Seksueel misbruik

[Fjodor]

Ik denk dat we het wel eens zijn. Het gaat mij erom, dat pastoraat en psychische hulpverlening niet door elkaar lopen. Een geschoolde psychisch hulpverlener weet dit. Voor een gemeentelid die een cursusje heeft gevolgd is dat niet vanzelfsprekend (even daargelaten of een gemeentelid met een cursusje in staat is om zulke moeilijke gevallen goed te begeleiden). Nu kan dat laatste wel, maar dan moeten er duidelijke waarborgen ingebouwd worden om ontsporing tegen te gaan.

De ervaring leert dat in moeilijke situaties mensen hun theologie aanpassen. Bv. mensen die altijd hameren op belang van bekering en geloof, kunnen wanneer zij iemand bijstaan die zwaar lijdt (bv iemand die misbruikt is) opeens komen met een Godsbeeld van een God die alleen maar liefde is, troost, bijstand geeft, etc. Nu is het waar dat God het zwakke en het hulpeloze nabij is, en hen kracht en ondersteuning en troost geven wil, maar dat mag niet eenzijdig gaan functioneren. M.a.w.: als je in de nood Gods nabijheid mag ervaren, wil dat nog niet zeggen dat het goed zit tussen God en je ziel. Of omgedraaid: Mensen die zo uitgaan van de noodzaak der bekering, dat ze de lijdende geen enkele troost kunnen aanbieden.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed. Daar moet vanuit de kerk ook toe aangespoord worden, en aan meegewerkt worden. Maar laat de theologie, het pastoraat, bij de professionele theoloog: de predikant. Of een andere theoloog (mag ook een goed ingelezen ouderling zijn, of een pastoraal werker, oid). Kortom: schoenmaker, blijf bij je leest. Laat de predikant niet doen alsof hij een psychisch hulpverlener is. En laat een psychisch hulpverlener niet doen alsof hij pastoraal werker is.

Hier ben ik het hartgrondig mee oneens.
Over de eerste alinea: dat moet juist wel door elkaar lopen. Het onderscheid moet zelfs verdwijnen. Het probleem is psychische nood. De persoon in kwestie moet bijgestaan worden door mensen die zoveel mogelijk onderlegd zijn in de psychische hulp. Dat vergt een aantal kwaliteiten. Enerzijds pastorale en anderzijds psychische. Waarvan de pastorale de belangrijkste is. Maar zoals ik al zei: we kunnen het onderscheid tussen deze twee beter verwijderen en van de psychische hulpverlener beter zeer goede pastorale kwaliteiten vragen.

Mensen die in moeilijke situaties hun theologie aanpassen bedrijven dus geen goede hulp (= geen goede psycho-pastorale hulp, laat ik het zo maar noemen). Misschien zijn ze dan geheel ongeschikt, misschien is dat een zwakke kant van bepaalde mensen, zoals iedereen zwakke kanten heeft.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed, maar laat het niet gespeend zijn van voldoende pastorale bagage. Om tot de kern te komen: Hulp moet altijd gegeven worden vanuit het oogpunt dat Christus de geneesheer is van de hart en ziel. Hij is de grote Opperherder. Dit moet toegepast worden door middel van mensen die weten hoe Christus mensen kan en wil genezen en die ook weten van psychische omstandigheden die meespelen in de aard van de gevallen. Dat vraagt direct om de verbinding tussen psychische en pastorale hulpverlening. Laat de pastoraal werker dan niet denken dat hij/zij kan werken zonder onderzoek te doen naar de eigenschappen van de geest en naar de aard van de problemen die een mens kan hebben. En laat de psychische hulpverlener niet denken dat hij/zij kan helpen zonder de goede Herder als bovenste Heelmeester voor te stellen.

PS. Leestip: Bijbels pastoraat van J? Adams (de engelse titel weet ik niet).

[Mara]

Je hebt eigenlijk 2 soorten seksueel misbruik, t.w.
in familiaire kring, dus eigenlijk incest of
van een hulpverlener, ambtsdrager.
Ik denk dat het 1e anders behandeld moet worden dan het 2e.
In het eerste geval is het vaak macht van de ouder tov het kind (meestal de vader met een dochter)
In het tweede geval hoeft het niet altijd tegen de wil te geschieden, maar het kan !
De vrouw (gaan we maar even van uit) durft niet te weigeren.
Ik heb het van dichtbij een keer meegemaakt en het is zeer aangrijpend !
Niet alleen het leven van het slachtoffer is kapot, maar van veel mensen om haar heen.
En vaak levenslang !

[Willem]

Ik denk dat we het wel eens zijn. Het gaat mij erom, dat pastoraat en psychische hulpverlening niet door elkaar lopen. Een geschoolde psychisch hulpverlener weet dit. Voor een gemeentelid die een cursusje heeft gevolgd is dat niet vanzelfsprekend (even daargelaten of een gemeentelid met een cursusje in staat is om zulke moeilijke gevallen goed te begeleiden). Nu kan dat laatste wel, maar dan moeten er duidelijke waarborgen ingebouwd worden om ontsporing tegen te gaan.

De ervaring leert dat in moeilijke situaties mensen hun theologie aanpassen. Bv. mensen die altijd hameren op belang van bekering en geloof, kunnen wanneer zij iemand bijstaan die zwaar lijdt (bv iemand die misbruikt is) opeens komen met een Godsbeeld van een God die alleen maar liefde is, troost, bijstand geeft, etc. Nu is het waar dat God het zwakke en het hulpeloze nabij is, en hen kracht en ondersteuning en troost geven wil, maar dat mag niet eenzijdig gaan functioneren. M.a.w.: als je in de nood Gods nabijheid mag ervaren, wil dat nog niet zeggen dat het goed zit tussen God en je ziel. Of omgedraaid: Mensen die zo uitgaan van de noodzaak der bekering, dat ze de lijdende geen enkele troost kunnen aanbieden.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed. Daar moet vanuit de kerk ook toe aangespoord worden, en aan meegewerkt worden. Maar laat de theologie, het pastoraat, bij de professionele theoloog: de predikant. Of een andere theoloog (mag ook een goed ingelezen ouderling zijn, of een pastoraal werker, oid). Kortom: schoenmaker, blijf bij je leest. Laat de predikant niet doen alsof hij een psychisch hulpverlener is. En laat een psychisch hulpverlener niet doen alsof hij pastoraal werker is.

Hier ben ik het hartgrondig mee oneens.
Over de eerste alinea: dat moet juist wel door elkaar lopen. Het onderscheid moet zelfs verdwijnen. Het probleem is psychische nood. De persoon in kwestie moet bijgestaan worden door mensen die zoveel mogelijk onderlegd zijn in de psychische hulp. Dat vergt een aantal kwaliteiten. Enerzijds pastorale en anderzijds psychische. Waarvan de pastorale de belangrijkste is. Maar zoals ik al zei: we kunnen het onderscheid tussen deze twee beter verwijderen en van de psychische hulpverlener beter zeer goede pastorale kwaliteiten vragen.

Mensen die in moeilijke situaties hun theologie aanpassen bedrijven dus geen goede hulp (= geen goede psycho-pastorale hulp, laat ik het zo maar noemen). Misschien zijn ze dan geheel ongeschikt, misschien is dat een zwakke kant van bepaalde mensen, zoals iedereen zwakke kanten heeft.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed, maar laat het niet gespeend zijn van voldoende pastorale bagage. Om tot de kern te komen: Hulp moet altijd gegeven worden vanuit het oogpunt dat Christus de geneesheer is van de hart en ziel. Hij is de grote Opperherder. Dit moet toegepast worden door middel van mensen die weten hoe Christus mensen kan en wil genezen en die ook weten van psychische omstandigheden die meespelen in de aard van de gevallen. Dat vraagt direct om de verbinding tussen psychische en pastorale hulpverlening. Laat de pastoraal werker dan niet denken dat hij/zij kan werken zonder onderzoek te doen naar de eigenschappen van de geest en naar de aard van de problemen die een mens kan hebben. En laat de psychische hulpverlener niet denken dat hij/zij kan helpen zonder de goede Herder als bovenste Heelmeester voor te stellen.

PS. Leestip: Bijbels pastoraat van J? Adams (de engelse titel weet ik niet).

Als je jouw redenering even vertaalt naar de reguliere hulpverlening (b.v. iemand die z'n been gebroken heeft) dan begrijp je hopelijk zelf de onzinnigheid van je redenering. Psychische nood onstaan door trauma's los je niet op met pastorale hulp, netzomin als je een longonsteking ontstaan door kou bestrijd met pastorale hulp.
Je redering is een mooi voorbeeld van hoe het dus niet moet en een verklaring van de exessen die hierin - helaas - zijn ontstaan. Daarnaast is het een legitimatie voor allerlei kwakzalverij.

[MarthaMartha]

Ik denk dat we het wel eens zijn. Het gaat mij erom, dat pastoraat en psychische hulpverlening niet door elkaar lopen. Een geschoolde psychisch hulpverlener weet dit. Voor een gemeentelid die een cursusje heeft gevolgd is dat niet vanzelfsprekend (even daargelaten of een gemeentelid met een cursusje in staat is om zulke moeilijke gevallen goed te begeleiden). Nu kan dat laatste wel, maar dan moeten er duidelijke waarborgen ingebouwd worden om ontsporing tegen te gaan.

De ervaring leert dat in moeilijke situaties mensen hun theologie aanpassen. Bv. mensen die altijd hameren op belang van bekering en geloof, kunnen wanneer zij iemand bijstaan die zwaar lijdt (bv iemand die misbruikt is) opeens komen met een Godsbeeld van een God die alleen maar liefde is, troost, bijstand geeft, etc. Nu is het waar dat God het zwakke en het hulpeloze nabij is, en hen kracht en ondersteuning en troost geven wil, maar dat mag niet eenzijdig gaan functioneren. M.a.w.: als je in de nood Gods nabijheid mag ervaren, wil dat nog niet zeggen dat het goed zit tussen God en je ziel. Of omgedraaid: Mensen die zo uitgaan van de noodzaak der bekering, dat ze de lijdende geen enkele troost kunnen aanbieden.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed. Daar moet vanuit de kerk ook toe aangespoord worden, en aan meegewerkt worden. Maar laat de theologie, het pastoraat, bij de professionele theoloog: de predikant. Of een andere theoloog (mag ook een goed ingelezen ouderling zijn, of een pastoraal werker, oid). Kortom: schoenmaker, blijf bij je leest. Laat de predikant niet doen alsof hij een psychisch hulpverlener is. En laat een psychisch hulpverlener niet doen alsof hij pastoraal werker is.

Hier ben ik het hartgrondig mee oneens.
Over de eerste alinea: dat moet juist wel door elkaar lopen. Het onderscheid moet zelfs verdwijnen. Het probleem is psychische nood. De persoon in kwestie moet bijgestaan worden door mensen die zoveel mogelijk onderlegd zijn in de psychische hulp. Dat vergt een aantal kwaliteiten. Enerzijds pastorale en anderzijds psychische. Waarvan de pastorale de belangrijkste is. Maar zoals ik al zei: we kunnen het onderscheid tussen deze twee beter verwijderen en van de psychische hulpverlener beter zeer goede pastorale kwaliteiten vragen.

Mensen die in moeilijke situaties hun theologie aanpassen bedrijven dus geen goede hulp (= geen goede psycho-pastorale hulp, laat ik het zo maar noemen). Misschien zijn ze dan geheel ongeschikt, misschien is dat een zwakke kant van bepaalde mensen, zoals iedereen zwakke kanten heeft.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed, maar laat het niet gespeend zijn van voldoende pastorale bagage. Om tot de kern te komen: Hulp moet altijd gegeven worden vanuit het oogpunt dat Christus de geneesheer is van de hart en ziel. Hij is de grote Opperherder. Dit moet toegepast worden door middel van mensen die weten hoe Christus mensen kan en wil genezen en die ook weten van psychische omstandigheden die meespelen in de aard van de gevallen. Dat vraagt direct om de verbinding tussen psychische en pastorale hulpverlening. Laat de pastoraal werker dan niet denken dat hij/zij kan werken zonder onderzoek te doen naar de eigenschappen van de geest en naar de aard van de problemen die een mens kan hebben. En laat de psychische hulpverlener niet denken dat hij/zij kan helpen zonder de goede Herder als bovenste Heelmeester voor te stellen.

PS. Leestip: Bijbels pastoraat van J? Adams (de engelse titel weet ik niet).

huh? hartgrondig mee oneens? maar het een sluit het ander toch niet uit? Een predikant kan wijs omgaan met psychische nood en een psychisch hulpverlener kan een christen zijn en zo zijn werk doen.

Zelf ben ik christen en in het dagelijks werk hulpverlener.... dat zijn geen losse dingen. Natuurlijk doe ik mijn werk als christen, wat het probleem ook is....

nogmaals, het een sluit het ander toch niet uit? je maakt toch een bewuste keuze als je een hulpverlener zoekt? dat mag ik hopen tenminste....

[MarthaMartha]

Ik denk dat we het wel eens zijn. Het gaat mij erom, dat pastoraat en psychische hulpverlening niet door elkaar lopen. Een geschoolde psychisch hulpverlener weet dit. Voor een gemeentelid die een cursusje heeft gevolgd is dat niet vanzelfsprekend (even daargelaten of een gemeentelid met een cursusje in staat is om zulke moeilijke gevallen goed te begeleiden). Nu kan dat laatste wel, maar dan moeten er duidelijke waarborgen ingebouwd worden om ontsporing tegen te gaan.

De ervaring leert dat in moeilijke situaties mensen hun theologie aanpassen. Bv. mensen die altijd hameren op belang van bekering en geloof, kunnen wanneer zij iemand bijstaan die zwaar lijdt (bv iemand die misbruikt is) opeens komen met een Godsbeeld van een God die alleen maar liefde is, troost, bijstand geeft, etc. Nu is het waar dat God het zwakke en het hulpeloze nabij is, en hen kracht en ondersteuning en troost geven wil, maar dat mag niet eenzijdig gaan functioneren. M.a.w.: als je in de nood Gods nabijheid mag ervaren, wil dat nog niet zeggen dat het goed zit tussen God en je ziel. Of omgedraaid: Mensen die zo uitgaan van de noodzaak der bekering, dat ze de lijdende geen enkele troost kunnen aanbieden.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed. Daar moet vanuit de kerk ook toe aangespoord worden, en aan meegewerkt worden. Maar laat de theologie, het pastoraat, bij de professionele theoloog: de predikant. Of een andere theoloog (mag ook een goed ingelezen ouderling zijn, of een pastoraal werker, oid). Kortom: schoenmaker, blijf bij je leest. Laat de predikant niet doen alsof hij een psychisch hulpverlener is. En laat een psychisch hulpverlener niet doen alsof hij pastoraal werker is.

Hier ben ik het hartgrondig mee oneens.
Over de eerste alinea: dat moet juist wel door elkaar lopen. Het onderscheid moet zelfs verdwijnen. Het probleem is psychische nood. De persoon in kwestie moet bijgestaan worden door mensen die zoveel mogelijk onderlegd zijn in de psychische hulp. Dat vergt een aantal kwaliteiten. Enerzijds pastorale en anderzijds psychische. Waarvan de pastorale de belangrijkste is. Maar zoals ik al zei: we kunnen het onderscheid tussen deze twee beter verwijderen en van de psychische hulpverlener beter zeer goede pastorale kwaliteiten vragen.

Mensen die in moeilijke situaties hun theologie aanpassen bedrijven dus geen goede hulp (= geen goede psycho-pastorale hulp, laat ik het zo maar noemen). Misschien zijn ze dan geheel ongeschikt, misschien is dat een zwakke kant van bepaalde mensen, zoals iedereen zwakke kanten heeft.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed, maar laat het niet gespeend zijn van voldoende pastorale bagage. Om tot de kern te komen: Hulp moet altijd gegeven worden vanuit het oogpunt dat Christus de geneesheer is van de hart en ziel. Hij is de grote Opperherder. Dit moet toegepast worden door middel van mensen die weten hoe Christus mensen kan en wil genezen en die ook weten van psychische omstandigheden die meespelen in de aard van de gevallen. Dat vraagt direct om de verbinding tussen psychische en pastorale hulpverlening. Laat de pastoraal werker dan niet denken dat hij/zij kan werken zonder onderzoek te doen naar de eigenschappen van de geest en naar de aard van de problemen die een mens kan hebben. En laat de psychische hulpverlener niet denken dat hij/zij kan helpen zonder de goede Herder als bovenste Heelmeester voor te stellen.

PS. Leestip: Bijbels pastoraat van J? Adams (de engelse titel weet ik niet).

Als je jouw redenering even vertaalt naar de reguliere hulpverlening (b.v. iemand die z'n been gebroken heeft) dan begrijp je hopelijk zelf de onzinnigheid van je redenering. Psychische nood onstaan door trauma's los je niet op met pastorale hulp, netzomin als je een longonsteking ontstaan door kou bestrijd met pastorale hulp.
Je redering is een mooi voorbeeld van hoe het dus niet moet en een verklaring van de exessen die hierin - helaas - zijn ontstaan. Daarnaast is het een legitimatie voor allerlei kwakzalverij.

Hier ben ik het dus hartgrondig mee oneens.

Juist in psychische nood spelen allerlei thema's als schuld, vergeving, etc. een trauma los je i.t.t. een longontsteking niet op met een pilletje. Juist daar is het belangrijk een christen als hulpverlener te hebben. Die zal niet aansturen op breken met familie, maar hopen op vergeving om maar een voorbeeld te noemen (en ja, dat kan een proces van jáááren zijn, vergeving is vaak het einde van een lang proces). Juist bij psychische nood is dit belangrijk. Denk ook aan thema's rond assertiviteit en zelfverloochening etc.

[Fjodor]

Ik denk dat we het wel eens zijn. Het gaat mij erom, dat pastoraat en psychische hulpverlening niet door elkaar lopen. Een geschoolde psychisch hulpverlener weet dit. Voor een gemeentelid die een cursusje heeft gevolgd is dat niet vanzelfsprekend (even daargelaten of een gemeentelid met een cursusje in staat is om zulke moeilijke gevallen goed te begeleiden). Nu kan dat laatste wel, maar dan moeten er duidelijke waarborgen ingebouwd worden om ontsporing tegen te gaan.

De ervaring leert dat in moeilijke situaties mensen hun theologie aanpassen. Bv. mensen die altijd hameren op belang van bekering en geloof, kunnen wanneer zij iemand bijstaan die zwaar lijdt (bv iemand die misbruikt is) opeens komen met een Godsbeeld van een God die alleen maar liefde is, troost, bijstand geeft, etc. Nu is het waar dat God het zwakke en het hulpeloze nabij is, en hen kracht en ondersteuning en troost geven wil, maar dat mag niet eenzijdig gaan functioneren. M.a.w.: als je in de nood Gods nabijheid mag ervaren, wil dat nog niet zeggen dat het goed zit tussen God en je ziel. Of omgedraaid: Mensen die zo uitgaan van de noodzaak der bekering, dat ze de lijdende geen enkele troost kunnen aanbieden.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed. Daar moet vanuit de kerk ook toe aangespoord worden, en aan meegewerkt worden. Maar laat de theologie, het pastoraat, bij de professionele theoloog: de predikant. Of een andere theoloog (mag ook een goed ingelezen ouderling zijn, of een pastoraal werker, oid). Kortom: schoenmaker, blijf bij je leest. Laat de predikant niet doen alsof hij een psychisch hulpverlener is. En laat een psychisch hulpverlener niet doen alsof hij pastoraal werker is.

Hier ben ik het hartgrondig mee oneens.
Over de eerste alinea: dat moet juist wel door elkaar lopen. Het onderscheid moet zelfs verdwijnen. Het probleem is psychische nood. De persoon in kwestie moet bijgestaan worden door mensen die zoveel mogelijk onderlegd zijn in de psychische hulp. Dat vergt een aantal kwaliteiten. Enerzijds pastorale en anderzijds psychische. Waarvan de pastorale de belangrijkste is. Maar zoals ik al zei: we kunnen het onderscheid tussen deze twee beter verwijderen en van de psychische hulpverlener beter zeer goede pastorale kwaliteiten vragen.

Mensen die in moeilijke situaties hun theologie aanpassen bedrijven dus geen goede hulp (= geen goede psycho-pastorale hulp, laat ik het zo maar noemen). Misschien zijn ze dan geheel ongeschikt, misschien is dat een zwakke kant van bepaalde mensen, zoals iedereen zwakke kanten heeft.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed, maar laat het niet gespeend zijn van voldoende pastorale bagage. Om tot de kern te komen: Hulp moet altijd gegeven worden vanuit het oogpunt dat Christus de geneesheer is van de hart en ziel. Hij is de grote Opperherder. Dit moet toegepast worden door middel van mensen die weten hoe Christus mensen kan en wil genezen en die ook weten van psychische omstandigheden die meespelen in de aard van de gevallen. Dat vraagt direct om de verbinding tussen psychische en pastorale hulpverlening. Laat de pastoraal werker dan niet denken dat hij/zij kan werken zonder onderzoek te doen naar de eigenschappen van de geest en naar de aard van de problemen die een mens kan hebben. En laat de psychische hulpverlener niet denken dat hij/zij kan helpen zonder de goede Herder als bovenste Heelmeester voor te stellen.

PS. Leestip: Bijbels pastoraat van J? Adams (de engelse titel weet ik niet).

huh? hartgrondig mee oneens? maar het een sluit het ander toch niet uit? Een predikant kan wijs omgaan met psychische nood en een psychisch hulpverlener kan een christen zijn en zo zijn werk doen.

Zelf ben ik christen en in het dagelijks werk hulpverlener.... dat zijn geen losse dingen. Natuurlijk doe ik mijn werk als christen, wat het probleem ook is....

nogmaals, het een sluit het ander toch niet uit? je maakt toch een bewuste keuze als je een hulpverlener zoekt? dat mag ik hopen tenminste....

Ja, maar jij maakt de scheiding, als ik het zo lees, tussen psychische hulp en pastorale hulp niet. Memento deed dat (volgens mij) wel. Als jij vanuit christelijke insteek psychische hulp geeft, dan ben je pastoraal bezig. Als je de scheiding wel maakt, dan krijg je de fout die Willem maakt. En die fout faciliteer je als je memento's richting uitgaat.
Jouw volgende post is dan ook precies wat ik bedoel:

Juist in psychische nood spelen allerlei thema's als schuld, vergeving, etc. een trauma los je i.t.t. een longontsteking niet op met een pilletje. Juist daar is het belangrijk een christen als hulpverlener te hebben. Die zal niet aansturen op breken met familie, maar hopen op vergeving om maar een voorbeeld te noemen (en ja, dat kan een proces van jáááren zijn, vergeving is vaak het einde van een lang proces). Juist bij psychische nood is dit belangrijk. Denk ook aan thema's rond assertiviteit en zelfverloochening etc.

@Willem: het kruis is het centrum van Christelijke hulpverlening. Christus is de grote Heelmeester, en Hij is bij uitstek degene (ja Hij is zelfs alleen degene) die psychische nood kan oplossen.

[sela]

[...] het kruis is het centrum van Christelijke hulpverlening. Christus is de grote Heelmeester, en Hij is bij uitstek degene (ja Hij is zelfs alleen degene) die psychische nood kan oplossen.

gecompliceerd hierbij is misschien dat een slachtoffer een bepaald Godsbeeld ontwikkeld door gebeurtenissen?
misbruik als straf van God. En Christus als enige Heelmeester.

verder bedacht ik me dat in dit gesprek voornamelijk hulp aan (jong)volwassenen wordt uitgediept (gevolg).
de veroorzaking van de problemen begint echter al vaak op jongere leeftijd? hoe zouden jullie dat aanpakken?

[Solipsis]

[...] het kruis is het centrum van Christelijke hulpverlening. Christus is de grote Heelmeester, en Hij is bij uitstek degene (ja Hij is zelfs alleen degene) die psychische nood kan oplossen.

gecompliceerd hierbij is misschien dat een slachtoffer een bepaald Godsbeeld ontwikkeld door gebeurtenissen?
misbruik als straf van God. En Christus als enige Heelmeester.

Precies, dat kan voor complicaties en nog meer worstelingen zorgen. Dat met elkaar verbinden zou heling in de weg kunnen staan.

Ik ben wel benieuwd hoe Fjodor een concrete samensmelting van die 2 ziet, en wat voor hem daarin de verschillen zijn.

verder bedacht ik me dat in dit gesprek voornamelijk hulp aan (jong)volwassenen wordt uitgediept (gevolg).
de veroorzaking van de problemen begint echter al vaak op jongere leeftijd? hoe zouden jullie dat aanpakken?

Het begint denk ik al met seksueel getinte onderwerpen op z'n minst bespreekbaar te maken. Nu rust er vaak - alleen al op een onderwerp als masturbatie - een dusdanig zware lading dat dergelijke onderwerpen onbesproken blijven en langer in het verborgene blijven.

[Willem]

Ik denk dat we het wel eens zijn. Het gaat mij erom, dat pastoraat en psychische hulpverlening niet door elkaar lopen. Een geschoolde psychisch hulpverlener weet dit. Voor een gemeentelid die een cursusje heeft gevolgd is dat niet vanzelfsprekend (even daargelaten of een gemeentelid met een cursusje in staat is om zulke moeilijke gevallen goed te begeleiden). Nu kan dat laatste wel, maar dan moeten er duidelijke waarborgen ingebouwd worden om ontsporing tegen te gaan.

De ervaring leert dat in moeilijke situaties mensen hun theologie aanpassen. Bv. mensen die altijd hameren op belang van bekering en geloof, kunnen wanneer zij iemand bijstaan die zwaar lijdt (bv iemand die misbruikt is) opeens komen met een Godsbeeld van een God die alleen maar liefde is, troost, bijstand geeft, etc. Nu is het waar dat God het zwakke en het hulpeloze nabij is, en hen kracht en ondersteuning en troost geven wil, maar dat mag niet eenzijdig gaan functioneren. M.a.w.: als je in de nood Gods nabijheid mag ervaren, wil dat nog niet zeggen dat het goed zit tussen God en je ziel. Of omgedraaid: Mensen die zo uitgaan van de noodzaak der bekering, dat ze de lijdende geen enkele troost kunnen aanbieden.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed. Daar moet vanuit de kerk ook toe aangespoord worden, en aan meegewerkt worden. Maar laat de theologie, het pastoraat, bij de professionele theoloog: de predikant. Of een andere theoloog (mag ook een goed ingelezen ouderling zijn, of een pastoraal werker, oid). Kortom: schoenmaker, blijf bij je leest. Laat de predikant niet doen alsof hij een psychisch hulpverlener is. En laat een psychisch hulpverlener niet doen alsof hij pastoraal werker is.

Hier ben ik het hartgrondig mee oneens.
Over de eerste alinea: dat moet juist wel door elkaar lopen. Het onderscheid moet zelfs verdwijnen. Het probleem is psychische nood. De persoon in kwestie moet bijgestaan worden door mensen die zoveel mogelijk onderlegd zijn in de psychische hulp. Dat vergt een aantal kwaliteiten. Enerzijds pastorale en anderzijds psychische. Waarvan de pastorale de belangrijkste is. Maar zoals ik al zei: we kunnen het onderscheid tussen deze twee beter verwijderen en van de psychische hulpverlener beter zeer goede pastorale kwaliteiten vragen.

Mensen die in moeilijke situaties hun theologie aanpassen bedrijven dus geen goede hulp (= geen goede psycho-pastorale hulp, laat ik het zo maar noemen). Misschien zijn ze dan geheel ongeschikt, misschien is dat een zwakke kant van bepaalde mensen, zoals iedereen zwakke kanten heeft.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed, maar laat het niet gespeend zijn van voldoende pastorale bagage. Om tot de kern te komen: Hulp moet altijd gegeven worden vanuit het oogpunt dat Christus de geneesheer is van de hart en ziel. Hij is de grote Opperherder. Dit moet toegepast worden door middel van mensen die weten hoe Christus mensen kan en wil genezen en die ook weten van psychische omstandigheden die meespelen in de aard van de gevallen. Dat vraagt direct om de verbinding tussen psychische en pastorale hulpverlening. Laat de pastoraal werker dan niet denken dat hij/zij kan werken zonder onderzoek te doen naar de eigenschappen van de geest en naar de aard van de problemen die een mens kan hebben. En laat de psychische hulpverlener niet denken dat hij/zij kan helpen zonder de goede Herder als bovenste Heelmeester voor te stellen.

PS. Leestip: Bijbels pastoraat van J? Adams (de engelse titel weet ik niet).

huh? hartgrondig mee oneens? maar het een sluit het ander toch niet uit? Een predikant kan wijs omgaan met psychische nood en een psychisch hulpverlener kan een christen zijn en zo zijn werk doen.

Zelf ben ik christen en in het dagelijks werk hulpverlener.... dat zijn geen losse dingen. Natuurlijk doe ik mijn werk als christen, wat het probleem ook is....

nogmaals, het een sluit het ander toch niet uit? je maakt toch een bewuste keuze als je een hulpverlener zoekt? dat mag ik hopen tenminste....

Ja, maar jij maakt de scheiding, als ik het zo lees, tussen psychische hulp en pastorale hulp niet. Memento deed dat (volgens mij) wel. Als jij vanuit christelijke insteek psychische hulp geeft, dan ben je pastoraal bezig. Als je de scheiding wel maakt, dan krijg je de fout die Willem maakt. En die fout faciliteer je als je memento's richting uitgaat.
Jouw volgende post is dan ook precies wat ik bedoel:

Juist in psychische nood spelen allerlei thema's als schuld, vergeving, etc. een trauma los je i.t.t. een longontsteking niet op met een pilletje. Juist daar is het belangrijk een christen als hulpverlener te hebben. Die zal niet aansturen op breken met familie, maar hopen op vergeving om maar een voorbeeld te noemen (en ja, dat kan een proces van jáááren zijn, vergeving is vaak het einde van een lang proces). Juist bij psychische nood is dit belangrijk. Denk ook aan thema's rond assertiviteit en zelfverloochening etc.

@Willem: het kruis is het centrum van Christelijke hulpverlening. Christus is de grote Heelmeester, en Hij is bij uitstek degene (ja Hij is zelfs alleen degene) die psychische nood kan oplossen.

Kan iemand mij uitleggen waarin psychische schade - opgelopen door een trauma als b.v. misbruik - anders zou zijn dan lichaamlijke schade - b.v. opgelopen door een dronken bestuurder -? Vragen als vergeving etc. zijn idd pastoraal maar die kunnen bij beide trauma's voorkomen. Voor beide geld dus een hulpverlener (opgeleid) voor de directe schade veroorzaakt door het trauma of ongeval en pastorale hulp voor levensvragen die daaromheen (kunnen) spelen.
Traumatische ervaringen niet karakteriseren als echte schade itt tot lichamelijke schade is het slachtoffer en schop na geven.
En ja, zelfs een boer kan zonder de hulp van Boven zijn koeien niet fatsoenlijk behandelen. Een doker kan zonder de grote Heelmeester niets goed doen. Een psycholoog of een psychiater evenmin, zonder Zijn Zegen zal niets gedijen. Klopt allemaal. Maar iedereen weet dat een boer die aan God nog gebod doet wel goed voor z'n beesten kan zijn. De algemene genade vermag veel. Zowel bij een dokter als bij een psycholoog.

[JolandaOudshoorn]

Kan iemand mij uitleggen waarin psychische schade - opgelopen door een trauma als b.v. misbruik - anders zou zijn dan lichaamlijke schade - b.v. opgelopen door een dronken bestuurder -? Vragen als vergeving etc. zijn idd pastoraal maar die kunnen bij beide trauma's voorkomen. Voor beide geld dus een hulpverlener (opgeleid) voor de directe schade veroorzaakt door het trauma of ongeval en pastorale hulp voor levensvragen die daaromheen (kunnen) spelen.
Traumatische ervaringen niet karakteriseren als echte schade itt tot lichamelijke schade is het slachtoffer en schop na geven.
En ja, zelfs een boer kan zonder de hulp van Boven zijn koeien niet fatsoenlijk behandelen. Een doker kan zonder de grote Heelmeester niets goed doen. Een psycholoog of een psychiater evenmin, zonder Zijn Zegen zal niets gedijen. Klopt allemaal. Maar iedereen weet dat een boer die aan God nog gebod doet wel goed voor z'n beesten kan zijn. De algemene genade vermag veel. Zowel bij een dokter als bij een psycholoog.

Ik denk niet dat het goed is om geestelijke (psychische) nood, lichamelijke nood en zielennood uit elkaar te halen. Bij iemand die zich lichamelijk niet goed voelt, zal dat zijn weerslag hebben op de geestelijke gesteldheid. Nog sterker zie dat bij de geestelijke nood en de zielennood. Een voorbeeld is het zich minderwaardig voelen. als het goed is, zal een christen dit anders behandelen dan een niet-christen. Niet christenen zullen wijzen op het ontwikkelen en accepteren van het eigen ik. Christenen wijzen erop dat jij je identiteit in Christus grondvest. Immers, God wilde dat jij er zou zijn en daarom mag je er zijn. Dat is totaal iets anders dan een oppervlakkig: "je mag er zijn".
Psychische hulp zoeken, zonder pastorale hulp, zou ik iedereen afraden, helemaal het psychische hulp zoeken bij onchristelijke hulpverleners. Bij hen staat het "ego" centraal.
Ook bij lichamelijke ziekte is er vaak pastorale bijstand nodig, alleen al omdat lichamelijke nood vaak zulke vragen oproept dat er al snel sprake is van psychische nood.
Verder moet we goed bedenken dat genezing nooit los mag staan van het herstel van de relatie met God. Want wat heb je eraan als je geneest en de ziekte of letsel je niet bij God heeft gebracht?

[Gijs83]

Ik ben principieel tegen een kerkelijk werker die vrouw is. M.i. is dat niet de taak van een vrouw, om namens de kerk pastoraal werk te doen.

Verder ben ik bang, dat bij counselende gemeenteleden de grens tussen pastoraat en counseling vervaagd. Nu ben ik groot voorstander van betrokkenheid tussen gemeenteleden onderling, maar de ervaring leert dat dit lekenpastoraat vaak leidt tot dubieuze theologieen (kan zowel naar links als naar rechts). Daarmee wil ik niet dit idee afschieten, maar zou ik wel graag waarborgen ingebouwd zien, waarmee dat voorkomen wordt. Bijvoorbeeld door de predikant (en als die er niet is de consulent) supervisie te laten hebben over deze groep, en deze af en toe een bezoek mee te laten gaan.

Veel gemeenten hebben de luxe om een professioneel geschoold psychisch hulpverlener in de kerk te hebben. Ik zou het inschakelen van deze persoon voor zulke zaken (zeker als het een vrouw is) aanraden. In veel gemeenten gebeurt dit ook. Voordeel is ook, dat dan pastoraat en psychische hulpverlening gescheiden is.

Reageer met die 'counselende gemeenteleden' op mij of niet? Zo ja, dan is de volgende alinea in tegenspraak met de vorige. Zo nee, wie zijn/wat doen die 'counselende gemeenteleden' dan?

[Gijs83]

In de laatste maanden is er veel gesproken, geschreven en ophef gemaakt over het seksueel misbruik binnen de RK met kinderen.
Op ons forum is er op geen enkele wijze ingegaan op [...]

Ik heb me het hier ook wel eens afgevraagd, maar er is inderdaad niet dieper op ingegaan, waarschijnlijk omdat het nogal teer ligt.

duidelijk is dat het misbruik binnen de rk plaatsvond in bijvoorbeeld internaten.
in reformatorische kringen vindt dit probleem meer versplinterd plaats.
ik denk dat dat ook een oorzaak kan zijn.

Een goede eerste stap in dit geheel zou mijns inziens zijn om bij deze ontzettend pijnlijke aangelegenheden niet meer de intentie hebben dit intern op te lossen. Dit gaat niet zelden ten koste van of buiten het slachtoffer om. Het is goed en fijn dat kinderen in een beschermde omgeving op kunnen groeien, maar deze bescherming kan een kwalijke belemmering zijn. Zeker wanneer een slachtoffer uiteindelijk na een lange weg de openheid durft op te zoeken.

bovendien wijzen studies uit dat een gesloten gemeenschap juist een oorzaak kan zijn van misbruik.

Als een mens de vrijheid heeft(denkt hij) is hij tot alles in staat. Sociale controle is eigenlijk niet verkeerd. Een teruggetrokken leven is waarschijnlijk sowieso niet goed.

[Solipsis]

Ik denk niet dat het goed is om geestelijke (psychische) nood, lichamelijke nood en zielennood uit elkaar te halen. Bij iemand die zich lichamelijk niet goed voelt, zal dat zijn weerslag hebben op de geestelijke gesteldheid. Nog sterker zie dat bij de geestelijke nood en de zielennood. Een voorbeeld is het zich minderwaardig voelen. als het goed is, zal een christen dit anders behandelen dan een niet-christen. Niet christenen zullen wijzen op het ontwikkelen en accepteren van het eigen ik. Christenen wijzen erop dat jij je identiteit in Christus grondvest. Immers, God wilde dat jij er zou zijn en daarom mag je er zijn. Dat is totaal iets anders dan een oppervlakkig: "je mag er zijn".

Dat is ook een totaal andere boodschap dan die de voedingsbodem legt voor depressies. De identiteit blijft, en het accepteren

Psychische hulp zoeken, zonder pastorale hulp, zou ik iedereen afraden, helemaal het psychische hulp zoeken bij onchristelijke hulpverleners. Bij hen staat het "ego" centraal.

Dat zou er juist voor pleiten wél hulp te zoeken bij hen. Het ego is immers datgene wat beschadigd is. Ik begrijp ook totaal niet dat je dit kunt zeggen overigens. Zoals Willem al stelde kunnen zij wel degelijk gezegend worden. En het gaat nogal ver om te adviseren mensen die in de materie thuis zijn, er notabene voor hebben gestudeerd niet op te zoeken...

Ook bij lichamelijke ziekte is er vaak pastorale bijstand nodig, alleen al omdat lichamelijke nood vaak zulke vragen oproept dat er al snel sprake is van psychische nood.

Bij lichamelijke nood wend je je ook niet alleen tot een pastoraal werker, maar zoek je een dokter op.

Verder moet we goed bedenken dat genezing nooit los mag staan van het herstel van de relatie met God. Want wat heb je eraan als je geneest en de ziekte of letsel je niet bij God heeft gebracht?

Daarom zou het ook mooi zijn als dit hand in hand gaat.

[Mara]

[quote="Willem"

Ik denk dat we het wel eens zijn. Het gaat mij erom, dat pastoraat en psychische hulpverlening niet door elkaar lopen. Een geschoolde psychisch hulpverlener weet dit. Voor een gemeentelid die een cursusje heeft gevolgd is dat niet vanzelfsprekend (even daargelaten of een gemeentelid met een cursusje in staat is om zulke moeilijke gevallen goed te begeleiden). Nu kan dat laatste wel, maar dan moeten er duidelijke waarborgen ingebouwd worden om ontsporing tegen te gaan.

De ervaring leert dat in moeilijke situaties mensen hun theologie aanpassen. Bv. mensen die altijd hameren op belang van bekering en geloof, kunnen wanneer zij iemand bijstaan die zwaar lijdt (bv iemand die misbruikt is) opeens komen met een Godsbeeld van een God die alleen maar liefde is, troost, bijstand geeft, etc. Nu is het waar dat God het zwakke en het hulpeloze nabij is, en hen kracht en ondersteuning en troost geven wil, maar dat mag niet eenzijdig gaan functioneren. M.a.w.: als je in de nood Gods nabijheid mag ervaren, wil dat nog niet zeggen dat het goed zit tussen God en je ziel. Of omgedraaid: Mensen die zo uitgaan van de noodzaak der bekering, dat ze de lijdende geen enkele troost kunnen aanbieden.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed. Daar moet vanuit de kerk ook toe aangespoord worden, en aan meegewerkt worden. Maar laat de theologie, het pastoraat, bij de professionele theoloog: de predikant. Of een andere theoloog (mag ook een goed ingelezen ouderling zijn, of een pastoraal werker, oid). Kortom: schoenmaker, blijf bij je leest. Laat de predikant niet doen alsof hij een psychisch hulpverlener is. En laat een psychisch hulpverlener niet doen alsof hij pastoraal werker is.

Hier ben ik het hartgrondig mee oneens.
Over de eerste alinea: dat moet juist wel door elkaar lopen. Het onderscheid moet zelfs verdwijnen. Het probleem is psychische nood. De persoon in kwestie moet bijgestaan worden door mensen die zoveel mogelijk onderlegd zijn in de psychische hulp. Dat vergt een aantal kwaliteiten. Enerzijds pastorale en anderzijds psychische. Waarvan de pastorale de belangrijkste is. Maar zoals ik al zei: we kunnen het onderscheid tussen deze twee beter verwijderen en van de psychische hulpverlener beter zeer goede pastorale kwaliteiten vragen.

Mensen die in moeilijke situaties hun theologie aanpassen bedrijven dus geen goede hulp (= geen goede psycho-pastorale hulp, laat ik het zo maar noemen). Misschien zijn ze dan geheel ongeschikt, misschien is dat een zwakke kant van bepaalde mensen, zoals iedereen zwakke kanten heeft.

Mijn stelling is daarom: Psychische hulp is goed, maar laat het niet gespeend zijn van voldoende pastorale bagage. Om tot de kern te komen: Hulp moet altijd gegeven worden vanuit het oogpunt dat Christus de geneesheer is van de hart en ziel. Hij is de grote Opperherder. Dit moet toegepast worden door middel van mensen die weten hoe Christus mensen kan en wil genezen en die ook weten van psychische omstandigheden die meespelen in de aard van de gevallen. Dat vraagt direct om de verbinding tussen psychische en pastorale hulpverlening. Laat de pastoraal werker dan niet denken dat hij/zij kan werken zonder onderzoek te doen naar de eigenschappen van de geest en naar de aard van de problemen die een mens kan hebben. En laat de psychische hulpverlener niet denken dat hij/zij kan helpen zonder de goede Herder als bovenste Heelmeester voor te stellen.

PS. Leestip: Bijbels pastoraat van J? Adams (de engelse titel weet ik niet).

huh? hartgrondig mee oneens? maar het een sluit het ander toch niet uit? Een predikant kan wijs omgaan met psychische nood en een psychisch hulpverlener kan een christen zijn en zo zijn werk doen.

Zelf ben ik christen en in het dagelijks werk hulpverlener.... dat zijn geen losse dingen. Natuurlijk doe ik mijn werk als christen, wat het probleem ook is....

nogmaals, het een sluit het ander toch niet uit? je maakt toch een bewuste keuze als je een hulpverlener zoekt? dat mag ik hopen tenminste....[/quote]
Ja, maar jij maakt de scheiding, als ik het zo lees, tussen psychische hulp en pastorale hulp niet. Memento deed dat (volgens mij) wel. Als jij vanuit christelijke insteek psychische hulp geeft, dan ben je pastoraal bezig. Als je de scheiding wel maakt, dan krijg je de fout die Willem maakt. En die fout faciliteer je als je memento's richting uitgaat.
Jouw volgende post is dan ook precies wat ik bedoel:

Juist in psychische nood spelen allerlei thema's als schuld, vergeving, etc. een trauma los je i.t.t. een longontsteking niet op met een pilletje. Juist daar is het belangrijk een christen als hulpverlener te hebben. Die zal niet aansturen op breken met familie, maar hopen op vergeving om maar een voorbeeld te noemen (en ja, dat kan een proces van jáááren zijn, vergeving is vaak het einde van een lang proces). Juist bij psychische nood is dit belangrijk. Denk ook aan thema's rond assertiviteit en zelfverloochening etc.

@Willem: het kruis is het centrum van Christelijke hulpverlening. Christus is de grote Heelmeester, en Hij is bij uitstek degene (ja Hij is zelfs alleen degene) die psychische nood kan oplossen.[/quote]

Kan iemand mij uitleggen waarin psychische schade - opgelopen door een trauma als b.v. misbruik - anders zou zijn dan lichaamlijke schade - b.v. opgelopen door een dronken bestuurder -? Vragen als vergeving etc. zijn idd pastoraal maar die kunnen bij beide trauma's voorkomen. Voor beide geld dus een hulpverlener (opgeleid) voor de directe schade veroorzaakt door het trauma of ongeval en pastorale hulp voor levensvragen die daaromheen (kunnen) spelen.
Traumatische ervaringen niet karakteriseren als echte schade itt tot lichamelijke schade is het slachtoffer en schop na geven.
En ja, zelfs een boer kan zonder de hulp van Boven zijn koeien niet fatsoenlijk behandelen. Een doker kan zonder de grote Heelmeester niets goed doen. Een psycholoog of een psychiater evenmin, zonder Zijn Zegen zal niets gedijen. Klopt allemaal. Maar iedereen weet dat een boer die aan God nog gebod doet wel goed voor z'n beesten kan zijn. De algemene genade vermag veel. Zowel bij een dokter als bij een psycholoog.[/quote]

Ook lichamelijke schade door mishandeling, is behoorlijk traumatisch, kan ik uit ervaring zeggen !
Zeker als je bij de instanties geen gehoor krijgt, zoals politie, jeugdzorg e.d.
Uiteindelijk kwam het er op neer dat wij ZONDER hulp, het een plaats moesten geven en dat is gelukkig gelukt.

[Willem]

Kan iemand mij uitleggen waarin psychische schade - opgelopen door een trauma als b.v. misbruik - anders zou zijn dan lichaamlijke schade - b.v. opgelopen door een dronken bestuurder -? Vragen als vergeving etc. zijn idd pastoraal maar die kunnen bij beide trauma's voorkomen. Voor beide geld dus een hulpverlener (opgeleid) voor de directe schade veroorzaakt door het trauma of ongeval en pastorale hulp voor levensvragen die daaromheen (kunnen) spelen.
Traumatische ervaringen niet karakteriseren als echte schade itt tot lichamelijke schade is het slachtoffer en schop na geven.
En ja, zelfs een boer kan zonder de hulp van Boven zijn koeien niet fatsoenlijk behandelen. Een doker kan zonder de grote Heelmeester niets goed doen. Een psycholoog of een psychiater evenmin, zonder Zijn Zegen zal niets gedijen. Klopt allemaal. Maar iedereen weet dat een boer die aan God nog gebod doet wel goed voor z'n beesten kan zijn. De algemene genade vermag veel. Zowel bij een dokter als bij een psycholoog.

Ik denk niet dat het goed is om geestelijke (psychische) nood, lichamelijke nood en zielennood uit elkaar te halen. Bij iemand die zich lichamelijk niet goed voelt, zal dat zijn weerslag hebben op de geestelijke gesteldheid. Nog sterker zie dat bij de geestelijke nood en de zielennood. Een voorbeeld is het zich minderwaardig voelen. als het goed is, zal een christen dit anders behandelen dan een niet-christen. Niet christenen zullen wijzen op het ontwikkelen en accepteren van het eigen ik. Christenen wijzen erop dat jij je identiteit in Christus grondvest. Immers, God wilde dat jij er zou zijn en daarom mag je er zijn. Dat is totaal iets anders dan een oppervlakkig: "je mag er zijn".
Psychische hulp zoeken, zonder pastorale hulp, zou ik iedereen afraden, helemaal het psychische hulp zoeken bij onchristelijke hulpverleners. Bij hen staat het "ego" centraal.
Ook bij lichamelijke ziekte is er vaak pastorale bijstand nodig, alleen al omdat lichamelijke nood vaak zulke vragen oproept dat er al snel sprake is van psychische nood.

De hamvraag was: Waarom behandel je hulp voor psychische problemen (kwalen) anders dan hulp voor lichaamelijke problemen? Je zin "Psychische hulp zoeken, zonder pastorale hulp, zou ik iedereen afraden, helemaal het psychische hulp zoeken bij onchristelijke hulpverleners. Bij hen staat het "ego" centraal" klinkt natuurlijk goed. Maar waarom zou dit dan niet gelden voor lichaamelijke kwalen?

Verder moet we goed bedenken dat genezing nooit los mag staan van het herstel van de relatie met God. Want wat heb je eraan als je geneest en de ziekte of letsel je niet bij God heeft gebracht?

Klopt, is alleen in het kader van deze discussie niet relevant want a. niemand ontkent bovenstaande en b. dit geld voor zowel de psychische als de lichamelijke problemen en noden. En niet ik, maar o.a. jij wenst die verschillend te behandelen.