Wat vinden jullie van deze verwoording:
Deze omkering is geen activiteit als een werk, dat geëist wordt als een 'voor wat hoort wat', voorwaarde waarna eerst de gerechtigheid gegeven wordt, want dan zou God rechtvaardigen wie werkt, zij het dan weliswaar niet, dat het werk rechtvaardigt. Maar de volgorde is omgekeerd. God rechtvaardigt ons in Christus, verleent vanaf het begin van de roeping, ons de rechtvaardigheid van Christus, en de mens wordt tot geloof gebracht. De mens, gerechtvaardigd wordend, wordt tot boetvaardigheid en wedergeboorte gebracht. Het afmakend totstandbrengen van de menselijke rechtvaardigheid, betekent ook het afmaken van deze innerlijke vernieuwing. Zo ontvangt de mens zijn nieuwe status van gerechtvaardigde: van onschuld, rechtvaardigheid, liefde en nieuwheid, wedergeboorte van de gerechte, van de vrijgesprokene. Hij wordt zo begiftigd met de rechtvaardigheid van Christus, niet waarmee Christus Zelf, gelijk Zijn Vader, rechtvaardig is, maar waarmee Hij ons rechtvaardig maakt. Weliswaar doet Hij dit met Zijn eigen gerechtigheid, maar datgene waarin wij rechtvaardigen zijn is niet deze rechtvaardigheid, maar onze aan de Zijne ontleende rechtvaardigheid. In deze bestaat onze eigen rechtvaardigheid, dus God maakt 'met', d.w.z. in deze, dat wij, in gemeenschap met de eigenste rechtvaardigheid van Christus, rechtvaardigen zijn. Dit is niet Christus' of Gods eigenste rechtvaardigheid, waarmee Hij inderdaad wèl onze rechtvaardigheid totstandbrengt, bewerkende oorzaak, maar datgene waarin onze eigen aan Hem ontleende rechtvaardigheid bestaat is de formele oorzaak.
Hoofdstuk 2 (Comrie)
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Over het artikel wil ik kwijt dat het op deze website staat onder de titel 'Trente over rechtvaardiging en heiliging'.
Zitten sommige dichter bij Trente als ze wel denken? Ik verwijt niemand niets hoor, want ook ik ben al eens onderuit gegaan.
In het blad Om Sions Wil kreeg Ds. Pieters een vraag van een lezer over een opmerking van een ouderling. Deze ouderling had gezegd dat hij wel een kind van God was maar niet wist of zijn zonden vergeven waren. Ds. Pieters schreef dat dit niet kon, maar hij wierp gelijk op of de prediking nog wel juist functioneerde zoals onze Heidelberger [en Gods Woord] dat voorschrijft. Hij noemt dan vraag 84
Hoe wordt het hemelrijk door de prediking des heiligen Evangelies ontsloten en toegesloten?
Antw. Alzo, als, volgens het bevel van Christus, aan de gelovigen, allen en een iegelijk, verkondigd en openlijk betuigd wordt dat hun, zo dikwijls als zij de beloftenis des Evangelies met een waar geloof aannemen, waarachtelijk al hun zonden van God, om der verdiensten van Christus wil, vergeven zijn; daarentegen allen ongelovigen, en die zich niet van harte bekeren, verkondigd en betuigd wordt dat de toorn Gods en de eeuwige verdoemenis op hen ligt, zolang als zij zich niet bekeren; naar welk getuigenis des Evangelies God zal oordelen, beide in dit en in het toekomende leven.
Dus als nu Gods volk aangevochten wordt dan moet de prediking hun vertroosten zoals de HC dat schrijft.
Hoe komt deze verschraling die helaas bij sommigen is ontstaan? Omdat de geveinsde dan opgebouwd moet worden. Als dit gebeurt, ontbreekt de troost voor de ware bekommerde. Wie is de geveinsde? Die zegt een missend zondaar te zijn en die met dit gemis best kan leven. Wie is dan die bekommerde? Dat is díe hoorder waar de nood, waarlijk nood is en dat niet éénmalig, nee die leeft in het besef dat hij dagelijks Gods belofte nodig heeft.
Vrienden alle discussies over énig tijdmoment tussen levendmaking/wedergeboorte en rechtvaardigmaking zijn zinloos, want dat is er niet. God rechtvaardigt op het geloof. Wie bezit dat geloof? Die wederomgeboren is. Wie is er wederomgeboren? Die gelooft.
Groeten,
Zitten sommige dichter bij Trente als ze wel denken? Ik verwijt niemand niets hoor, want ook ik ben al eens onderuit gegaan.
In het blad Om Sions Wil kreeg Ds. Pieters een vraag van een lezer over een opmerking van een ouderling. Deze ouderling had gezegd dat hij wel een kind van God was maar niet wist of zijn zonden vergeven waren. Ds. Pieters schreef dat dit niet kon, maar hij wierp gelijk op of de prediking nog wel juist functioneerde zoals onze Heidelberger [en Gods Woord] dat voorschrijft. Hij noemt dan vraag 84
Hoe wordt het hemelrijk door de prediking des heiligen Evangelies ontsloten en toegesloten?
Antw. Alzo, als, volgens het bevel van Christus, aan de gelovigen, allen en een iegelijk, verkondigd en openlijk betuigd wordt dat hun, zo dikwijls als zij de beloftenis des Evangelies met een waar geloof aannemen, waarachtelijk al hun zonden van God, om der verdiensten van Christus wil, vergeven zijn; daarentegen allen ongelovigen, en die zich niet van harte bekeren, verkondigd en betuigd wordt dat de toorn Gods en de eeuwige verdoemenis op hen ligt, zolang als zij zich niet bekeren; naar welk getuigenis des Evangelies God zal oordelen, beide in dit en in het toekomende leven.
Dus als nu Gods volk aangevochten wordt dan moet de prediking hun vertroosten zoals de HC dat schrijft.
Hoe komt deze verschraling die helaas bij sommigen is ontstaan? Omdat de geveinsde dan opgebouwd moet worden. Als dit gebeurt, ontbreekt de troost voor de ware bekommerde. Wie is de geveinsde? Die zegt een missend zondaar te zijn en die met dit gemis best kan leven. Wie is dan die bekommerde? Dat is díe hoorder waar de nood, waarlijk nood is en dat niet éénmalig, nee die leeft in het besef dat hij dagelijks Gods belofte nodig heeft.
Vrienden alle discussies over énig tijdmoment tussen levendmaking/wedergeboorte en rechtvaardigmaking zijn zinloos, want dat is er niet. God rechtvaardigt op het geloof. Wie bezit dat geloof? Die wederomgeboren is. Wie is er wederomgeboren? Die gelooft.
Groeten,
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Dat ik nog niet heb gereageerd via de U2U dat klopt Adrianus.
Laat ik wat betreft de toevoeging 'zinloos' mezelf corrigeren.
Dit heeft niet zozeer met discussie zélf te maken als wel met discussies over dit onderwerp. Soms word ik daar een beetje moedeloos van en ik zie ook niet zozeer het nut van deze discussie.
Tot slot tot een disussie via de U2U ben ik bereidt in de maand juli.
Groeten,
Laat ik wat betreft de toevoeging 'zinloos' mezelf corrigeren.
Dit heeft niet zozeer met discussie zélf te maken als wel met discussies over dit onderwerp. Soms word ik daar een beetje moedeloos van en ik zie ook niet zozeer het nut van deze discussie.
Tot slot tot een disussie via de U2U ben ik bereidt in de maand juli.
Groeten,
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
Orckie
Adrianus,
Alle GG-dominees leren, in het voetspoor van ds. Kersten en vele oudvaders, dat in de wedergeboorte de liefde tot God in het hart gestort wordt.
Hoe kan er liefde tot iemand zijn, als we niets, helemaal niets (dat bedoel ik met nihil) van die persoon weten of kennen? Dat kan toch niet?
Hoe kan er liefde tot God zijn, buiten Christus om? Zegt Christus niet Zelf dat niemand tot de Vader kan komen dan door Jezus? Is Hij niet de Weg?
Er ligt een tijd tussen wedergeboorte en het aannemen van Jezus met bewustheid van hart en leven, zeker. Ook is Jezus veelal nog een verborgen Persoon in het beginnende leven. Maar iets weet men wel van Hem, en ook is de vraag geboren "Is er nog een middel..."? Dat hongeren en dorsten, daar ligt al iets van Kennis van Christus in (zie het betreffende topic)!
Buiten Jezus is geen leven.
Laten we dat vasthouden, mensen!
Alle GG-dominees leren, in het voetspoor van ds. Kersten en vele oudvaders, dat in de wedergeboorte de liefde tot God in het hart gestort wordt.
Hoe kan er liefde tot iemand zijn, als we niets, helemaal niets (dat bedoel ik met nihil) van die persoon weten of kennen? Dat kan toch niet?
Hoe kan er liefde tot God zijn, buiten Christus om? Zegt Christus niet Zelf dat niemand tot de Vader kan komen dan door Jezus? Is Hij niet de Weg?
Er ligt een tijd tussen wedergeboorte en het aannemen van Jezus met bewustheid van hart en leven, zeker. Ook is Jezus veelal nog een verborgen Persoon in het beginnende leven. Maar iets weet men wel van Hem, en ook is de vraag geboren "Is er nog een middel..."? Dat hongeren en dorsten, daar ligt al iets van Kennis van Christus in (zie het betreffende topic)!
Buiten Jezus is geen leven.
Laten we dat vasthouden, mensen!
-
Orckie
Ja dit komt heel aardig in de buurt.Oorspronkelijk gepost door AdrianusIk denk dat we het eens zijn, Orck! Ik denk dat jij - inderdaad in lijn met de prediking zoals ik die ken - bedoelt dat de Godskennis die de levendgemaake zondaar ontvangt voortvloeit uit de vereniging met Christus, die in de levendmaking Adam wordt afgesneden en Christus wordt ingeplant, hoezeer deze zaken voor het geloofsoog nog verborgen kunnen zijn.Ook is Jezus veelal nog een verborgen Persoon in het beginnende leven. Maar iets weet men wel van Hem, en ook is de vraag geboren "Is er nog een middel..."?
Begrijpen we elkaar zo goed?
Maar ik zou willen stellen dat ook in het begin van het genadeleven al iets gekend wordt van Christus. Ik hoorde laatst een GG-predikant stellen dat het bijzondere van de openbaring van Christus in het hart is dat "de 2e Persoon dan gaat spreken". En dan begrijp ik dat wel, maar dan denk ik toch: mis! De 2e Persoon gaat al spreken in de levendmaking.
Johannes 5:25 Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: De ure komt, en is nu, wanneer de doden zullen horen de stem des Zoons Gods, en die ze gehoord hebben, zullen leven.
Christus wordt dan al gekend in zijn profetische arbeid. Maar het is een kennen waar men zich amper van bewust is dat het om (zeer prille) Christus-kennis gaat. Er is nog geen reflexieve kennis, of te wijl, terugleidend licht. Men gaat pas later zien dat dit Christus was in Zijn profetische bediening.
Het is net als de kennis van een baby van 6 maanden: die "kent" in zekere zin zijn moeder of vader. Maar kan daar nog niet op reflecteren. In het geestelijk leven durven dezulken zichzelf dus ook niet voor "bekeerd" te houden en zullen ook niet aan het avondmaal gaan.