Wintervakantie in Fiss.
Nog even geduld dan volgen hier de vakantiebelefenissen van Daphne, Jelle's vrouw (Annie) en jelle zelf.
Ik ben nog even bezig maar dan volgt het verslag + foto's.
Wintervakantie in Fiss
-
Lecram
-
limosa
-
limosa
:D
-
Jelle
Hier dan een klein verslag van onze vakantie, :,:,:,:,:,:,:,
Wintervakantie in Oostenrijk in Fiss.
23 januari tot 31 januari.
23 Januari 2004
Eindelijk is het dan weer zover. Na een veel te korte nacht, de avond ervoor pas om half twaalf naar bed gegaan, en onrustig slapen, begon de wekker om 4.10 uur dan toch aan zijn of haar ochtendroep. Nu snel ons bed uit want we moeten zorgen om op tijd bij Daphne thuis te zijn, waar we om 4.45 uur hadden afgesproken. Na aankleden en wat eten naar binnen te hebben gewerkt vertrok ik dan toch nog net even te laat om op tijd bij Daphne te zijn. Maar, misschien wel tot spijt van diverse forummers hier, hebben we de tijd wat kunnen inlopen door op dit vroege ochtenduur de toegestane snelheid te overtreden zodat we maar twee minuten te laat aankwamen.
Uiteindelijk vertrokken we vanuit Gouda om 5.15 uur richting Fiss in Oostenrijk.
Na enkele uren gereden te hebben begon de korte slaap die we hadden gehad zijn invloed uit te oefenen en besloot ik toch maar even te stoppen, wat frisse lucht te happen en gelijk maar vast benzine te tanken. Toen we bij de benzine pomp aankwamen bleken daar helemaal geen pompen meer te zijn. De plaats waar de pompen gestaan hadden was verworden tot een terrein waar het wel leek of er een bom gevallen was. Er zal vermoedelijk wel een nieuw pompstation gebouwd worden. We hebben daar maar even wat rondgelopen en een boterham gegeten en even later weer vertrokken.
Uren later toen we weer wilde stoppen om te tanken overkwam ons weer hetzelfde. Ook hier was de pomp vertrokken, dus moesten we verder naar een volgende pomp die 27 km verderop zou zijn. Inmiddels was het lampje gaan branden van de benzine dat we nog maar honderd kilometer konden rijden. Geen probleem want 27 km. Verderop zou er een pomp zijn. Helaas moesten we na tien kilometer een andere autobahn nemen richting Stuttgart en zagen we voorlopig nog geen pompstation. Uiteindelijk toen de meter aan gaf dat we nog maar 23 kilometer konden rijden, zagen we tot onze opluchting dan toch een benzinepomp, en nu maar hopen dat ook deze niet was opgeblazen. (hahaha). Maar gelukkig konden we hier dus wel benzine tanken.
Uiteindelijk is de reis zeer vlot verlopen. Op de rustige stukken hebben we de uitlaat van de auto eens even goed kunnen doorblazen en alle roet er weer eens uit kunnen branden en kwamen we tot enorme snelheden die ver boven de truttige Nederlandse toegestane snelheden lag. Eindelijk weer eens echt autorijden, alhoewel je ook weer niet ongestraft zomaar gas kan geven, als vrouwlief naast je de meter in de gaten blijft houden. Maar we hebben wel weer eens echt auto kunnen rijden.
Of onze Daphne dit allemaal wel beviel weet ik niet maar ik heb van de achterbank in de auto geen angstkreten waargenomen, alhoewel ik soms wel vond dat ze er erg bleek uitzag. Maar dat kan ook komen aan het zon te kort in Nederland.
Tenslotte kwamen we zo vroeg Oostenrijk binnen dat we het vermoeden hadden om s’middags om twee uur al ter plaatse te kunnen zijn.
Nou dat viel even tegen. Ten eerste om dat de afstand die we nog op de binnenwegen moesten rijden veel meer was dan we verwacht hadden en tenslotte liepen we vast in de plaats Landeck. In Landeck konden we geen richtingsborden vinden naar Ladis, Fiss of Serfaus, drie bekende wintersportplaatsen vlak bij elkaar. Bij Landeck had ik op de kaart gezien dat er een nieuwe tunnel van omstreeks 7 kilometer lengte aangelegd was, maar ook deze tunnel konden we niet vinden. Ook wegennummers gaven geen uitkomst, want die stonden gewoon niet op de borden. Uiteindelijk na wat rondrijden kwamen we de Landecktunnel in, helaas de verkeerde kant op en moesten we aan het eind weer via wat omwegen de andere kant van de tunnel zien te vinden. Daar zagen we ook ineens de borden Fiss en Ladis en Serfaus staan. Na de tunnel nu dus weer van de andere kant doorgereden te zijn kwamen we uiteindelijk aan in Ladis. We hadden ruim een halfuur verloren door het zoeken en kwamen toch nog s’middags om drie uur aan in Ladis. In deze plaats hadden we een overnachting geboekt, via het internet, omdat we op vrijdag nog niet in ons eigen hotel terecht konden. Inmiddels hadden we vanaf halverwege Duitsland al heel wat sneeuw gezien en Oostenrijk was werkelijk bedolven onder de sneeuw. In Ladis hebben we dan ook even moeten vragen naar het adres van het betreffende pension en dat bleek een twee kilometer buiten het dorp te staan richting Fiss. Wij daar heen gereden. Op het internet had ik al wel foto’s gezien van het pension en het lag volgens mij op een heuvel met een smal pad er heen. Toen we dan ook richting Fiss reden zag ik al snel het bekende pension van de foto op een heuvel staan. Een schitterend gezicht, het lag stralend in de zon, we hadden al vanaf 11 uur s’morgens zonnig weer, en een smal paadje vanaf de weg naar beneden moesten we oprijden om er te komen. Het pad was zo smal dat er geen plaats was voor tegenliggers en het liep kronkelend richting het heuveltje waar we moesten zijn. Onderaan die heuvel moesten we behoorlijk stijl naar boven en ik vreesde dat ik dat, ondanks de winterbanden, niet zou kunnen trekken. Maar goed toch maar doorgereden en lang leven de winterbanden en de achterwiel aandrijving kwamen we keurig boven op de heuvel terecht. Uitstappend keken we uit over een schitterend berglandschap geheel wit door de grote hoeveelheid sneeuw. De zon schitterde aan alle kanten over dit wonderlijke landschap en terwijl ik even stond te genieten van het uitzicht, kwam inmiddels de eigenaar van het pension ons begroeten. Hij had ons al vanuit de verte op het pad zien aankomen en wilde ons ook helpen de nodige spullen uit de auto te halen.
We liepen met hem mee het pension in en het viel ons op dat het zo bijzonder schoon en keurig verzorgd eruit zag. Het verfwerk was werkelijk onbeschadigd, het leek wel alsof het hele spul vorige week pas was neergezet. Nou dat was werkelijk een pluim waard. En dan te bedenken dat we daar voor logies en ontbijt maar 25 euro behoefden te betalen. Na kennis gemaakt te hebben met zijn vrouw, die overigens vloeiend Nederlands sprak, volgens haar geleerd bij haar ouders thuis die ook een hotel hadden waar veel Nederlandse kinderen kwamen en zij zodoende van die kinderen weer Nederlands leerden spreken, kregen we de nodige informatie van haar over waar we s’avonds konden eten. Zij raden ons aan te eten bij het kasteel op de berg in het dorp. Dit kasteel hadden we bij aankomst in Ladis al zien staan en zag er erg mooi uit.
Uiteindelijk heeft ze voor ons plaatsen gereserveerd omdat het er bijzonder druk is en we nog maar net terecht konden.
In de avond, in het donker, met de auto weer dat pad af richting dorp en kasteel. Ook bij het kasteel was een enorm steile helling die we opmoesten, maar ook dat lukte weer. We kwamen op een groot parkeerterrein waar het restaurant naast het kasteel stond. Een schitterend onderkomen met veel sfeer. Even voelde ik me daar de kasteel heer en mijn vrouw als kasteel vrouwe, Daphne was uiteindelijk lady Rowena. Nou we hebben daar heerlijk gegeten en zijn uiteindelijk geheel voldaan terug gegaan naar ons pension en hebben daar heerlijk geslapen.
De volgende ochtend 24 januari, namen we met een beetje weemoed afscheid van deze mensen, en als we niets hadden afgesproken dan hadden we daar nog wel de hele week willen blijven.
In Fiss aangekomen, het was maar 3 kilometer verderop, kwamen we aan bij ons hotel waar we deze week zouden verblijven. Ook dit hotel hadden we geboekt via het internet en we zijn er enorm tevreden over. Het ziet er schoon en verzorgd uit en we hebben heerlijke kamers met uitzicht over het besneeuwde dal.
We besloten zaterdagmiddag toch nog een losse skikaart te kopen om toch vast wat te skiën. Dat skiën trekt je zo aan dat je niet kan wachtend dat het maandag is om te kunnen gaan skiën. Uiteraard wordt er op zondag niet geskied dus zaterdagmiddag toch maar kaarten gekocht voor een middag. Daphne die vorig jaar voor het eerst ging skiën met ons zou ook meegaan en we besloten om maar de gemakkelijkste piste op te zoeken, wat aangegeven wordt met blauwe borden. Deze piste was ook wel erg gemakkelijk zodat je bijna wel in een rechte lijn naar beneden kan gaan.
Uiteraard bleven we natuurlijk even wachten op Daphne om te zien of het wilde lukken en in het geniep om te zien of ze zou vallen. (binnenpret natuurlijk) Maar wonder boven wonder ging het met Daphne bijzonder goed. Alleen waar ze precies heen heeft geskied weet ik niet, want volgens mij is ze gewoon achter mij aangekomen over de blauwe piste, maar toch blijft zij vermelden dat ze een stuk over een zwarte piste is gekomen. Nou overdrijven kan ik ook maar om nu van blauw ineens op zwart te komen lijkt me wel heel erg sterk. Ik heb haar maar in de waan gelaten dat het zwart was en toen we met de cabinelift weer naar boven gingen, over het geschiede gedeelte heen, heb ik deze blauw/zwarte piste toch maar even op de video vastgelegd. Bepaalde wonderen moet je kunnen zien wil je het kunnen begrijpen.
Diezelfde middag hebben we nog de lessen voor Daphne geregeld en het opslaan van onze ski’s en schoenen in een depot bij de piste. Dit zat tevens inbegrepen bij de hotelkosten en zo behoeven we niet elke dag met ski’s schoenen en stokken te sjouwen.
Daarna terug naar het hotel, avondeten, wat gedronken en naar bed. Vermoeid van het skiën en slaperig van de buitenlucht.
Zondag 25 januari.
We werden vanmorgen al vroeg wakker vanwege het klokgelui in het dorp. Gelukkig konden wij nog wat langer op bed blijven liggen en konden we wat later op ons gemak ontbijten.
Vandaag zal het net als thuis een rustdag zijn en zullen we een zelf meegenomen preek beluisteren.
Via Pim werd ik geattendeerd op een preek van ds . K. Ten Klooster die we op het internet konden vinden. Deze preek heb ik zelf op een CD gezet en hebben we op deze dag beluisterd. Een mooie gunnende preek over een rijke Christus voor een arme zondaar. Hij werd zo arm en is in de diepste diepte afgedaald om voor de Zijnen een eeuwige rijkdom in het Koninkrijk Gods te verwerven.
Wat later in de middag zijn we gaan wandelen. En hebben heerlijk een paar uur gelopen. De sneeuw ligt hier werkelijk bijzonder hoog en net als in het geestelijk leven als je van het goede pad afgaat en het misgaat zo ging het hier ook. Toen we even naast het pad wilden gaan lopen om een foto te nemen zakten ik tot ruim aan mijn knieën weg in de sneeuw, een foto hebben we er nog wel van genomen, maar je schrikt wel even als je ineens zo diep in de sneeuw zakt.
En dan natuurlijk onze Daphne. Zij mocht natuurlijk ook mee met wandelen in de sneeuw. En natuurlijk is zij er wel voor in om bij haar oompie eens te proberen een sneeuwbal in zijn nek te gooien. Alleen hoe het mogelijk is weet ik niet maar zelfs als ze op een meter afstand van je staat gebeurd het nog dat ze er naast gooit. Zelfs toen ik bleef staan en zei dat ze hem wel op mijn hoofd mocht leggen ging het nog mis.
En toen het uiteindelijk een keer raak was, ja ja jongens een beetje vals van achteren aanvallen was ze blij dat er een paar kleine flodders sneeuw op mijn rug en haar terecht was gekomen. En dat alleen omdat ze wraak gevoelens koesterden tegenover mij omdat ik haar wel een volle hand met sneeuw midden van voren in haar gezicht had kunnen plaatsen. Hahahahaha) Ja jullie zullen het wel niet geloven maar ze heeft de hele rit vergeefse pogingen ondernomen om haar gram te halen. Drie vlokken sneeuw op mijn brillenglazen was voor haar het enigste succes wat ze heeft kunnen boeken en ze kwam er nog goed vanaf dat deze jongen haar niet eventjes een lesje sneeuwballen gooien had laten ondervinden.
Tegen etenstijd waren we, na een heerlijke wandeling, weer terug. Eten en slapen en op naar de volgende dag.
Maandag 26 januari
Het begin van ons skigebeuren was aangebroken. s’Morgens op tijd gegeten want Daphne moest om kwart voor tien op de piste zijn om te lessen.
Zelf zijn we met haar meegegaan om haar weg te brengen en haar handje vast te houden. Toch altijd een beetje eng zo’n nieuw klasje en allemaal vreemde mensen om je heen. Dan is het fijn dat je nog een tante en een oom hebt die je dan even op het goede pad weten te zetten en je aan te moedigen om toch maar vast alleen vooruit te gaan. Wat later zouden wij wel eens gaan kijken of we Daphne daar konden vinden. En jawel hoor terwijl wij bij de kinderafdeling rondkeken zagen we Daphne ineens op een klein transportbandje in de sneeuw omhoog komen. Volgens mij was ze intens gelukkig dat ze ons weer zag, of misschien ook wel niet, want op zo’n kinderachtig bandje als volwassene maak je nu ook weer niet zo’n geweldige stoere indruk.
Maar na even geroepen te hebben, en haar bemoedigend toegesproken te hebben, hebben wij ons afgewend en zijn in rappe vaart naar beneden gegleden.
De ochtend hebben we op deze piste doorgebracht, mede ook omdat er een kleine berghut was waar het, volgens ons, best wel eens gezellig eten zou kunnen zijn en we de verrichtingen van Daphne ook nog eens schalks konden waarnemen.
Om twaalf uur stoppen de skilessen voor de ochtend en toen wij met de cabine omhoog kwamen stond Daphne ineens weer achterons en besloten we gedrieën naar de betreffende berghut te skiën om daar wat te eten en te drinken.
Nou dat viel ook niet mee, want inmiddels was het buiten kouder en donkerder geworden en in plaats dat iedereen buiten bleef zitten probeerden nu iedereen zich naar binnen te wurmen en tussen al deze mensen viel het niet mee een fatsoenlijk plekje te bemachtigen, wat na enig duwen en wringen natuurlijk wel lukte. Lekker aan de bar, dicht bij het eten en drinken. De dames namen wat fris te drinken en Jelle nam een heerlijk groot glas melk met een aan bier gelijkende kleur.
Al dit vocht met een groot bord patat met worst werd in korte tijd naar binnen gewerkt. Inmiddels waren buiten de wolken steeds donkerder geworden en de wind wakkerde aan tot enorme snelheid. Daardoor was het buiten ook behoorlijk afgekoeld en het zicht was buiten ook minder geworden. Na het eten toen we buiten kwamen voelden we hoe de wind aan onze pakken trok en we zonder moeite naar beneden werden geblazen. Elders hoorden we dat er verschillende pistes gesloten waren vanwege teveel wind. Ook wij voelden de wind zodanig in onze rug dat we eigenlijk als vanzelf naar beneden geduwd werden.Met veel moeite hebben we die Daphne weer bij de skiklas af kunnen leveren.
Ja wat fijn dat er dan tussen de middag nog een tante en oom even naar je om kijken. Maar jullie zullen wel begrijpen dat we daar natuurlijk niet de hele week mee aan de gang zijn gebleven.
Uiteindelijk zijn we aan het eind van de dag weer in ons hotel beland. Ondanks het slechte weer hebben we toch wel kunnen genieten van deze dag.
Bij aankomst in het hotel hebben we ons gestort op de cola en appelsap en op van dat opgewarmde spul wat er roodachtig uitziet. Vermoedelijk is dat oud spul van de vorige dag wat weer opnieuw opgewarmd wordt en wat ze dan toch nog even kwijt willen aan de toeristen. Zelf had ik enige moeite om mijn mond in de goede vorm te houden omdat er wat ontbrak aan deze drank, maar na het bestuderen van de bij geleverde lepeltje kreeg ik het idee dat er misschien wel een soort van zoetstof in gemikt moest worden, en die lepel was natuurlijk bestemd om dat dan even door te roeren. Zo zie je maar weer dat ook het tegenwoordige hotelpersoneel steeds luier wordt. Vroeger zat er alles kant en klaar in en was er al geroerd maar hier moet je dat allemaal zelf doen.
Trouwens, Daphne zat me na de eerste slok aan te kijken alsof het zag dat er iets niet in orde was. Maar ja, wat wil je als stoere oom laat je je natuurlijk niet kennen en neemt voor de zekerheid nog een tweede slok om daarna te zeggen dat je even wacht met drinken omdat het zo heet is. Uiteindelijk is alles toch terecht gekomen en zijn we aan het eind van de avond voldaan gaan slapen.
Dinsdag 27 januari.
S’morgens zijn we een beetje stijf wakker geworden en na onze benen eens stevig met spierbalsem ingesmeerd te hebben hadden we het idee er weer een dag tegenaan te kunnen gaan.
Naar buiten kijkend hadden we het idee dat het deze dag wel een zeer mooie dag zou worden. De lucht was blauw en de wind was gaan liggen dus besloten mijn vrouw en ik deze dag eens een mooie tocht te gaan maken richting Serfaus.
Daphne moest uiteraard weer om tien uur op de piste staan voor les en wij zouden wat later gaan, maar voor het goed en wel tien uur was begon de lucht al weer te betrekken en zagen we al weer donkere wolken boven ons hoofd verschijnen en vermoeden wij dat daar wel weer sneeuw uit zou komen vallen. Daarom hebben wij ons wat langer bezig gehouden in het hotel en zijn pas om tien uur weggegaan om te skiën. Uiteindelijk viel het deze dag toch nog heel erg mee. De wind was gaan liggen en de temperatuur was ook heel behoorlijk. Wel vorst maar het voelde niet zo koud aan. Ons plan was om deze dag toch te besteden om naar het hoogste punt te gaan en vandaar een tocht te maken naar Serfaus, een plaats verderop.
Voor dat we de eerste cabine naar boven hadden genomen trok de lucht helemaal dicht, en toen we boven aankwamen waar we zouden moeten overstappen om verder naar boven te gaan, konden we de top van de berg al niet meer zien vanwege de mist. Mijn besluit stond vast, we gaan niet. Vrouw lief sputterde toch nog wel tegen want ook zij had haar zinnen gezet op deze tocht en wilde eigenlijk niet zomaar ineens opgeven. Na enige overredingskracht besloot ook zij om toch maar niet te gaan. Zulk een grote wereldwonder zijn wij met het skiën niet en om nu overbodig risico te nemen om in de mist een onbekende piste af te gaan zou niet verstandig geweest zijn. Uiteindelijk zijn hebben we de dag rondgebracht op de lagere pistes.
Verder die dag niet zoveel beleefd, nou ja niet beleefd, we zouden s’avonds nog naar het show gaan van skileraren gaan kijken op de alm waar de liften omhoog gingen. Nou ons goede Duits en dat van Daphne kwam ons goed van pas. We hadden alles zo goed gelezen dat toen we om 20.00 uur aan de betreffende helling kwamen er niets te doen en te zien was, wij dus geheel teleurgesteld naar het hotel terug. De andere ochtend hoorden we dat de skishow dus wel geweest was maar we hadden met de cabine omhoog moeten gaan en bovenop die alm was dan de betreffende skishow te zien. Helaas een volgende keer beter.
Vroeg naar bed gegaan na een dag van grote inspanning.
Woensdag 28 januari 2004.
Vanmorgen werden we wakker en de lucht zag er toch wat beter uit dan de andere dagen. Daphne had ook deze dag weer les en wij zouden later op de ochtend pas weggaan.
Echter voor het 10.00 uur was scheen de zon hier volop en kregen we de kriebels om ook maar vroeg weg te gaan. Uiteindelijk was het nog geen half elf of ook wij stonden op de piste om dan toch de tocht naar het andere dorp Serfaus tot ondernemen. De eerste gang was naar boven de Möseralm op en vandaar zouden we afzakken naar een bepaalde stoeltjes lift die ons dan weer hogerop zou brengen. Nou dat viel niet geheel uit zoals wij ons dat hadden voorgesteld, vermoedelijk zijn we een verkeerde helling afgegleden en was beneden de verbinding die aansloot op de betreffende stoeltjeslift gesloten waardoor we een stukje naar boven moesten lopen om weer op de juiste piste te brengen. Nou dat kon ons op dat moment niet deren. De zon scheen de temperatuur was heerlijk en sneeuw lag in hoge bergen opgestapeld om ons heen, dus dan neem je zo’n hindernis even zonder morren.
Na diversen afdalingen kwamen we aan boven de plaats Serfaus. Een schitterend landschap lag voor ons open. Een heldere zon die op de bergen scheen aan de overkant van het dal gaven het alles een sprookjesachtige sfeer. Genietend van het mooie weer en het uitzicht zijn we de tocht naar beneden begonnen. Werkelijk een dag om niet te vergeten. We zijn deze dag verschillende pistes afgeweest en hebben er enorm van genoten, daardoor waren we aan het eind van de dag een veel later thuis dan anders.
Verder niet zo heel veel noemenswaardige zaken meegemaakt. Behalve dan s’avond bij het avond eten. We hadden een heerlijke maaltijd achter onze kiezen zitten en zouden nog een lekker toetje krijgen. Dit werd dan ook even later op onze tafel voor onze neus neergezet. Het zag er goed uit, Daphne reageerde op de groene en rode saus die er om het gerecht heen lag met de mededeling dat dat wel op een aardbei leek. Na enig bestuderen kon ik in de saus nog wel een aardbei ontdekken, maar de hoop die er naast lag, een chocolademousse zag er wat vreemd uit. Na mijn opmerking dat het wel leek op een drol tussen de aardbeien kwam Daphne en mijn vrouw van de lach bijna niet meer bei. (overigens smaakte het toetje uitstekend) Ik heb gelijk voorgesteld of ze nog wat wilden drinken om bij te komen zodat ik natuurlijk zelf ook nog een glaasje melk zou kunnen bestellen. Net als de vorige keer hebben ze hier toch een rare kleur aan die melk zitten, maar ik moet zeggen dat de smaak wel goed is en als ik het een en ander zo eens proef heb ik het idee dat als je er teveel van drinkt dat je er misschien wel eens vrolijker van kan worden dan dat je bedoeling is. Maar dat wil ik verder maar niet onderzoeken ik houdt het maar bij een paar van die glaasjes melk.
Inmiddels is het weer einde van de dag geworden en onze Daphne probeert zo af en toe wel eens mee te lezen wat ik wel niet allemaal in mijn powerbookje aan het schrijven ben. Natuurlijk is ze nieuwsgierig om te weten wat er wel niet over haar allemaal geschreven wordt. Maar jullie begrijpen dat dit nog even geheim moet blijven, voordat ze tijdens de vakantie nog kans zou zien om het gras voor mijn voeten weg te maaien. Maar ook wil ik niet dat ik het risico loop om soms nog een paar ferme tikken van haar op te lopen omdat het allemaal niet zo naar haar zin is. En trouwens als ze dit leest zijn we al weer thuis en zit ze weer een beetje op veilige afstand, zodat ik geen risico meer loop op het ontvangen van een stel tikken van haar.
Nu gaan we straks nog even wat drinken en daarna maar weer vroeg naar bed. Van de buitenlucht en het ingespannen bezig zijn de hele dag raak je vermoeid en slaperig. Morgen maar weer verder schrijven over wat we zo al beleven.
Donderdag 29 januari.
Vanmorgen al weer vroeg wakker en om acht uur scheen de zon heerlijk op de bergen. Om half tien was de lucht helemaal dichtgetrokken en zijn de toppen van de bergen nog maar moeilijk te zien.
Vandaag is de laatste dag dat Daphne nog les heeft. Vandaag zal zij met de skigroep de Frommesabfahrt doen. Een route vanaf een van de hoogste toppen die ongeveer 10 km. lang is. Als het weer beter wordt dan zijn wij vandaag ook van plan om deze route te gaan doen. Vanmiddag hebben we afgesproken om te gaan rodelen. Beneden bij de pistes kunnen we sleetjes huren en dan met de kabelbaan omhoog. Een mooie route van omstreeks 2,5 km.
Het is inmiddels half elf geworden en het weer ziet er buiten niet beter uit dan vanmorgen vroeg. Toch besluiten we de betreffen de frommesabfahrt ook te gaan maken. Voorop gesteld dat wanneer we eenmaal helemaal bovenaan zouden zijn en het zicht niet goed zou zijn dan zouden we de gondel weer nemen naar beneden. Toen we boven kwamen was de lucht geheel betrokken en was het zicht bijzonder slecht. Naar beneden het dal in kon men niets meer zien en inmiddels was het ook behoorlijk hard gaan sneeuwen. Toch besloten we om de abfahrt te gaan doen, vooral ook omdat het morgen de laatste dag zal zijn en we deze abfahrt toch ook nog graag wilden doen. Het eerste stuk viel niet mee, met bijna geen zicht gleden we klakkeloos maar achter anderen aan. Het enigste voordeel is bij het skiën dat je altijd naar beneden gaat en nooit naar boven, dus als we lang genoeg zouden doorgaan kom je uiteindelijk vanzelf beneden in het dal terecht. Na enige tijd kwamen we weer tussen de bomen naar beneden en daar werd het zicht al een stuk beter en konden we genieten van de heerlijke brede pistes die mooi glooiend naar beneden liepen. Ondertussen was het nog wel weer harder gaan sneeuwen maar omdat we tussen de bomen zaten was het niet echt hinderlijk meer. Plotseling zagen we, toen we een bocht omkwamen en naar beneden keken, onder aan de helling een gezellige hut staan waar vele ski’s buiten stonden, en toen we vlakbij waren klonk ons de muziek al tegemoet. Trek hebbend in een heerlijke warme kop met goulashsoep, besloten we hier maar eens binnen te kijken. Het was er vreselijk vol en we zaten onder de hanenbalken, in het midden brande er een heerlijk openhaard vuur en met veel moeite kregen we nog twee stoelen te pakken. De goulashsoep was werkelijk een verrassing. Van brood had men een soort keulsepot gebakken en daar het bovenste gedeelte eraf gesneden wat als deksel diende. De rest van het brood was uitgehold en daarin zat de goulashsoep. Daarbij bedenkend dat we ons voor de doorgestane angsten een lekker glas bier hadden beloofd, zal je begrijpen dat we daar heerlijk gegeten en gedronken hebben.
Daarvandaan zijn we weer verder naar beneden gegaan en hebben later de afslag naar de plaats Ladis genomen en daarvandaan weer met de cabine omhoog en op de ski weer terug naar Fiss.
We hadden met Daphne afgesproken dat zij om half vier op ons zou wachten bij het skidepot en dat we dan nog gezamenlijk een rodeltocht zouden gaan maken. De sleetjes werden gehuurd en met de cabine zijn we omhoog gegaan.
Daar aangekomen kon het feest gaan beginnen. Ik als slachtoffer mocht uiteraard voor de video opnamen zorgen en om twee van die wilde dames op video te krijgen valt dus geheel niet mee. Achteraf moet ik zeggen dat mijn leven diverse keren bedreigd is en dat ik heel wat sprongen heb moeten maken om niet aangesleed te worden. Soms heb ik gedaan alsof deze twee niet bij mij hoorden. Als ik een rijd niets zag gaf dat niet, want vanuit de verte hoorde ik Daphne al gillen, brullend, en jubelend aankomen en even later kwam ze wild zwaaien en roepend de bocht omstuiven. Het was verschrikkelijk om te zien, de sneeuw stoof alle kanten op, hakken werden in de sneeuwgedrukt, wat natuurlijk niets uithaalde, als je goed keek kwam ze bij elke kuil of bobbel met haar gat vrij van de slee en smakte dan weer met woest geweld terug op de slee. Nou ik weet het niet maar ik moet er even niet aan denken dat ik haar achterwerk zou zijn, want volgens mij is het onmogelijk dat ze er geen blauwe plekken op heeft zitten.
Diverse keren kwam ze zijdelings naast de slee te liggen en lag dan snikkend van de lach op de grond. En oompie maar filmen en nog eens filmen. Uiteindelijk zijn we met z’n allen toch nog weer goed beneden aangekomen en hebben de slee’s weer teruggebracht.
S’ avond na het eten ben ik op de kamer de film vast gaan bewerken op mijn Mac powerbook (ja een beetje reclame mag toch wel zeker hè).
Daarna hebben we de film nog eens gezamenlijk bekeken. Nou ik weet niet wat het in de toekomst nog moet worden, maar Daphne hield het s’middags al niet droog maar bij het kijken naar de film volgens mij ook niet. Trouwens jammer dat jullie haar niet konden zien want ze was zo rood als een kroot geworden van het lachen en even dacht ik nog: als dit maar goed gaat. Maar ook deze geweldige roekeloze uitspatting van haar is toch nog goed terecht gekomen.
Verder verklappen we niet wat er zich nog allemaal heeft voorgedaan, maar wees er van overtuigd dat het voor ons weer een schitterende dag geweest is.
Morgen is het helaas al weer de laatste dag, we hopen dan als het mooi zonnig weer mocht zijn nogmaals de Frommesabfahrt te doen en dan ook te kunnen genieten van het schitterende uitzicht wat je daar boven moet hebben. Je zit daar op een hoogte van 2495 meter. Daarna zullen we nog een toch gaan maken richting Serfaus waar mijn vrouw en ik al eerder geweest zijn, maar Daphne nog niet en zullen daar dan nog een enkele piste nemen.
Nou voor vandaag is het wel weer genoeg geweest en morgen horen jullie wel weer verder.
Toch nog even een korte opmerking. Wisten jullie dat het Daphne wel eens moeite kost om de inhoud van haar bord naar binnen te krijgen.
Maar wisten jullie ook dat Daphne een schnitzel besteld terwijl ze geen schnitzel lust.
Vrijdag 30 januari 2004.
De dag begint, het is nu 8.30 uur met een strak blauwe lucht. Geen wolkje te zien en de TV op onze kamer aanzettend om te kijken naar de webcam van skigebieden, zien we dat op vele plaatsen de zon volop schijnt. Een mooie gezicht als je al die zonovergoten pistes ziet. Maar ik zie er ook b.v. in Karinthie daar is het geheel bewolkt en ik weet niet van welke kant ons weer komt maar anders kunnen we vandaag waarschijnlijk ook nog wel bewolking verwachten.
Het is in elk geval tot nu toe een hele verademing om hier de bergen met de zon overgoten te zien. Heel wat anders dan gisteren met de grauwe lucht en de neervallende sneeuw.
Een goed begin voor deze dag zullen we maar denken.
Nu zullen we dan onze laatste dag hier afsluiten met een klein verhaaltje, het verhaaltje van: De oudere man en het jonge meisje.
De oudere man zou vandaag nog eens extra gaan genieten van deze heerlijke zonovergoten dag.
Het eerste wat de man opviel die dag, was dat het meisje wat hij regelmatig in skiklasjes had gezien die morgen niet naar de bekende skiklasjes ging. Zij had vermoedelijk een vrije dag en bleef wat bij de oudere man rondhangen. Toen dan de oudere man met zijn vrouw zou gaan skiën ging het jongere meisje ineens ook mee.
De rollen waren volgens de oudere man ineens omgedraaid vandaag. Liepen de jongens vroeger achter de meisjes aan, nu ineens liep het jonge meisje achter de oudere man aan.
Ook bij het halen van de ski’s, uit het depot, liep ze nog steeds achter hem aan.
De oudere man vond dat natuurlijk best wel plezierig, het streelde ongemerkt zomaar zijn ego.
Uiteindelijk kwam het erop neer dat zij de hele dag met de oudere man en zijn vrouw zou meegaan.
De tocht die de oudere man gisteren in de mist had gemaakt, wilde hij vandaag nog een keer doen om te kunnen genieten van de schitterende uitzichten die dit vandaag zou geven.
Terwijl de oudere man, samen met zijn vrouw, de cabine instapte, stapte het meisje ook de cabine in en ging recht tegenover de oudere man zitten en keek hem glimlachend aan, en maakte nog een opmerking over een sleetocht die ze gisteren gemaakt had en daarna barste ze in luid lachen uit.
Na een poosje kwamen we aan op 2475 meter hoogte en toen we de cabine uitstapten ontrolde zich een schitteren landschap voor ons uit. De zon aan een strak blauwe hemel scheen over tientallen wit besneeuwden bergtoppen, en ver in de diepte zagen we het dorp als een soort Madurodam tussen de bergen liggen.
De man haalde zijn filmcamera voor de dag om dit alles even vast te leggen voor het thuisfront. Dit lukte maar gedeeltelijk omdat steeds weer opnieuw het meisje voor de lens kwam en hem dan weer vriendelijk toelachte.
Volgens mij lachte ze bij de gedachte dat ze die oudere man wel eens een lesje ski’en zou laten zien, om hem dan met een vriendelijke glimlach ver achter zich te laten.
Al snel bleek dat ze helemaal niet voor hem uitging maar steeds achter hem aankwam. Zelfs bij de eerste sleeplift was de man als eerste aanbod en toen hij bovenaan stond en wilde filmen, verscheen weer dat lachende meisje voor zijn lens, zij stond gespannen in de sleeplift en zag er uit alsof ze van de lach uit deze lift zou vallen. En met de opmerking van nu nog zien dat ik kan uitstappen, liet ze het anker los en met een beetje frivole passen gleed ze gracieus langs de man heen en bleef vlak bij hem wachten.
Ha ha, dacht de man je mag dan jong en blond zijn, maar ik wacht hier wel even tot mijn eigen vrouwtje ook in de buurt is.
Met die jonge deernen weet je het tegenwoordig maar nooit.
Uiteindelijk zou de mooie tocht van ruim tien km, naar beneden aanvaard worden.
Terwijl we, onder een groot kruis door ski’de, dat staat namelijk altijd bovenop de top van de berg, merkte het meisje op dat ze dat de dag er voor helemaal niet had gezien. Nu kan ik me dat voorstellen want de skileraar waar ze mee op pad was, was van de zelfde leeftijd als dat ik was, dus valt dit meisje misschien wel op oudere mannen. Even oppassen vandaag dacht de man.
Terwijl de man soepel naar benden gleed, gleed het meisje op haar skieën achter hem aan, en dit bleef ook steeds zo.
Wat een fijn gevoel dacht de man dat ik nog zoveel charme heb dat dat meisje mij maar blijft achtervolgen.
Steeds als hij stopte, stopten zij ook.
Het leek allemaal heel mooi te worden die dag, het was een lust voor het oog om te zien hoe ze heel gracieus naar beneden gleed, en enkele keer wijd zwaaiend met haar armen om toch maar niet te vallen en haar evenwicht te bewaren.
Haar wangen, de rest zat onder haar muts en was niet te zien, werden heerlijk rood van de zon maar nog meer van de inspanning dacht de man.
Toen er uiteindelijk een gezellige berghut in zicht kwam besloot de man daar eerst wat te gaan drinken.
Terwijl hij op het terrasje was gaan zitten kwam het meisje vlak naast hem zitten en keek hem weer glimlachend aan en maakte de opmerking: “Ik was bijna gevallenâ€
Wintervakantie in Oostenrijk in Fiss.
23 januari tot 31 januari.
23 Januari 2004
Eindelijk is het dan weer zover. Na een veel te korte nacht, de avond ervoor pas om half twaalf naar bed gegaan, en onrustig slapen, begon de wekker om 4.10 uur dan toch aan zijn of haar ochtendroep. Nu snel ons bed uit want we moeten zorgen om op tijd bij Daphne thuis te zijn, waar we om 4.45 uur hadden afgesproken. Na aankleden en wat eten naar binnen te hebben gewerkt vertrok ik dan toch nog net even te laat om op tijd bij Daphne te zijn. Maar, misschien wel tot spijt van diverse forummers hier, hebben we de tijd wat kunnen inlopen door op dit vroege ochtenduur de toegestane snelheid te overtreden zodat we maar twee minuten te laat aankwamen.
Uiteindelijk vertrokken we vanuit Gouda om 5.15 uur richting Fiss in Oostenrijk.
Na enkele uren gereden te hebben begon de korte slaap die we hadden gehad zijn invloed uit te oefenen en besloot ik toch maar even te stoppen, wat frisse lucht te happen en gelijk maar vast benzine te tanken. Toen we bij de benzine pomp aankwamen bleken daar helemaal geen pompen meer te zijn. De plaats waar de pompen gestaan hadden was verworden tot een terrein waar het wel leek of er een bom gevallen was. Er zal vermoedelijk wel een nieuw pompstation gebouwd worden. We hebben daar maar even wat rondgelopen en een boterham gegeten en even later weer vertrokken.
Uren later toen we weer wilde stoppen om te tanken overkwam ons weer hetzelfde. Ook hier was de pomp vertrokken, dus moesten we verder naar een volgende pomp die 27 km verderop zou zijn. Inmiddels was het lampje gaan branden van de benzine dat we nog maar honderd kilometer konden rijden. Geen probleem want 27 km. Verderop zou er een pomp zijn. Helaas moesten we na tien kilometer een andere autobahn nemen richting Stuttgart en zagen we voorlopig nog geen pompstation. Uiteindelijk toen de meter aan gaf dat we nog maar 23 kilometer konden rijden, zagen we tot onze opluchting dan toch een benzinepomp, en nu maar hopen dat ook deze niet was opgeblazen. (hahaha). Maar gelukkig konden we hier dus wel benzine tanken.
Uiteindelijk is de reis zeer vlot verlopen. Op de rustige stukken hebben we de uitlaat van de auto eens even goed kunnen doorblazen en alle roet er weer eens uit kunnen branden en kwamen we tot enorme snelheden die ver boven de truttige Nederlandse toegestane snelheden lag. Eindelijk weer eens echt autorijden, alhoewel je ook weer niet ongestraft zomaar gas kan geven, als vrouwlief naast je de meter in de gaten blijft houden. Maar we hebben wel weer eens echt auto kunnen rijden.
Of onze Daphne dit allemaal wel beviel weet ik niet maar ik heb van de achterbank in de auto geen angstkreten waargenomen, alhoewel ik soms wel vond dat ze er erg bleek uitzag. Maar dat kan ook komen aan het zon te kort in Nederland.
Tenslotte kwamen we zo vroeg Oostenrijk binnen dat we het vermoeden hadden om s’middags om twee uur al ter plaatse te kunnen zijn.
Nou dat viel even tegen. Ten eerste om dat de afstand die we nog op de binnenwegen moesten rijden veel meer was dan we verwacht hadden en tenslotte liepen we vast in de plaats Landeck. In Landeck konden we geen richtingsborden vinden naar Ladis, Fiss of Serfaus, drie bekende wintersportplaatsen vlak bij elkaar. Bij Landeck had ik op de kaart gezien dat er een nieuwe tunnel van omstreeks 7 kilometer lengte aangelegd was, maar ook deze tunnel konden we niet vinden. Ook wegennummers gaven geen uitkomst, want die stonden gewoon niet op de borden. Uiteindelijk na wat rondrijden kwamen we de Landecktunnel in, helaas de verkeerde kant op en moesten we aan het eind weer via wat omwegen de andere kant van de tunnel zien te vinden. Daar zagen we ook ineens de borden Fiss en Ladis en Serfaus staan. Na de tunnel nu dus weer van de andere kant doorgereden te zijn kwamen we uiteindelijk aan in Ladis. We hadden ruim een halfuur verloren door het zoeken en kwamen toch nog s’middags om drie uur aan in Ladis. In deze plaats hadden we een overnachting geboekt, via het internet, omdat we op vrijdag nog niet in ons eigen hotel terecht konden. Inmiddels hadden we vanaf halverwege Duitsland al heel wat sneeuw gezien en Oostenrijk was werkelijk bedolven onder de sneeuw. In Ladis hebben we dan ook even moeten vragen naar het adres van het betreffende pension en dat bleek een twee kilometer buiten het dorp te staan richting Fiss. Wij daar heen gereden. Op het internet had ik al wel foto’s gezien van het pension en het lag volgens mij op een heuvel met een smal pad er heen. Toen we dan ook richting Fiss reden zag ik al snel het bekende pension van de foto op een heuvel staan. Een schitterend gezicht, het lag stralend in de zon, we hadden al vanaf 11 uur s’morgens zonnig weer, en een smal paadje vanaf de weg naar beneden moesten we oprijden om er te komen. Het pad was zo smal dat er geen plaats was voor tegenliggers en het liep kronkelend richting het heuveltje waar we moesten zijn. Onderaan die heuvel moesten we behoorlijk stijl naar boven en ik vreesde dat ik dat, ondanks de winterbanden, niet zou kunnen trekken. Maar goed toch maar doorgereden en lang leven de winterbanden en de achterwiel aandrijving kwamen we keurig boven op de heuvel terecht. Uitstappend keken we uit over een schitterend berglandschap geheel wit door de grote hoeveelheid sneeuw. De zon schitterde aan alle kanten over dit wonderlijke landschap en terwijl ik even stond te genieten van het uitzicht, kwam inmiddels de eigenaar van het pension ons begroeten. Hij had ons al vanuit de verte op het pad zien aankomen en wilde ons ook helpen de nodige spullen uit de auto te halen.
We liepen met hem mee het pension in en het viel ons op dat het zo bijzonder schoon en keurig verzorgd eruit zag. Het verfwerk was werkelijk onbeschadigd, het leek wel alsof het hele spul vorige week pas was neergezet. Nou dat was werkelijk een pluim waard. En dan te bedenken dat we daar voor logies en ontbijt maar 25 euro behoefden te betalen. Na kennis gemaakt te hebben met zijn vrouw, die overigens vloeiend Nederlands sprak, volgens haar geleerd bij haar ouders thuis die ook een hotel hadden waar veel Nederlandse kinderen kwamen en zij zodoende van die kinderen weer Nederlands leerden spreken, kregen we de nodige informatie van haar over waar we s’avonds konden eten. Zij raden ons aan te eten bij het kasteel op de berg in het dorp. Dit kasteel hadden we bij aankomst in Ladis al zien staan en zag er erg mooi uit.
Uiteindelijk heeft ze voor ons plaatsen gereserveerd omdat het er bijzonder druk is en we nog maar net terecht konden.
In de avond, in het donker, met de auto weer dat pad af richting dorp en kasteel. Ook bij het kasteel was een enorm steile helling die we opmoesten, maar ook dat lukte weer. We kwamen op een groot parkeerterrein waar het restaurant naast het kasteel stond. Een schitterend onderkomen met veel sfeer. Even voelde ik me daar de kasteel heer en mijn vrouw als kasteel vrouwe, Daphne was uiteindelijk lady Rowena. Nou we hebben daar heerlijk gegeten en zijn uiteindelijk geheel voldaan terug gegaan naar ons pension en hebben daar heerlijk geslapen.
De volgende ochtend 24 januari, namen we met een beetje weemoed afscheid van deze mensen, en als we niets hadden afgesproken dan hadden we daar nog wel de hele week willen blijven.
In Fiss aangekomen, het was maar 3 kilometer verderop, kwamen we aan bij ons hotel waar we deze week zouden verblijven. Ook dit hotel hadden we geboekt via het internet en we zijn er enorm tevreden over. Het ziet er schoon en verzorgd uit en we hebben heerlijke kamers met uitzicht over het besneeuwde dal.
We besloten zaterdagmiddag toch nog een losse skikaart te kopen om toch vast wat te skiën. Dat skiën trekt je zo aan dat je niet kan wachtend dat het maandag is om te kunnen gaan skiën. Uiteraard wordt er op zondag niet geskied dus zaterdagmiddag toch maar kaarten gekocht voor een middag. Daphne die vorig jaar voor het eerst ging skiën met ons zou ook meegaan en we besloten om maar de gemakkelijkste piste op te zoeken, wat aangegeven wordt met blauwe borden. Deze piste was ook wel erg gemakkelijk zodat je bijna wel in een rechte lijn naar beneden kan gaan.
Uiteraard bleven we natuurlijk even wachten op Daphne om te zien of het wilde lukken en in het geniep om te zien of ze zou vallen. (binnenpret natuurlijk) Maar wonder boven wonder ging het met Daphne bijzonder goed. Alleen waar ze precies heen heeft geskied weet ik niet, want volgens mij is ze gewoon achter mij aangekomen over de blauwe piste, maar toch blijft zij vermelden dat ze een stuk over een zwarte piste is gekomen. Nou overdrijven kan ik ook maar om nu van blauw ineens op zwart te komen lijkt me wel heel erg sterk. Ik heb haar maar in de waan gelaten dat het zwart was en toen we met de cabinelift weer naar boven gingen, over het geschiede gedeelte heen, heb ik deze blauw/zwarte piste toch maar even op de video vastgelegd. Bepaalde wonderen moet je kunnen zien wil je het kunnen begrijpen.
Diezelfde middag hebben we nog de lessen voor Daphne geregeld en het opslaan van onze ski’s en schoenen in een depot bij de piste. Dit zat tevens inbegrepen bij de hotelkosten en zo behoeven we niet elke dag met ski’s schoenen en stokken te sjouwen.
Daarna terug naar het hotel, avondeten, wat gedronken en naar bed. Vermoeid van het skiën en slaperig van de buitenlucht.
Zondag 25 januari.
We werden vanmorgen al vroeg wakker vanwege het klokgelui in het dorp. Gelukkig konden wij nog wat langer op bed blijven liggen en konden we wat later op ons gemak ontbijten.
Vandaag zal het net als thuis een rustdag zijn en zullen we een zelf meegenomen preek beluisteren.
Via Pim werd ik geattendeerd op een preek van ds . K. Ten Klooster die we op het internet konden vinden. Deze preek heb ik zelf op een CD gezet en hebben we op deze dag beluisterd. Een mooie gunnende preek over een rijke Christus voor een arme zondaar. Hij werd zo arm en is in de diepste diepte afgedaald om voor de Zijnen een eeuwige rijkdom in het Koninkrijk Gods te verwerven.
Wat later in de middag zijn we gaan wandelen. En hebben heerlijk een paar uur gelopen. De sneeuw ligt hier werkelijk bijzonder hoog en net als in het geestelijk leven als je van het goede pad afgaat en het misgaat zo ging het hier ook. Toen we even naast het pad wilden gaan lopen om een foto te nemen zakten ik tot ruim aan mijn knieën weg in de sneeuw, een foto hebben we er nog wel van genomen, maar je schrikt wel even als je ineens zo diep in de sneeuw zakt.
En dan natuurlijk onze Daphne. Zij mocht natuurlijk ook mee met wandelen in de sneeuw. En natuurlijk is zij er wel voor in om bij haar oompie eens te proberen een sneeuwbal in zijn nek te gooien. Alleen hoe het mogelijk is weet ik niet maar zelfs als ze op een meter afstand van je staat gebeurd het nog dat ze er naast gooit. Zelfs toen ik bleef staan en zei dat ze hem wel op mijn hoofd mocht leggen ging het nog mis.
En toen het uiteindelijk een keer raak was, ja ja jongens een beetje vals van achteren aanvallen was ze blij dat er een paar kleine flodders sneeuw op mijn rug en haar terecht was gekomen. En dat alleen omdat ze wraak gevoelens koesterden tegenover mij omdat ik haar wel een volle hand met sneeuw midden van voren in haar gezicht had kunnen plaatsen. Hahahahaha) Ja jullie zullen het wel niet geloven maar ze heeft de hele rit vergeefse pogingen ondernomen om haar gram te halen. Drie vlokken sneeuw op mijn brillenglazen was voor haar het enigste succes wat ze heeft kunnen boeken en ze kwam er nog goed vanaf dat deze jongen haar niet eventjes een lesje sneeuwballen gooien had laten ondervinden.
Tegen etenstijd waren we, na een heerlijke wandeling, weer terug. Eten en slapen en op naar de volgende dag.
Maandag 26 januari
Het begin van ons skigebeuren was aangebroken. s’Morgens op tijd gegeten want Daphne moest om kwart voor tien op de piste zijn om te lessen.
Zelf zijn we met haar meegegaan om haar weg te brengen en haar handje vast te houden. Toch altijd een beetje eng zo’n nieuw klasje en allemaal vreemde mensen om je heen. Dan is het fijn dat je nog een tante en een oom hebt die je dan even op het goede pad weten te zetten en je aan te moedigen om toch maar vast alleen vooruit te gaan. Wat later zouden wij wel eens gaan kijken of we Daphne daar konden vinden. En jawel hoor terwijl wij bij de kinderafdeling rondkeken zagen we Daphne ineens op een klein transportbandje in de sneeuw omhoog komen. Volgens mij was ze intens gelukkig dat ze ons weer zag, of misschien ook wel niet, want op zo’n kinderachtig bandje als volwassene maak je nu ook weer niet zo’n geweldige stoere indruk.
Maar na even geroepen te hebben, en haar bemoedigend toegesproken te hebben, hebben wij ons afgewend en zijn in rappe vaart naar beneden gegleden.
De ochtend hebben we op deze piste doorgebracht, mede ook omdat er een kleine berghut was waar het, volgens ons, best wel eens gezellig eten zou kunnen zijn en we de verrichtingen van Daphne ook nog eens schalks konden waarnemen.
Om twaalf uur stoppen de skilessen voor de ochtend en toen wij met de cabine omhoog kwamen stond Daphne ineens weer achterons en besloten we gedrieën naar de betreffende berghut te skiën om daar wat te eten en te drinken.
Nou dat viel ook niet mee, want inmiddels was het buiten kouder en donkerder geworden en in plaats dat iedereen buiten bleef zitten probeerden nu iedereen zich naar binnen te wurmen en tussen al deze mensen viel het niet mee een fatsoenlijk plekje te bemachtigen, wat na enig duwen en wringen natuurlijk wel lukte. Lekker aan de bar, dicht bij het eten en drinken. De dames namen wat fris te drinken en Jelle nam een heerlijk groot glas melk met een aan bier gelijkende kleur.
Al dit vocht met een groot bord patat met worst werd in korte tijd naar binnen gewerkt. Inmiddels waren buiten de wolken steeds donkerder geworden en de wind wakkerde aan tot enorme snelheid. Daardoor was het buiten ook behoorlijk afgekoeld en het zicht was buiten ook minder geworden. Na het eten toen we buiten kwamen voelden we hoe de wind aan onze pakken trok en we zonder moeite naar beneden werden geblazen. Elders hoorden we dat er verschillende pistes gesloten waren vanwege teveel wind. Ook wij voelden de wind zodanig in onze rug dat we eigenlijk als vanzelf naar beneden geduwd werden.Met veel moeite hebben we die Daphne weer bij de skiklas af kunnen leveren.
Ja wat fijn dat er dan tussen de middag nog een tante en oom even naar je om kijken. Maar jullie zullen wel begrijpen dat we daar natuurlijk niet de hele week mee aan de gang zijn gebleven.
Uiteindelijk zijn we aan het eind van de dag weer in ons hotel beland. Ondanks het slechte weer hebben we toch wel kunnen genieten van deze dag.
Bij aankomst in het hotel hebben we ons gestort op de cola en appelsap en op van dat opgewarmde spul wat er roodachtig uitziet. Vermoedelijk is dat oud spul van de vorige dag wat weer opnieuw opgewarmd wordt en wat ze dan toch nog even kwijt willen aan de toeristen. Zelf had ik enige moeite om mijn mond in de goede vorm te houden omdat er wat ontbrak aan deze drank, maar na het bestuderen van de bij geleverde lepeltje kreeg ik het idee dat er misschien wel een soort van zoetstof in gemikt moest worden, en die lepel was natuurlijk bestemd om dat dan even door te roeren. Zo zie je maar weer dat ook het tegenwoordige hotelpersoneel steeds luier wordt. Vroeger zat er alles kant en klaar in en was er al geroerd maar hier moet je dat allemaal zelf doen.
Trouwens, Daphne zat me na de eerste slok aan te kijken alsof het zag dat er iets niet in orde was. Maar ja, wat wil je als stoere oom laat je je natuurlijk niet kennen en neemt voor de zekerheid nog een tweede slok om daarna te zeggen dat je even wacht met drinken omdat het zo heet is. Uiteindelijk is alles toch terecht gekomen en zijn we aan het eind van de avond voldaan gaan slapen.
Dinsdag 27 januari.
S’morgens zijn we een beetje stijf wakker geworden en na onze benen eens stevig met spierbalsem ingesmeerd te hebben hadden we het idee er weer een dag tegenaan te kunnen gaan.
Naar buiten kijkend hadden we het idee dat het deze dag wel een zeer mooie dag zou worden. De lucht was blauw en de wind was gaan liggen dus besloten mijn vrouw en ik deze dag eens een mooie tocht te gaan maken richting Serfaus.
Daphne moest uiteraard weer om tien uur op de piste staan voor les en wij zouden wat later gaan, maar voor het goed en wel tien uur was begon de lucht al weer te betrekken en zagen we al weer donkere wolken boven ons hoofd verschijnen en vermoeden wij dat daar wel weer sneeuw uit zou komen vallen. Daarom hebben wij ons wat langer bezig gehouden in het hotel en zijn pas om tien uur weggegaan om te skiën. Uiteindelijk viel het deze dag toch nog heel erg mee. De wind was gaan liggen en de temperatuur was ook heel behoorlijk. Wel vorst maar het voelde niet zo koud aan. Ons plan was om deze dag toch te besteden om naar het hoogste punt te gaan en vandaar een tocht te maken naar Serfaus, een plaats verderop.
Voor dat we de eerste cabine naar boven hadden genomen trok de lucht helemaal dicht, en toen we boven aankwamen waar we zouden moeten overstappen om verder naar boven te gaan, konden we de top van de berg al niet meer zien vanwege de mist. Mijn besluit stond vast, we gaan niet. Vrouw lief sputterde toch nog wel tegen want ook zij had haar zinnen gezet op deze tocht en wilde eigenlijk niet zomaar ineens opgeven. Na enige overredingskracht besloot ook zij om toch maar niet te gaan. Zulk een grote wereldwonder zijn wij met het skiën niet en om nu overbodig risico te nemen om in de mist een onbekende piste af te gaan zou niet verstandig geweest zijn. Uiteindelijk zijn hebben we de dag rondgebracht op de lagere pistes.
Verder die dag niet zoveel beleefd, nou ja niet beleefd, we zouden s’avonds nog naar het show gaan van skileraren gaan kijken op de alm waar de liften omhoog gingen. Nou ons goede Duits en dat van Daphne kwam ons goed van pas. We hadden alles zo goed gelezen dat toen we om 20.00 uur aan de betreffende helling kwamen er niets te doen en te zien was, wij dus geheel teleurgesteld naar het hotel terug. De andere ochtend hoorden we dat de skishow dus wel geweest was maar we hadden met de cabine omhoog moeten gaan en bovenop die alm was dan de betreffende skishow te zien. Helaas een volgende keer beter.
Vroeg naar bed gegaan na een dag van grote inspanning.
Woensdag 28 januari 2004.
Vanmorgen werden we wakker en de lucht zag er toch wat beter uit dan de andere dagen. Daphne had ook deze dag weer les en wij zouden later op de ochtend pas weggaan.
Echter voor het 10.00 uur was scheen de zon hier volop en kregen we de kriebels om ook maar vroeg weg te gaan. Uiteindelijk was het nog geen half elf of ook wij stonden op de piste om dan toch de tocht naar het andere dorp Serfaus tot ondernemen. De eerste gang was naar boven de Möseralm op en vandaar zouden we afzakken naar een bepaalde stoeltjes lift die ons dan weer hogerop zou brengen. Nou dat viel niet geheel uit zoals wij ons dat hadden voorgesteld, vermoedelijk zijn we een verkeerde helling afgegleden en was beneden de verbinding die aansloot op de betreffende stoeltjeslift gesloten waardoor we een stukje naar boven moesten lopen om weer op de juiste piste te brengen. Nou dat kon ons op dat moment niet deren. De zon scheen de temperatuur was heerlijk en sneeuw lag in hoge bergen opgestapeld om ons heen, dus dan neem je zo’n hindernis even zonder morren.
Na diversen afdalingen kwamen we aan boven de plaats Serfaus. Een schitterend landschap lag voor ons open. Een heldere zon die op de bergen scheen aan de overkant van het dal gaven het alles een sprookjesachtige sfeer. Genietend van het mooie weer en het uitzicht zijn we de tocht naar beneden begonnen. Werkelijk een dag om niet te vergeten. We zijn deze dag verschillende pistes afgeweest en hebben er enorm van genoten, daardoor waren we aan het eind van de dag een veel later thuis dan anders.
Verder niet zo heel veel noemenswaardige zaken meegemaakt. Behalve dan s’avond bij het avond eten. We hadden een heerlijke maaltijd achter onze kiezen zitten en zouden nog een lekker toetje krijgen. Dit werd dan ook even later op onze tafel voor onze neus neergezet. Het zag er goed uit, Daphne reageerde op de groene en rode saus die er om het gerecht heen lag met de mededeling dat dat wel op een aardbei leek. Na enig bestuderen kon ik in de saus nog wel een aardbei ontdekken, maar de hoop die er naast lag, een chocolademousse zag er wat vreemd uit. Na mijn opmerking dat het wel leek op een drol tussen de aardbeien kwam Daphne en mijn vrouw van de lach bijna niet meer bei. (overigens smaakte het toetje uitstekend) Ik heb gelijk voorgesteld of ze nog wat wilden drinken om bij te komen zodat ik natuurlijk zelf ook nog een glaasje melk zou kunnen bestellen. Net als de vorige keer hebben ze hier toch een rare kleur aan die melk zitten, maar ik moet zeggen dat de smaak wel goed is en als ik het een en ander zo eens proef heb ik het idee dat als je er teveel van drinkt dat je er misschien wel eens vrolijker van kan worden dan dat je bedoeling is. Maar dat wil ik verder maar niet onderzoeken ik houdt het maar bij een paar van die glaasjes melk.
Inmiddels is het weer einde van de dag geworden en onze Daphne probeert zo af en toe wel eens mee te lezen wat ik wel niet allemaal in mijn powerbookje aan het schrijven ben. Natuurlijk is ze nieuwsgierig om te weten wat er wel niet over haar allemaal geschreven wordt. Maar jullie begrijpen dat dit nog even geheim moet blijven, voordat ze tijdens de vakantie nog kans zou zien om het gras voor mijn voeten weg te maaien. Maar ook wil ik niet dat ik het risico loop om soms nog een paar ferme tikken van haar op te lopen omdat het allemaal niet zo naar haar zin is. En trouwens als ze dit leest zijn we al weer thuis en zit ze weer een beetje op veilige afstand, zodat ik geen risico meer loop op het ontvangen van een stel tikken van haar.
Nu gaan we straks nog even wat drinken en daarna maar weer vroeg naar bed. Van de buitenlucht en het ingespannen bezig zijn de hele dag raak je vermoeid en slaperig. Morgen maar weer verder schrijven over wat we zo al beleven.
Donderdag 29 januari.
Vanmorgen al weer vroeg wakker en om acht uur scheen de zon heerlijk op de bergen. Om half tien was de lucht helemaal dichtgetrokken en zijn de toppen van de bergen nog maar moeilijk te zien.
Vandaag is de laatste dag dat Daphne nog les heeft. Vandaag zal zij met de skigroep de Frommesabfahrt doen. Een route vanaf een van de hoogste toppen die ongeveer 10 km. lang is. Als het weer beter wordt dan zijn wij vandaag ook van plan om deze route te gaan doen. Vanmiddag hebben we afgesproken om te gaan rodelen. Beneden bij de pistes kunnen we sleetjes huren en dan met de kabelbaan omhoog. Een mooie route van omstreeks 2,5 km.
Het is inmiddels half elf geworden en het weer ziet er buiten niet beter uit dan vanmorgen vroeg. Toch besluiten we de betreffen de frommesabfahrt ook te gaan maken. Voorop gesteld dat wanneer we eenmaal helemaal bovenaan zouden zijn en het zicht niet goed zou zijn dan zouden we de gondel weer nemen naar beneden. Toen we boven kwamen was de lucht geheel betrokken en was het zicht bijzonder slecht. Naar beneden het dal in kon men niets meer zien en inmiddels was het ook behoorlijk hard gaan sneeuwen. Toch besloten we om de abfahrt te gaan doen, vooral ook omdat het morgen de laatste dag zal zijn en we deze abfahrt toch ook nog graag wilden doen. Het eerste stuk viel niet mee, met bijna geen zicht gleden we klakkeloos maar achter anderen aan. Het enigste voordeel is bij het skiën dat je altijd naar beneden gaat en nooit naar boven, dus als we lang genoeg zouden doorgaan kom je uiteindelijk vanzelf beneden in het dal terecht. Na enige tijd kwamen we weer tussen de bomen naar beneden en daar werd het zicht al een stuk beter en konden we genieten van de heerlijke brede pistes die mooi glooiend naar beneden liepen. Ondertussen was het nog wel weer harder gaan sneeuwen maar omdat we tussen de bomen zaten was het niet echt hinderlijk meer. Plotseling zagen we, toen we een bocht omkwamen en naar beneden keken, onder aan de helling een gezellige hut staan waar vele ski’s buiten stonden, en toen we vlakbij waren klonk ons de muziek al tegemoet. Trek hebbend in een heerlijke warme kop met goulashsoep, besloten we hier maar eens binnen te kijken. Het was er vreselijk vol en we zaten onder de hanenbalken, in het midden brande er een heerlijk openhaard vuur en met veel moeite kregen we nog twee stoelen te pakken. De goulashsoep was werkelijk een verrassing. Van brood had men een soort keulsepot gebakken en daar het bovenste gedeelte eraf gesneden wat als deksel diende. De rest van het brood was uitgehold en daarin zat de goulashsoep. Daarbij bedenkend dat we ons voor de doorgestane angsten een lekker glas bier hadden beloofd, zal je begrijpen dat we daar heerlijk gegeten en gedronken hebben.
Daarvandaan zijn we weer verder naar beneden gegaan en hebben later de afslag naar de plaats Ladis genomen en daarvandaan weer met de cabine omhoog en op de ski weer terug naar Fiss.
We hadden met Daphne afgesproken dat zij om half vier op ons zou wachten bij het skidepot en dat we dan nog gezamenlijk een rodeltocht zouden gaan maken. De sleetjes werden gehuurd en met de cabine zijn we omhoog gegaan.
Daar aangekomen kon het feest gaan beginnen. Ik als slachtoffer mocht uiteraard voor de video opnamen zorgen en om twee van die wilde dames op video te krijgen valt dus geheel niet mee. Achteraf moet ik zeggen dat mijn leven diverse keren bedreigd is en dat ik heel wat sprongen heb moeten maken om niet aangesleed te worden. Soms heb ik gedaan alsof deze twee niet bij mij hoorden. Als ik een rijd niets zag gaf dat niet, want vanuit de verte hoorde ik Daphne al gillen, brullend, en jubelend aankomen en even later kwam ze wild zwaaien en roepend de bocht omstuiven. Het was verschrikkelijk om te zien, de sneeuw stoof alle kanten op, hakken werden in de sneeuwgedrukt, wat natuurlijk niets uithaalde, als je goed keek kwam ze bij elke kuil of bobbel met haar gat vrij van de slee en smakte dan weer met woest geweld terug op de slee. Nou ik weet het niet maar ik moet er even niet aan denken dat ik haar achterwerk zou zijn, want volgens mij is het onmogelijk dat ze er geen blauwe plekken op heeft zitten.
Diverse keren kwam ze zijdelings naast de slee te liggen en lag dan snikkend van de lach op de grond. En oompie maar filmen en nog eens filmen. Uiteindelijk zijn we met z’n allen toch nog weer goed beneden aangekomen en hebben de slee’s weer teruggebracht.
S’ avond na het eten ben ik op de kamer de film vast gaan bewerken op mijn Mac powerbook (ja een beetje reclame mag toch wel zeker hè).
Daarna hebben we de film nog eens gezamenlijk bekeken. Nou ik weet niet wat het in de toekomst nog moet worden, maar Daphne hield het s’middags al niet droog maar bij het kijken naar de film volgens mij ook niet. Trouwens jammer dat jullie haar niet konden zien want ze was zo rood als een kroot geworden van het lachen en even dacht ik nog: als dit maar goed gaat. Maar ook deze geweldige roekeloze uitspatting van haar is toch nog goed terecht gekomen.
Verder verklappen we niet wat er zich nog allemaal heeft voorgedaan, maar wees er van overtuigd dat het voor ons weer een schitterende dag geweest is.
Morgen is het helaas al weer de laatste dag, we hopen dan als het mooi zonnig weer mocht zijn nogmaals de Frommesabfahrt te doen en dan ook te kunnen genieten van het schitterende uitzicht wat je daar boven moet hebben. Je zit daar op een hoogte van 2495 meter. Daarna zullen we nog een toch gaan maken richting Serfaus waar mijn vrouw en ik al eerder geweest zijn, maar Daphne nog niet en zullen daar dan nog een enkele piste nemen.
Nou voor vandaag is het wel weer genoeg geweest en morgen horen jullie wel weer verder.
Toch nog even een korte opmerking. Wisten jullie dat het Daphne wel eens moeite kost om de inhoud van haar bord naar binnen te krijgen.
Maar wisten jullie ook dat Daphne een schnitzel besteld terwijl ze geen schnitzel lust.
Vrijdag 30 januari 2004.
De dag begint, het is nu 8.30 uur met een strak blauwe lucht. Geen wolkje te zien en de TV op onze kamer aanzettend om te kijken naar de webcam van skigebieden, zien we dat op vele plaatsen de zon volop schijnt. Een mooie gezicht als je al die zonovergoten pistes ziet. Maar ik zie er ook b.v. in Karinthie daar is het geheel bewolkt en ik weet niet van welke kant ons weer komt maar anders kunnen we vandaag waarschijnlijk ook nog wel bewolking verwachten.
Het is in elk geval tot nu toe een hele verademing om hier de bergen met de zon overgoten te zien. Heel wat anders dan gisteren met de grauwe lucht en de neervallende sneeuw.
Een goed begin voor deze dag zullen we maar denken.
Nu zullen we dan onze laatste dag hier afsluiten met een klein verhaaltje, het verhaaltje van: De oudere man en het jonge meisje.
De oudere man zou vandaag nog eens extra gaan genieten van deze heerlijke zonovergoten dag.
Het eerste wat de man opviel die dag, was dat het meisje wat hij regelmatig in skiklasjes had gezien die morgen niet naar de bekende skiklasjes ging. Zij had vermoedelijk een vrije dag en bleef wat bij de oudere man rondhangen. Toen dan de oudere man met zijn vrouw zou gaan skiën ging het jongere meisje ineens ook mee.
De rollen waren volgens de oudere man ineens omgedraaid vandaag. Liepen de jongens vroeger achter de meisjes aan, nu ineens liep het jonge meisje achter de oudere man aan.
Ook bij het halen van de ski’s, uit het depot, liep ze nog steeds achter hem aan.
De oudere man vond dat natuurlijk best wel plezierig, het streelde ongemerkt zomaar zijn ego.
Uiteindelijk kwam het erop neer dat zij de hele dag met de oudere man en zijn vrouw zou meegaan.
De tocht die de oudere man gisteren in de mist had gemaakt, wilde hij vandaag nog een keer doen om te kunnen genieten van de schitterende uitzichten die dit vandaag zou geven.
Terwijl de oudere man, samen met zijn vrouw, de cabine instapte, stapte het meisje ook de cabine in en ging recht tegenover de oudere man zitten en keek hem glimlachend aan, en maakte nog een opmerking over een sleetocht die ze gisteren gemaakt had en daarna barste ze in luid lachen uit.
Na een poosje kwamen we aan op 2475 meter hoogte en toen we de cabine uitstapten ontrolde zich een schitteren landschap voor ons uit. De zon aan een strak blauwe hemel scheen over tientallen wit besneeuwden bergtoppen, en ver in de diepte zagen we het dorp als een soort Madurodam tussen de bergen liggen.
De man haalde zijn filmcamera voor de dag om dit alles even vast te leggen voor het thuisfront. Dit lukte maar gedeeltelijk omdat steeds weer opnieuw het meisje voor de lens kwam en hem dan weer vriendelijk toelachte.
Volgens mij lachte ze bij de gedachte dat ze die oudere man wel eens een lesje ski’en zou laten zien, om hem dan met een vriendelijke glimlach ver achter zich te laten.
Al snel bleek dat ze helemaal niet voor hem uitging maar steeds achter hem aankwam. Zelfs bij de eerste sleeplift was de man als eerste aanbod en toen hij bovenaan stond en wilde filmen, verscheen weer dat lachende meisje voor zijn lens, zij stond gespannen in de sleeplift en zag er uit alsof ze van de lach uit deze lift zou vallen. En met de opmerking van nu nog zien dat ik kan uitstappen, liet ze het anker los en met een beetje frivole passen gleed ze gracieus langs de man heen en bleef vlak bij hem wachten.
Ha ha, dacht de man je mag dan jong en blond zijn, maar ik wacht hier wel even tot mijn eigen vrouwtje ook in de buurt is.
Met die jonge deernen weet je het tegenwoordig maar nooit.
Uiteindelijk zou de mooie tocht van ruim tien km, naar beneden aanvaard worden.
Terwijl we, onder een groot kruis door ski’de, dat staat namelijk altijd bovenop de top van de berg, merkte het meisje op dat ze dat de dag er voor helemaal niet had gezien. Nu kan ik me dat voorstellen want de skileraar waar ze mee op pad was, was van de zelfde leeftijd als dat ik was, dus valt dit meisje misschien wel op oudere mannen. Even oppassen vandaag dacht de man.
Terwijl de man soepel naar benden gleed, gleed het meisje op haar skieën achter hem aan, en dit bleef ook steeds zo.
Wat een fijn gevoel dacht de man dat ik nog zoveel charme heb dat dat meisje mij maar blijft achtervolgen.
Steeds als hij stopte, stopten zij ook.
Het leek allemaal heel mooi te worden die dag, het was een lust voor het oog om te zien hoe ze heel gracieus naar beneden gleed, en enkele keer wijd zwaaiend met haar armen om toch maar niet te vallen en haar evenwicht te bewaren.
Haar wangen, de rest zat onder haar muts en was niet te zien, werden heerlijk rood van de zon maar nog meer van de inspanning dacht de man.
Toen er uiteindelijk een gezellige berghut in zicht kwam besloot de man daar eerst wat te gaan drinken.
Terwijl hij op het terrasje was gaan zitten kwam het meisje vlak naast hem zitten en keek hem weer glimlachend aan en maakte de opmerking: “Ik was bijna gevallenâ€