memento schreef: En als laatste: Waar is de ootmoed? Waar is de acceptatie van een kruis dat God oplegt? Ik las eens een verhaal van een vrouw die dagelijks door haar wrede man, als hij weer eens teveel op had, werd geslagen. En toch ging ze niet bij m weg, dat wou ze ook niet, want ze zag het als een kruis door God haar opgelegd. En als ik boeken lees als 'de navolging van Christus' en andere literatuur over de praktische heiligmaking, dan kom ik overal hetzelfde tegen: Draag de moeilijkheden die God op je weg brengt met vrolijkheid. Dat is een levenswijze die mij veel meer aanspreekt dan het slappe gedoe van vandaag de dag, waar ons tijdelijke geluk hoger staat aangeschreven dan Gods geboden.
'k Had het al eerder in de discussie gequote...Nu overwegen we de situatie dat de man wel van zijn vrouw houdt, maar de vrouw niet van haar man (of andersom). Wat dan? Is er volgens de Heilige Schrift dan een mogelijkheid om te scheiden? Als alle mogelijkheden zijn benut, alle wegen al zijn gegaan om tot verbetering van de relatie te komen. Als de liefhebbende partij in biddende afhankelijkheid er alles aan heeft gedaan, wat maar in zijn of haar mogelijkheden lag, en het helpt allemaal niet. Wat dan? Als er meer en meer een ondraaglijke situatie ontstaat? Wanneer er lichamelijk of psychisch zoveel kwelling ontstaat dat er van een huwelijk geen sprake meer is ... Moeten echtgenoten dan nog steeds bij elkaar blijven of is er dan eindelijk een mogelijkheid om van elkaar te scheiden?
Wanneer we Gods bedoeling met het huwelijk bezien, dan moeten we zeggen: het huwelijk is niet bedoeld om een levenslange kwelling te vormen. God heeft niet bedoeld dat het huwelijk een voorportaal van de hel zal zijn. Het strijdt tegen Gods bedoeling met de inzetting van het huwelijk om zo getrouwd te zijn. En daarom is het geen overtreding van Gods inzetting om in zulke ondraaglijk moeilijke omstandigheden te scheiden.
Natuurlijk moet hierbij wel worden aangetekend dat de omstandigheid dan werkelijk ondraaglijk moet zijn. En wanneer dat zo is, kan ik ook niet zeggen. Maar als dat zo is, dan is scheiden geen grotere zonde dan bij elkaar blijven.
Hoewel het een blijk van bijzondere genade van God is, wanneer de onschuldige partij mag verdragen, mag dulden, mag blijven liefhebben, mag blijven bidden, op God mag blijven hopen.
Ik zeg dus niet: dan moet u scheiden. Maar ik zeg, op grond van Gods bedoeling met het huwelijk: dan moet u niet ten koste van alles getrouwd blijven. Dan bent u niet verplicht om bij uw man / vrouw te blijven wonen. Maar kunt u in deze moeilijke, moeilijke, o zo moeilijke weg het toch door Gods genade opbrengen om bij de ander te blijven ..., dan moet u zeker niet gaan scheiden.
Als een echtscheiding van heel dichtbij komt, dan roep je niet zo hard meer. En als je dan de Bijbel gaat lezen, dan weet je het ook niet zo goed meer. Dan blijken er in eens verschrikkelijk veel teksten te gaan over het huwelijk. En dan zie je dat er meer staat dan alle teksten die hieronder bijvoorbeeld werden gebruikt. Soms lijkt het wel tegenstrijdig te zijn. Door de zonde worden vele huwelijken kapot gemaakt. Het huwelijk voldoet dan niet meer aan de eisen die God stelde aan het huwelijk.
In Maleachi 2 vers 16 lezen we:
Want de HEERE, de God Israëls, zegt, dat Hij het verlaten haat, alhoewel hij den wrevel bedekt met Zijn kleed, zegt de HEERE der heirscharen; daarom wacht u met uw geest, dat gij niet trouwelooslijk handelt.
Ezra 10 vers 11:
Nu dan, doet den HEERE, uwer vaderen God, belijdenis en doet Zijn welgevallen, en scheidt u af van de volken des lands, en van de vreemde vrouwen.
Hieruit zou je kunnen opmaken dat we bepaalde teksten niet zo absoluut kunnen opvatten.
