerkt zie ik dat als een begin in de weg van de bekering. (Laten we ook niet oordelen over mensen die hierin nooit een stap verder zijn gekomen en zijn blijven hangen in de ellende. Dat is niet goed te praten, zeker niet! Maar als je vanaf je jonge jaren dat als prediking meekrijgt is het echt moeilijk om dat te doorbreken. Ik durf echt niet zo te zeggen dat zij allemaal verloren zijn, al durf ik ze wel te waarschuwen dat het geen Bijbelse weg is)Onbekende schreef:Ok, heb even vet gemaakt waarom ik dat erin lees. Maar goed om te weten dat je dat niet bedoeld.Eloesje schreef:Nee dat zeg ik niet.Onbekende schreef:Dus iemand die Christus nog niet gevonden heeft, is al wel bekeerd?Eloesje schreef:Wanneer is het punt van bekering? Als je gaat zoeken of als je gevonden hebt? Ellendekennis begint al voor je Christus gevonden hebt en blijft de rest van je leven. Als je echte ellendekennis hebt (dus niet alleen verstandelijk) ben je al zoekend gemaakt en zie ik dat als als bekering. Je hebt Christus nog niet gevonden, Hij is het begonnen in je leven, Hij zal het ook afmaken! Al kun je dat zelf misschien nog niet zo zien, achteraf vallen stukjes op hun plek.
Ik zie dat als groot gevaar. Een derde weg. Rust buiten Christus is geen rust, en ook geen redding.
Het is het begin van Gods werk. En dat zal Hij afmaken al zie je daar zelf pas later iets van. Dat bedoel ik, achteraf kun je dat pas zeggen.
@Herman dan was ik inderdaad te snel met mijn conclusie.
En nee, het gaat niet altijd bij iedereen hetzelfde dus het is echt geen meetlat, maar we zijn het toch met elkaar eens dat we van onszelf geen ellendekennis hebben. Ja, met ons verstand weten we dat we bekering nodig hebben, maar voor je zover bent dat je toegeeft het zelf niet te kunnen maar ook niet te willen, daar is echt ontdekkende genade voor nodig. Daar moeten we niet overheen stappen, maar we moeten het ook niet lijdelijk afwachten.
Mooi van het lied eens was ik een vreemdeling:
'Maar toen mij Gods Geest al mijn schuld had ontdekt,
Toen werd in mijn ziele de vreze gewekt,
Toen voelde ik wat eisen Godsheiligheid deed;
Daar werd al mijn deugd een wegwerpelijk kleed!'
En of dat nu links of rechtsom gaat, dat maakt niet uit, als je maar uitkomt bij het kruis, bij Christus Zelf. Mét al je zonden en ellende. En volgens mij is iedereen die aan deze discussie meedoet het daar mee eens als ik zo de reacties leest.