EINDEJAAR 2023
’t Jaar heeft
haast zijn loop
volbracht
Ziet, een nieuwe tijdkring wacht -
met ellend' of zegen?
Niet geklaagd,
niet gevraagd
naar de and're morgen:
't antwoord blijft verborgen.

Hoe moet ik het onderschrift lezen @Dia?

Melodie: Neem mijn leven, laat het HEER' toegewijd zijn aan Uw eer:

1. 'k Moet gewassen in Uw bloed,
Jezus! worden; 't eeuwig goed
moet geschonken zijn aan mij,
zal ik eeuwig wezen blij.

2. Vol van zonden, enkel gal,
en verdoemd in Adams val.
Onder toorn en vloek en schuld
en met boosheid gans vervuld.

3. Onder satans macht en klauw;
tot het kwaaddoen vlug en gauw.
Die niet anders kan dan kwaad,
in het hart, in huis, op straat.

4. Jezus Christus ken ik niet,
want de Waarheid niemand ziet,
dan die weêrgeboren is,
uit des satans duisternis.

5. 'k Moet gewassen in Uw bloed,
Jezus! worden; 't eeuwig goed
moet geschonken zijn aan mij,
zal ik eeuwig wezen blij.

Ik heb de vaste grond gevonden

​

1. Ik heb de vaste grond gevonden,

Waarin mijn anker eeuwig hecht:

De grond in Jezus’ bloed en wonden,

Vóór ’s werelds aanvang reeds gelegd.

Die grond zal onverwrikt bestaan,

Schoon aard’ en hemel ondergaan.



2. Die grond is ’t eindeloos erbarmen,

Dat al ons denken overtreft,

Van Hem Die met Zijn vaderarmen

Ons, arme zondaars, opwaarts heft;

Die op ons diep meêdogend ziet,

Al achten wij Zijn roepstem niet.

​
​4. O afgrond, waarin alle zonden

Verzinken en niet meer bestaan!

O diep geheim van Christus’ wonden;

Het oordeel is te niet gedaan!

O Heer’, Uw bloed roept voor altijd:

Barmhartigheid, barmhartigheid!



5. Daarop wil ik gelovig bouwen,

Gerust, getroost, wat mij weêrvaart,

En m’ aan Gods vaderhart vertrouwen,

Wanneer mijn zonde mij bezwaart.

Steeds vind ik dáár m’ opnieuw bereid

Oneindige barmhartigheid.



6. Wordt m’ alles op deez’ aard’ ontnomen,

Wat blijdschap en genoegen schenkt;

Mag zelfs geen enk’le troostbron stromen,

Wier lavend vocht mijn ziele drenkt;

Schijnt hoop op redding mij ontzeid:

Toch blijft mij Gods barmhartigheid.

︎

Verstuurd vanaf mijn SM-G990B2 met Tapatalk

I Asked the Lord

A poem by John Newton (1725-1807)

I asked the Lord that I might grow,
In faith, and love, and every grace;
Might more of His salvation know,
And seek, more earnestly, His face.

‘Twas He who taught me thus to pray
And He, I trust, has answered prayer!
But it has been in such a way,
As almost drove me to despair.

I hoped that in some favoured hour,
At once He’d answer my request;
And by His love’s constraining pow’r,
Subdue my sins, and give me rest.

Instead of this, He made me feel
The hidden evils of my heart;
And let the angry pow’rs of hell
Assault my soul in every part.

Yea more, with His own hand
He seemed intent to aggravate my woe;
Crossed all the fair designs I schemed,
Blasted my gourds, and laid me low.

Lord, why is this, I trembling cried,
Wilt thou pursue thy worm to death?
“‘Tis in this way,” the Lord replied,
“I answer prayer for grace and faith.”

“These inward trials I employ,
From self, and pride, to set thee free;
And break thy schemes of earthly joy,
That thou may’st find thy all in Me.”

Ik houd van gedichten die niet rijmen

Changement de decor Ellen Warmond

Zodra de dag als een dreigbrief
In mijn kamer wordt geschoven,
Worden de rode zegels van de droom
Door snelle messen zonlicht losgebroken.

Huizen slaan traag hun bittere ogen op
En sterren vallen doodsbleek uit hun banen.

Terwijl de zwijgende schildwachten,
Nachtdroom en dagdroom, haastig
Elkaar hun plaatsen afstaan,
Legt het vuurpeloton van de twaalf
Nieuwe uren bedaard op mij aan.

Ellen Warmond

Jesus, Thou art the sin­ner’s friend;
As such I look to Thee;
Now, in the full­ness of Thy love,
O Lord, re­mem­ber me.

Remember Thy pure Word of grace,
Remember Cal­va­ry’s tree,
Remember all Thy dy­ing groans,
And then re­mem­ber me.

Thou won­drous ad­vo­cate with God,
I yield my soul to Thee;
While Thou art plead­ing on the throne,
Dear Lord, re­mem­ber me.

Lord, I am guil­ty, I am vile,
But Thy sal­va­tion’s free;
Then, in Thine all abound­ing grace,
Dear Lord, re­mem­ber me.

Howe’er for­sak­en or des­pised,
Howe’er op­pressed I be,
Howe’er for­got­ten here on earth,
Do Thou re­mem­ber me.

And when I close my eyes in death,
And hu­man help shall flee,
Then, then, my dear re­deem­ing God,
O then re­mem­ber me.

Ri­chard Burn­ham, 1796

Prille lente

Een nieuwe ritseling van leven
doorzindert stil de dorre hof.
Wij wachtten tot door dode dreven
gezangen klonken tot Gods lof.
Waar eens het leven werd gegeven,
breekt bloeisel los door 't grauwe stof.

Zo lang was alles ingedoken,
beveiligd in de moederschoot,
totdat de aarde werd doorbroken
en leven opstond uit de dood:
de witte klokjes stil ontloken,
als boden van het morgenrood.

De winterkou mag grimmig komen
en pijnigen het pril gewas -
de knoppen zwellen aan de bomen,
de wei groent weer van teder gras.
De vogelzang wordt toch vernomen,
want alles door Gods zon genas.

Wie wachten leert op Gods genade,
al is de winter lang en guur,
slaat stil vertrouwend alles gade,
berust in 't Goddelijk bestuur:
Het ijs smelt en de witte wade
op Gods tijd in het lente-uur.

Marinus Nijsse (uit Daniel, 3 maart 1972)

Gib dich zufrieden und sei stille
In dem Gotte deines Lebens.
In ihm ruht aller Freuden Fülle,
Ohn ihn mühst du dich vergebens.
Er ist dein Quell und deine Sonne,
Scheint täglich hell zu deiner Wonne.
Gib dich zufrieden.

Paul Gerhardt

De avond van Goede Vrijdag

De heuvel ligt nu helemaal verlaten.
Het is zo stil in dit verschriklijk oord.
In d'oude stad zien wij nu volle straten.
Zo velen keerden door de Zuiderpoort.

Zij hebben al de gruwel goed gezien.
Zij hoorden wat op Golgotha gezegd werd,
en niemand kon de Meester bijstand biên.
Het was het uur dat 't vonnis hier beslecht werd.

De oversten van "t volk zijn zeer verblijd:
De valse leraar heeft de geest gegeven.
Hij heeft de schare overal verleid.
Hij durfde Mozes' wetten te weerstreven.

Het volk is droef gestemd door Jezus' dood.
Zijn woorden en Zijn werken waren krachtig.
Hij spijzigde het volk met weinig brood;
betoonde Zich de Zoon van God almachtig.

De storm en 't golfgebruis heeft Hij bedaard.
Hij hoefde maar een enkel woord te spreken.
Doodzieken heeft Hij voor de dood bewaard;
verloste duizenden van hun gebreken.

Hij ging goeddoende door het ganse land,
en niemand heeft vergeefs tot Hem gebeden.
De hulpelozen reikte Hij Zijn hand,
verlamden liepen weer met vaste schreden.

Slechts enkelen geloofden dat Hij was
de Christus waarvan de profeten spraken.
Hij was het Die van zondeschuld genas;
Die ook Zijn volk eenmaal zou zalig maken.

Maar nu was al die blijde hoop vergaan.
Hij gaf de geest en werd in 't graf begraven.
Zij hadden Meesters stem voorgoed verstaan.
Zijn zoete woorden konden niet meer laven.

Nu kwam voor hen een trieste sabbatsdag.
Zij zagen al 't gebeurde voor hun ogen.
't Werd enkel droefenis en stil geklag,
en nu en dan hun stille tranen drogen.

O, droevig volk, zo helemaal ontdaan,
waar is 't geloof nu in die donkre stonden?
Wie zal de vloed met planken tegengaan,
dat al de golven niet meer verder konden?

Wie zal de zon verhinderen op te gaan?
Zal iemand haar het vriendetijk licht beletten?
Zij komt en zal straks aan de hemel staan,
en niemand breekt de Goddelijke wetten.

Zou Hij Die 't leven is en 't leven geeft
in 't duister graf vergaan en stil ontbinden?
De Vader, gans voldaan, roept tot Hem 'Leef!'
't Gesloten graf zal men dan open vinden!

Uit: De weg door Hem bereid.
De Groot, Goudriaan/Kampen

Christina Rossetti - Good Friday

Am I a stone, and not a sheep,
That I can stand, O Christ, beneath Thy cross,
To number drop by drop Thy blood’s slow loss,
And yet not weep?

Not so those women loved
Who with exceeding grief lamented Thee;
Not so fallen Peter, weeping bitterly;
Not so the thief was moved;

Not so the Sun and Moon
Which hid their faces in a starless sky,
A horror of great darkness at broad noon –
I, only I.

Yet give not o’er,
But seek Thy sheep, true Shepherd of the flock;
Greater than Moses, turn and look once more
And smite a rock.

Ik lees in een preek van dr van Brunmelen het volgende:
Als de Heere God in allen
En in allen alles is
Zal het licht zijn, eeuwig licht zijn.
Licht uit licht en duisternis.

Iemand die de oorsprong kent?

Bertiel schreef: ↑30 apr 2024, 23:04 Ik lees in een preek van dr van Brunmelen het volgende:
Als de Heere God in allen
En in allen alles is
Zal het licht zijn, eeuwig licht zijn.
Licht uit licht en duisternis.

Iemand die de oorsprong kent?

Gezang 292 - Liedboek voor de Kerken 1973
1. Wegen Gods, hoe duister zijt gij,
maar w' omvleug'len ons het hoofd
voor 't verblindend licht der toekomst,
die 't verrukte hart gelooft!
Blijve 't middel ons verholen,
God maakt ons Zijn doel gewis
door d' onfeilb're profetieën
van Zijn vast getuigenis.

2. Aan de eindpaal van de tijden
ziet ons oog de geest van 't kwaad,
moe geworsteld en ontwapend,
tot geen afval meer in staat.
Als de Heere God in allen,
en in allen alles is,
zal het licht zijn, eeuwig licht zijn,
licht uit licht en duisternis.

Hartelijk dank