God haat de verworpenen.

[Tiberius]

Verplicht klinkt ook zo moeterig. Maar normaal is het wel, hoor.

[Afgewezen]

Als God een mens van dood levend maakt is dat niet iets wat in een hoek geschiedt. Daar is weet van in de gemeente. En dan heb ik het nog niet eens over het mystieke weten, dat wil God ook wel eens schenken. Maar zo iemand komt openbaar in praat, daad en gewaad. Aan de vruchten gaat men de boom kennen. Voor een doorn zal een dennenboom opgaan en voor een distel een mirteboom. Zo'n persoon zal ook niet buiten de gemeenschap der heiligen kunnen. Dus ja, het is heel vreemd wanneer een kerkenraad niets weet van een hele lichting nieuwe avondmaalgangers.

Ik weet het niet, Erasmiaan. Als een ingetogen kerkmens bekeerd wordt, hoeft dat niet altijd aan de buitenkant merkbaar te zijn. En ouderlingen pikken op huisbezoek zeker niet altijd signalen op die gaan in de richting van heilsbegeerte. Het gebeurt gelukkig wel, maar het is geen regel.

[Ariene]

Als God een mens van dood levend maakt is dat niet iets wat in een hoek geschiedt. Daar is weet van in de gemeente. En dan heb ik het nog niet eens over het mystieke weten, dat wil God ook wel eens schenken. Maar zo iemand komt openbaar in praat, daad en gewaad. Aan de vruchten gaat men de boom kennen. Voor een doorn zal een dennenboom opgaan en voor een distel een mirteboom. Zo'n persoon zal ook niet buiten de gemeenschap der heiligen kunnen. Dus ja, het is heel vreemd wanneer een kerkenraad niets weet van een hele lichting nieuwe avondmaalgangers.

Als de Heere een mens zeer plotseling overzet dan zou het door haar hevigheid al spoedig bekent worden. En als de Heere een mens door een langere weg bekeert dan had men het al wel geweten op huisbezoek. Vroeger zeiden ze ook wel eens: de een moet door de honger sterven en de ander door het zwaard. Maar beiden zal een kerkenraad opmerken.

Dit vind ik nu werkelijk zo'n vertekend beeld wat altijd geschets wordt.

Mijn ervaring is dat er binnen de kerk een serieuze groep is.
Een groep die zich inzet voor de kerk, het kerkenwerk, vrijwilligerswerk doet
Deze groep bevat Avondmaal gangers en geen Avondmaalgangers.

Wanneer degene die niet aangaan de vrijmoedigheid vinden om wel aan te gaan is dat niet direct merkbaar in de gemeente omdat deze mensen niet opeens anders gaan praten, gaan doen of zich gaan kleden.

Bij een plotselinge bekering zal het wel opvallen, maar dat komt binnen de kerk m.i. minder voor.

[freek]

Als God een mens van dood levend maakt is dat niet iets wat in een hoek geschiedt. Daar is weet van in de gemeente. En dan heb ik het nog niet eens over het mystieke weten, dat wil God ook wel eens schenken. Maar zo iemand komt openbaar in praat, daad en gewaad. Aan de vruchten gaat men de boom kennen. Voor een doorn zal een dennenboom opgaan en voor een distel een mirteboom. Zo'n persoon zal ook niet buiten de gemeenschap der heiligen kunnen. Dus ja, het is heel vreemd wanneer een kerkenraad niets weet van een hele lichting nieuwe avondmaalgangers.

Als de Heere een mens zeer plotseling overzet dan zou het door haar hevigheid al spoedig bekent worden. En als de Heere een mens door een langere weg bekeert dan had men het al wel geweten op huisbezoek. Vroeger zeiden ze ook wel eens: de een moet door de honger sterven en de ander door het zwaard. Maar beiden zal een kerkenraad opmerken.

Dit vind ik nu werkelijk zo'n vertekend beeld wat altijd geschets wordt.

Mijn ervaring is dat er binnen de kerk een serieuze groep is.
Een groep die zich inzet voor de kerk, het kerkenwerk, vrijwilligerswerk doet
Deze groep bevat Avondmaal gangers en geen Avondmaalgangers.

Wanneer degene die niet aangaan de vrijmoedigheid vinden om wel aan te gaan is dat niet direct merkbaar in de gemeente omdat deze mensen niet opeens anders gaan praten, gaan doen of zich gaan kleden.

Bij een plotselinge bekering zal het wel opvallen, maar dat komt binnen de kerk m.i. minder voor.

Inderdaad, het zijn in de gemeente geen heidenen die zich bekeren, maar mensen die van kinds af de Heilige Schrift geweten hebben.

[Erasmiaan]

Maar juist de ingetogen kerkmens zal geen plotselinge bekering hebben. Maar een meer geleidelijke. Dan moet er voor doorgewinterde ouderlingen toch een opmerken zijn op de huisbezoeken?

Maar goed, het maakt verder niet uit want het wordt wat al te detaillistisch voor een dergelijk plaatselijk geval.

[Jongere]

Bovendien was het de bedoeling dat het hier helemaal niet meer over zou gaan in dit topic.

[Ariene]

Hierbij een citaat uit een preek van Ds. C.G. Vreugdenhil.
dat het verder discussies hierover krachteloos zal maken..

Er is echter ook een
verkiezing in bijzondere zin. Dat is de uitverkiezing omtrent de
eeuwige zaligheid van zondaren. Dat is een stuk, gemeente, dat de
Bijbel duidelijk leert. Maar dat leert de Schrift niet om daar met
elkaar over te gaan redetwisten. Dat leert de Schrift nog minder
om je daar aan te ergeren. Maar dat leert de Schrift ons tot troost
van het geloof. Tot troost van de gelovigen. Het is ook een troost
om door te gaan met de verkondiging van het Evangelie. Want in
de Handelingen lezen we: "Er geloofden zovelen als er geordineerd
waren tot het eeuwige leven." Met andere woorden: het
Woord wordt niet voor niets gepredikt. De arbeid in Gods Koninkrijk
is niet tevergeefs. Die Christus met Zijn bloed gekocht
heeft, wordt zeker toegebracht. Als Hij Zijn ziel tot een schuldoffer
gesteld zal hebben, zo zal Hij zaad zien. En het welbehagen
van de Heere zal door Zijn hand gelukkend voortgaan. Daar hebt
u de troost van de verkiezing. De zaligheid ligt vast in Gods
eeuwig welbehagen. De uitverkiezing is een stuk, dat we alleen in
het geloof kunnen aanvaarden. Dus wie niet gelooft, die kan
verder niets met de uitverkiezing doen. Die mag er zelfs niet over
spreken. De natuurlijke mens verstaat niet de dingen, die des
Geestes Gods zijn. De duivel probeert hier altijd een mens mee te
vangen. Dat is één van zijn voetangels, één van zijn klemmen om
een mens mee te vangen. U kent die gedachte wel zo van: als ik
niet verkoren ben, dan kom ik er niet. Dan kan ik mijn kerkbank
verslijten, maar dan heeft het geen zin. En als ik wel verkoren
ben, al zou ik dan naar de bioscoop gaan, dan zal God me wel
vinden, als Hij me echt hebben wil.
Maar dat is een karikatuur, die de satan gemaakt heeft, van
datgene wat God in Zijn Woord geopenbaard heeft, tot troost van
Zijn gunstgenoten. De troost van de verkiezing: de volharding der
heiligen. Dat Hij ze laat zien, dat ze in beide Zijn handpalmen zijn
gegraveerd. Dat is niet alleen geldig vanaf Zijn kruisdood op
Golgotha, maar dat ligt al van eeuwigheid vast. Daar heeft de
uitverkiezing zijn plaats, zijn taak, zijn functie. Niet als een muur,
maar als een poort. Niet als een ergernis, maar als een troost voor
Gods gemeente. Dat ze weten mogen: voor iets van mij begon te
leven, was alles al in Zijn Boek geschreven. Dus om troost uit te
putten op reis door deze woestijn. Dan geldt het: gij zijt een uitverkoren
geslacht. Dan geldt dat in bijzondere zin, voor diegenen,
die zijn wedergeboren tot een levende hoop.
Ik zal u een voorbeeld geven. Je kunt Gods eeuwig welbehagen,
dat blijkt in de genadige verkiezing van zondaren, vergelijken met
een schitterend ouderwets kabinet. U weet wel, zo'n mooie antieke
kast met al die laden en panelen op de deuren. Waar zet je zo'n
kast eigenlijk? Wel, zo'n kast plaats je niet voor de deuropening,
maar tegen de wand in de kamer. Zo is het nu ook met de verkiezing.
Die plaats je niet voor de deur. Als je dat doet, kan er
niemand meer in of uit. Nee, de kast hoort in de kamer tegen de
wand. Wie eerst door de deur is binnen gegaan, die kan in de
kamer de kast bewonderen. Wie niet door de deur is binnen
gegaan, die kan de kast niet zien en voor die heeft het ook geen
enkele zin om over die kast te praten en te redeneren. Eerst moet
u door de deur van het Koninkrijk naar binnen. Die deur is Christus.
Hij zegt Zelf: Ik ben de deur van de stal der schapen. Wie
door Mij ingaat, die zal behouden worden. Wie in Christus gelooft,
is binnen in de kamer en die alleen kan de kast bewonderen.
Die zegt: Heere, wat bent U genadig en goed. Wat een troost dat
ik nooit meer uit Uw doorboorde handen kan vallen. Hoe groot is
Uw eeuwige liefde tot mij, dat U mij al van eeuwigheid hebt
liefgehad. Dat kun je alleen maar zeggen als je de Heere Jezus
hebt liefgekregen. Calvijn zegt dat Christus de spiegel is van onze
verkiezing. Dat wil zeggen: wie in Hem gelooft en Hem liefheeft,
die mag daaruit weten dat God hem verkoren heeft tot het eeuwige
teven. Want God verkiest mensen opdat ze zullen geloven in Zijn
Zoon Jezus Christus. Zet de kast toch niet voor de deur, maar in
de kamer. Laat de verkiezing staan op de plaats, waar God hem
gezet heeft, namelijk tot troost voor de gelovigen en niet als een
hinderpaal voor de ongelovigen.

[HerbertV]

Als God een mens van dood levend maakt is dat niet iets wat in een hoek geschiedt. Daar is weet van in de gemeente. En dan heb ik het nog niet eens over het mystieke weten, dat wil God ook wel eens schenken. Maar zo iemand komt openbaar in praat, daad en gewaad. Aan de vruchten gaat men de boom kennen. Voor een doorn zal een dennenboom opgaan en voor een distel een mirteboom. Zo'n persoon zal ook niet buiten de gemeenschap der heiligen kunnen. Dus ja, het is heel vreemd wanneer een kerkenraad niets weet van een hele lichting nieuwe avondmaalgangers.

Als de Heere een mens zeer plotseling overzet dan zou het door haar hevigheid al spoedig bekent worden. En als de Heere een mens door een langere weg bekeert dan had men het al wel geweten op huisbezoek. Vroeger zeiden ze ook wel eens: de een moet door de honger sterven en de ander door het zwaard. Maar beiden zal een kerkenraad opmerken.

En dat komt dus allemaal voort uit het stappenplan. Daarbij is het normaal als je niet 'bekeerd' ben, en bijzonder als je het wel bent. In plaats dat de hele gemeente op zijn kop zou moeten staan van iemand die 'bekeerd wordt', zou de gemeente beter op zijn kop kunnen staan van alle mensen die niet 'bekeerd' zijn.

@ MODERATORS: Sorry voor het off-topic gehalte, maar het avondmaalspraktijk topic zit op slot(!)

[Afgewezen]

Maar juist de ingetogen kerkmens zal geen plotselinge bekering hebben. Maar een meer geleidelijke. Dan moet er voor doorgewinterde ouderlingen toch een opmerken zijn op de huisbezoeken?

Maar goed, het maakt verder niet uit want het wordt wat al te detaillistisch voor een dergelijk plaatselijk geval.

Een ingetogen kerkmens moet ook van dood levend gemaakt worden, hoor. Die is net zo goed vijand van God van nature.

[HerbertV]

Maar juist de ingetogen kerkmens zal geen plotselinge bekering hebben. Maar een meer geleidelijke. Dan moet er voor doorgewinterde ouderlingen toch een opmerken zijn op de huisbezoeken?

Maar goed, het maakt verder niet uit want het wordt wat al te detaillistisch voor een dergelijk plaatselijk geval.

Een ingetogen kerkmens moet ook van dood levend gemaakt worden, hoor. Die is net zo goed vijand van God van nature.

Laten we de verantwoording niet weer bij God leggen. De Bijbelse plicht is voor iedere kerkmens (ingetogen of niet): Gelooft in Jezus Christus!

[Jongere]

Maar juist de ingetogen kerkmens zal geen plotselinge bekering hebben. Maar een meer geleidelijke. Dan moet er voor doorgewinterde ouderlingen toch een opmerken zijn op de huisbezoeken?

Maar goed, het maakt verder niet uit want het wordt wat al te detaillistisch voor een dergelijk plaatselijk geval.

Een ingetogen kerkmens moet ook van dood levend gemaakt worden, hoor. Die is net zo goed vijand van God van nature.

Laten we de verantwoording niet weer bij God leggen. De Bijbelse plicht is voor iedere kerkmens (ingetogen of niet): Gelooft in Jezus Christus!

Afgewezen citeert gewoon woorden uit de Bijbel hoor. Als dat al niet meer mag, weet ik niet waar je mee bezig bent.

[Afgewezen]

Maar juist de ingetogen kerkmens zal geen plotselinge bekering hebben. Maar een meer geleidelijke. Dan moet er voor doorgewinterde ouderlingen toch een opmerken zijn op de huisbezoeken?

Maar goed, het maakt verder niet uit want het wordt wat al te detaillistisch voor een dergelijk plaatselijk geval.

Een ingetogen kerkmens moet ook van dood levend gemaakt worden, hoor. Die is net zo goed vijand van God van nature.

Laten we de verantwoording niet weer bij God leggen. De Bijbelse plicht is voor iedere kerkmens (ingetogen of niet): Gelooft in Jezus Christus!

Wat wil je me nu vertellen, Herbert?

[Erasmiaan]

Als God een mens van dood levend maakt is dat niet iets wat in een hoek geschiedt. Daar is weet van in de gemeente. En dan heb ik het nog niet eens over het mystieke weten, dat wil God ook wel eens schenken. Maar zo iemand komt openbaar in praat, daad en gewaad. Aan de vruchten gaat men de boom kennen. Voor een doorn zal een dennenboom opgaan en voor een distel een mirteboom. Zo'n persoon zal ook niet buiten de gemeenschap der heiligen kunnen. Dus ja, het is heel vreemd wanneer een kerkenraad niets weet van een hele lichting nieuwe avondmaalgangers.

Als de Heere een mens zeer plotseling overzet dan zou het door haar hevigheid al spoedig bekent worden. En als de Heere een mens door een langere weg bekeert dan had men het al wel geweten op huisbezoek. Vroeger zeiden ze ook wel eens: de een moet door de honger sterven en de ander door het zwaard. Maar beiden zal een kerkenraad opmerken.

En dat komt dus allemaal voort uit het stappenplan. Daarbij is het normaal als je niet 'bekeerd' ben, en bijzonder als je het wel bent. In plaats dat de hele gemeente op zijn kop zou moeten staan van iemand die 'bekeerd wordt', zou de gemeente beter op zijn kop kunnen staan van alle mensen die niet 'bekeerd' zijn.

@ MODERATORS: Sorry voor het off-topic gehalte, maar het avondmaalspraktijk topic zit op slot(!)

Arme vriend, de hemel staat - met eerbied gesproken - ook "op zijn kop" om één zondaar die zich bekeerd meer dan om 99 rechtvaardigen die de bekering niet van node hebben.

En ook voor jou is er nog die mogelijkheid! Als je Hem nederig valt te voet als een arm en ellendig zondaar dan zul je genade vinden.

[Bert Mulder]

Wat ik altijd typisch vind is dat bij bijv. de GGIN en OGG er maar enkele (of bijna geen)gemeenteleden deelnemen aan het avondmaal, en men zoekt vaak de oorzaak bij het feit dat dit zou liggen aan de leer van het aanbod van Gods genade en de uitverkiezing.
Mar hoe is dan wel mogenlijk, dat bij de strict baptisten in England en de Protestant Reformed churches in de U.S, Canada en Ireland ook de zelfde leer hebben rondom het Gods genade en de uitverkiezing, maar er blijkbaar wel vele gemeenteleden deel nemen aan het avondmaal.

Geachte broeder, Prof. Engelsma legt dat hier uit, in zijn boek 'Verbond van God en kinderen der gelovigen':

De visie die de gedoopte kinderen als verloren ziet brengt de kerk niet alleen in conflict met de Gereformeerde en Presbyteriaanse belijdenis, maar het betrekt haar ook in praktijken die voor een Gereformeerde kerk niet goed te praten zijn en die schadelijk zijn voor de verbondskinderen.
Een Gereformeerde kerk die deze visie aanhangt staat toe dat kinderen, meestal tieners, publiek belijdenis doen van hun geloof, waarbij zijzelf als ook de kerk die belijdenis zien als een puur intellectueel instemmen met de ware leer. De belijdenis, zo wordt ook wel erkend, is geen uiting van de mond van enig levend geloof in het hart. Het is bij die jonge persoon die belijdenis doet geen getuigenis van de kennis van de Heere Jezus als Redder en Verlosser, en van hartelijk vertrouwen op Jezus Christus voor zaligheid. Dit kan nooit en te nimmer de aard van de belijdenis zijn, immers in de visie van die persoon zelf en van die kerk, is de persoon niet zalig, niet verlost.
Dit is de praktijk in de Gereformeerde Gemeenten. Ds. C. Hegeman, dominee in de Gereformeerde Gemeenten, ontkent botweg dat zij die belijdenis van hun geloof afgelegd hebben ook geroepen zijn om het Heilig Avondmaal te vieren. Ze hebben slechts het ‘kerkelijke recht’ om aan de tafel aan te gaan. De reden dat ze weg moeten blijven van de tafels des Heeren, hoewel ze belijdenis van hun geloof hebben gedaan, is dat ze nog niet de ‘karakteristieken van het ware genadeleven kennen’.
De kerkenraad ontvangt de belijdenis van geloof van iemand van wie ze weten dat hij geestelijk dood is. De kerk staat toe, ja stimuleert zelfs, dat de jonge mensen belijdenis doen van geloof, waarbij die belijdenis insluit de erkenning dat ze onbekeerd zijn.
Dr. C. Steenblok, hoewel hij vanwege andere kwesties gescheiden is van de moederkerken, de Gereformeerde Gemeenten, heeft de visie van de Gereformeerde Gemeenten op de kinderen in het verbond toch goed weergegeven, en hij verdedigd de openbare belijdenis van geloof door gedoopte jongeren die niet wedergeboren zijn met verve. Hoewel iemand geen belijdenis kan doen van zijn ‘persoonlijke en reddende geloof’,
‘dan blijft niettemin de verplichting als gedoopte, tot onderscheid van jaren gekomen, om te komen tot het lidmaatschap der gemeente in volle omvang. Met name artikel 28 en 29 Nederlandse Geloofsbelijdenis dringen daartoe krachtig aan. Maar wat is dan het belijdenis doen? Wel, een belijdenis doen van de religie, dat wil dus zeggen dat men de belijdenis der zuivere waarheid omhelst, zoals die uitgedrukt is in de Formulieren van Enigheid, overeenkomstig Gods Woord; en dat men naar eigen overtuiging bij die waarheid wil leven en sterven; en zich zo stelt onder de verdere zuivere bediening der genademiddelen in de ware kerke Christi. Stelt de Doop in de uiterlijke betrekking tot het verbond en brengt ze onder de bediening ervan, het belijdenis doen erkent en bevestigt de voor de volwassen leeftijd verordende instellingen Gods in de plaatselijke geïnstitueerde gemeente. Zaligmakende genade geven, is een soeverein werk Gods, maar door belijdenis des geloofs in objectieve zin te doen en in die weg zich te verbinden om, in gebondenheid aan Gods Woord, het gebruik van al de ten dienste staande middelen der genade te gebruiken, is roeping voor de gedoopte. En het is de van God verordende weg om naar Zijn vrijmachtig welgevallen te roepen tot genade en zaligheid. Er is dus wel degelijk verband tussen de Doop en het belijdenis doen van de onherborene.’

Het is vanuit dit citaat duidelijk dat Dr. Steenblok de openbare belijdenis van geloof door niet wedergeboren jonge mensen aanvaard. Volgens Dr. Steenblok en de Gereformeerde Gemeenten is hiervoor plaats in een Gereformeerde kerk. Ja, dit is de roeping, vermoedelijk van God, van niet wedergeboren, maar gedoopte, jonge mensen. Een dergelijke belijdenis is slechts een intellectueel instemmen met de leer die de kerk hen geleerd heeft tijdens de catechisatie en de belofte om de genademiddelen te gebruiken, dat is om naar de kerk te komen. En een dergelijke geloofsbelijdenis is de roep van een jonge persoon, die niet wedergeboren is, tot God om genade en zaligheid, die hij op dit moment nog niet heeft.
Dat deze praktijk niet kan worden verdedigd op basis van de Gereformeerde waarheid moet voor iedereen duidelijk zijn. Geen enkele persoon, die nog niet wedergeboren is, of hij nu gedoopt is of niet, heeft mogelijkheid om een geloofsbelijdenis af te leggen. Geen enkele persoon, die nog niet wedergeboren is, of hij nu gedoopt is of niet, heeft het verlangen om zijn geloof te belijden. Geen enkele persoon, die nog niet wedergeboren is, of hij nu gedoopt is of niet, heeft het recht om een geloofsbelijdenis af te leggen. Iemand die niet wedergeboren is, toch belijdenis van zijn geloof laten afleggen is groteske huichelarij. Iemand die niet wedergeboren is, is een vijand van God, van zijn Christus en van de waarheid (Rom. 8: 5-8). Hij heeft geen begeerte naar God: ‘er is niemand die God zoekt’ (Rom. 3: 11). Hij kan God niet behagen: ‘En die in het vlees zijn, kunnen Gode niet behagen.’ (Rom. 8: 8). Door te beamen dat een niet wedergeboren iemand zijn geloof kan belijden, welke belijdenis is een uitdrukking van een verlangen naar reddende genade van God en een roep naar God om verbondsgemeenschap in Christus, is in principe de dwaling van de leer van de vrije wil.
Het belijden van je geloof is een activiteit van hen die bekeerd zijn, en die dus wedergeboren zijn, kinderen van God zijn. Dit is de belijdenis van de mond die echt met het hart geloofd wordt (Rom. 10: 9, 10). Het is de openbare verklaring van je persoonlijke begrip van, en hartelijke instemming met, de ware leer zoals die is weergegeven in de Gereformeerde belijdenis. De eerste vraag van een Gereformeerde kerk aan jonge mensen die hun geloof willen belijden is: ‘gelooft gij dat de waarheid Gods die in het Oude en Nieuwe Testament geopenbaard en in de artikelen van het christelijk geloof beleden is en in de christelijke kerk alhier geleerd wordt, de waarachtige en volkomen leer der zaligheid is?’ Maar deze essentiële kennis is kennis van de waarheid die de waarheid ook liefheeft en die samengaat met een hartelijk en door de Heilige Geest gewerkt vertrouwen dat door Jezus Christus niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God geschonken is, uit louter genade, alleen om der verdienste van Christus wil. Een ‘geloofsbelijdenis’ die niets meer is dan een objectief instemmen met de leer is precies dezelfde belijdenis die ook de duivels hebben (Jak. 2: 19). Uiteraard mag een Gereformeerde kerk een dergelijk soort belijdenis nooit accepteren, laat staan bevorderen. Veeleer zouden ze hun handen in afschuw moeten opheffen, wanneer ze erachter zouden komen, dat dit de soort ‘geloofsbelijdenis’ is, van een van de jongeren in die kerk. Aan allen die in de consistorie komen om belijdenis van hun geloof te doen, zodat ze ‘in volle omvang lidmaten van de gemeente worden’ , moeten de ouderlingen duidelijk en met kracht de eis stellen die Filippus aan de kamerling uit Morenland stelde: ‘Indien gij van ganser harte gelooft, zo is het geoorloofd.’ (Hand. 8: 37).
Uit de leer die de verbondskinderen als niet wedergeboren beschouwd, totdat ze een bekeringservaring hebben, komt ook de praktijk voort van geloofsbelijdenis door onbekeerden. Het gevolg van deze praktijk is dat de Gereformeerde kerk vol raakt met volwassen leden die ongelovig zijn. Door hun geloofsbelijdenis, genieten deze ongelovigen het volledige lidmaatschap in de gemeente. Het is zelfs zeer wel mogelijk dat deze ongelovigen de meerderheid vormen in de gemeente. Ze geven ook ruiterlijk toe dat ze onbekeerd en ongelovig zijn. De kerk ziet ze als ongelovigen. Maar ze houden hun kerklidmaatschap.
Wat een verwarring.
Hoe kunnen deze mensen nu opgeroepen worden om een heilig en onbesmettelijk leven te leiden? Hoe kunnen ze ooit verwachten dat ze een godvrezend leven leiden, aangezien een kwade boom geen goede vruchten kan voortbrengen? (Matt. 7: 18). Hoe kunnen ze ook onder de tucht gesteld worden voor welke erge zonde dan ook maar, wanneer ze niet onder de tucht gesteld worden voor de ergste zonde van allemaal, namelijk ongeloof? Is het niet duidelijk dat, gezien het gedrag van deze lidmaten, de kerk een slechts uiterlijk conformeren aan de wet van God bevorderd en bekrachtigd? Waardoor er van hen farizeeërs gemaakt worden, aangezien ze geen liefde voor God in hun hart hebben als de wortel van hun uitwendige gehoorzaamheid?
Maar de fundamentele vraag is deze: hoe kan het gebeuren dat deze ongelovigen lidmaatschap van de kerk blijven behouden?
Lidmaatschap van de kerk staat niet open voor ongelovigen. Geen ongelovige heeft enig recht op kerklidmaatschap in welke vorm dan ook. Iemand die een lidmaatschap houdt op grond van geloof wat hij niet heeft, is een huichelaar. Dit is de duidelijke leer van de Nederlandse Geloofsbelijdenis: ‘En aangaande degenen die van de Kerk zijn, die kan men kennen uit de merktekenen der Christenen; te weten, uit het geloof’.
Gedoopte kinderen die in ongeloof opgroeien, zullen normaal gesproken, onder krachtige en antithetische prediking, de kerk verlaten. De prediking is immers een aanstoot voor hen die niet reddend tot Christus getrokken zijn. En wanneer iemand niet vrijwillig de kerk verlaat, en toch weigert om te geloven in de Zoon van God, en dus weigert om de Christus te belijden, moeten de ouderlingen met hem handelen naar de kerkelijke tucht. Het resultaat van dit geduldige werken is: of dat hij zich bekeerd, of dat hij wordt afgesneden. Het is het officiële standpunt van de Gereformeerde kerken dat hij die zich door een ongelovig en goddeloos leven doet kennen in leer en leven moet worden uitgesloten uit de Christelijke gemeente.
Wanneer volwassen ongelovigen desondanks worden geaccepteerd als lidmaten van de gemeente, en dat door een ‘belijdenis van hun geloof’, is er nog een verkeerde praktijk die in de kerk vaker gaat voorkomen. Er komt een scheiding tussen de twee sacramenten, de Doop en Heilig Avondmaal. Volwassen mannen en vrouwen zien af van deelname aan het Heilig avondmaal, hoewel ze gedoopt zijn en belijdenis van hun geloof hebben afgelegd. En de kerk bevorderd dat ze blijven afzien van deelname, omdat de kerk ze immers ziet als niet wedergeboren. Maar de Doop en het Heilig Avondmaal horen bij elkaar. De Doop vraagt deelname aan het Avondmaal. De Dordtse kerkorde, zoals ze door de Protestant Reformed Churches gebruikt wordt, laat de relatie tussen die beide sacramenten zien, in het geval dat iemand lid wordt van de kerk middels de Volwassendoop:
De bejaerde worden door den Doop de Christelijcke ghemeente inghelijft, ende voor Lidtmatender Gemeente aangenomen, ende zijn daerom schuldich het Avontmael des Heeren oock te ghebruyken, t’welck sy by haren Doop sullen beloven te doen.

[HerbertV]

Als God een mens van dood levend maakt is dat niet iets wat in een hoek geschiedt. Daar is weet van in de gemeente. En dan heb ik het nog niet eens over het mystieke weten, dat wil God ook wel eens schenken. Maar zo iemand komt openbaar in praat, daad en gewaad. Aan de vruchten gaat men de boom kennen. Voor een doorn zal een dennenboom opgaan en voor een distel een mirteboom. Zo'n persoon zal ook niet buiten de gemeenschap der heiligen kunnen. Dus ja, het is heel vreemd wanneer een kerkenraad niets weet van een hele lichting nieuwe avondmaalgangers.

Als de Heere een mens zeer plotseling overzet dan zou het door haar hevigheid al spoedig bekent worden. En als de Heere een mens door een langere weg bekeert dan had men het al wel geweten op huisbezoek. Vroeger zeiden ze ook wel eens: de een moet door de honger sterven en de ander door het zwaard. Maar beiden zal een kerkenraad opmerken.

En dat komt dus allemaal voort uit het stappenplan. Daarbij is het normaal als je niet 'bekeerd' ben, en bijzonder als je het wel bent. In plaats dat de hele gemeente op zijn kop zou moeten staan van iemand die 'bekeerd wordt', zou de gemeente beter op zijn kop kunnen staan van alle mensen die niet 'bekeerd' zijn.

@ MODERATORS: Sorry voor het off-topic gehalte, maar het avondmaalspraktijk topic zit op slot(!)

Arme vriend, de hemel staat - met eerbied gesproken - ook "op zijn kop" om één zondaar die zich bekeerd meer dan om 99 rechtvaardigen die de bekering niet van node hebben.

En ook voor jou is er nog die mogelijkheid! Als je Hem nederig valt te voet als een arm en ellendig zondaar dan zul je genade vinden.

Het nadruk leggen op de wedergeboorte die vooraf zou moeten gaan aan elke vorm van geestelijk leven, is een typisch trekje van de ger. gem. Maar de Bijbel doet dat niet, dus daarom neutraliseerde ik even de opmerking van afgewezen.

Natuurlijk is er blijdschap in de hemel over een zondaar die zich tot God bekeerd! Dat ontken ik niet, maar het gaat nu over de kerk. Het is namelijk helemaal niet normaal dat 90% van de mensen wel naar de kerk gaan maar toch niet persoonlijk geloven in verlossingswerk van Jezus Christus.

Het is makkelijk om mijn punt te verdraaien, maar het gaat erom dat het regelmatig is voorgevallen dat ik mensen hoorde praten: "Heb je het al gehoord, die en die is bekeerd!". En dat alles terwijl ze zelf ongelovig rondlopen. De Bijbel leert nergens een scheiding tussen echt-gelovigen en wel-naar-de-kerk-gaan-maar-toch-niet-gelovige. Daar gaat het hier om.

Verder schijn jij te weten dat ik niet 'bekeerd' ben. Je bent overigens niet de eerste die dat beter schijnt te weten dat ikzelf. Een van de redenen dat ik er voorgoed weg ben...

Jouw advies: val hem te voet, is het advies waar dominees, ouderlingen en familie mij jaren mee bezig hebben gehouden. Jarenlang heb ik gesmeekt. En geen verhoring (Zijn er misschien ook mensen die dit herkennen: Bidden, bidden en nog eens bidden, en maar niet verhoord worden?). Hoe verklaar je dat dan?

Totdat iemand me adviseerde de Bijbel te lezen. Daar ontdekte ik dat enkel en alleen het geloof een mens rechtvaardigd. Wat een enorme bevrijding, toen ik het niet meer hoefde te verwachten van mijn schuldgevoel en van al mijn gebeden.