Beste Leo en Ndonselaar,
Dit is echt mijn laatste reactie waarin ik wil duidelijk maken dat de mens gerechtvaardigd wordt uit het geloof en niet uit het kennen van haar ellende. Lukt het niet om elkaar te gaan begrijpen, dan geef ik het op en zal hier voorlopig niet meer reageren.
Nu, in deze ontdekking ziet de mens zijn zonden en raakt bedroefd omdat ze tegen God bedreven zijn en raakt verslagen van geest en hongert naar de gerechtigheid?
Deze zin wil ik anders formuleren. Zeker ziet de mens zijn zonden, ja hij ziet zijn totale dood zijn, zijn totale verlorenheid, ja dat hij een Ander nodig heeft. Uit deze verlorenheid wordt de roep naar God in Christus geboren. Dus deze overtuiging drijft uit naar Christus. En ja, daarna zal zijn geestelijk leven niets anders zijn dan een hongeren en dorsten naar de gerechtigheid.
Dus ndonselaar, ondanks dat je het met me eens bent dat de mens zijn zonden ziet en zijn doodstaat ook beleeft en de roep naar God in Christus geboren wordt, wil je toch niet, net als Calvijn, spreken van een hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, verslagen en verbroken hart? ("Bedenk dan eerst, dat tot de zaligheid de toegang niet openstaat, tenzij alle trots is afgelegd en een grondige nederigheid is aangenomen...een ongeveinsde vernedering van het gemoed, dat door een ernstig besef van zijn ellende en armoede verslagen is: want zo wordt het overal in Gods Woord beschreven...Door zulk een verbrijzeling moet uw hart gewond zijn, indien ge met de nederigen naar Gods woorden, verhoogd wil worden. Als dat niet geschiedt, zult ge door de machtige hand Gods vernederd worden tot uw schaamte en schande.") Lijkt me krampachtig en moeilijk vol te houden.
"Er kan geen sprake zijn van heiligmaking voor de rechtvaardigmaking. En laat duidelijk zijn, de rechtvaardigmaking is de geloofsdaad waarin de zondaar Christus omhelst!"
Hier moet ik het wel mee eens zijn, zo staat het letterlijk in de Bijbel, alleen achter het bloed des Lams zijn we veilig, niet achter onze tranen, of iets van ons. Ik wil de heiligmaking dus absoluut niet voor de rechtvaardigmaking plaatsen, maar erna. Daarom zeg ik ook dat alleen de wedergeboren mens kan hongeren en dorsten naar de gerechtigheid en verslagen en verbroken kan zijn van harte.
In de DL staat dat wanneer een mens wedergeboren wordt, deze mens metterdaad gelooft. Ik geloof geen enkel mens die van zichzelf zegt wedergeboren te zijn, maar nog niet weet van Christus, dat is zich heel erg veel aanmatigen en inbeelden. Zo gaat men in plaats van met een ingebeeld geloof, met een ingebeelde wedergeboorte naar de hel.
Uit mijn laatste reacties is waarschijnlijk veel verwarring ontstaan, en ook ik zat wel in verwarring na het posten van deze reacties. Had ik het wel goed geformuleerd? Het leek alsof ik wedergeboorte en geloof uit elkaar trok. Ik moet zeggen dat ik me heel erg onbegrepen voelde, door jou, maar helemaal door Leo. Dit wil ik nu echt recht zetten:
Ten slotte nog een vraag: Als men God mist en zoekt, of als een mens bekommerd en verslagen is over de zonde is dat dan iets van de natuurlijke mens, of mag daar iets uit blijken van een nieuw levensbeginsel?
Kan beide zijn RJ. Dit kunnen we niet als een nieuw leven zien. Het nieuwe leven (heiligmaking) kunnen we pas herkennen als er sprake is van een rechtvaardigmaking. De bekommering is een kenmerk van heiligmaking!
Ndonselaar zei: "Kan beide zijn RJ" [kijk maar naar de uitkomst]. Bij de een is het een algemene overtuiging, bij de ander een zaligmakende overtuiging.
Dat betekent dat er een ware, en een niet-ware bekommering is, die voor ons, die niet in het hart van een ander kunnen blikken, verborgen is. Deze ware bekommering komt voort uit de wedergeboorte en is als het ware al een zeer zwak geloof: Het is een zien dat in Christus al haar zieleheil veilig is, het is tegelijkertijd een zien dat de zonde gevaarlijk is, en ze in een gevaarlijke staat verkeert. Maar de bekommerde ziel kan het nog niet voor het geloof houden, zo zwak is ze, en daarom ontvangt ze ook nog geen zekerheid ontvangen. Maar hoe krachtiger de Heilige Geest doorwerkt, hoe meer en meer de ziel Christus mag aannemen met vrijmoedigheid. Een christen neemt dan ook niet eenmaal in zijn leven Christus aan, maar elke dag weer heeft ze te schuilen achter Zijn verzoenend bloed. Wat een wonder dat dat mag!
Met een voorbeeld: Een werelds mens wiens leven bestaat uit het genieten van het kwade, kroegen bezoeken, disco's afgaan en alles uit dit leven te halen zonder rekening te houden met zijn Schepper wordt op een gegeven moment stilgezet (bekeerd???) door God, en God laat hem door Zijn Geest inzien dat hij niet God dient en in zonde leeft. O, weg met de wereld, weg met het vlees! Hij krijgt Jezus nodig. Mijn vraag: Is dit reeds zwak geloof (als er sprake is van een zaligmakend werk van Gods Geest)?
Mensen kunnen geloven, zonder zekerheid te hebben dat ze deel hebben aan Christus zei ds. Hugo Binning. Ik krijg het gevoel dat jullie stellen: Als je Christus hebt aangenomen, dan weet je ook dat je deel aan Hem hebt. Ik las ergens: "Als God een mens bekeert gaat zo iemand zijn schuldbrief thuis krijgen. Dan worden de zonden niet alleen besproken, maar vooral beleefd en beweend." Is dat niet vaak zo in bekeringen? Een mens gaat inzien waarvan hij bekeerd moet worden. Een mens met een hard hart wil helemaal niet van de zonde wijken, heeft geen berouw naar God, heeft nog hoogmoed. Een mens met een vlesen hart is week gemaakt door de Heilige Geest, zodat het voorbereid is op het ontvangen van de genade, het is onlosmakelijk met de wedergeboorte verbonden, vandaar dat ds. G.S.A. de Knegt zegt dat ze de laatste zullen zijn die ontkennen zullen dat de ellendekennis niet tot de levendmaking behoort. Evenals het lijden en opstaan van onze Heere Jezus Christus beide bij Zijn verlossingswerk hoort. Was er wel lijden, maar geen opstaan, dan was het nog verloren voor ons.
